Wandering Spirits Forum

Awwwww, wat een treurig verhaal. Met een gouden randje, want jij bent wel haar aller aller allerliefste baasje en het is gewoon mooi om zo'n band tussen mens en dier te zien. Knuffel!

ow ja, tijdens de afwas was ik aan jou en je hondje aan het denken. Toen viel me pas terug in dat ons Jana was beginnen bloeden uit haar mond. Vandaar de trip naar de dierenarts. Dat kwam bij al het andere.
ik hoop echt voor je dat je hond rustig thuis kan inslapen!!

He gatsie Funga....wat naar!

Mocht dat met mijn hond gebeuren dan denk ik dat het ook een spoedtripje naar de dierenarts zou worden.

* rilt bij de gedachte aan bloed uit haar bek*

*knuffelt ruby*

Bereid minivita idd voor op jou verdriet. Leg haar uit dat dat normaal is. Ik denk dat ze dat best kan handelen als ze weet dat jij daarom verdrietig bent. Denk dat het voor haar moeilijker is als ze niet begrijpt waarom. Maar een huisdier verliezen is gewoon moeilijk.

Praktische noot: als je het je hondje niet meer aan wilt doen om haar straks naar de dierenarts te slepen, dan kun je ook vragen of ze aan huis komen. Hebben we toentertijd met Kyra (mijn oude hond) ook gedaan en was voor ons en voor de hond veel fijner. Kun je wel thuis afscheid nemen, en hoeft ze niet naar een plek die ze haat, maar hoef je ook niet te wachten tot ze wel pijn heeft en ziek is.

Verder: het spijt me Ruby. Je hebt zo veel aan je honden, en zij zoveel aan jou. Veel succes met het naderende afscheid, ook al heb je dan nog even.

*dikke knuf*

Ja, ik had me ook bedacht dat als het even kan ik de dierenarts naar mijn huis laat komen. En de tip om minivita voor te bereiden op het feit dat ik verdrietig zal zijn is een goed, thanks!

Op dit moment gaat het goed met de hond, ze slaapt veel , maar voelt zich, zo te zien, niet beroerd.
Ze blafte zelfs even toen Kitten aanbelde, dus er zit weer wat leven in haar.

Het komt goed, ze heeft een redelijk goed leven gehad, met veel liefde en aandacht totdat minivita kwam, in ieder geval.
Haar gezondheid is altijd goed geweest, en haar humeur ook.

Het zal erg kaal/leeg zijn zonder haar, maar gelukkig ziet het er vandaag naar uit dat ze nog wel even meegaat.

Je vergroeid zo met je beesten....je dagelijkse zorg voor ze, het plezier dat ze schenken, de troost, de warme aanwezigheid van een levend dier...ik weet nog dat ze geboren werd, zo klein, zo lief. Wat was ik blij met mijn kleine pup! We zijn echt jarenlang een team geweest, waar ik was was zij ook, ik nam haar overal mee naar toe en iedereen kende haar. Totdat ik moeder werd, en ik minder tijd en aandacht overhad voor de honden.
Ach, ze is zo lief voor kinderen en voor minivita! Toen ik zwanger was kwam ze vaak even aan mijn buik ruiken, en soms likte ze mijn buik.
Ze lette goed op minivita toen die begon te kruipen en accepteerde haar aanwezigheid als vanzelfsprekend.

Ach, het is gewoon zo'n lieverd!

ja dat doen dieren helemaal met je! knuffel voor jullie alledrie!

@Ruby-vita,
wanneer de tijd gekomen is,sluit mini-vita idd niet buiten hoe jong ze ook is.Laat haar dan op haar eigen manier afscheid nemen,door bijv. een mooie tekening te laten maken voor doggie of een briefje te laten schrijven of iets dergelijks.
Bijna 2 jaar geleden is het konijn van middelste onverwachts gaan hemelen en heb ik de kids ook op hun manier hun verdriet laten uiten.Er werd van alles in het doosje bij het konijn ingelegd,tekenen,bloempjes,elastiekjes :S? en bijna een barbiepop.Nu nog heeft middelste het er nog vaak over en zwaait ze vaak naar de ster in de hemel of schrijft ze een briefje die we dan de lucht in gooien.
Ok eerlijkheidshalve erbij..ze maakt er ook zekers wel eens misbruik van als ze niet wil gaan slapen,dan perst ze met alles wat ze in zich heeft er een traantje uit en mist ze heeel spontaan haar konijn,maar ook dan laat ik haar maar even erover babbelen.

Heel veel sterkte iig voor het onvermijdelijke afscheid en voor nu aan de gedachte dat het er een keer van gaat komen hopelijk duurd dat nog een tijdje zodat je nog wat kunt genieten van je maatje.

Sterkte ruby-vita! En idd, sluit mini niet buiten. Ik weet niet of bij het inslapen laten "verstandig" is, maar iig voorbereiden is wel heel belangrijk. Ik vond het echt supernaar om er achter te komen dat onze hond er ineens niet meer was.

Overigens heb ik eergisteren bij mijn kat gezien dat dat inslapen wel heel fijn gaat. Ik vond het best een beetje eng, maar wilde haar wel per se op schoot houden (want laatste dat ik voor haar kon doen) en het ging zoooo rustig..
Alleen na het eerste spuitje wilde ze eigenlijk nog wel van mijn schoot af lopen, maar goed, wij waren dan wel in een vreemde omgeving enzo.

En nu moet ik ook weer huilen... bluh..
Huisdieren moeten idd gewoon je hele leven meegaan

Sterkte chell,als ik het zo lees was het een moeilijke maar juiste beslissing geweest.

sterkte chell. Ik ben ook voor dat ze een heel leven meegaan, maar helaas...

*knuffel* Wat verdrietig ruby-vita! Sterkte ermee.

Ik ben als 10/11-jarige, samen met mijn broertje die toen 3 was, wel bij het laten inslapen van de kat van mijn oma geweest (mijn ouders regelden alles voor mijn oma, en ook het naar de dierenarts brengen van de kat e.d.), en we hebben daar volgens mij niks negatiefs aan over gehouden. Dood gaan (van huisdieren) hoort er ten slotte gewoon bij, en dat het baasje (jij dus) dan verdrietig is ook. Ik vermoed dat mijn ouders wel op een kinderlijk niveau hebben uitgelegd wat er gebeurde, maar precies weet ik het niet meer.

Update:

Ik ben even afwezig geweest van het forum omdat het niet zo goed ging met de hond, en de zorg even extra intensief werd.

Vanmiddag heb ik haar in laten slapen...echt heel verdrietig, al weet ik dat ik het juiste heb gedaan.
Vanmorgen heb ik samen met haar een bizar ongelukje gehad met vervelende gevolgen. Ik liet haar uit, langzaam lopend en voorzichtig want ze stond al een tijd erg onstabiel op haar poten. De uitlaatplaats die het dichts bij mijn huis is, loopt langs een soort plas, met schuine aflopende graswanden. NU liet ik haar al niet meer aan de kant van het water lopen omdat ik bang was dat ze haar evenwicht zou verliezen, en in het water zou glijden.

Dit gebuerde dus geheel onverwacht vanmiddag. Ze zat op een flinke afstand van de aflopende graswand te plassen en plotseling viel ze om en werd ze helemaal slap en rolde zo naar beneden, richting het water.
IK heb geen seconde nagedacht en ben met een snoekduik achter haar aan gegaan, en kon zo verhinderen dat ze in het water terecht kwam. Ik lag in het water en had tijdens de duik mijn knie ernstig bezeerd. Ik kon niet mee rop de kant komen, en mijn hond lag helemaal slap en verdwaasd voor zich uit te kijken. Heel zielig.
Ik verging van de pijn en raakte lichtelijkin paniek, want mijn andere hond stond nog bovenaan en ik kon niet meer naar boven vanwege mijn knie en vanwege het feit dat mijn hond niet meer kon staan.

Ik heb heel hard om hulp geroepen, en uiteindelijk kwamen er twee mensen langslopen die mij en de hond naar boven hebben gehaald.
Ik was helemaal over de zeik en ben met de honden naar huis gestrompeld ( ik had mijn telefoon thuis laten liggen) zo goed en kwaad als dat ging.
Mijn oude hond viel de hele tijd om en ik kon niet goed staan op mijn been, was helemaal doordrenkt van het water,en de andere hond snapte er niets van.

Thuis heb ik meteen een vriend gebeld , en de dierenarts, en de huisartsenpost. De dierenarts ( vervangend arts) maande me zo snel als mogelijk te komen. Ik wist dat mijn hond een spuitje zou krijgen en dat ik haar niet meer mee terug zou nemen. Echt heel onwerkelijk en verdrietig. Ik kon later op de middag terecht bij de huisartsenpost voor mijn knie.

Het afscheid was mooi en verdrietig en onwerkelijk. Ik verging van de pijn aan mijn knie, en kon niet staan of bukken. Na het eerste spuitje, waarbij de hond in een soort narcose word gebracht, heeft de dierenarts haar samen met de vriend op mijn schoot gelegd, en daar heeft ze de laatste fatale spuit gehad. We kregen ruim de tijd om afscheid te nemen en haar te knuffelen. Ik denk dat we in totaal ruim twee uur binnen zijn geweest.
Ik heb besloten om haar te laten cremeren bij een speciaal huisdieren crematiecentrum, en daar ligt ze nu...heemaal alleen en dood.
De as kan ik woensdag ophalen, en daar ben ik erg blij mee.

Na deze emotionele gebeurtenis moest ik met spoed naar de huisartsenpost waar bleek dat mijn knieband gescheurd/uitgerekt is.

Echt een bizarre en verdrietige dag is het vandaag. Het is heel onwerkelijk om thuis te zijn zonder haar aanwezigheid. Ze is 15 jaar bij me geweest, dag en nacht. Ik mis haar enorm....mijn lieve oude stinkhond.
( en ik verga momenteel van de pijn aan mijn knie....)

knuf.

Ochhgosss..

Wat naar en verdrietig allemaal! En wat een kutdag zeg, zo met je knie!

Is er iets dat ik voor je kan betekenen? Ik ben maandag vrij.

lieverd!