Wandering Spirits Forum

Wat bedoel je met D/s, Anne? Volgens mij zie ik dat woord op nogal verschillende manieren gebruikt worden, af en toe. Valt vaste spelrelatie waar je buiten het spel gelijkwaardig bent daaronder? Of alleen een relatie waarbij de D/s dynamiek ook buiten het spel tot op zekere hoogte blijft bestaan? Wat is 'alleen maar spelen'? Ik vind het zo'n vaag begrip dat ik het lastig vind om je vraag te beantwoorden. Kun je het nog wat specificeren?

Dit is een lastig punt, maar tevens zo belangrijk.
Wat ik schrijf is overigens mijn gevoel en gedachte, geen algemeen geldend feit al kan het zo geschreven lijken. Ik vind nazorg wel bij een spel horen, dat mag niet los worden gekoppeld of gezien. Het daadwerkelijke spel is niet afgelopen bij de laatste zweepslag. Nazorg maakt je spel waardevoller.
Voordat ik ooit een spel speelde schreef ik al wel eens gedichten of teksten. Als ik die teruglees, zie ik ook dat de ‘zorg’ om het daadwerkelijke spel heen, al voorkomt in mijn gedachten.
Ik noem het nu even zorg ipv nazorg, omdat ook het eventueel praten vóór een spel belangrijk kan zijn. De sfeer, het gevoel onderling moet goed voelen, anders ‘speel’ ik met recht een spel en een rol.

De impact van een spel heeft wel invloed op mijn behoefte tot napraten/erover praten. Dat is niet direct na een spel. Dan wil ik wel heel erg graag horen dat het goed ging, dat heus wel op was gevallen dat ik mijn best deed, dat de ander trots is…nouja, dat soort dingen.
Nadenken over wat er gebeurde, waar ik me anders ging voelen, wat me raakte, waar ik dacht “lieve help en stopstopstooohoooop”, dat soort zaken komt vaak als ik naar huis rijd of de dag erna.
Misschien zijn dat dingen die een ervaren (tja wat is ervaren?) Dom of sub niet meer hebben, maar ik heb echt nog wel dat ik tegen mijzelf aanloop. Dat wil niet zeggen dat dat zaken zijn die ik moet accepteren van mijzelf, maar ineens denk ik dan: huh, waarom doe ik dat eigenlijk zo?
Praktijkvoorbeeld; tijdens een spel moest ik blijven staan. Dat klinkt leuk en aardig, maar bij bepaalde zweepslagen stapt je voet vanzelf naar achteren “kan ik echt écht niks aan doen” Dus na tig waarschuwingen wordt er boel gemopperd en met veel bombarie een rol tape gepakt. Ik moet daar en daar blijven staan en aangezien ik heel erg soms een klein ietsiepietsie geluid maak en ergens wat van zeg (altijd meedenkend en positief, hoor !!!) werd er rigoreus een stuk tape afgescheurd voor op mijn mond. Ik deins zo ver mogelijk achteruit en probeer koste wat het kost dat tapeplakken te vermijden. Eén minuut later kon ik slechts nog mmmmmm doen.
Dat voorval had geen invloed op spelverloop, maakte niet extra indruk, ging geen grens over…kortom..niks bijzonders zou je zeggen.
De volgende avond zit ik op MSN met iemand te praten en vertel wat me bezighoudt…. “waarom deed ik dat?” En al pratende over spel, wat er gebeurde, wat ik dacht en op dat moment denk, krijg ik antwoorden. (soms)
Ik weet dat als hij tape pakt en op mijn mond wil plakken dat het hem zal lukken. Ik kan mijn hoofd wegdraaien, maar hij ‘wint’ dat toch. Dat weet ik. Waarom doe ik dat dan? Is dat uitproberen? Wil ik zien wie er sterker is? Wil ik merken dat hij en hij alleen, bepaald wat er gebeurd of ik nu wil of niet? Was het fijn om te vechten en het hem moeilijker te maken? Voelde dat fijner als gewoon maar ondergaan? En…..wat als hij op dat moment had gezegd: oke, je wil geen tape en die rol had weggelegd?
Zo ben ik dan bezig na een spel. En niet altijd en niet over elk stukje, maar je loopt wel eens ergens tegenaan.

Terug naar nazorg. Dit bespreek ik dus met een ander, indien dat mogelijk is, dan de Dom met wie ik speelde. Die ander luistert, stelt desnoods een vraag en helpt mij zoeken naar eigen antwoorden.
Zelf vind ik, zou ik het fijner vinden, als ik dit soort dingen met Dom kan bespreken. Nu is dit een onschuldig voorbeeld, waar of niet? Toch zegt het wel iets over mij, geven de antwoorden inzicht over hoe ik sta en wil ervaren in spel.
Zelf en persoonlijk heb ik er moeite mee zulke dingen niet echt te kunnen delen. En nu gebruik ik alle mogelijkheden voor zover inzetbaar , dus ik sms of mail desnoods. Maar dan is het als ik al dagenlang nagedacht heb in mijn eentje, soms geworsteld heb met bepaalde gevoelens en gedachten. En dan mis ik persoonlijk het tweerichtingsverkeer, zoals ik het noem.
Juist als je vaker samen speelt is het fijn als je kunt verdergaan en daarvoor is praten nodig. Is het ook niet zo dat veel mensen zeggen dat het grootste percentage –praten- moet zijn?

In eerste alinea zei ik iets over als je vaker speelt. Dat zorg dan doorloopt. Nouja, dat is mijn idee.
Op WS opende ik pas een topic over gebroken worden in spel. Dat is heftig, zowel tijdens spel als erna. Dat vergt sowieso in mijn beleving een ruime opbouw naderhand. (Uur afbreken, twee uur opbouwen)
Juist de laatste weken ben ik er erg mee bezig….want als ik zo heftig ga spelen. (voor de goede orde: niet met tegenzin) Hoe moet dat dan? Hoe moet dat als ik het niet kwijt kan bij Dom?
Dan ga ik er al vanuit dat we praten over een ‘goed’ verlopen spel.
Ik kan dat niet delen met een ander, hoe lief en begripvol die ander ook wil zijn. Ik wil dat delen met de Dom met wie ik speelde, die was erbij. Dan kan ik zeggen wat er gebeurde, wat het me deed, waar ik wat voelde. Hij weet wat hij deed, waar mijn sterke en zwakke punten zitten, hoe ik reageerde, waar ik het moeilijk had , hoe ik vocht, waar ik brak. Zowel fysiek als emotioneel.
Dat stukje kwetsbare ik, dat deel ik dan met hem. Ik kies bewust om me over te geven bij hem en te laten gaan. Hij mag dat doen en zien.
Nogmaals, hoe lief een ander kan en wil zijn….ik kan zeggen “ja en toen sloeg hij ineens met andere zweep en...” Maar dat stukje echte beleving waarvan ik bewust kies bij en met wie ik dat doe, dat kan en wil ik niet met een ‘vreemde’ delen.
Ik heb het geprobeerd, eerlijk waar! En het ging niet, de reactie was lief en oprecht, maar nog altijd van een buitenstaander.
Daarnaast is het fijn als je verder kunt gaan dan een vorige keer, wat alleen maar kan als je met elkaar hebt besproken hoe het ging, both ways. Voor mij is het nodig om verder te komen, om in spel te groeien.

Wat het in mijn geval teweeg bracht toen ik een keer gespeeld had en er, door omstandigheden, ook geen knuffel, twee armen om me heen en beetje praten, was… Ik ging naar huis, waar ik geen achterban heb. En ik kon moeilijk naar de buurvrouw met mijn verhaal… Ik had onwijze dip en ging, jaja schaam me , twijfelen aan mijn vertrouwen. De keer erna in spel heb ik mijzelf bewaakt. Alsof ik net niet mijzelf mocht laten gaan, want stel je voor ik kon dan na het spel mijn gevoel niet kwijt… Ik gaf mijzelf dus niet meer helemaal.

Nu is dit sowieso een issue in mijn geval. D kan/wil er niet altijd zijn voor nazorg. Mijn behoefte daaraan is er wel en ik zoek dus naarstig naar welke weg ik daarin moet gaan, een oplossing.

En dit stond op een Engelstalige site, maar vind ik erg goed: Aftercare can confirm that the scene which ended had meaning and the gifts of dominance and submission had value. It can attach the scene to the rest of your life in a way that it makes sense and is remembered as a good, validating experience, even if it hurt like hell!

Alleen maar spelen kan op meerdere manieren ook, voor mij:

Op een feest met iemand die ik = oppervlakkig spel
Met iemand met wie ik vaker speel ook thuis, maar niet samen eten, naar de film, geen vriendje vriendinnetje ernaast.

D/s bedoel ik dat je een relatie hebt met elkaar, dus ook dagelijkse dingen, niet noodzakelijkerwijs een 24/7

ehm.. helpt dat? Elke situatie heeft andere nazorg nodig denk ik.

Ravelijne schreef:..... Valt vaste spelrelatie waar je buiten het spel gelijkwaardig bent daaronder? Of alleen een relatie waarbij de D/s dynamiek ook buiten het spel tot op zekere hoogte blijft bestaan? Wat is 'alleen maar spelen'? Ik vind het zo'n vaag begrip.....

*ook heel benieuwd is*

eireanne.. ik ben het helemaal met je eens. Ik herken dat in mijn persoonlijke ervaringen. Toen GJ en ik net iets met elkaar hadden had ik een enorme behoefte aan nazorg: praten, knuffelen, aandacht. Het kon me eigenlijk niet genoeg zijn. Ik zocht veel bevestiging dat hij me ook na een heftig spel nog leuk en waardevol en lief vond. Ik zocht naar mijn plek in zijn leven en zijn plek in mijn leven.

Nu heb ik (behalve het lekkere plakken en knuffelen na afloop) veel minder behoefte aan nazorg. Ik weet toch wel dat hij me waardevol vindt en van mij houdt. Ik weet dat hij me in het spel als een waardeloos sletje kan gebruiken maar mij tegelijkertijd op handen draagt. Die bevestiging heb ik niet meer zo nodig.

Ook heeft het er denk ik mee te maken dat - omdat we regelmatig spelen - we minder tegen grenzen aanlopen. In het begin was alles een first of een grens. Alles maakte extreme indruk. Dan is het ook belangrijk om dat te verwerken door middel van praten.

Een verschil in behoefte tussen nazorg tussen spelende mensen lijkt me trouwens helemaal lastig -zal vaak de sub zijn die er meer behoefte aan heeft of is dat een aanname?- Zonder nazorg speel ik wel maar dan alleen oppervlakkig en zonder 'diep' te gaan, als ik diep speel wil ik knuffels naderhand of even rusttijd en ook de dag erna een extra telefoontje of een goed msn-gesprek of een inhoudelijke reactie op een email. Zo alleen met een kat als vangnet als ik thuis ben heb ik dat gewoon nodig. Kan ik dat niet krijgen dan speel ik dus niet diep. Thuis alleen een subdrop in schieten zit ik niet op te wachten.

D/s... de verhouding Dom/sub. Dat kan een relatie zijn, al dan niet gelijkwaardig buiten de sessies om. Het kan ook alleen voor dat moment zijn. Dat is wat er hier bedoeld wordt met 'alleen spelen'.

Voorbeeld: Ik heb een D/s relatie. Door wat praktische problemen kunnen we daar nog niet de invulling aan geven die we willen. Op de momenten dat ik 'klem' kom te zitten, heb ik de ruimte om dat zelf op te lossen.
Dat doe ik bij een hele goede vriend. Ik heb met hem geen D/s relatie, maar voel me wel onderdanig aan hem. Daarom kan ik dat ook. Een soort van D/s dus.
Maar... als ik enkel en alleen klappen wil, dan stap ik naar iemand anders. Daar voel ik me niet onderdanig aan, maar die mept gewoon lekker Geen D/s dus... gewoon spelen.

Wordt het zo eigenlijk wel duidelijker?

Klopt het dus dat jij een doorlopende relatie waar ook BDSM spel bij zit D/s noemt? Vind ik prima, maar ik weet dat sommige mensen pas spreken over D/s als er ook power-exchange elementen buiten het spel zijn (en dat hoeft dan weer niet 24/7 te zijn). Nou ja, ingewikkeld, iig.

Deze discussie doet me denken aan iets wat iemand die ik ken me ooit vertelde. Als ze met 'zomaar iemand op een feestje' speelt, bij de onderhandelingen vooraf altijd aangeeft ten minste 20 minuutjes te willen knuffelen/hangen/uitsubben. Als iemand die 20 minuutjes niet kan sparen, dan laat ze het spel voorbij gaan. Dat vind ik een slimme vuistregel van haar, gebaseerd op een stukje zelfkennis over wat je nodig hebt om een spel geslaagd te laten voelen. Zoiets zou voor mij ook wel werken, denk ik.

eireanne schreef:Alleen maar spelen kan op meerdere manieren ook, voor mij:

Op een feest met iemand die ik = oppervlakkig spel
Met iemand met wie ik vaker speel ook thuis, maar niet samen eten, naar de film, geen vriendje vriendinnetje ernaast.

D/s bedoel ik dat je een relatie hebt met elkaar, dus ook dagelijkse dingen, niet noodzakelijkerwijs een 24/7

ehm.. helpt dat? Elke situatie heeft andere nazorg nodig denk ik.

Is dat echt zo, Anne?
Ik begrijp wel dat de nazorg, knuffelen en napraten, anders verloopt. Maar is de behoefte aan nazorg anders???
Juist als je een relatie hebt en elkaar vaker ziet, vaker spreekt, zal die nazorg minder opvallend gebeuren. Dan is napraten iets wat wellicht terloops gebeurd of de volgende morgen als je samen wakker wordt en bekijkt of de strepen van de cane er nog op staan
En stel er is een subdrop dan ziet D dat en kan alsnog reageren met knuffel oid.

Als je speelt zonder relatie, dan is nazorg iets wat je bewust moet inplannen, tijd voor moet maken. Dat kan hooguit terloops als je een spelrelatie met iemand hebt en elkaar tussen de afspraken door ook vaak spreekt.
Als je dan een subdrop hebt en je zit, zoals ik in mijn geval, alleen thuis met ook nog twee kinderen, dan is dat heel rot!

Terugdenkende...zonder het als minder te willen afdoen, ooit speelde ik met Wever een spelletje. Daarna hebben we best uitvoerig gepraat. Zeker voor wat het was tjee hebben we héél erg gepraat.
En nu ik écht speel (sorry Wever ) is het spel met veel meer impact en praten D en ik véél minder.

Hoeveel behoefte hebben Doms eigenlijk aan nazorg? En is dat dan dat knuffelen? Of ook napraten?? Durf je dat dan ook, kom je daarvoor uit? Of is er slechts aan de kant van subs behoefte tot knuffel en nazorg.
(los van antwoord van marijke die er al wat over zei)

Zonder nazorg speel ik wel maar dan alleen oppervlakkig en zonder 'diep' te gaan, als ik diep speel wil ik knuffels naderhand of even rusttijd en ook de dag erna een extra telefoontje of een goed msn-gesprek of een inhoudelijke reactie op een email.

*sluit zich er helemaal bij aan*

Voor mij heeft elke situatie andere nazorg nodig. Juist als de terloopse samenhang er niet is is het belangrijk. Is die er niet dan is het gewoon 'klappen vangen' voor me. Kan ook leuk zijn, maar dan sub ik ook niet. Dan bottom ik, en dan zeg ik ook gewoon welke zweep ik wil etc.

Volgens mij bedoelen we hetzelfde colet.

Waar het eigenlijk op neerkomt is dat de spelers samen overeenkomst hebben in de vorm en hoeveelheid van nazorg. Als het scheef loopt lijkt het me niet prettig. Zo niet prettig dat ik dan liever niet speel.

eireanne schreef:Waar het eigenlijk op neerkomt is dat de spelers samen overeenkomst hebben in de vorm en hoeveelheid van nazorg. Als het scheef loopt lijkt het me niet prettig. Zo niet prettig dat ik dan liever niet speel.

Ik denk dat dat een belangrijk punt is. Wat ik beschreef zojuist over het begin van onze relatie leidde tot veel verdriet en subdrops bij mij. Ik had veel behoefte aan nazorg en GJ niet.

Zoals zo vaak in de BDSM is het dus heel belangrijk als sub om jezelf te kennen en dit aan te geven aan je Dom.. en voor een Dom om daar zorgvuldig mee om te gaan.

eireanne schreef:Waar het eigenlijk op neerkomt is dat de spelers samen overeenkomst hebben in de vorm en hoeveelheid van nazorg.

Yep. Bij minimale nazorg kan ik nog steeds behoorlijk diep gaan, maar dan op een minder kwetsbare manier. Als dat een beetje te volgen is. Ik kan dan in een hele diepe trance staat terecht komen, bijvoorbeeld, maar ik zal emotioneel wel in het vrolijke spectrum blijven. Daar wordt iedereen, en vooral ikzelf, uiteindelijk gelukkiger van. Als je verwachtingen qua nazorg niet op elkaar aansluiten is dat balen, idd.

Heleen schreef:Zoals zo vaak in de BDSM is het dus heel belangrijk als sub om jezelf te kennen en dit aan te geven aan je Dom.. en voor een Dom om daar zorgvuldig mee om te gaan.

Die zorgvuldigheid van een Dom kan er naar mijn mening ook uit bestaan dat hij aangeeft wat zijn/haar grenzen zijn en wat hij/zij wel, maar ook niet te bieden heeft. Aan de s dan de keus of dat past.

klein voorbeeldje...

laatst met saense meet kreeg ik birthdayspelletje... omde beurt waren er anderen die me onder handen namen.. en na elk persoon.. is het aftercare?? wilde ik even een knuffel van die persoon... even dank jewel zeggen, maar ook even die ogen zien.. glimlach?? dat het goed was.. van twee kanten...

is heel klein.. tussendoor... maar voor mij toch een deeltje nazorg.. van dat deel van het spel....

Na het totale spel laat ik alles los en zweef ik na bij Mr.... hoofd op zijn schoot... weg van de wereld... maar die stukjes tussendoor zijn wel degelijk heel erg belangrijk... voor mij in ieder geval.

Ravelijne schreef:Die zorgvuldigheid van een Dom kan er naar mijn mening ook uit bestaan dat hij aangeeft wat zijn/haar grenzen zijn en wat hij/zij wel, maar ook niet te bieden heeft. Aan de s dan de keus of dat past.

en daarmee bedoel je dan dat je als sub de keuze hebt niet met iemand te spelen die in dat opzicht niet bij je past.

Lijkt me wel lastig. Willen, maar dan toch niet doen omdat dat niet klikt.....

Da's dan toch voor n D net zo moeilijk, of vergis ik me dan nu?