Vertellen dat je aan SM doet omdat je er niet onderuit kon?

[cruciare]

uit een vraag gesteld in het onderwerp "oneindige vraag" bleef ik met die vraag in mijn maag zitten.

Is het wel eens voorgekomen dat je MOEST vertellen dat je aan SM doet omdat je er niet onderuit kon?

Een gynaecoloog die je blauwe plekken zag...
of
Een collega die een blauwe plek om je nek zag...
of
Een verwonding die je wilde laten nakijken bij een huisarts...
of
Welke andere willekeurige reden dan ook.

Hoe reageerde zoiemand (huisarts, specialist of collega/vriend(in)?

Mijn reden om dit te vragen: Ik had op een dag een bloeddruk controle bij de huisarts en die wilde dat ik mijn bovenlijf zou ontkleden vanwegen mijn te strakke mouwen. Hij zag toen de nog hele verse slagen van de Cat-o-9. Hij ging met zijn vingers heel zacht over die striemen en vroeg me of die daar vrijwillig terecht waren gekomen of dat ik er anders over wilde praten. Mijn huisarts staat heel open voor mijn levensstijl. Hij was zelfs zo nieuwsgierig dat hij door bleef vragen met telkens de opmerking tussendoor dat als ik het niet wilde vertellen dat hij niet zou aandringen maar dat zijn vragen puur vanuit zijn eigen leermoment waren ontstaan. Hij gaf nog aan dat hij die vragen nooit had kunnen stellen en was heel verheugd dat ik overal eerlijk antwoord op wilde geven.

cruc

[Litha]

Zo'n huisarts wil ik ook

[cruciare]

Litha, heb je het ooit bespreekbaar gemaakt of moeten maken?

[fantashe]

Ja, jaren geleden, in mijn begintijd. Naief als dat ik was, zette ik een advertentie om voor mijn toenmalige Dom bij wijze van verrassing een Mrs te zoeken voor zijn verjaardag. Hij wilde wel eens switchen. (uiteindelijk deed ik het zelf... en was het einde D/s daarna)
Een collega-dirigent las de advertentie. Ook in dat wereldje bleek haat en nijd. Dus er viel een dreigbrief op de mat. Gelukkig had hij het zo stom aangepakt dat ik wist waar het vandaan kwam. Desalniettemin maakte het hem machtig en kon ik hem maar op 1 manier ontwapenen, namelijk door tegen mijn familie en diverse werkgevers open kaart te spelen.

En eigenlijk vatte iedereen het heel rustig op. Of ik alleen niet met de zweep voor de klas of het koor wilde gaan staan.
(Grin, het moge duidelijk zijn aan welke kant van de zweep ik volgens hen zou staan )

[Wever]

Ik heb 't niet meegemaakt, maar was er wel eens op voorzien (en heb 't volgens mij ook verteld, hier).

Het was een of twee dagen nadat ik onder handen genomen was. Ik moest toen naar de huisdokter om iets heel anders (een griepje, of een verkoudheid, of zoiets). Het was pas op het moment dat ze me vroeg om mijn bovenkleding uit te trekken om even naar mijn adem te luisteren dat ik me bedacht dat dat er mogelijk wat streepjes of lijntjes zichtbaar konden zijn. Maar omdat het grootste gedeelte op mijn rug gebeurd was kon ik het zelf niet zien.
Resultaat: ik was bedacht op een zeker "hmm..." of haar vingers die wat onderzoekend over mijn rug zouden gaan, waar ik op luchtige toon "Ach ja, da's waar...mijn vriendin was gewoon wat enthousiast om me te zien " zou geantwoord hebben.

Gelukkig teken ik niet snel of lang, en ik heb ook geen veranderde lichaamstaal opgemerkt, dus bleek het helemaal niet nodig te zijn om 'r van dingen in te lichten.

[phedre]

ja een keer bij huisarts, voelde knobbels in mijn borst dus heengegaan, maar er zaten toen nogal blauwe plekken op. Verteld van klemmen die op mijn borsten hadden gezeten, dat ik dacht dat daar ook de knobbels wel van zouden zijn, maar voor de zekerheid toch mammo laten maken... en ook daar weer verteld waar blauwe plekken van kwamen...alles was idd goed..

huisartst vroeg me alleen om voorzichtig te doen:) en dat ik verder vooral moest genieten:)

[Litha]

Litha, heb je het ooit bespreekbaar gemaakt of moeten maken?

Gemaakt wel, moeten maken niet.
Was bij de assistente van mijn huisarts, die zou mijn uitstrijkje doen.
Die steekt een eendenbek apparaat in me, knijpt hem heel voorzichtig open en vraagt of het niet teveel druk is.
Waarop ik er uit flap dat er ook een vuist in gaat en dat ik het apparaat niet eens voel.
Persoonlijk denk ik dat die meid wel wat gewend is want ze knipperde niet eens met haar ogen.

[roos]

Als medici er naar vragen vertel ik het soms, als ik denk dat die persoon het aan kan. Maar meestal zeg ik 'Oh dat, ongelukje' dan vragen ze meestal niet verder en ik probeer het ook altijd te verbergen als dat kan.

Het probleem is altijd het douchen op de sportschool. Ik heb een keer gezegd dat ik tegen een radiator gevallen was (toen ik striemen had op mijn billen van de cat), maar daar kun je niet mee blijven aankomen en dus douche ik meestal thuis. Dat vind ik wel jammer.

[Sabrina]

Nou ja, het was bij mij vooral eigen keuze. Ik heb 't namelijk wel aan m'n psychologe verteld, omdat 't gewoon een enorme rol speelt in mijn leven. Ze reageerde er heel open op, vroeg gewoon heel veel door en zei eerlijk wat in haar op kwam, hoe 't op haar overkwam, zodat ik daar onjuistheden weg kon nemen. Ze begon ook met "Je hebt moeite met agressie, maar zoekt wel een heel agressief seksleven" dus vanaf daar alles uitleggen tot hoe het is, heeft wel even geduurd .

Maar hell, ze luisterde en had een open mind, en dat vond ik allang heel fijn.

[Lilith]

Wat Sabrina zegt, ik heb het ook mijn psycholoog verteld. Het hield me bezig en voelde relevant, dus ik besloot het maar gewoon te zeggen.

Ze vatte het trouwens prima op, zei dat ze het wel logisch vond aanfezien ik zo van avontuur en nieuwe/intense ervaringen hou. Ze had er iig geen probleem of moeite mee, dat was wel prettig/

[poes]

Een vriendin van me had me als tip gegeven dat je tegenwoordig heel makkelijk kunt zeggen dat je gewoon wel es van ruige of kinky seks houdt. daarmee hou je het lekker vaag en acceptabel. Toen ik zelf een keer naar het ziekenhuis moest en met de blauwe billen bloot kwam te liggen, heb ik dan ook dat gezegd. De doktersassistente reageerde vrij luchtig. Ik had wel het gevoel dat de hoofdarts wat vreemd naar me keek toen ik wegging, maar dat kan mijn projectie geweest zijn...

liefs,


poes

[whitewings]

jaaaa, nee hoor,

ik heb het alleen verteld aan mijn huisarts gezegd , kwestie dat die zich geen gekke dingen in zijn hoofd haalt als ik eens voor een verkoudheid een beetje gekneusd langs kom.

whitewings

[cruciare]

..........op een dag deed Hij een leuk spelletje met me waar nog al wat heel duidelijke striemen van om mijn hals te zien waren achtergebleven. Normaal gesproken zou ik dan aangepaste kleding dragen maar het waren die bloedhete dagen net na de grote vakantie dit jaar.

Dat was de dag dat ik het aan iemand op mijn werk moest vertellen.

Het licht viel erop en ze schrok aanzienlijk. Dus ik heb haar even mee het kantoor uitgenomen en uitgelegd dat wat ze ook voor plekken of striemen op mijn lijf zou aantreffen, ze zich geen zorgen moest maken. Dat elke plek, elke striem, elke schaaf of kraswond gelijk stond aan het plezier dat ik de avond/nacht ervoor had gehad. Dat alles dat met me werd gedaan (wellicht niet helemaal) mijn eigen keus was, maar wel degelijk helemaal gewenst. Ze was nieuwsgierig...... ze bleef nieuwsgierig. Helaas werkt ze inmiddels bij een andere baas maar het halfjaar daarvoor stelde ze al de juiste vragen en kreeg altijd eerlijk antwoord.

Bij mij is namelijk de regel: Als je de vraag stelt, moet je het antwoord willen horen, anders stel de vraag niet. (ik zeg dat er altijd eventjes bij als iemand komt met de vraag "mag ik jou iets vragen?")

Oh en natuurlijk niet te vergeten de keer dat mijn vader de vraag stelde "aan welke kant sta je" (ofwel, voor of achter de zweep)... Alleen mijn vader is niet dom en niet onwetend. Hij bleek na dat gesprek zelf ook in de scene te zitten. Had al lang geleden aan me herkend dat ik "net ff anders was". Mijn pa heeft de heerlijke gewoonte me helemaal ff vast te pakken als ik hem weer eens zie (ik zie hem veeeeeel te weinig). Dat hele vastpakken is natuurlijk heerlijk, tenzij je net de avond daarvoor eh... aan de ontvangende kant van de cane hebt gestaan. Als je hele lijf nog gespannen is van het vechten tegen jezelf.. spierpijn en stijfheid...

Ook hij reageerde dus normaal

Eigenlijk reageert iedereen wel op de normale of gewenste manier zoals ik het nu beleef. Of ik heb gewoon de breeddenkende mensen om me heen....

[Lavender]

Bij mij is namelijk de regel: Als je de vraag stelt, moet je het antwoord willen horen, anders stel de vraag niet. (ik zeg dat er altijd eventjes bij als iemand komt met de vraag "mag ik jou iets vragen?")

Dat is een hele goede, die ga ik onthouden.

Ik heb het ook alleen maar aan de huisarts hoeven vertellen, ik had nog mooie rode zebra-strepen op mijn rug van scherpe nagels. Hij reageerde heel relaxed, knipperde niet met zijn ogen toen ik hem eerlijk antwoord gaf op de vraag hoe ik aan die strepen was gekomen.

[phedre]

Vandaag naar tweede dag van ‘de school voor zelfvertrouwen’. Onderdeel hiervan was vandaag dat je voor de groep cursisten ging staan, en daar een succes van jezelf ging vertellen. Nu ben ik daar niet zo heel goed in, omdat ik weinig succesvol vind aan mezelf, maar één ding ben ik apetrots op.. mijn kinders. Dus dat verteld. Nadat de hele groep zijn/haar zegje had gedaan, was er een moment waarom een andere cursist zei dat hij het maar raar vond dat de dingen die dan verteld worden, altijd maar zo maatschappelijk correct en acceptabel moest zijn en binnen ieders normen en waarden, maar hij kon niet zo goed uitleggen wat hij bedoelde…

Ik zeg..

“ok… Maar (naam cursist).. nu heb ik daarnet, als eerste van de hele groep mijn verhaal gedaan, en dat ging over mijn kids. Maar hoe zouden jullie als groep gereageerd hebben, als ik dus had gezegd dat ik jaren penningmeester en vrijwilliger ben geweest bij de AVSH, dat we daar bdsm (sm) meetings organiseerden, en dat ik dat later in eigen naam ben gaan doen, dat de mensen erg positief zijn over die meetings, maar ook dat mijn vriend niet mijn vriend is maar mijn Meester, dat ik mijn trots en zelfvertrouwen haal uit het kunnen doen wat hij van mij vraagt, maar ook uit het leven van mijn leven zoals ik wil, en niet zoals ‘anderen’ denken dat ik moet leven?

Hiermee heb ik dan meteen verklaard waarom ik soms reageer zoals ik reageer,waarom ik zo fel reageerde ook op stelling dat iemand die volgzaam/dienstbaar is, altijd zichzelf wegcijfert en nooit haar eigen wensen voor laat gaan, waarom ik juist happy wordt van het dienstbaar zijn, waarom ik aangeef laatste jaren wel vaker tegen heilige huisjes aanschop door mijn leven te leiden zoals ik wil. Mijn bdsm-er zijn heeft zoveel invloed op mijn zelfvertrouwen, mijn zelfbeeld, dat het juist op zo’n cursus als hier op zijn plaats is, om te laten zien wie en/of wat je bent. “

Op de vraag van een andere cursist of ik dan niet juist mijn onzekerheid verschuil achter mijn Mr, dat mijn sub zijn dus niet juist een uiting is, heb ik geprobeerd uit te leggen dat in mijn ogen een sub juist vol zelfvertrouwen moet zitten om verantwoording voor haar leven uit handen te geven, iemand daartoe zo zeer te vertrouwen dat hij dat waard is. Maar ook dat een sub altijd vol zelfvertrouwen haar grenzen moet bewaken en de verantwoording voor haar eigen leven misschien wel uit handen lijkt te geven, maar toch ook zelf blijft dragen, door te blijven waken over haar welzijn binnen de relatie.

Er kwamen geen rare reacties, wel complimenten dat ik het zo durfde te vertellen. En idd.. dit was wel wat de cursist bedoelde.

Ik ben altijd wel behoorlijk open over mijn bdsm-leven, maar dit was voor mij toch ook best nog wel beetje heftig, maar medecursist gaf wel heel mooie opening, en omdat ik zo’n wezenlijk deel van zelfvertrouwen haal uit mijn bdsm-beleving, omdat zoveel van mijn zienswijze op andere dingen van het leven, gekoppeld zijn aan mijn bdsm-beleving, vond ik het passend om het op dat moment te vertellen:)