Wandering Spirits Forum

sabrina :close_knuf:

ARRGGGHHH!! Ik vind dit nu al een rotdag!!!!

tessie :close_knuf:

@ sabrina: zo herkenbaar. Mijn oma is vanwege dementie uit huis geplaatst en ik durf niet eens op bezoek te gaan. Hele dikke knuffel voor jou.

En tessie, hou vol, zwanger zijn is -denk ik, ik bedoel, geen ervaring- topsport, and you can do it *enthousiaste cheerleaderknuf*

Crownless schreef:@ sabrina: zo herkenbaar. Mijn oma is vanwege dementie uit huis geplaatst en ik durf niet eens op bezoek te gaan. Hele dikke knuffel voor jou.

+1

:icon_sad:


ben toch al niet zo'n opbezoekgaan mens, maar ze is m'n oma niet meer. m'n oma zong als ze de afwas deed, maakte warme anijsmelk, gaf me een kriebelkus die ik met tegenzin accepteerde want ze was m'n oma, zat altijd iets ondefinieerbaars te breien.
Nu is ze een hoopje botten met wat spieren eraan, denkt ze dat ik een van m'n neefjes ben, en zitten we een beetje voor ons uit te staren, totdat ik maar weer weg ga. Want waar heb je het in Cthulhu's naam over??

:icon_sad:

Mijn oma heeft jarenlang (eigenlijk zolang ik mij kon herinneren) altijd het kaartspelletje patience gespeeld. Ja, nog met echte speelkaarten, die je op tafel uitspreidde. Zij was langzamerhand zwaar dement geworden. Ze zag mij aan voor mijn vader, of wist niet wie ik was. Een gesprek was niet meer te voeren. Het enige wat we nog samen konden doen was een spelletje patience spelen. Tot mijn stomme verbazing was ze daar nog wel goed in.

Maar misschien wordt dit te offtopic en kunnen we ergens een ander draadje openen met bv titel: Hoe om te gaan met geestelijk slechter wordende mensen in je naaste omgeving?

Niet boos of verdrietig, maar een behoorlijk gevoel van verslagenheid.

De korte versie: onderweg naar colet heb ik een kat aangereden, en die is waarschijnlijk nu dood. Ik kon er niks aan doen. Ik ben bij het beestje gebleven totdat de dierenambulance het van me had overgenomen, en toen dacht ik al dat hij het niet zou halen. Gelukkig had het beest een chip, zodat het baasje afscheid kon nemen.

*knuffelt cinderella*

*knuffelt ook even alle anderen die hun opa/oma-ervaringen gedeeld hebben*

Ik ben nog steeds niet echt vrolijk - mijn ouders moeten vandaag met de hoogste spoed ongeveer naar 't ziekenhuis komen (het had i.i.g. zoveel haast dat ze niet maandag konden komen), dus ik houd m'n hart vast. Ik hoop écht dat het meevalt, maar mijn gevoel zegt iets anders.

Echt boos of verdrietig ben ik niet, ik ben momenteel eigenlijk compleet emotieloos, maar denk dat dit wel de beste plek is om het te posten. Mijn moeder belde net om te zeggen dat mijn opa slokdarmkanker heeft en opgegeven is. Ze kunnen niets doen want hij is te oud en te zwak om behandelingen aan te kunnen, dus het is een kwestie van tijd.

He bah... :icon_sad: Hopelijk hoeft hij niet teveel/te lang te lijden...

veel sterkte Sabrina :close_knuf:

Troost knuffel voor iedereen die het nodig heeft.

een knuffel voor iedereen die verdrietig is!!!

Je werkgever alvast kunnen vertellen dat je binnenkort vrij gaat vragen voor een begravenis of crematie is niet grappig. -O- Hier ook al een famlielid opgegeven.

He bah fixertje... :icon_sad:

Het was even rustig, maar inmiddels lijken ze weer met bosjes om te vallen... Of ligt dat aan mij? Die oom waar ik van vertelde is inmiddels ook overleden en vorige week begraven. Vreemdste begrafenis ooit; niemand huilde. Zelfs zijn vrouw en kinderen niet. En het was echt geen nare man ofzo hoor! Maar gewoon een hele eenvoudige, denk ik, want er was bijna alleen familie...

Sterkte de komende tijd fixer!