Wandering Spirits Forum

Het gebroken worden, als een dweil op de grond liggen, het gevoel hebben dat je niks meer bent....ik herken het maar al te goed. Alleen in mijn geval vindt dat niet plaats ná een spel, ook niet tijdens een spel, maar is het een situatie die op zichzelf staat. Het is helemaal geen spel, het is écht

Tenminste, daar ben ik dan op dat moment helemaal zeker van. En dat is heel eng, omdat je inderdaad overgeleverd bent aan iets....wat veel te machtig is voor mij op dat moment. Ik ben dan in zo'n staat dat ik me niet eens meer afvraag of er nog wel op me gelet wordt. Ik praat hier over situaties waarbij er zelfs geen vinger naar mij uitgestoken wordt, het zijn puur woorden die mij breken, het is angst, dreiging en het gevoel totaal aan mijn lot overgelaten te zijn.

Hoewel het daarna altijd weer een heerlijk gevoel was, als ik er helemaal uit was, er over nadacht en tot rust gekomen was, blijf ik het iets vinden waar ik liever niet in terecht kom. Als je een paar keer zoiets meegemaakt hebt ga je je ertegen wapenen en je D kan de neiging hebben om steeds sterkere middelen in te gaan zetten...

Enneh, het punt van daarna naar huis rijden....ook iets waar ik me terdege van bewust geworden ben. Na inderdaad wel eens totaal op de auomatische piloot te zijn gegaan. Op de fiets dan wel, maar toch......midden in de nacht door rood fietsen en dan bijna door een taxi geschept worden...

cmeermin schreef:Het is helemaal geen spel, het is écht

Echt is het voor mij ook wel hoor!! Maar eeuhm.. ergens WIL ik me gewoon *** voelen..

Dat is precies waar ik nog steeds geen antwoord op heb: dat je jezelf blijkbaar af en toe *** wilt voelen

Wij spelen bijna altijd lange dagen. Op een gegeven moment is het bij mij op. Na alle hoge pieken die ik maak op zo'n dag ben ik dan ook echt leeg.
Mijn Meester weet dat, maar heeft soms moeite met het spel te stoppen. Blijft maar aan me frutten en frutselen. Dat heeft me wel eens boos gemaakt.
Als we zo lang gespeeld hebben, uiteindelijk de rust, lekker tegen elkaar uitsubben, en dan moet er voor mij een stopmoment komen. En wel een echt duidelijk moment. Dan kunnen we nog wel dollen en knuffelen, maar dan moet hij vooral afblijven van alles wat dan al echt overgevoelig is.
Als dat stopmoment is aangegeven gaat mijn lichaam in een soort van rust en nageniet stand.
Het is wel gebeurd dat hij me als geintje bij het opruimen alsnog over de knie nam en me een spanking gaf waar de honden geen brood meer van lusten. Dan breek ik, en komen de tranen.
Ook heeft hij eens daarna nog de naalden gepakt en ze in mijn borsten gestoken. Geheel in tranen, gewoon omdat dat dan op de een of andere manier niet meer kan voor mij, het mechanisme om dat dan nog te verdragen staat uit. Dan zit ik dus na een geweldige speeldag evengoed nog met een rotgevoel. Het duurt dan wel even om dat om te zetten. Dat vinden we beiden zo jammer dat we daar uitgebreid over gepraat hebben.
Ik mag nu sturen aan het eind van een lange dag, zeggen als het echt genoeg is. Als dat lastig gaat omdat ik te ver weg ben mag ik zijn handen sturen,en schiet ik totaal weg, dan mag dat op dat moment en houdt hij me alleen nog maar stevig vast.

Na een spel zijn we alletwee eigenlijk alleen nog maar in een knuffelmood. Echte diepgaande vernedering is helemaal mijn ding niet. Na een spel, in die gemoedstoestand zou ik dat ook helemaal niet meer aankunnen. Als ik na een spel een verkeerde opmerking maak of iets raars zeg wordt dat meestal met de mantel der liefde bedekt, maar kan het wel in een volgend spel nog afgerekend worden.

Ik vind het een listige manier van spelen. D-D overigens ook. Maar dat komt omdat ik eigenlijk ietsje te sterk ben om te breken waarbij ik bovendien de neiging heb om op destructieve manier mijn kop recht te houden. Met als gevolg dat als D-D me wil breken, hij dingen moet doen die me serieus kwaad zouden doen. Iets wat we beiden niet willen. En dus komt het niet tot dat punt. Ik geef me simpelweg bij voorbaat over (wat de ene keer makkelijker gaat dan de andere keer). Ik houd er wel van om hem wat uit te dagen (zowel verbaal als fysiek) om zijn "dominantie een beetje te testen". Ik ben een hond die af en toe wil voelen wie de baas is. Maar dat is het dan ook.

ik heb hetzelfde als Boefje ... ook ik kies tijdens een "spel" bewust ervoor om me over te geven. Ik ben ook vrij sterk en ik denk ook wel vrij dominant van karakter, dus breek niet makkelijk. Maar ik weet dat GP het wel zou kunnen .. die zou me kunnen breken, als hij zou willen, gewoon omdat ie van me houd - en ik van hem - en mijn zwakke plekken kent. En de enigen die me echt kunnen raken zijn de mensen die het dichtst bij me staan.
Maar ik denk dan ook dat het over grenzen heen gaat, waarbij het de vraag is wat dat met onze D/s doet. Misschien is het daarvoor nu ook nog te vroeg ... geen idee, tijd zal het leren.

Het komt op mij een beetje over alsof het 'geenscenseerde' bdsm spel wat jullie eerst hebben een soort voorspel/proloog is. En dat na een kleine pauze het echte spektakel losbarst. Zeker na dat laatste vuurwerk/spektakel, lijkt mij een coolingdown periode raadzaam, voordat je in de auto stapt. Niet alleen voor jezelf, ook voor de medeweggebruikers en je kinderen.

Ik zou als Dom een heel groot schuldgevoel overhouden als mijn subje na/door een spel met mij iets zou overkomen.

Het is mij een keer gebeurd dat ik in de auto gestapt ben na een bezoek aan VSSM Utrecht. Had een heel erg slecht spel gehad en een paar kilometer voor ik thuis was viel het gordijn, gewoon boem, midden op de grote weg. Gelukkig was ik in de buurt van een wegrestaurant, heb ik de auto nog aan de kant gekregen en is een lieve medeforummer die ik best wel in paniek belde naar me toegekomen want ik was totaal de weg kwijt. Heel erg schrikken was dat. Hij was er heel snel gelukkig, en na de nodige koppen koffie, wat gegeten te hebben en even intens uitgejankt te hebben is hij achter me aan naar huis gereden, en wat was ik daar blij mee.

Daarom zal ik nooit meer in een dusdanige toestand in de auto stappen.
Ik dacht echt dat het allemaal wel ging, maar het kan je dus zo maar overkomen.
Daarom een heel lief bedoelde waarschuwing... ga nooit in een dergelijke mood rijden!

Het enige wat ik daarna kon was er af en toe op terugkomen, want die vijf minuten had ik als een hel van een hemel ervaren. Dit was hét! Wauw...

Ehm, is dat nou niet juist waarom je het doet ?

Ik heb al een tijdje over dit draadje nagedacht, want de situatie zoals jij beschrijft gaat in mijn hoofd van 'ja geil' naar 'nee getver' en dan zo lekker heen en weer als een tennisbal in een prof wedstrijd...


Ik denk dat die onduidelijkheid er nog zit omdat ik nooit in een relatie ben geweest waar zo iets zou kunnen gebeuren. In de relatie waar ik het op basis van gevoel had willen en kunnen doen kon en gebeurde het eigenlijk niet. Te weinig tijd en te veel storende factoren die er voor zorgde dat er geen ruimte was voor veel nazorg. Daar was wel iets tijd voor, maar niet de tijd die ik nodig denk te hebben om weer te functioneren na zoiets. Ook woonde hij ver weg en als we elkaar zagen speelden we. Voor dit soort acties heb ik een regelmatiger contact en intenser contact nodig dan msn, zelfs als dat dagelijks was.

In de speel-relaties -alleen spel in publieke ruimtes- was er uberhaupt niet genoeg tijd voor aftercare, maar ook niet genoeg vertrouwen. Dat was meer het kriebelen van een jeuk zeg maar.

Ik broed nog even verder op een nieuw topic over nazorg, ben benieuwd wat anderen daar in nodig hebben en verwachten/krijgen en of D's en s's daar het zelfde in staan.

Nog daargelaten dat een spel, of spel-relatie, mij niets lijkt hebben wij juist afgesproken dat dit soort situaties kunnen ontstaan.

Met de voordelen,
maar ook met de nadelen.

Safe-words hebben we niet, en we vertrouwen op de inzichten die we in elkaar hebben.
Die inzichten zijn wel eens tekort geschoten, en dat zal vast wel weer eens gebeuren.
Maar dat is een bewust risico dat we nemen, iets dat we niet zouden willen of zouden kunnen voorkomen. (Dan wordt het maar een spel).

En zo te lezen zijn er meer relaties waar die situatie kan ontstaan, met de voordelen en ook met de nadelen.

Wat zijn de voordelen -het euforische gevoel?-
en hoe wordt er dan omgegaan met de nadelen? Die kan je toch niet gewoon negeren?

Oh nee,

die kan en moet je niet negeren.
Maar, het is niet meer of minder dan andere fouten die je in een relatie kan maken.
Inschattingen die je maakt en niet blijken te kloppen, reacties die je verkeerd opneemt.
En, zoals in het echte leven, praat je daarover, leer je daarvan en ga je daarna met volle moed op weg naar de volgende fout.

Het gaat dan ook niet om de fouten, maar hoe daar mee om te gaan ervan te leren en hoe de volgende te maken.
(als de tijd tussen de fouten maar goed genoeg is)

eireanne schreef:Ik heb al een tijdje over dit draadje nagedacht, want de situatie zoals jij beschrijft gaat in mijn hoofd van 'ja geil' naar 'nee getver' en dan zo lekker heen en weer als een tennisbal in een prof wedstrijd...

Ik denk dat die onduidelijkheid er nog zit omdat ik nooit in een relatie ben geweest waar zo iets zou kunnen gebeuren. In de relatie waar ik het op basis van gevoel had willen en kunnen doen kon en gebeurde het eigenlijk niet. Te weinig tijd en te veel storende factoren die er voor zorgde dat er geen ruimte was voor veel nazorg. Daar was wel iets tijd voor, maar niet de tijd die ik nodig denk te hebben om weer te functioneren na zoiets. Ook woonde hij ver weg en als we elkaar zagen speelden we. Voor dit soort acties heb ik een regelmatiger contact en intenser contact nodig dan msn, zelfs als dat dagelijks was.

In de speel-relaties -alleen spel in publieke ruimtes- was er uberhaupt niet genoeg tijd voor aftercare, maar ook niet genoeg vertrouwen. Dat was meer het kriebelen van een jeuk zeg maar.

Ik broed nog even verder op een nieuw topic over nazorg, ben benieuwd wat anderen daar in nodig hebben en verwachten/krijgen en of D's en s's daar het zelfde in staan.

*ziet eireanne als een broedse kip op een nest zitten*
Mijn eerste reactie was om te reageren op wat je zegt, maar ik wacht geduldig op je 'legsel'.

Wat hier kan én in een nazorg-topic is dat ik wel denk dat het voor mij heel belangrijk is om ná het spel het 'muurtje' steen voor steen terug op te bouwen. Misschien gek gesteld, maar vijf minuten breekwerk, vergt minstens tien minuten bouwwerk. Of een uur zo breken betekent twee uur opbouwen.
Dat zal vast vor iedereen anders zijn. Ik kan ook best bedenken dat iets in spelvorm gebeurde, maar juist in dit deel zit ik zo diep in mijn gevoel en kwetsbaarheid. Dat is niet een rolletje spelen, sub willen zijn, weten dat hij het niet meent...
Dit is die grens van sub voelen, grens van angst-is dit nog wel spel?- , angst omdat hij zo anders klinkt...
Met mijn gevoel, zo kwetsbaar en puur, raakt hij me dus ook intens. Intens breken vergt intensief opbouwen.

Na de eerste keer heb ik hem gemaild en iets uit mijn verleden verteld. Iets dat dusdanig geraakt zou kunnen worden dat het niet positief verloopt. Dus ik heb wat woorden/uitspraken gemaild die nooit gezegd mogen worden. Niet zomaar, niet als grapje, niet in een spel en zeker niet in zo'n breekbare fase van een spel!
Die zouden mij knakken, breken op dusdanige wijze dat ....nouja...zou niet best zijn.

Edit: ik pieker nog over dat sterk zijn/te sterk zijn. Ik wil er zo graag wat op zeggen, maar kom er nog niet uit.
Anne, is er nog een plekje vrij op de nestplank??

* vraagt zich af of colet wel eens een kippenhok van binnen heeft gezien *

Kippen zitten nu al een paar uur op stok! Die slapen er gewoon een nachtje over.
En áls ze al broeden (zullen weinig kippen zijn tegenwoordig die dat nog doen, de meeste eieren worden in een broedstoof gelegd), dan doen ze dat gewoon knus op een nestje, niet op een kale, koude plank.

* nestje gaat maken voor eireanne, en er alvast een paasei in legt *