Wandering Spirits Forum

Dank jullie allemaal!!! jullie zijn lief

Ik kom gewoon even in een hoekje kruipen.
Voel me slap, waardeloos en nog een loser ook. (kan het niet eens van mijn eigen angst winnen )
Ach, zal ook wel weer overgaan of wennen, maar toch

dondertje :close_knuf:

Wat is je angst dan...? Dat je niet voldoet? :icon_sad:

Ik kreeg vandaag werk van een collega dat ik moest beoordelen. En ik heb niets anders dan kritiek. Daar sta je dan. Moet je als redelijk onervaren en onbevoegd "grietje" (want zoiets zal ik denk ik wel in zijn ogen zijn, gezien het leeftijdsverschil) gaan uitleggen dat je vind dat ie z'n werk niet goed heeft gedaan.
En dat terwijl hij dus tig jaren werkervaring heeft en dus wel bevoegd is. 'k Denk dat ik met een knoop in m'n maag ga slapen, want het is wel de collega met wie ik het meest moet samenwerken, en als je al zo moet starten (hij is de nieuwe in het team), is niet fijn.

Ik ben in een isolement geraakt. Thuiswerk helpt niet om nieuwe mensen te leren kennen, geen school helpt niet om nieuwe vrienden te maken, naar limburg verhuist zijn helpt niet (de reden wel want ik zie m'n drolletje nog steeds doodgraag ) want ik ken hier niemand en de mensen die ik al heb leren kennen heb ik eerlijk gezegd geen klik mee. Ik zit er in vast en ik geraak er niet 1,2,3 uit. Ik ben best wel teleurgesteld in mezelf dat ik dit heb laten gebeuren want ik heb over de jaren genoeg mensen leren kennen die ik tof vind, alleen afstanden en angst over sociale situaties zorgt er snel voor dat dat een beetje doodbloed..

Ik heb gelukkig wel nog gewoon hoop dat het wel goedkomt. Ik wil gaan studeren als de tijd daar is, ik sta op de wachtlijst voor de psycholoog die me kan helpen met dit probleem en hopelijk mijn issues met werk buiten de deur helpen oplossen. Ik ben altijd al iemand geweest die erg op zichzelf was maar wel van sociale gelegenheden geniet, maar nu zit ik toch te erg op mezelf. Ik moet weer vrienden maken die ik op regelmatige basis kan zien en die dicht bij me wonen. De paar mensen die ik echte vrienden durf te noemen momenteel wonen zo ver weg en dat is maar vervelend als je ook niet genoeg inkomen hebt om elk weekend op stap te gaan.

zucht, mn vader heeft g*dverdomme oogkanker......kwaadaardig
nu gaat ie dus helemaal door de scan heen en hopelijk is t niet uitgezaaid

Oei... Goed dat je het ziet, wat er aan de hand is vode! Hoe lang voor die studie zou beginnen?

Beterschap voor je vader katzen. Ik hoop dat het meevalt!!

@Vode: Ik herken wat je zegt. Ik ben ook weg van mn vrienden verhuisd en het is best moeilijk om andere mensen te leren kennen!

@vode: zwaait vanuit belgisch limburg. Misschien niet al te ver weg???

Ja, ik ben ook blij dat ik het inzie. Ik ben ook wel positief dat het over een tijd wel opgelost zal zijn. Ik bedoel, ik ben een leuke meid en ik hou wel van sociale dingen. Dus zodra ik alles op een rijtje heb en meer buiten kom, dat komt het vanzelf goed. Ik zie iig uit naar de toekomst, ik voel me op dit moment gewoon een beetje blegh. Wanneer de studie begint weet ik niet kitten, is afhankelijk van wanneer ik stufi geregeld kan krijgen als belg zijnde maar dat komt allemaal goed. It's work in progress.

Bedankt voor de lieve PB's ook! En Katzen, heel veel sterkte...

Ik schuif hier even aan, netzo als ik vanmiddag op een bankje met anderen heb gepraat. Ik ben even behoorlijk onderste boven van het overlijdingsbericht. (voor mij een tweede binnen vijf maanden) Trek me voor bdsm technische reacties even terug. Maar vind het wel belangrijk om via andere topics bij jullie te blijven. Ben even heel erg moe.
:close_knuf:

*diepe uitadem*
Mijn opa is dood, en vandaag hebben we hem begraven. Ik heb het er nog helemaal niet op het forum over gehad, en verder ook niet echt, omdat ik hem al een poos niet had gezien en dacht dat ik er niet zo mee zat. Hij was oud, ziek, moe, hij wilde gewoon niet meer. Het was goed zo.

Maar vandaag was het toch wel heel heftig. Het verdriet van mijn oma, waar hij 63 jaar mee samen was. Het verdriet van mijn tantes. Een gezin dat na veel jaren ineens deels herenigd was. En ik heb zelfs mijn broertje, de stoere puber die nooit iets van emoties laat zien, zien huilen en getroost.

Poe, wat een verdriet allemaal, het was heel heftig, en het komt best flink aan. Ik weet dat wat ik nu voel niet mìjn emoties zijn, maar die van de mensen om mij heen, maar het is wel veel zo. (en mijn vrienden zijn vergeten dat de begrafenis vandaag was omdat ik er zo relaxed onder was, en mijn lief zit in de uk, en eigelijk voel ik me gewoon wat alleen. Maar dat is zo wel weer over )

dat is mijn verdriet ook vaak, verdriet omdat anderen verdriet hebben. En dan kan je alleen maar je armen open doen en zeggen kom maar, knuffel.

dus

:close_knuf:

Gecondoleerd Lilith. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.