Wandering Spirits Forum

Heftig allemaal, en dus sterkte gewenst.

Vandaag bijgepraat met Crush, die (dus) in Amerika woont. En wiens echtgenoot toch echt tot een risicogroep behoort. Ik hoor er de angst gewoon vanaf. Normaal is 'ie best een onaanraakbaar type, maar vandaag gewoon helemaal niet. En anders dan eeen beetje dom e-mailen en kletsen en afleiden kan ik niet. Goffer. Je moet 'm gewoon kunnen vasthouden op zo'n moment en keihard kunnen liegen dat het goedkomt.

Het is daar nog zoveel enger dan hier. Het gaat er voor mijn gevoel echt zo ongeloofelijk veel harder mis omdat de mensen met de macht meer om hun imago en om geld geven dan om mensenlevens. En de mensen waar ik om geef kunnen geen kant op. Schoonouders in de zeventig, ooms en tantes in de hardst getroffen staten, beste vriendin van Lief die niet thuis kan / mag werken, mensen die geen zorgverzekering hebben, of wel, maar die aan de rekeningen toch failliet gaan en allemaal mensen in drukke steden waarvan je weet dat de gezondheidszorg er al jaren onder druk staat van eindeloze funding cuts.

Een van de eerste coronadoden in Nederland was een (ver, aangetrouwd) familielid die ik verder niet kende, en dat was al eng genoeg, maar ik durf met al m'n Amerikaanse vrienden zowat niet meer te praten.

heel veel sterkte voor iedereen voor wie het steeds dichterbij komt

Een oom van Vlam is er vanmorgen aan overleden. Sterkte hoeft niet, het was ver genoeg weg maar voor m’n schoonouders vind ik het wel heel erg.

Wat er in de VS gebeurt vind ik ook echt zorgwekkend. Dat land gaat zo'n immense klap krijgen. En het gebrabbel van Trump helpt niet echt.

Ik sprak idd van het weekend ook een vriendin in de VS en het is daar echt in veel opzichten zo veel beroerder dan bij ons.
Ziekenhuispersoneel dat met eigengemaakte maskers naar het werk gaat, met alle risico’s van dien. Grote groepen mensen die nog steeds deze hele pandemie niet serieus nemen. Echt, even heel dankbaar hier te wonen, hoe rot het ook is. Want ook hier worden er nog steeds veel mensen ziek. Tot op heden nog niemand in mijn naaste omgeving, voor zover ik weet. Maar dat zal een kwestie van tijd zijn. En dan maar hopen op een milde vorm.

Mijn vader ligt sinds zaterdagnacht in het ziekenhuis. Eerst op de corona unit maar nu door naar cardiologie. Ze zijn nog aan het uitzoeken wat er precies mis is. Hij had al langer klachten (benauwd, heel moe) maar van de huisarts mocht hij niet langskomen als hij geen koorts had. Ze denken nu aan een vernauwing van de kransslagader.
Ik ben blij dat hij nu in het ziekenhuis ligt want het was ook niet fijn dat hij maar niet opknapte en achteruit ging maar ik vind het moeilijk dat ik niet naar hem toe mag. Gelukkig mag mam wel 1x per dag.

Het verdrietige is dat trump eruit gaat komen als de redder, de standvastige leider die zijn cool niet verloor toen hij geconfronteerd werd met een immense crisis.

Ja denk je? Hij probeert dat ervan te maken maar ik heb het idee dat dit juist slecht is voor zijn imago. Maar goed alle mensen die ik in de VS ken waren toch al geen fan van Trump.

Ben hel blij dat ik daar niet woon (was ik sowieso toch al)

Ik vroeg het me ook af, dus Google even gevraagd:

Trump is meer bezig met de economische gevolgen dan met de mensen, en zie het gevolg nu. Ze hollen gigantisch achter de feiten aan als je kijkt hoe hard de cijfers daar stijgen, daar word je gewoon bijna bang van.

Ik hoop dat de Amerikanen nog tot een besef komen wat er nu echt gebeurd maar dat kan, met de propaganda machines van Fox News & co, best lastig zijn.

Ik heb vandaag een inzinking, de eenzaamheid en het vele binnen zitten speelt me parten. Ondanks dat het thuiswerk (eerste werkdag na een weekje vrij) me vandaag goed af gaat, een heel stuk beter dan de eerste week. Het gebrek aan menselijk contact is gewoon voelbaar als een leegte. Ik merk dat ik ook meer dan anders contact zoek met mensen (en dat is voor velen wederkerig). Maar ook meer aandacht zoek op social media (waar ik de actualteiten en politiek vooral negeer), dat helpt een beetje. Maar het is het net niet. Ze zouden een corona oxytocine rantsoen moeten gaan verstrekken.

Ik verveel me niet, want ik kan mezelf echt goed bezighouden. Maar ik ben dan ook wel echt bezig met mezelf bezig houden. Het ging sinds een twee maanden net wat beter met mijn gemoedstoestand en ik probeer die lijn vast te houden. Maar dat veroorzaakt ook wel negatieve gevoelens. Want ik had nog heus wel meer gedaan kunnen hebben. De grens tussen tijd hebben om wat extra dingen te doen en teveel van mezelf moeten is heel erg dun.

Ik heb ook last van somberheid en heel erg "Ik wil andere mensen om me heen." Ik hou van mijn gezin, maar ik wil zo graag iets met andere mensen doen. Bryan en ik nemen elkaar ook heel makkelijk mee in elkaars uitgeblust zijn. En, heel eerlijk, wandelen is niet helemaal mijn ding. Al helemaal niet omdat ik elke keer als ik mensen tegenkom zo'n "gaan ze wel afstand houden" stress ding heb. Waar ik heel erg van baal, want rationeel weet ik wel dat de meeste mensen het gewoon doen. Maar toch. Zeker als ik Knul bij me heb en hem ook weer moet herinneren dat hij even bij mij moet lopen (het helpt ook niet dat de meeste mensen ook hun honden gewoon los laten lopen en Knul bang is voor honden). Het is niet ontspannen, er is geen ontkomen aan.

Ik wil alleen zijn op een tropisch eiland. Of alleen in een sauna. Ik wil weer mensen tegen kunnen komen zonder dat er meteen een biohazard alarm afgaat ergens in mijn hoofd. Ik doe echt heel hard mijn best niet te vervallen in negativiteit, maar fuck, ik vind het kut jongens.

shareen_G schreef: ↑05 apr 2020, 21:28 En toen kwam het ook bij mij dichtbij.
De oprichter/eigenaar van het bedrijf waar ik werk is vrijdag opgenomen op de IC. Zijn vrouw belde net om het persoonlijk te vertellen.

Het blijkt na 2 testen geen corona te zijn, maar een "simpele" virale luchtweginfectie.