Ik heb een origineel bijt-beestje (aka Laura) in mijn huis wonen.
De verhuizing was een avontuur op zich en werd gemarkeerd door twee tropische stortbuien.
Maandag kwam ik in Grun aan en vlak voordat de trein (met vertraging) het station binnen reed kreeg ik een telefoontje van Laura dat ik maar tussen de druppels door moest laveren. Right! Toen ik het station uit kwam lopen was het vriendelijk druppelende buitje veranderd in een soort moeson die straten letterlijk in riviertjes veranderde. Ik ben door enkeldiep water naar haar huis toe gewaad.
Daarna volgde de gebruikelijke verhuisstress van "hebben we wel genoeg dozen" "moet dit bewaard blijven" en (voor Laura) een vertrouwde plek die langzaam desintegreerd. Tel daar nog een broeierige warmte bij op en dan geeft het feit dat we geen ruzie kregen best wel wat vertrouwen in de toekomst.
Het inladen ging redelijk vlot dankzij de hulp van Cathedron. De laatste spulletjes werden nog verpatst aan de nieuwe bewoonster van haar oude stekje, en toen konden we gaan rijden.
Toen we woensdagavond in Arnhem aankwamen waren we best wel uitgeput en toen moest het vrachtwagentje nog worden uitgeladen. We hadden hulp nodig... Wie woont er in de buurt? Rho!
Die was niet alleen bereid om te komen sjouwen, maar was tevens bereid om in de tweede tropische bui van deze week als pizzakoerier te rijden. Talkin' 'bout a tru knight in shinin' armor.
Vlak voor de bui had ik het vrachtwagentje zo kunnen manoevreren dat de laadklep in en de bovenklep over mijn carport stak. Samen met de luwte van het huis gaf dat genoeg afscherming om, terwijl we in de verte de takken door de lucht zagen vliegen, droog te kunnen beginnen met uitladen tot Rho arriveerde met de pizza's.
Na de versterking van den inwendige mensch
ging het uitladen eigenlijk bliksemsnel en konden we het vrachtwagentje ruim voor middernacht bij de verhuurder dumpen.
I'm whelmed. Not overwhelmed, not underwhelmed, just the right amount of whelmed.
