Wandering Spirits Forum

Ik ben gek op stoeien en als ik stoei dan wil ik ook winnen.
Dan kan ik echt een feeks zijn incluis aan haren trekken, knijpen in alles
wat ik te pakken krijg. Uiteindelijk ben ik wel altijd de verliezende partij domweg
omdat ik niet al te sterk ben voor een meisje!
En als JefWee dan een beetje smalend zegt: "Zo meisje, was dit alles?" dan voel ik
me vaak echt subbig worden. Heerlijk!!

Stoeien .... de ene keer is het leuk, de andere keer is het irritant.
Ligt erg aan de emotionele bui waarop ik (en zij) op dat moment is.
Maar ... als ik stoei, dan weet ik bij voorbaat al dat ik ga winnen.
En dat is niet erg, want dan wordt het gewoon een leuk spelletje.
Openingen creëren waar het subje dan naief op in gaat.
Doen alsof ze je even te pakken heeft om dan met gemak weer los of weg te komen.
En mocht ik onverhoeds toch een keertje het onderspit delven vanwege het een of t ander, dan is dat toaal niet erg, want waarschijnlijk moet ik er dan hartelijk om lachen.
Mijn "vergelding" komt later wel weer.

Ik vind stoeien hartstikke leuk. Als sub en als Domme.
Als sub win ik niet. D-D is simpelweg te sterk en heeft te veel kennis wat te doen. Ik word wel slimmer dankzij hem maar dan nog leg ik het af.
Heel af en toe "win" ik wel (dan krijg ik hem bijvoorbeeld wél van bed geduwd) maar dan heb ik slechts 1 ronde gewonnen. D-D haalt daarna heus de schade wel weer in. Ik word ook wel geil van verliezen en reageer ongeveer als chip. Jammie.

Als Domme is stoeien iets anders. Vaak win ik het van wever wel maar in principe heeft hij meer spierkracht. Af en toe leg ik het dus af en dan mag hij inderdaad aangeven wat hij bij een volgend spel zou willen. Waar ik dan vervolgens weer MIJN invulling aan geef...

Ik herken me ook in de post van Crownless:

Crownless schreef:...en als ik dominant ben kijk ik hem koeltjes aan en zeg ik 'goh, ik lig onder je. En nu? Wat ga je nu doen? Ik wacht...' En dan doet hij me pijn. Alleen ben ik als dominant heel goed in het uitschakelen van pijn, zodat ik hem stoïcijns blijf aankijken. Het is zo leuk om te zien hoe hij weet dat het echt zo ontzettend zeer moet doen, en ik geen kik geef, hem zelfs een beetje smalend uitlach, en dan voel je gewoon hoe die greep verslapt en hij moeite krijgt me aan te kijken. En dan kun je het afmaken met een: "Oh, niks? Nou, dan kun je net zo goed los laten, niet?".

En met brede grijns las ik dit:

Wever schreef:Boefje heeft ook wel eens zo'n houding. En tering, wat maakt me dat klein, zeg!

Bite en ik hebben ook een keertje zo gestoeid. En stiekum deed hij me ook echt pijn en wou ik het net ongeveer afleggen, toen hij zich (gelukkig) overgaf. Ik heb achteraf stilletjes zitten denken, hoe ik dan gereageerd zou hebben en eerlijk gezegd weet ik het niet. Niet dat het supererg ofzo geweest zou zijn. Ik denk dat de reden waarom ik er beetje over getobd heb was dat ik het zelf heel tof vind om fysiek overheerst te worden. En fysiek zal ik vaak (en zeker nu met mijn chronische nest) zwakker zijn dan mijn sub. Gelukkig ben ik dan wel gemeen genoeg.

Ik ga weer in training binnenkort. Lekker twee keer in de week fysiek stoeien onder de noemer 'krijgskunst'.

Ik ben dol op stoeien. 't is lekker fysiek, je krijgt er adrenaline van, je speelt met weerstand en ik ben wild. Dat zit gewoon in de aard van het beestje. Ik moet zeggen dat winnen/verliezen voor mij ook behoorlijk ondergeschikt is. Wel vind ik mezelf inhouden helemaal niets aan, dus ben ik erg blij met uitdagende mensen, en wordt de kick alleen maar groter als ze dan hun handen vol aan me hebben. Van adrenaline wordt ik namelijk niet bepaald subbig Stoeien binnen BDSM context is voor mij gek genoeg niet echt een hele grote trigger. Het doet het wel hoor, maar het schampt langs de rand. Ik blijf namelijk ook vechten, hoe subbig ook. En dan heb ik het idee dat het meer een manier van contact maken/energie kwijtraken is.

Vechten om macht zit er ergens dus wel in, maar als ik echt op macht uit ben, dan ben ik minder lomp (ik vind vechten maar lomp ). Ik ben nou eenmaal wel een vrouw, dat kan echt veel gemener En als jij de macht wilt, dan is het niet verstandig om me eerst vol te pompen met adrenaline. Maar goed, als dat wel gebeurd, wordt het (meestal mentale) 'gevecht' daarna ook echt leuker.

Dropje schreef:
Maar goed, als dat wel gebeurd, wordt het (meestal mentale) 'gevecht' daarna ook echt leuker.

Vechten klinkt natuurlijk gelijk zo heftig, maar stoeien/vechten om de macht roept inderdaad wat op... Wat Dropje zegt herken ik wel, dat het mentale gevecht in mijn hoofd en eigen lijf daarna veel beter is. Als er dan dus nog vanalles gebeurd, van fysieke pijn tot desnoods beschamend klaarkomen..ja dat is dan Goed. Met hoofdletter ja

Vechten om de macht... grappig... ik doe/deed (afhankelijk van de persoon) dat dmv van blikken en woorden. Ben verbaal enorm sterk onderlegd (categorie irritant bijdehand) en kan een Dom dus makkelijk vangen op woorden. Tegenwoordig gebeurt het eigenlijk niet meer, simpelweg omdat hij het niet tolereert.

Bij mijn DomVriendje gebeurt het af en toe... Gisteren was zo'n moment. We zaten gezellig aan de bar. Ineens zet hij zonder pardon een mes in mijn hand. Vlammende ogen zijn kant op was het gevolg. De blik die dan terugkomt, is er 1 van: ja? en wat dacht je eraan te doen?
En dan ga ik uitdagen. Zeg niets... kijk alleen maar. Hup... de punt er scherper in. En dan ineens duw ik mijn hand omhoog, het mes in, als het ware. En de reaktie die dan volgt... de blik die dan komt... die ogen, zo in en in zwart... de ruk aan mijn hoofd achterover...

Het hele gebeuren duurde nog geen 5 minuten... maar mijn hele dag was goed :icon_biggrin:

Ik heb af en toe ook de neiging om te stoeien, om verschillende redenen. Soms vinden we het gewoon leuk om elkaar een beetje te plagen. Het begint meestal met wat plagende opmerkingen, waarna ik in zijn zij prik, waarna hij in mijn borsten knijpt, ik hem weg probeer te duwen, hij mij nog harder vastgrijpt, en zo gaat het steeds verder. Het is dan gewoon leuk om te doen en om hem een beetje uit te lokken en uit te dagen. Als we op deze manier stoeien duurt het meestal niet zo heel lang voor hij heeft gewonnen. Ik ben dan bloedgeil en voel me vooral heel onderdanig. Het is dan ook heel leuk als hij daarna met geweld mijn kleding uitrukt en me meeduwt naar de slaapkamer...

Maar het is ook wel eens zo dat ik echt opstandig kan worden en dan kan ik ook heel fel zijn. Dan doet of zegt hij bijvoorbeeld iets wat ik echt niet leuk vind, en dat zal hij weten ook. Ik ben sub, en ik vind het totaal niet leuk om een ander pijn te doen, maar als ik mezelf verdedig zet ik gerust hard mijn nagels in zijn huid, duw hem hard weg of trek aan zijn haren... Natuurlijk nooit met volle kracht, maar hij voelt er wel degelijk wat van. Het is een soort protest... "jij kunt mij niet klein krijgen!" Echter zijn we allebei best koppig en willen we per se ons gelijk hebben, dus hij zal niet snel stoppen en ik zal niet snel opgeven. Daarin kunnen we best ver gaan. Ik verzet me, wil laten zien dat hij niet zomaar alles kan doen wat hij wil, dat ik niet makkelijk ben. Tegelijkertijd is het een mooie 'test' om te kijken of hij mij aankan (en dan bedoel ik niet lichamelijk), hoe standvastig hij is en of hij mij onderdanig maakt. Misschien wil ik wel voelen dat hij de macht heeft, dat hij goed genoeg is, want ik onderwerp me niet zomaar aan iemand. Dit soort stoeien brengt veel meer emoties bij me naar boven dan het stoeien voor de lol. De 'test' doorstaat hij altijd.

Wel heb ik er een dubbel gevoel over. Aan de ene kant wil ik doen wat hij wil zonder protest, ik wil mezelf onderwerpen, me compleet overgeven omdat ik hem vertrouw. Maar ook die opstandige kant komt wel eens naar boven...