Wandering Spirits Forum

ik negeer jullie niet en zeker niet als jullie het moeilijk hebben. Alleen weet ik soms niet wat te zeggen en nog minder wat de oplossing zal zijn. Voor Romanticide zou ik adviseren contact op te nemen met de bedrijfsarts voordat hij echt overspannen thuis zit, daar heeft de baas niets aan en jullie zelfs nog minder.
Voor Juffie hoop ik snel dat ze een nieuwe baan vindt en dat ze in de vakantie lekker kan gaan bijtanken.
Voor Crownless hoop ik dat ook snel een oplossing komt want niemand verdiend het om zich rot te voelen.
Voor Petra kom ik ook even een knuffel brengen

En voor iedereen die het ook nodig heeft strooi ik ook wat knuffels rond. En als deze post verkeerd overkomt...... zo is hij beslist niet bedoeld.

@ juffie: CVS is zo ontzettend vermoeiend, de hele tijd maar op jezelf moeten passen..

Een vriend van me zei ooit: It takes a well-rested Lilith to enjoy everything life has to offer. Goed slapen is niet iets dat MOET, het is een kadootje aan jezelf dat er voor zorgt dat alles leuker wordt. Dat inzicht heeft me wel geholpen

Sterkte meid, het zijn de laatste loodjes!

Da's ook wat ik vanmorgen tegen 'm zei. Hij klinkt echt alsof hij in een burn-out aan het belanden is. Al wat ik 'm hoor zeggen is "Ik kan niet meer", "Het maakt niet uit wat ik doe of zeg, ze veranderen het toch niet", "Het zal wel aan mij liggen, ik zal het wel gewoon niet meer kunnen"... En ik denk dat de mensen die Romanticide goed kennen wel kunnen beamen dat dat niets voor hem is, zo negatief en onzeker zijn. Meh...

En sorry, ik was heel stom, ik heb petra's post over het hoofd gezien.

*gaat in het midden van het troostbankje staan met een bordje "Free grouphug".*

Zit Op mn werk met mn niet wakkere maandag hoofd met stress voor sollicitatiegesprek, maar als ik dit allemaal lees realiseer ik me dat ik mn mond moet houden en vooral aantal mensen even goed moet knuffelen * voegt zich bij grouphug* want al is maandagellendebleghheid iets wat wel weer voorbij gaat, ik kan niet echt iets zinnigs constructiefs typen nu. Want, blegh en zooi in mn hoofd...

Mwuh, da's niet waar skaoot! Iedereen mag z'n hart luchten, jij ook . Gewoon doen!

*geeft al knuffels bij voorbaat*

En ik ga duimen voor je sollicitatiegesprek!

Sabrina schreef:Wat voor werk zou die nieuwe baan zijn dan juffie? Is dat heel anders?

Jep, dat is in ieder geval niet meer voor de klas, maar wel iets dat alles met het onderwijs te maken heeft. Sorry dat ik het zo vaag houd, maar dat lijkt me even beter.

No worries, kan ik me voorstellen hoor .

Ennn ik ben weer terug van het gesprek..

Het was echt moeilijk, de verzekeringsarts waar ik mee moest babbelen was een koude kut.. het was echt ongemakkelijk om haar al die dingen te vertellen..

Conclusie van het gesprek was nog niet veel, ik moet nog met de arbeidarts praten. Maar ze kon me al wel vertellen dan 'even rust aan je hoofd' in de huidige situatie niet zou kunnen, en als ik al wajong zou krijgen dat ik dan meteen aan de slag moest. Ook wist ze niet goed wat de regelingen zijn omtrent dat cammen maar daar wil ik meteen mee stoppen.
De reden dat dat als ik al wajong zou krijgen maar dan meteen aan de slag moet, is omdat ik maar 1 keer in de week 2u assertiviteits training heb en 1 keer in de twee weken een afspraak met de psych voor cognitieve therapie. Als ik vol of deeltijd in therapie zou zijn dan zou ik wel wajong krijgen. En op het einde toen ze wat warmer werd ipv een koele kut, zei ze dat het misschien een idee was om intensievere therapie te volgen als ik het er zo moeilijk mee heb., dan zou ik wel recht hebben op wajong en een tijdje rust aan m'n hoofd hebben (voor zover therapie rust is) en daarna richting werk/school begeleid worden.

Dusja, ik weet het even niet meer. :icon_sad: Aan de ene kant wil ik helemaal niet toegeven dat intensievere therapie wel een optie is, ik vind dat heel moeilijk. Je wilt jezelf toch altijd voorhouden dat het beter met je gaat dan het eigenlijk gaat. Aan de andere kant denk ik dat intensievere therapie echt wel baat kan hebben. Maar dan twijfel ik weer, ben ik wel een 'ernstig geval' en hoor ik daar wel thuis. Aan de andere kant denk ik dan ja, want ik kan geen school beginnen, ik hou geen werk vol, heb geen rijbewijs, geen toekomst, zit in een isolement thuis. Maar dan wil ik dat weer rationeel benaderen en mezelf niet zo 'anders' vinden en gewoon normaal mee functioneren en en en en

Dat dus, en dan weet ik niet eens hoe ik dit aan m'n psych moet uitleggen. Hellup :smiley_panic:

vode

Waarschijnlijk krijg je een verslagje van die kouwe kut... en anders kan je daar om vragen. Neem dat verslag gewoon mee naar de therapeuten en overleg met hen.
Ook al is het moeilijk om te accepteren dat je een "ernstig geval" zou zijn - het zou de eerste stap zijn voor het herstel. Daarbij, er is niks mis mee om een "ernstig geval" te zijn. Het zou veel vervelender zijn als iemand een "ernstig geval" bleef!

Wat je ook beslist - heel veel sterkte. Dit zijn vaak de moeilijkste beslissingen die iemand voor zichzelf moet nemen.

@vode; je schrijft wat je hier schreef over op een briefje en geeft hem dat?

Het is meer het ter sprake brengen wat ik moeilijker vind, maar het zal me wel lukken als ik me goed voorbereid. En thanks Marcuw

Sterkte vode... Ik weet uit ervaring dat 't bijna allemaal koude kutten lijken te zijn bij het UWV, dus ik hoop dat deze in ieder geval aardiger is in haar verslag dan in haar gesprek met jou.

Ik had na mijn gesprek geen id wat die vent van me dacht. Maar het verslag was wel goed en het had het gewenste resultaat.

vode schreef:Aan de ene kant wil ik helemaal niet toegeven dat intensievere therapie wel een optie is, ik vind dat heel moeilijk. Je wilt jezelf toch altijd voorhouden dat het beter met je gaat dan het eigenlijk gaat. Aan de andere kant denk ik dat intensievere therapie echt wel baat kan hebben. Maar dan twijfel ik weer, ben ik wel een 'ernstig geval' en hoor ik daar wel thuis. Aan de andere kant denk ik dan ja, want ik kan geen school beginnen, ik hou geen werk vol, heb geen rijbewijs, geen toekomst, zit in een isolement thuis. Maar dan wil ik dat weer rationeel benaderen en mezelf niet zo 'anders' vinden en gewoon normaal mee functioneren en en en en

Dat dus, en dan weet ik niet eens hoe ik dit aan m'n psych moet uitleggen. Hellup :smiley_panic:

Dit stuk van jouw verhaal toont heel veel overeenkomsten met mijn persoonlijke situatie...
Ken natuurlijk jouw achtergrond niet, maar mogelijk zou ook daar overeenkomsten te vinden zijn?
Vraag is echter, vooral voor jezelf, hoe nu verder? Mijn ervaring is dat je toch echt zèlf daarin je weg moet zien te vinden, al dan niet met begeleiding en ondersteuning van anderen.

Heb zelf ook een WAjong-aanvraag gedaan en bij mij verliep alles een stuk prettiger dan klaarblijkelijk het bij jouw gegaan is. Zonder emoties maar wel vooral to-the-point. Gewoon op een wat zakelijke manier eigenlijk.
Het resultaat was dat mijn aanvraag is afgewezen om reden van dat ik een aantal jaren gewerkt hebt... En er wordt in de beoordeling 'gestart' vanaf de datum van je 18e verjaardag....

Dus moet ik me tevreden stellen met een WWB uitkering
Misschien heb je er iets aan? Aan mij reactie hè

Sabrina schreef:Mwuh, da's niet waar skaoot! Iedereen mag z'n hart luchten, jij ook . Gewoon doen!

*geeft al knuffels bij voorbaat*

En ik ga duimen voor je sollicitatiegesprek!

Lief ^_^

Gewoon beetje vol hoofd, en wat vervelend gevoel beetje out of the blue waar ik eigenlijk niet veel mee kan behalve wachten tot het weer voorbij waait en dus ook niet zo goed weet wat te luchten hierzo. Denk dat het meh-gevoel extra zwaar valt omdat weekend enorm was en nu is het allemaal weer
Serious case of the Mondays. Want eigenlijk gaat leven best leuk en fijn enzo. Dus slaat nergens op dat ik me zo voel vind ik dan. Maar misschien gaat leven ook allemaal wat te leuk en fijn en veel en ben ik weer beetje tegen een muurtje aangerend en is het weer boem is ho is blegh, dat idee. Ik weet het niet.
Denk dat ik met dekentje op de bank kruip de rest van de avond, gedoe kan wachten.

@vode: heel veel succes met het vervolg, dit was iig weer een stap, en ook al keek je er tegenop, je hebt het toch gedaan!