Focus
Focus
(Evil Uncle, één jaar later)
Mariska zat ’n beetje onderuitgezakt op de bank naar de TV te kijken. Het regende buiten en ze verveelde zich nogal. Oom Ben was in de keuken bezig, ze was ’n beetje uitgekeken op haar speelgoed en het kleine scherm tegenover haar bood maar weinig interessants.
Ze sloot haar ogen en dacht even na. Een vol jaar geleden was het nu toen ze Oom Ben voor het eerst opzocht in zijn kleine boerderijtje. Na een paar van die bezoeken was ze bij hem ingetrokken en had een permanente slaapplaats gekregen in het fleurige kinderkamertje dat aan de achterkant van het huis lag. Het kamertje dat uitzicht bood op een al even fleurige tuin. Behalve vandaag dan: Vandaag leek alles even grijs en grauw.
Met een vage glimlach om de lippen herinnerde Mariska de bizarre wending die haar leven genomen had: Zij, een volwassen vrouw, werd nu bijna permanent behandeld als een klein meisje. En dan waren er nog de kleine, al even gekke avonturen: Een opwindend verjaardagsfeest, een angstaanjagend bezoek aan een zonderlinge arts…
Voorzichtig zakte ze nog iets verder onderuit, spreidde haar benen wat en liet één hand voorzichtig in de luier die Oom Ben haar omgedaan had glijden. In haar gedachten verschenen handen die haar lijf streelden, zoekende vingers die in haar rondwoelden, die haar naar de toppen van…
“Mariska!”
Ze veerde overeind. Oom stond met een rood hoofd van kwaadheid in de deuropening, de theedoek nog in zijn hand.
“Dit is de zoveelste keer dat ik je daarop betrap,” siste hij nijdig, “Het wordt tijd dat ik eens andere maatregelen ga treffen!”
“Wat dan Oom?” vroeg ze kleintjes nadat ze haar hand schielijk teruggetrokken had.
“Ik weet wel wie jou daar bij kan helpen,” zei hij vaag en, zich omkerend: “Ik zal meteen even gaan bellen!”
Zodra Oom de deur achter zich dichtgetrokken had schoot Mariska naar voren en zette haar oor tegen het sleutelgat. Oom had inderdaad de telefoon in het halletje ter hand genomen maar omdat ze maar één kant van het gesprek hoorde werd Mariska er niet veel wijzer van:
“Ja, met Ben. Ik heb iets voor je. Ja, mijn nichtje. Zou jij haar…? Neenee, geen probleem. Hoeveel? Nou, ik dacht aan vijf… nee, honderd. Dat zou haar wel een beetje in het gareel moeten brengen toch? En verder laat ik het aan jou over. Jij blijft de expert hoor, haha!”
En hij hing op.
Natuurlijk probeerde Mariska diezelfde dag én de dagen erna uit te vissen wat Oom Ben met haar van plan was maar hij gaf geen draad. Integendeel zelfs: Hij sprong minder kortaf, ja, bijna aardig met haar om, iets wat haar alleen nog maar nerveuzer maakte. Het was haar maar al te duidelijk dat hij iets in zijn schild voerde, iets wat haar zeker niet aan zou staan. Zou het nog erger worden dan destijds met die enge dokter?
Ze rilde bij de gedachte alleen al…
-/-
“Instituut voor Correctionele Opvoeding”
Mariska knipperde een paar keer met haar ogen maar het stond er echt, in strakke letters in de koperen naamplaat gegraveerd. En die plaat zou ook nog eens indruk op haar gemaakt hebben als ie niet aan de muur van ’n eenvoudig rijtjeshuis was gemonteerd. Bij zo’n titel had ze minstens een statig grachtenpand of een oude villa verwacht maar niet dit…
De eigenaar van het huis maakte echter wél indruk op haar: Een grote, brede kerel met een kaal hoofd wiens in driedelig pak gestoken lichaam bijna de hele deuropening vulde.
“Ah, Ben, mooi op tijd. Kom binnen!” Hij ging hen voor, ’n smalle hal door en een al even kleine woonkamer in. Er was net genoeg ruimte voor twee fauteuils en een bijzettafeltje en bij gebrek aan beter stelde Mariska zich ’n beetje verdekt achter Oom Ben’s stoel op. Maar net toen deze zijn verhaal wilde beginnen boog de grote man zich naar hem toe en wees op Mariska:
“Het lijkt me beter als dat even op de gang wacht.”
“Dát?” dacht Mariska verontwaardigd maar Oom protesteerde niet eens:
“Lijkt me ‘n goed idee Johan,” hoorde ze hem tot haar verbijstering zeggen, en tegen haar: “Vooruit, even de gang op jij!”
Ze perste haar lippen opeen maar durfde niets te zeggen, zeker niet waar die vreemde man bij was. Maar ze voelde zich wel tot op het bot vernederd.
Mariska kwam er al snel achter dat aan de deur luisteren geen optie was: Het ding liet nauwelijks geluid door en binnen werd er op gedempte toon gesproken. Teleurgesteld keek ze om zich heen. De hal was klein en had geen enkele decoratie. Alleen ‘n kapstok waar een lange jas aan hing die, gezien het formaat, ongetwijfeld aan de heer des huizes toebehoorde. Even verderop was nog een deur maar uit angst om ontdekt te worden durfde Mariska deze niet te openen. Verder was er niets. Alleen ‘n kale maar glimmend gepoetste parketvloer.
Net toen ze, meer uit verveling dan van vermoeidheid, wilde gaan zitten zwaaide de andere deur geluidloos open. Een jong, blond meisje met een dienblad met daarop twee dampende kommen koffie in haar handen stapte de hal binnen. Zonder acht te slaan op Mariska probeerde ze met haar ene elleboog de deur naar de woonkamer te openen.
“Zal ik je even helpen?” vroeg Mariska.
De ander schudde haar hoofd, haar ogen wijd open, de lippen opeengeperst en Mariska deinsde geschrokken achteruit. Met een stijgend gevoel van ongerustheid keek ze toe hoe het meisje, dat in een wit, gestevend schortje gekleed was en op blote voeten liep, geruisloos het dienblad op de bijzettafel zette. Pas nu merkte ze dat het meisje naakt was onder haar schort en dat op haar ronde billen een tiental felrode striemen stonden. Haastig en zonder ‘n woord te zeggen wendde ze zich om en verdween weer, de deur angstvallig zachtjes achter zich sluitend.
Ietwat ongerust haalde Mariska haar schouders op en wachtte verder maar af…
-/-
Ze schrok op toen de kamerdeur open zwaaide.
“Dat is dan geregeld,” hoorde ze Oom Ben zeggen, “Ik hoor wel van je wanneer ik haar op kan halen!”
Plotseling werd Mariska overvallen door paniek. Ophalen? Betekende dat dat ze hier moest blijven? En hoe lang wel niet?
Veel kans om vragen te stellen kreeg ze echter niet: Oom trok zijn jas aan, klaar om te vertrekken maar zodra ze aanstalten maakte om ook naar de voordeur te lopen greep Johan haar stevig bij de haren:
“Jij blijft even hier!” zei hij op ‘n toon die duidelijk geen tegenspraak duldde. Ze wendde zich in paniek tot Oom Ben. Die draaide zich nog even om en zei: “Het is voor je eigen bestwil kleintje! Tot gauw!” en hij sloot de voordeur achter zich.
Mariska kreeg geen tijd om verder na te denken. Zonder veel plichtplegingen duwde ‘Johan’ haar voor zich uit, een gang in, een deur door en vervolgens een trap af die naar een schemerige kelder leidde. Veel tijd om om zich heen te kijken kreeg ze echter niet: De grote man posteerde zich in een leren fauteuil en richtte het woord tot haar:
“Ik zal het kort houden. Jouw oom heeft ‘n beetje moeite met jouw gedrag. Daarom heeft hij je hier gelaten. In dit huis leren meisjes om zich op de juiste manier te gedragen. Op de manier die bij kleine meisjes past. Duidelijk?”
Ze knikte, ondanks dat ze er geen flauw idee van had wat de ander bedoelde. Tegelijkertijd probeerde ze om zich heen te gluren maar in de schemering kon ze alleen een wirwar van houten balken en neerhangende touwen ontwaren.
“Kijk me aan als ik tegen je praat!”
Geschrokken schoot Mariska in de houding, haar ogen nu strak op de man in de leren stoel gericht.
“In dit huis leer je gehoorzaamheid,” vervolgde Johan, “Je doet wat je gezegd wordt, zonder aarzelen of protesteren. Zo niet…” Hij wees op zijn broekriem en nu pas ontdekte ze de wapens die daar aan hingen: Een stevig rietje en een lange strook leer die in een scherpe punt eindigde.
“En als ik daar geen zin in heb?” hoorde ze zichzelf tot haar eigen verbazing zeggen.
Twee, drie seconden was het stil. Dan stoof hij op en vloog er ineens ‘n vlammende pijn door haar rechterwang die hij met zijn volle hand geraakt had.
“Dan heb je ‘n probleem denk ik,” zei hij kalm.
Terwijl Mariska nog naar adem hapte van schrik ging Johan weer zitten en keek haar vorsend aan.
“Mond houden als je niets gevraagd wordt. Dat was les één. Trek je kleren uit!”
“M-maar…” begon Mariska. Ze zweeg toen hij weer overeind dreigde te komen en ontdeed zich aarzelend van de kleding die Oom haar die ochtend aangetrokken had. Eenmaal naakt rilde ze van de kou.
“Hierkomen!” Het was geen verzoek, wel een bevel. Haar schaamte verbijtend stapte Mariska naar voren.
“Handen op je rug!”
Ze sloot haar ogen terwijl hij haar lijf bekeek en betastte. Haar borsten ruw vastgreep, vingers in haar onderlijf wrong.
“Hou je ogen open!” siste Johan en ze voelde de tranen opwellen.
“Dit lijf,” hij sprak het uit alsof het een officiële verklaring was; “Dit lijf is nu van mij. En ik ben degene die bepaalt wanneer dit lijf eet, slaapt, werkt of… mij pleziert. Is dat duidelijk?”
Verward keek ze hem aan: “Nee… hoe bedoelt U?”
Met een vage glimlach om de lippen stond Johan op, nam het rietje van zijn riem en gebood: “Knielen!”
Mariska aarzelde even. Niet lang, hooguit een paar seconden. Plots schoot er een vlammende pijn door haar achterwerk.
“Knielen zei ik!” Het klonk nog steeds even kalm maar de pijn die er op volgde was er niet minder om.
Hoe lang duurde het? ‘n Uur? Twee? Zacht uitgesproken commando’s (“Staan!”, “Handen op je rug!”, “Liggen!”, “Benen wijd!”) gevolgd door brandende pijn als ze niet snel genoeg reageerde. Maar ineens veranderde er iets. Ofschoon haar lichaam aanvoelde alsof het in brand stond reageerde het bijna automatisch op Johan’s bevelen. Ze kronkelde zich in bochten, zwetend over haar hele lijf… alles om dat venijnige rietje te vermijden.
Eindelijk leek hij tevreden te zijn. Hij gespte het rietje weer aan zijn riem, wierp haar een lap stof toe en wees op ‘n bergje stro in de hoek van de kelder:
“Aantrekken en liggen jij. Met je handen op je rug graag!”
Haastig deed Mariska wat haar gezegd werd. De rafelige lap stof bleek ‘n linnen, mouwloos jurkje te zijn dat maar net tot over haar kruis reikte en haar billen zelfs helemaal bloot liet, ondanks dat ze het telkens naar beneden trok. Gehoorzaam strekte ze zich uit op het stro en drukte haar handen op haar rug tegen elkaar zoals haar bevolen was.
“Braaf meisje,” zei Johan, naast haar neerknielend. Met een paar snelle handbewegingen bond hij haar polsen en ellebogen aaneen en rolde haar dan op haar rug waarbij het belachelijk korte jurkje nog verder omhoog schoof, haar onderlijf geheel ontblotend.
“Dus jij bent ‘n beetje te veel met dat kleine kutje van jou bezig?” zei hij ineens honend. Mariska kon wel door de grond zakken van schaamte. Hij zag het en grinnikte: “Daar hebben we hier wel oplossingen voor!”
Opnieuw ging hij in de weer met een lang koord waarmee hij haar benen stevig tegen elkaar aan bond. Vervolgens plaatste hij een massage-apparaat tussen haar dijen en zette dat met dunne touwen vast. Ter afsluiting stak hij de stekker daarvan in een klein kastje dat aan een stopcontact in de muur bevestigd was.
Eerst gebeurde er niets. Johan keek op haar neer met een mengeling van spot en nieuwsgierigheid en Mariska probeerde zijn blik te ontwijken. Dan klikte er ergens iets en ze kreunde bijna hardop: Heftige trillingen schoten door haar onderlijf, zetten het in brand. Rukkend aan haar boeien probeerde ze aan het gevoel te ontsnappen maar het leek wel of het massage-apparaat steeds steviger tegen haar meest gevoelige plekje aangeduwd werd.
Net zo plotseling als het getril begonnen was hield het op. Verbaasd keek ze omhoog, naar Johan, die het geheel nog eens overzag:
“Vijf minuten aan, vijf minuten uit,” grinnikte hij, “Aan… uit… aan… Het gaat een lange nacht voor je worden denk ik. Maar dat krijg je als je je eigen kut zo belangrijk vindt. Tot morgen!”
En met die woorden verliet hij de kelder, de deur met een klap achter zich sluitend.
-/-
“… zonder zijn toestemming mag ik geen enkele handeling verrichten. Mijn lichaam zal ten alle tijde tot zijn beschikking staan en daarom dien ik het ook altijd schoon en gladgeschoren te houden. Straf ontvang ik omdat ik dat verdiend heb en ik zal hem daarvoor achteraf dan ook altijd bedanken. Bij overtredingen…”
Wakker geworden door het monotone relaas tuurde Mariska slaapdronken om zich heen… om er zich dan pijnlijk bewust van te worden dat het massage-apparaat nog steeds met de tijdklok verbonden was: Nieuwe trillingen zetten haar lijf in vuur en vlam.
Even verderop bleef het blonde meisje dat ze de vorige dag al gezien had onverstoorbaar voorlezen uit het boekje dat ze in haar hand had. Zelfs toen Mariska wanhopig om hulp riep reageerde ze niet en hield haar ogen strak op het papier gericht.
Net op het moment dat de wanhoop haar compleet leek te overvallen zwaaide de kelderdeur open. Johan bekeek het tafareeltje even, de armen tevreden over elkaar geslagen, en boog zich dan voorover om de stekker uit het stopcontact te trekken. ‘n Enkel gebaar van zijn hand was genoeg om het blonde meisje geruisloos te laten verdwijnen.
“Niet goed geslapen hoop ik?” vroeg hij grijnzend terwijl hij Mariska van haar bondage bevrijdde. Die kon nauwelijks antwoorden: De trillingen hadden haar het grootste deel van de nacht wakker gehouden. Meer dan uitgeput wreef ze over de striemen die de touwen op haar polsen en benen achter hadden gelaten.
“Je hebt een lekker lijf,” zei Johan en hij liet zijn vingers zachtjes over haar tepels glijden die ondanks alles stijf overeind stonden.
“En een lekker kutje ook. Doe je benen eens wijd?”
Murw door alles wat er in de afgelopen uren gebeurd was spreidde Mariska haar benen en wist ‘n kreet van pijn nog maar nét te onderdrukken toen zijn tong met lange halen over haar getergde clitje ging. Johan trok zich daar echter niets van aan, wrong zich naar binnen en genoot zicht- en vooral hoorbaar.
“Overeind jij,” siste hij ineens, zijn mond met de rug van zijn hand afvegend, “Het wordt tijd dat je wat lessen in gehoorzaamheid krijgt!”
Bekaf en met trillende spieren probeerde Mariska de trap op te klauteren maar zelfs daar liet hij haar niet met rust: Halverwege greep hij haar bij de heupen, wrong zijn gezicht tussen haar billen en boorde zijn tong in haar anus. Ze bleef doodstil staan, half en half zwevend tussen angst en genot. Aan de ene kant genoot ze van de behandeling maar aan de andere kant was ze ook te bang om zich te verroeren.
“Verder!” siste hij uiteindeiljk.
-/-
“Staan!”
Kléts
“Sneller!”
Kléts!
“Liggen! Benen wijd. Wijder!”
Kléts!
“Voorover nu. Kont omhoog en rug hol. Nee, hól! Veel holler!”
“Maar ik moet naar de…”
Kléts! Opnieuw sneed een vlammende pijn door Mariska’s billen. Hij sloeg haar nu niet met het rietje maar met de leren strook waarvan het puntige uiteinde in haar vlees leek te bijten. En dat miste zijn uitwerking ook niet: Mariska zwoegde zich letterlijk in het zweet om Johan’s bevelen maar zo snel mogelijk op te volgen.
Eindelijk hing hij de strook weer aan zijn riem, greep haar bij de arm en trok haar mee naar een kleine badkamer.
“Plassen jij!” klonk het kortaf maar toen ze op het toilet wilde gaan zitten: “Nee, niet daar. In de douchecel. Als een teefje, op je hurken!”
Met een vuurrood hoofd van schaamte zakte Mariska door haar benen.
“Wijder!” siste Johan, “Hou die lipjes uit elkaar!”
Nu ze wist dat hij haar uitgebreid stond te bekijken kón ze niet eens meer. Ongeduldig knielde hij naast haar neer, zette zijn grote hand op haar buik en duwde dan zo hard dat ze met haar blote, bezwete rug tegen de kille, betegelde muur aangedrukt werd.
“Beter!” gromde hij toen een dikke straal tussen haar voeten neerkletterde. Even later spoelde hij met een handdouche de vloer en haar benen schoon. Zonder haar de kans te geven om zich af te drogen trok hij haar weer mee, ditmaal naar de keuken waar het blonde meisje bij het kleine aanrecht een broodje stond te eten.
“Tijd voor ontbijt. Zij – hij wees op het meisje – laat je wel zien waar alles staat. Ik verwacht je over ‘n kwartier in de woonkamer!’
Toen Johan vertrokken was haalde Mariska opgelucht adem en wendde zich naar de ander:
“Ik ben Mariska,” zei ze, haar hand uitstekend. Het blondje schudde haar hoofd, legde haar wijsvinger op haar lippen en wees omhoog. Net onder het plafond was een camera gemonteerd die recht op hen gericht was.
“Kan hij ons ook horen?” vroeg Mariska zachtjes en ze beet op haar lip toen het meisje knikte.
Staand bij het aanrecht – er stonden geen stoelen in deze ruimte – maalde Mariska in gedachten verzonken een bruine boterham met kaas weg. Haar achterwerk gloeide nog flink en ze moest de pijn verbijten toen ze haar vingertoppen voorzichtig over de striemen liet glijden. Het waren er minstens twintig…
-/-
“Binnen!”
In de woonkamer hing Johan languit in één van de fauteuils, zijn blik gericht op ‘n groot beeldscherm tegenover hem aan de muur was gemonteerd.
“Naast me staan, handen op je rug en voeten uit elkaar!”
Ze gehoorzaamde, wierp een blik op het scherm en bevroor…
Dat was zij… languit liggend in haar bedje, de dekens van zich afgetrapt en een woelende hand tussen haar gespreide benen. Even later ‘n nieuwe scene: Zij naakt in het bad, één been over de rand geslagen, de kop van de handdouche recht op haar kruis gericht. Zette Johan het geluid expres harder zodat haar gekreun de hele kamer vulde? En hoe kwam hij in vredesnaam aan die beelden?
“Handige dingen dat,” zei hij, op de camera wijzend die aan het plafond hing, “Ik heb jouw oom er een paar geleend omdat hij je niet vertrouwde. En terecht, zoals je kunt zien.”
Ze wilde haar hoofd wegdraaien toen er een nieuwe clip in beeld kwam. Ze herinnerde zich de situatie nog goed: Op ‘n warme middag, toen Oom Ben voor zaken de stad in was, had ze zich in de keuken met het handvat van een garde bevredigd…
Opnieuw een brandende pijn: “Blijf kijken!” en vol van schaamte moest Mariska toezien hoe de garde zich centimeter voor centimeter in haar kutje boorde. Voorzichtig opzij glurend zag ze dat Johan zachtjes over de bobbel in zijn broek wreef.
Ze wenste dat ze hier en nu door de vloer zou zakken…
Eindelijk (!) was de voorstelling afgelopen. Johan zette de TV uit en wendde zich tot haar:
“Je houdt wel van vingeren hé? Kom eens tegenover me staan? Benen beetje wijd ja. Laat nu maar eens zien hoe je dat doet!”
Mariska kleurde dieprood.
“Dat… dat kan ik niet…”
Hij gaf niet eens antwoord: De leren riem, die vier of vijf keer hárd op haar billen neerkwam sprak boekdelen. Happend naar adem en met de tranen in haar ogen bewoog ze haar handen aarzelend naar haar kruis. Vreemd, ondanks de hele bizarre situatie voelde ze toch een soort van opwinding toen ze met haar vingers haar gezwollen clitje raakte.
“Goedzo kleine meid,” zei Johan, zijn blik opnieuw op het grote scherm gericht. Opzij glurend zag ze zichzelf, of liever gezegd haar kruis, honderd maal uitvergroot in beeld. Elk donshaartje, elk kloofje in haar huid was ragscherp zichtbaar. Om zich heen speurend ontdekte ze nóg een kleine camera die op de bijzettafel stond en die Johan met ‘n afstandsbediening bestuurde.
Ze beet op haar lip en ging door met vingeren tot het onvermijdelijke einde zich aankondigde.
-/-
“Staan!”, “Bukken!”, “Liggen!”, “Wijder die benen!” In de dagen die volgden leerde Mariska die commando’s bliksemsnel op te volgen. Elke aarzeling werd ogenblikkelijk afgestraft met een striemende slag op haar billen die nu een wirwar van rode lijnen vertoonden. En elke avond werd ze weer op het stro ingesnoerd, het massage-apparaat aan de timer. En elke ochtend werd ze gewekt door de stem van het blonde meisje die monotoon de ontelbare regels voorlas.
Het duizelde haar. Geen moment werd ze met rust gelaten en elke onverwachte beweging werd afgestraft door nieuwe slagen, met het rietje of met de leren strook. Maakte ze ‘n enkele opmerking of stelde ze ‘n vraag zónder vooraf braaf haar vinger op te steken, dan liep ze een paar uur met een leren gag in die haar onherroepelijk deed kwijlen als een klein kind… waarop Johan weer mopperde en haar nog meer slaag gaf.
Wat haar nog het meest tegenstond waren de zinloze klussen die Johan haar en soms met het andere meisje liet doen: De vloer poetsen met een minuscuul doekje tot deze glom als een spiegel, de badkamer schoonmaken met een tandenborstel, de woonkamer vier, vijf keer stofzuigen omdat hij niet tevreden was met het resultaat. Soms liet hij hen alle meubels versjouwen om ze vervolgens weer op hun originele plaats terug te laten zetten…
Mariska was bekaf en net op het moment dat ze aan het eind van haar krachten was riep Johan haar bij zich in de woonkamer.
“Aankleden!” zei hij, op haar kleren wijzend die, gewassen en gestreken, op de armleuning van de stoel naast hem lagen.
Een tikje verbouwereerd deed Mariska wat haar gezegd werd. Johan gunde haar geen blik waardig. Hij staarde naar het lege TV-scherm. De vingers van zijn rechterhand speelden met een stukje rood plastic wat ze pas later als een USB-stick herkende.
Als in een droom volgde ze hem naar buiten, naar zijn auto die hen al snel naar een bekend bosweggetje bracht waar Oom Ben’s huis aan het eind wachtte.
“Welkom terug,” zei Oom Ben, en ietwat sneller dan ze verwacht had: “Johan, jij hebt iets voor me?”
Een tikje verward door deze korte ontvangst volgde Mariska de anderen naar de woonkamer. Tot haar verbazing had één van de boekenkasten plaats gemaakt voor ‘n enorm TV-scherm. Zonder verder veel acht op haar te slaan namen Oom Ben en Johan plaats in de grote leunstoelen, met Mariska tussen hen in. Voor ze het wist flikkerde het scherm even en verscheen het beeld van haar vingers die haar spleetje streelden meer dan levensgroot in de kamer.
“Blijf kijken!” Ze rilde toen Oom die woorden bijna onhoorbaar uitsprak.
Ze beet op haar lip. Daar was ze, kreunend op het stro in de kelder, zichzelf wijdbeens vingerend voor ‘n wildvreemde en vooral…
“Sta!”, “Liggen!,” “Rug hol!”
“Je hebt haar goed getraind,” merkte Oom Ben op. De ander grinnikte: “Dat is dan ook mijn specialiteit, nietwaar?”
Oom glimlachte en wendde zich tot haar:
“Voorover jij. Op je knieën, jurk omhoog en rug hol!”
Als in een flits dook Mariska neer op het tapijt. Ze schortte haar jurk op en spreidde haar benen, haar achterwerk hoog in de lucht gestoken.
“Heel goed,” zei Oom Ben, haar billen zacht strelend, “Ik denk dat je nu wel een stuk gehoorzamer zult zijn, toch?”
Ze knikte, spreidde haar benen zelfs nog iets verder. Op dit moment was ze er klaar voor om alles met zich te laten doen…