Hij heeft een gezin en zijn vrouw wil geen BDSM. Dat wil hij, zonder haar medeweten, buiten de relatie.
En wéér voelde het goed....qua serieuze noot, maar ook wist hij mij soms onderhuids even te triggeren in een mail. Niet overdreven of teveel, maar heel soms.. Nu gaf hij aan dat hij erg enthousiast werd, het té leuk ging vinden, enz.... En toen kwam dus het verhaal over zijn thuissituatie.
Gisteravond twee vrindinnen op bezoek die allebei zo blij en vrolijk vertelden over hun vriendjes...de seks....het heerlijke samenzijn....
Dus nouja....ik ben nu gewoon even verdrieitg. Ik vind het leven alleen gewoon niet leuk. Ik vind met iemand samen veel leuker!
Ik mis het kunnen praten, lol hebben, spanning, samen plannen maken, iets samen ondernemen... En ja, ik mis ook mijn sub zijn. Juist als er veel heftigs is, dan zou ik zo graag klein wegkruipen....spelen...nog kleiner mogen zijn...vergeten....voelen...
Nouja, jullie kunnen je er vast iets bij voorstellen
Soms krik ik mijzelf dan op. Belt net een vriendin dat de zwanenhals van haar wasmachine lekt en moppert over haar man die dat niet meteen wil maken. Dan denk ik dus....tjee...ik moet zulke dingen ook allemaal zelf doen. Mijn schutting is in elkaar gedonderd

nou dan is er niet iemand die hem overeind zet en met paar schroeven weer vastzet.
Goed....ik zit dus in verdrietige dip. Sorry.... Vind het ook zo stom van mijzelf dat ik dan zo moedeloos wordt. Dan weet ik zo zeker dat ik altijd alleen zal blijven. En dan denk ik....zo vreselijk ben ik toch niet? Maar nouja...het mag gewoon blijkbaar niet. En dat voelt rot. En eenzaam.
*keukenrol gaat zoeken*