Wandering Spirits Forum

allereerst bedankt voor alle reacties yay ik ben geen freak yay

ik zie ook duidelijk in mijn subspace nog een stukje angst...
ik ga weer even quoten:

Persoonlijk is mijn ervaring dat ze het gewoon prettig vinden nog tegen me aan te kunnen hangen. Meestal praat ik ook wel met ze. Als ze echt diep is gegaan maakt het eigenlijk helemaal niet uit wat ik zeg. Ze snapt toch niets meer van wat ik zeg, maar enkel mijn stem, mijn handen op d'r stellen d'r gerust. Soms zelfs als ik even m'n hand op til schrikt ze al op, instinctief afwerend alsof ik 'r weer ga slaan. De beste methode dan is om mijn handen geruststellend op d'r lichaam te laten. Soms reageert ze ook heel schrikachtig op plotse omgevingsgeluiden.
Soms zet ik de tv wel even aan en houd 'r gewoon tegen me aan terwijl ik tv kijk, maar vaak zet ik dan voor de zekerheid het geluid maar heel erg zacht of zelfs helemaal uit zodat ze daar niet van kan gaan schrikken...
(werkt op een meeting natuurlijk wat minder).

dit is een stukje van 7ths beschrijving van mijn subspace.
hoe hij het ervaart een deel ervan iig.
daar speelt dus duidelijk angst een rol.
ik schrik van alles eerst van het moment dat Hij zijn handen neerlegt dan word ik bang van de aanraking...maar als ze er eenmaal liggen....moetie ze niet optillen want dan ga ik onbewust direct afweren en bang worden...

weet je...bij mijn angst...is er 1 heel belangrijk punt.
ik vertrouw 7th. ik heb altijd in mijn achterhoofd zitten...dat hoe veel pijn hij me ook kan doen...hoe genadeloos hij ook kan zijn...ik kom er weer levend uit...

(jah sorry ik wilde "ik kom er weer heel uit" zeggen maar dat ...neeh:P)

ik vertrouw 7th dat als ik half in de zweefmood raakt Hij nog wel even door kan slaan maar het wel doorheeft en dus ook onmiddelijk de rol van het "stopwoord" overneemt.
7th bepaald uit eindelijk mijn lot. als ik half weg ben...ben ik niet meer in staat om echt actief te reageren...zou 7th mij kapot willen maken...heeft hij al tig keer de kans gehad.
maar...ik geef mezelf ook...de vrijheid om weg te zweven omdat ik weet dat het goed is.

juffie schreef:Hell yeah!

Ik vertrouw Jerry blindelings, maar soms, als is hij voor mij onvoorspelbaar. Weet ik gewoon niet wat ik kan verwachten. En dan die ogen... Die blik...
En ik dan maar zo onzeker, 4000 mogelijkheden die door mijn hoofd schieten, niet weten wat er gaat komen, geen idee of ie rekening met me gaat houden, bang zijn, echt bang zijn...

"Op dat moment was ik zo bang voor hem, hij was zo onberekenbaar, zo onvoorspelbaar voor mij dat ik niet wist hoe ik hem moest gehoorzamen om maar niet zijn toorn over me af te roepen. ALLES had ik voor hem gedaan op dat moment. ALLES. Wat ie ook had gedaan, het was goed geweest. "

Hell, erg onsamenhangende post, maar ja. Herkenbaar. Misschien niet zo zeer de KICK op angst, maar wel dat dat zoveel extra geeft / kan geven.
Ik heb het niet nodig ofzo, het is geen enorme kick of voorwaarde. En ik zou ook niet altijd zo willen /kunnen spelen, maar zo nu en dan... Yes please!

Yes!!! herkenbaar! Dit bedoel ik dus ook!

Ergens staat al een voorbeeld van mij over een spel waarin ik bang was. Ik ben niet zo handig met zoeken, maar zal nog wel mijn best doen.
Ander voorbeeld:
Ooit speelde ik met iemand voor het eerst. Ergens tijdens het spel liet hij mij klemmen horen die dichtklapten. En mompelde iets over tepels. ja doei! zei ik meteen!
Er kwam iets over maar even heftige pijn, daarna voel je niks meer. nee, ik ben niet gek, dacht ik...dan ligt mijn tepel op de grond!
Ik praatte, leidde af, fluisetrde, gilde, smeekte en huilde, jammerde dat het een lieve lust was. Terwijl ik geblinddoekt over een voor mij onbekende zolder voortbewoog. Zodra het kon deed hij mijn boeien op mijn rug bij elkaar...Ik wist niet hoe ver weg ik kon komen...dus bewoog ondertussen hem proberen te overtuigen van dat ik dat écht niet wilde!
Ik zei allerlei andere dingen toe...zou lief zijn, niet rellen, vanalles....maar niet NIET die klemmen!
Oen als ik ben belandde ik in een hoek (talentje hoor: ik kan mijzelf een hoek in kletsen, maar dus ook fysiek een hoek in bewegen) Hij zette mij klem en liet die dingen nog eens horen.....
En ineens ging er iets door mij heen....bepaald gevoel wat vanuit die angst opkomt.... dan volgt er een soort van overgave waarin hij alles had kunnen doen...

Weliswaar anders dan de 'angst' die ik wel eens ervaren heb toen ik met ericadventure speelde. Bij eric was er al veel vertrouwen, dus dat was wel een beetje anders. Toch was ik toen ook bang, dat hij spel vergat, dat hij niet op mij lette/rekening hield, ik kon niet meer logisch denken en begon bijna instinctief te reageren.... Hmm heb ik ook een keer gedaan, gelukkig bleek de man sterker dan ik. Daarna was er ook een moment van "blijf van me af, waag het niet aan me te komen" Maar omdat je dan terugvalt op de basis van vertrouwen herstelt zich dat vrij snel en zoek je als vanzelf bescherming bij diegene die je net nog zo bang maakte....
Tjee nu ik zo terugdenk..mensen wat was ik bang van hem toen

Iemand moet heel erg zijn best doet om mij bang te maken, want ik ben vaak veel te nuchter om echt bang te zijn. Maar zodra dat lukt, dan is het ook echt geweldig. Ik ben meestal bang voor pijn en de volgende klap, dan ben ik erg goed in rondwurmen en jammeren en smeken. maar verder ben ik niet snel bang. Jammer is dat, ik ga stiekem veel liever de confrontatie aan. "Oh wil je dat echt doen ja? Toe maar"

Angst... weten dat ik 1000 doden ga sterven.
Angst... in zijn ogen kijken en alleen maar de hel zien.
Angst... weten dat de opmerking 'ik ga je pijn doen' ook echt pijn doen betekent.
Angst... een nieuw zwaard van Damocles: 'ik ga je breken'

En nee, mijn D mindfuckt niet. Die doet dat. Ik weet niet hoe, ik weet niet wanneer, ik weet niet wat. Ik weet alleen DAT.

En hell yeah, dat levert angst!