Wandering Spirits Forum

Bottomline, we weten vooral dat we nog heel veel niet weten. En we weten dat heel veel mensen met verstand van zaken hun uiterste best doen om met de beschikbare informatie de juiste afwegingen te maken. Achteraf weten we pas wat wel en niet de goede keuzes zijn. En voor nu is er onzekerheid en angst. Ik word ook nog niet heel blij als mijn werk aangeeft na te denken over toch gedeeltelijk afbouwen van bepaalde voorzorgsmaatregelen. Aan de andere kant begrijp ik ook wel dat maanden of jaren doorgaan zoals het nu is ook geen oplossing is. Want allemaal houtje touwtje oplossingen om min of meer te kunnen functioneren.
Kortom mijn hoofd gaat op en neer.
In elk geval ben ik voorzichtig optimistisch dat we stabiliteit lijken te bereiken. Dus dat WAT we aan het doen zijn in elk geval effect heeft.

Voor de rest, vandaag is witte donderdag. Normaal zou ik nu met het kerkkoor aan het inzingen zijn in de kerk. Ik heb echt totaal geen besef dat Pasen dit weekend is. Behalve dan dat het op de kalender staat. Heel gek. Terwijl voor mij van alle feesten in het kerkelijk jaar Pasen het hoogtepunt is normaal gesproken. Meh...

Das wel sneu inderdaad nijn.
En dan vanavond een passion Light op tv als troost.

Toch ook niet alles.

Dat artikel heb ik ook gelezen, en wat mij dan weer opvalt is dat die micro-bioloog zegt dat hij geen idee heeft hoe dat dan te implementeren en wat de gevolgen zijn op maatschappelijk, economisch of sociaalpsychologisch qgebied. Daar moet ook naar gekeken worden.

En een maatschappij waar iedereen depressief is (want het is niet gezond wat we nu doen), hebben we ook niets aan. Ik denk dat er op een gegeven moment een kantelpunt gaat komen waarbij mensen het er niet meer voor over gaan hebben. Zeker als de dreiging qua cijfers afneemt.

Ik heb vanmiddag bezoek gehad. Nou ja bezoek. Ik heb ze buiten opgewacht, we hebben naar elkaar gezwaaid en hebben wat over de hei gewandeld met ruim anderhalve meter afstand tussen elkaar. Het is raar om zo afstandelijk te zijn met mensen waarmee je normaal veel knuffelt. Maar dit is wat we nog wel verantwoord vonden.

Ik had al een 4 weken niemand meer gezien, behalve de kassamedewerkers bij de supermarkt. Dus hoe awkward ook, dit was zeer welkom. Het heeft weinig zin als ik fysiek dan wel niet ziek wordt, maar er mentaal aan onderdoor ga. Ik moet goed nadenken wie ik wel en niet wil zien en hoe en waar. De polycule en fluidbonding denkmethoden kwamen ook al bij me op.

En dan te bedenken dat ik anderhalve maand me al druk maakte over twee weken thuis werken. Ik heb 33 dagen geen knuffel gehad.

Ik ben zo blij dat ik mam in huis heb kunnen nemen. Het geeft me ook spanning, maar het is echt fijn.

Volgens mij is dat een totaal verantwoorde en toegestane manier om mensen te ontmoeten hoor Daantje! Ik zou het vaker doen als ik jou was!

Nog even een update hier over Tigerlily: ze is zojuist (eindelijk) uit het ziekenhuis ontslagen! Eindelijk weer thuis! (samen met pap & mam). Hopelijk herstelt ze volledig in de komende weken.

Mocht iemand haar een kaartje willen sturen (kan ook in het kader van haar verjaardag over 10 dagen), benader me dan even (pb, Whatsapp, FB Messenger) voor haar adres

adres graag!

Mijn planning liep vandaag een beetje spaak. Net om half vijf boodschappen gedaan en dat was niet mijn beste idee. Druk. En nog steeds mensen met kinderen (in een leeftijd die best een uurtje alleen thuis kunnen blijven) en stelletjes die lekker samen gezellig boodschappen doen. Daaaaargh.

En net een bericht dat mijn vader van zijn fiets is gevallen en naar het ziekenhuis is gebracht. Ik weet verder nog niets, behalve dat mijn moeder er niet heen mag.

Jeutje. Dat kon er ook nog wel bij.
Sterkte daantje.

Er was nog zo gewaarschuwd dat motorrijders en wielrenners voorzichtig moesten doen dit weekend. Ik ben wel een beetje boos op hem nu. En naar mijn moeder toe gaan is lastig, want dat zou betekenen dat ik met het openbaar vervoer moet en mijn moeder is risicogroep. Broer woont gelukkig in hetzelfde dorp.

Is je vader wielrenner?

Mijn buurvrouw belde vanmiddag aan met de mededeling dat de buurman vannacht is overleden. Hij woonde al een half jaar niet meer naast ons ivm dementie, maar ik het toch verdrietig.

Wat heeft dit het Covid-19 te maken? Toen de zwaar geëmotioneerde buuf voor me stond, vroeg ik of ze een knuffel van me wilde. Nee, want het mag niet, was het antwoord. Godver! Dat is helemaal waar. Daar stond ik dan me lullig te voelen, terwijl ik geleund stond tegen de deurpost.... Ze vertelde ook hoe ze de crematie ging regelen en dat was zo raar en verdrietig. Wat een extra polonaise waar je niet op zit te wachten, maar die wel bittere noodzaak is.

eireann schreef: ↑10 apr 2020, 19:16 Is je vader wielrenner?

Yups. Wel eentje die wél een fietsbel op zijn racefiets heeft. Maar dat helpt niet tegen een gans die je aanvliegt. Gebroken sleutelbeen is het resultaat heb ik begrepen. Het had erger kunnen zijn.

Auw een gans!

Wat verdrietig voor je buurvrouw tijgie

Ik ben dubbel blij dat ik mam in huis heb genomen nu mijn pap net is overleden. Zij zijn al 40 jaar uit elkaar trouwens. Het is fijn om een volwassene te knuffelen nu. (Al is de goedbedoelde bemoeienis soms lastig. )

Voor papa crematie hebben we mazzel, IPV een sneue karige crematie met een handjevol mensen die geen familie zijn en een ongemakkelijk koffiemoment doen we het nu alleen met familie zonder poespas. (Past wel bij pap zonder poespas). Wat het fijn maakt is dat het nu normaal voelt IPV sneu.