Wandering Spirits Forum

Wat rot, al die vaders! Sterkte Sabrina!

Ik kom me hier ook even zetten.


Situatie op het werk. Er gebeuren daar nogal wat interne verhuizen. En om zoiets onnozels als een netwerkpatch te laten aansluiten en/of een telefoon te laten verplaatsen mag je eerst een kwartier administratieve zooi invullen in een hopeloos ouderwets programma, wordt dat omgezet in koeterwaals, doorgestuurd naar plaatselijke techniekers die dat weer moeten ontcijferen. En dat dus per persoon.

Omdat het de taak van mijn afdeling is om te zorgen dat mensen met hun PC kunnen werken, zijn wij diegenen die daadwerkelijk die dingen unpluggen, op een karretje laden, naar de nieuwe plaats brengen, en de boel weer aansluiten. Die administratieve zooi (beter gekend als "coördinatie") is voor een andere afdeling. Om dingen wat soepeler te laten gaan hebben ze ons ook geleerd hoe we die zooi moeten invullen.

Resultaat: in minder dan een maand tijd deden wij al dat administratief invulwerk. Dat was niet zo erg, al was de werkelijke reden nogal stilzwijgend: die coördinator maakte er nogal een zootje van. Bestemming was op zijn best vaag maar doorgaans fout of niet eens vermeld. Het equivalent van "zet die kerel ginder maar ergens". De mensen in kwestie wisten nooit waar ze naartoe moesten (laat staan waarom), telefoons waren vaak vergeten in de aanvraag, printers die mee moesten verhuisd worden werden niet vermeld en meer van dat soort ongein. Zeker omdat tussen het invoeren van die administratieve zooi en het uitvoeren een paar dagen (!!!) zat, is onnauwkeurigheid nu net NIET wat je moet hebben.

Vandaar dat wij dat deden. En dat zou geen probleem geweest zijn moest ons eigen werk er niet onder lijden. We kunnen maar op één plaats tegelijk zijn, en als er crisissen zijn hebben die voorrang. En naarmate onze verantwoordelijkheden en takenpakket uitbreidde waren we op gegeven moment gedwongen om toe te geven dat we niet altijd de tijd hadden om het volledige werk van dat andere departement over te nemen.

Sindsdien is die coördinator blijkbaar kwaad op me geworden: omdat ik zijn vragen om die en die "snel even" te verhuizen soms weiger (nee, vergaderingen met mensen die maar één keer in de twee weken langskomen ga ik niet afzeggen omwille van een last minute verhuizing). Omdat ik vage of totaal verkeerde aanvragen terugserveer in plaats dat ik bij Jan en alleman ga rondhoren met de vraag wat er bedoeld wordt.

Een paar weken geleden in overleg met mijn baas ook klacht neergelegd bij zijn baas. Helaas is dat totnogtoe onbeantwoord gebleven...

...en nu is die "coördinator" echt kwaad geworden. Via mail, maar dat mag de pret niet drukken. Hij vond dat ik mijn werk niet goed deed, mails niet goed las, niet duidelijk begreep wat hij bedoelde, en meer van dat soort ongein. Mijn baas heeft prompt gereageerd met 't naar die andere baas door te sturen (terecht: het stukje is pure proza in de stijl van Van Ostaijen). Waarop hij me nog wat probeert zwart te maken ook!


Dus...vandaar dat ik hier zit. Heb voorlopig nog niet gereageerd. Dat komt wel. Ik sta sterk genoeg in mijn schoenen om me te verdedigen. Zelfs meer dan dat, al weet ik niet hoe ver het zal gaan.

...maar dat wil niet zeggen dat ik er zo cool onder blijf als dat ik zou willen.

Vandaar dat ik hier ben.

Dus: waar zijn die knuffels hier?




PS: sorry als dit postje wat egocentrisch overkomt. Ik hoop echt dat 't met jullie vaders in orde komt, Sabrina en faery. Zelf heb ik momenteel echter een wat accuut gebrek aan troost om er zelf veel van uit te delen.

knuffel Sabrina, hopelijk valt het mee/kan het goed aangepakt worden.

en werkgedoe zuigt Wever. Sterkte!

Sterkte Sabrina en faery en beterschap voor beide vaders.

Knuffels voor Wever en een schop onder de deriere van die coördinator.

Knuffels voor Sabrina en haar vader....zou het met zijn suikerspiegel te maken kunnen hebben? Het lijkt wat op een suiker hypo namelijk.

Knuffels voor Wever, wat een asshole die coordinator! Gelukkig heb je steun van je baas!

Knuffel voor Feary en haar vader!

Knuffels voor Sabrina en faery.

En een dikke, dikke knuffel voor mijn lieve jongen.
Vanavond een echte!

Mijn hoofdpijn wil nog niet echt zakken...

te weinig gedronken kitten? of te weinig zout? Dat zijn bij mijn nog wel eens de grote boosdoeners.

En knuffels voor iedereen met zorgen om hun vaders.

Genoeg gegeten/gedronken? (sorry voor het obviousgehalte van deze vraag, maar daar ligt het bij mij vaak aan )

Edit: ninja'd

Ik begon inderdaad met een paracetamolletje en een vol glas, want ik verdacht vocht. Ik wil ook wel eens hoofdpijn krijgen van geen-koffie, maar daarvoor was het eigenlijk nog te vroeg. Dat krijg ik pas als ik tegen half 12 nog altijd geen koffie op heb. Toch ook koffie geprobeerd, ook geen meetbaar resultaat...

Inmiddels is het ietsjes gezakt... maar nog steeds niet super. Zometeen maar eens de frisseluchtmethode proberen.

Sterkte met alle vaders. Ik kan uit ervaring met zieke vader suggereren om contact met ze te (blijven) houden, hoe lastig dat in sommige gevallen kan zijn.

Ooit, ooit als ik mezelf de aandacht en moeite waard vind en ik (spontane) aandacht ook kan accepteren zonder wantrouwen, zal ik ook meer over mezelf uit de doeken kunnen doen in een eigen topic, zonder gevoelens dat ik mezelf belachelijk maak, me aanstellerig en aandachttrekkerig gedraag, jaloers en competitief bezig ben, of angstig ben dat het niemand ook maar ene biet interesseert..
Tot die tijd maar de algemene topics gebruiken .

*vreselijk van zichzelf baalt*

Ik ben al bijna 5 maanden (van de 6) bezig met deeltijdtherapie en nog steeds heb ik het gevoel dat ik pas bij stap 1 zit. Binnenkort dus maar een verlengingsverzoek schrijven of ik nog 3 maanden erbij kan krijgen. Dat zal vast wel lukken, maar leuk is anders. Ik wil ook die vooruitgang zien en vooral voelen die (sommige) anderen, zoals mijn groepsgenoten, bij mij bemerken.

*knufff* Ik denk niet dat je van jezelf hoeft te balen hoor, Feline. Als het langer duurt dan bij anderen maakt dat jou niet stom of langzaam of dom ofzo, dan duurt het bij jou gewoon wat langer. Natuurlijk zou het fijn zijn als het sneller ging... Ideaal zou natuurlijk zijn: ´okee, ik heb een probleem... Ik heb geaccepteerd dat het een probleem is *heel diep zucht*. Okee, dan mag het nu weggaan, want ik heb het geaccepteerd!'
Stom genoeg werkt het niet zo... Je komt er wel, echt waar! Nog een knuffel!

Thnx Jezebel!
Zou idd fijn zijn als het zo makkelijk was. Mja, makkelijk is niet mijn ding. Moeilijk wel. Ach, laten we het maar als een uitdaging zien .

En jij ook *knuffff*!

Feline schreef:Ooit, ooit als ik mezelf de aandacht en moeite waard vind en ik (spontane) aandacht ook kan accepteren zonder wantrouwen, zal ik ook meer over mezelf uit de doeken kunnen doen in een eigen topic, zonder gevoelens dat ik mezelf belachelijk maak, me aanstellerig en aandachttrekkerig gedraag, jaloers en competitief bezig ben, of angstig ben dat het niemand ook maar ene biet interesseert..
Tot die tijd maar de algemene topics gebruiken .

*vreselijk van zichzelf baalt*

Soms he.. Moet je zo'n topic openen gewoon doen. Al is het maar omdat het het voor _ons_ makkelijker maakt om mee te leven.

Zie het zo.. Alle mensen die in je geïnteresseerd zijn kunnen dan makkelijk bijhouden hoe het met je gaat, en kunnen op je reageren zonder dat er andere posts tussenkomen. Datzelfde geldt voor mensen die nu niet op je reageren omdat ze zich storen aan het feit dat ze de hints over je gemoedsgesteldheid steeds moeten "opsporen" in her en der geplaatste berichtjes.

Mensen die niet geïnteresseerd zijn in je berhaal, kunnen het ook beter negeren als jouw verhaal in een eigen topic staat.

Ik bedoel.. je kunt wel gaan zitten wachten tot het "goed voelt" en zo, zo'n eigen topic openen, maar soms is het handig om gewoon je ogen dicht te doen en op "new topic" te klikken. Omdat je dan aan jezelf bewijst dat je gevoel er inderdaad naast zat, qua dat "geen eigen topic waard zijn".