Wandering Spirits Forum

Leuk gedichtje Boefje! Erg herkenbaar ook, alleen niet van onze (kleine) rooie, maar die grote cyperse...

Boefje schreef:Onze poezelige rooie
is voor het mooie
iets te groot voor haar mand.

Ondanks haar geprop
steekt of haar kop
of haar kont over de rand.

Wat een geweldig gedicht. Ik krijg er gelijk beeld bij.

Ze lag gisteren echt opgepropt in haar mandje. En toen had ik ineens een gedichtje, hihihihi.

Colet, hoe bevalt de fontein?!
Drinkt je kat nu meer?

Och en wee......mijn arme hond van 15 begint ernstig af te takelen.

Ik heb haar nu 15 jaar, en ze is mijn lieveling, mijn meisje, mijn allerliefste hond!
En nu gaat ze waarschijnlijk binnenkort dood, gewoon vanwege ouderdom, en ik zie er vreselijk tegenop.

Ik snap dat dieren geen eeuwig leven hebben, maar zij moet dat wel, zodat we ooit samen dood kunnen gaan, liggend naast elkaar.

Ze heeft waarschijnlijk vorige week een lichte tia gehad toen ik niet thuis was, en nu shud ze af en toe met haar kop net zoals mensen met parkinson doen.
Ik houd zoveel van haar! Ze stinkt gigantisch uit haar bek ,laat ongelooflijke stinkscheten, ziet niet zoveel meer, en hoort ook niet zoveel meer, en tot overmaat van ramp krijgt ze allerlei ouderdomswratjes en ranzige bulten op haar lijf.

De laatste weken kruipt ze weg op vreemde plaatsen in de kamer, en kun je duidelijk merken dat ze zich niet lekker voelt. Op andere dagen lijkt ze weer te herstellen en kwispelt ze als ze denkt me te zien ( dan staat ze met haar kop de verkeerde kant op, want ze hoort me wel, maar weet niet meer van welke kant het geluid komt)...

Ach....ik heb zo met haar te doen!

Ik worstel met het feit dat ik niet goed weet wanneer het genoeg is geweest. Ze heeft geen pijn ,maar voelt zich regelmatig erg belabberd. Ze eet nog maar weinig, en wil niet meer naar buiten, alleen nog maar voor korte loopjes, die dan in een traag tempo gelopen worden.
Och....m'n schatje....ik zal haar zo gaan missen!

Ze zakt af en toe door haar poten en staat steeds onstabieler op haar poten, waardoor ze de neiging heeft om om te vallen. Als ik haar bij me roep dan moet ik haar aan tikken en bij de halsband zachtjes in de goede richting zetten, zodat ze weet waar ik zit.

Maar ze is zo lief! En soms nog zo vol leven! Soms ineens krijgt ze een opleving en dan kwispelt ze uit alle macht en probeerd dan een jonge pup te immiteren....ach arme lieve oude meid!

He, ik zal haar echt heel erg gaan missen!

Achos.. Ik zie het helemaal voor me. Wat verdrietig .

Ja, het is verdrietig en aandoenlijk, maar je weet natuurlijk dat je je hond gaat overleven.

Ik hoop gewoon dat ze hier thuis een natuurlijke dood sterft, zonder al te veel pijn. Ik gruwel bij de gedachte om haar naar de dierenarts te moeten brengen voor een spuitje.
Alhoewel...als ze echt veel pijn zou lijden dan zal ik die optie wel benutten, maar liever gewoon dat ik op een ochtend opsta en dat ze dan zacht in haar slaap dood is gegaan.

Achos, heeft ze het zo zwaar. Natuurlijk zal je haar missen!



Veel sterkte, ik hoop, als ze dan toch moet gaan, dat het mooi en pijnloos zal zijn.

Awwww. dat is echt het grote nadeel aan het nemen van huisdieren, dat je weet dat je ze ooit weer moet gaan afstaan en missen!

Helemaal eens met juffie!
Over wanneer de tijd gekomen is, dat kan je alleen zelf beslissen. Ze heeft nu weinig tot geen pijn zeg je. Als ze zich heel veel belabberd voelt en nog maar weinig blij is. Of als ze veel pijn zou krijgen. Jij kent haar het beste en je weet het beste wanneer dat zo is.
Ik wens je nog wat leuke tijden met haar en dat ze zacht mag gaan als de tijd daar is!

Wat verdrietig dat je hond nu zo aan het aftakelen is.

Ach! Knuffel voor jou.

Ik herken het wel van onze hond vorige zomer. In november tia gehad en ook de rest wat je schrijft is zo herkenbaar.
Uiteindelijk zijn we naar de dierenarts gegaan om raad. Neen, pijn had ze niet, wel constant het gevoel dat wij hebben als we griep hebben. Met het gehele gezin stonden we daar. Wat nu?
De afweging gemaakt om haar toch maar te laten inslapen, omdat we dat constant beroerd voelen ook zo naar vonden voor haar.

Enfin, dit wou ik je toch meegeven.
Heel veel sterkte in elk geval

Funga

Ik las het gister al en kreeg zo'n enorme brok in mijn keel. Arm beestje . Arme Ruby .
Ik hoop ook dat hij zachtjes en pijnloos gaat! Bleh, het is zo moeilijk!

Enige ervaring die ik heb met een huisdier & overlijden door ouderdomsklachten, was met de kat die er al sinds mijn geboorte was (14, even oud als ik). Die bleek ook dusdanig afgetakeld door ouderdom (achteraf denk ik dan vooral nierproblemen). Bericht van de dierenarts dat ze niet lang meer te leven had, was misschien nog wel heftiger dan de mededeling van mijn ouders paar weken later dat ze haar hadden laten inslapen (terwijl wij nietsvermoedend op school zaten) toen ze op een ochtend nauwelijks meer wilde of kon lopen (ik zie het nog steeds voor me).

Nou ja, enige wat ik je kan aanraden, is om dat dus niet zo "stiekem" te doen. Ik was er best wel kapot van dat ik niet echt afscheid heb kunnen nemen. Ik weet niet hoe minivita daarin is, maar jij kan, denk ik, wel inschatten hoe je dit het best kan aanpakken.

Heel, heel veel sterkte, lieve Ruby!! *knuffels*


*is komende weken overigens een emotioneel wrak omdat Felix' dood alweer bijna een jaar geleden is* Ik zie beetje tegen die datum op, alles komt weer naar boven enzo.

funga{MrPaul} schreef:Ach! Knuffel voor jou.

Ik herken het wel van onze hond vorige zomer. In november tia gehad en ook de rest wat je schrijft is zo herkenbaar.
Uiteindelijk zijn we naar de dierenarts gegaan om raad. Neen, pijn had ze niet, wel constant het gevoel dat wij hebben als we griep hebben. Met het gehele gezin stonden we daar. Wat nu?

Ja, precies dit! Het lijkt alsof ze een soort van griep heeft, die kwa heftigheid fluctueerd zo door de dagen heen.

Ze voelt zich beroerd, en lamlendig, maar toen ik vorige week bij de dierenarts was met haar, zat ze zo vol met adrenaline dat ze wel een jong veulen leek. ( ze is bang voor de dierenarts en daardoor was ze ineens een stuk actiever)

De dierenarts en ikzelf vonden het nog niet het moment om haar in te laten slapen.

Ik twijfel nog of ik minivita het hele proces mee wil laten maken. Ze is tenslotte nog best jong, en ik denk dat ik best over de zeik ga als het eenmaal zo ver is, en ik weet niet of zij daar wat mee kan.
Ik heb het er met haar wel over, dus ik bereid haar wel voor op de dood van onze hond.

Ik vertel haar dat * echte naam hond* best oud is en een beetje ziek is, en dat ze binnenkort waarschijnlijk dood gaat.
Minivita zegt dan dat ze dan naar de hondenhemel gaat, omdat ze al zo oud is, en dat ze het niet zo heel erg vind, want ze vind de andere hond veel leuker, want daar kan ze tenminste mee spelen. ( kinderlogica)


Bedankt voor de knuffels lieve WS-ers! Het is verdrietig, maar tegelijkertijd ben ik ook heel blij met de jaren die ik met mijn hond gedeeld heb en het plezier dat we gehad hebben.
Het is goed zo, het is de natuurlijke gang van zaken. Ik zal verdrietig en ontroostbaar zijn als ik definitief ascheid van haar moet nemen, maar tegelijkertijd is het ook gewoon hoe het gaat.
Het einde van een tijdperk.

Ik zie er wel tegenop dat ik dan alleen ben met de andere hond.Deze twee zijn net een getrouwd stel en ontzettend aan elkaar verknocht. Ik vermoed dat de andere hod de hele boel bij elkaar gaat janken en ontroostbaar zal zijn.

@ Feline: Knuffel voor je meid!

Je kan haar mss wel alvast vertellen dat jij het wel heel erg vindt, en dat je wss wel erg verdrietig zal zijn. En dat knuffels dan altijd wel helpen. Ofzoiets