Er is veel gebeurd...
Ik heb een week lang gekolfd - gevoed - gekolfd. Iedere 1,5 uur was ik bezig met voeden en de melkproductie. We wogen Jeejtje voor een voeding, dan na de voeding en als ze niet genoeg had gehad weer aanleggen of bijvoeden met afgekolfde melk. Maar hoe hard ik ook mijn best deed, de productie steeg maar minimaal. Het ging niet. Totdat ik toen vrijdagsavonds helemaal overstuur zat te zijn dat ik keihard mijn best deed, inmiddels door het vele kolven en voeden mijn tepels kapot had gemaakt, maar het niet lukte om die productie goed te verhogen en ik me zorgen maakte om Jeejtjes groei en welzijn. Jerry heeft me toen de lactatiekundige nog een keer laten bellen, en zij zei toen dat ik dan maar kunstvoeding moest gaan halen. Dit kon zo niet langer.
Ik naar de Appie, voeding gehaald, thuisgekomen, Jerry gaf Jeejtje een fles, en ik kolfde ineens het dubbele van wat ik eerst kolfde..
Hoezo psychologische druk???
Waarschijnlijk ligt de basis van het 'mislukken' in de kraamtijd, ze zat al vrij rap in een ritme en ik legde haar toen zo'n 6-7 keer per dag aan. Te weinig om voldoende prolactine aan te maken. Maar aan de andere kant, dat was het maximale dat ik van mezelf en mijn lichaam na die zware bevalling en dat enorme bloedverlies kon vragen. Ik had niet meer aangekund dan dit. Ik hoop dat het bij een eventuele volgende Junior
anders gaat en dan neem ik zeker de ervaringen van nu mee en hoop ik dat het beter gaat.
Ik ben in ieder geval blij dat ik het gedaan heb, want het is echt iets magisch. Ik had met alle liefde nog maanden lang willen blijven voeden en kolven, maar ik moet ook heel eerlijk zeggen dat het, nu we uiteindelijk aan de kunstvoeding zitten, ook wel verrékte makkelijk is. Vorige week kreeg ik het in mijn kop om te gaan shoppen, en ik kan dan in dit geval zonder enige druk van de klok om te kolven of te voeden tegen Jerry zeggen: 'Ik ga naar de stad, geen idee hoe laat ik thuis ben. Toedeloe!' Elk nadeel hep z'n voordeel. Ofzo.
Nou goed, sindsdien kolf ik overdag een paar keer, wat er is krijgt ze in een flesje, 's nachts krijgt ze de borst en de rest van de tijd krijgt ze kunstvoeding. Het is niet anders. Ik moest echt over iets heen, ik had zó graag géén kunstvoeding gegeven, maar ik zag Jeejtje er wel van opknappen. En onze dame woog 10 dagen later op het bureau maar liefst 450 gram meer... Ze had het echt even nodig, en eerlijk is eerlijk, ze lijkt nu toch meer tevreden, en we weten nu ook écht wat 'zware plasluiers' zijn.
Ze poept vaker, vrijwel dagelijks (hell yeah, met háár productie is niks mis
zit tot halverwege dr rug soms
), en huilt nóg minder dan ze al deed. En ik ben ook minder gestressed. Een stuk minder zelfs. Die druk van 'OMG!!! Ãk móet nu gaan produceren want Jeejtje is van mÃj afhankelijk voor haar voeding! En straks moet ik weer gaan werken, hoe moet dat dan als ik zo weinig kolf! Aaaaaah!!! Het móet omhóóg!!!' die is er helemaal af en die was hoger dan ik dacht. Ik merkte pas hoe zeer ik mezelf onder druk zette toen de druk eraf was, eigenlijk.
Maar goed, met Jeejtje gaat het dus prima. Ze doet het hartstikke goed eigenlijk. Ze heeft inmiddels maat 62 en heeft sinds 2 dagen het brabbelen ontdekt. Het is zo ontzettend schattig!!!
steeds die geluidjes uit de wieg, uit de box, tegen haar knuffels, tegen zichzelf, tegen ons...
Gisteren leek ze ook al een beetje een omrollende beweging te willen maken, dus ze is volop aan het ontdekken.
Heerlijk genieten van zo'n mooi kleintje!
Ze vertelden mij overigens toendertijd dat een ingebakerd slapend kindje ook zelf minder goed het hongergevoel kan aangeven, omdat ze vaak dieper slapen.
bekijk het maar.
Volgende keer 