Wandering Spirits Forum

De ervaring die ik had was beperkt tot wat losse of heel kortdurende contacten. Daarmee kreeg ik niet het idee dat ik mezelf kon ontwikkelen of uberhaubt goed kon leren kennen.
De laatste tijd voelt dat heel anders. Ik leer veel, en ik geniet enorm!

Maar er is wel iets waar ik nogal tegenaan loop...
Ik lijk wel een soort gehoorzaamheids-blokkade te hebben.... Ik kan klappen incasseren, honderd slagen met de cane onderga ik zonder gemopper...
Maar netjes bedanken of met twee woorden spreken lukt me steeds niet. Of een opdracht moet herhaald worden voor ik het doe.

Ik heb mezelf altijd aardig weten te verstoppen en ik heb mezelf aangeleerd om me op een bepaalde manier te gedragen. Ik heb nogal wat meegemaakt, maar ik blijf sterk overeind. Daar ben ik trots op. En dan nu moet ik die sterke vrouw loslaten.
En ik ben een denker... vooral voor anderen. Wanneer ik iets moet doen waar ik me voor schaam of wat ik moeilijk vind, heb ik erg last van belemmerende gedachten. En die gedachten maken dat ik dus niet luister, of dat een opdracht herhaald moet worden...

Ik vind dit moeilijk.. en ik wil er aan werken.. gehoorzaam zijn, overgave. Zonder dat ik mezelf (en de D) zo in de weg zit.

Herkennen jullie dit? Of heeft iemand tips hoe ik hiermee om kan gaan..?

Ik herken het zeker. Wat jij zegt van die sterke vrouw moeten loslaten, da's ook een probleem wat ik heel lang gehad heb (en soms nog steeds wel). Ik heb mezelf geleerd altijd sterk en rechtop te blijven als mensen me krenken, en om die harde 'shell' van me af te gooien als we spelen, heeft flink veel moeite gekost.

Ik ben bang dat ik niet echt tips heb, behalve 'Geef 't tijd'. Bij mij is het minder geworden naar mate ik Romanticide meer vertrouwde. Hij is heel voorzichtig gebleven en nooit echt boos geworden als het niet lukte (echt boos as opposed to boos doen tijdens een spel zeg maar), en mettertijd werd het steeds een stukje beter. Inmiddels is het eigenlijk praktisch verdwenen, gewoon omdat 't vertrouwen gegroeid is. Ik weet dus niet of je daar iets mee kan, maar da's het enige wat ik weet eigenlijk, sorry...

Ik heb er juist veel aan sabrina! Thnx!

Ik merk ook wel dat er over praten me meer doet dan bijv voor straf nog een extra tik te krijgen. Daarom heb ik het hier ook maar neergezet. Dat is voor mij alweer een stapje de goede kant op.

Komt het niet omdat het onnatuurlijk voelt?

Als ik naar mezelf kijk: bedanken? Ja, voor alles waarvoor ik een ander ook zou bedanken. En soms... als ie me zo vreselijk klein en in tranen heeft gekregen... en ik NET weer de eerste woorden kan stamelen. Maar bedanken op commando? Bijvoorbeeld bij het tellen van elke klap? No way... Of bedanken voor een terechtwijzing? Echt niet... Daar word ik niet blij van, dus bedanken zou dan zo onnatuurlijk voelen.

Hetzelfde geldt voor met 2 woorden spreken. Of andere omgangsvormen. Ik ga met hem om zoals ik met ieder ander omga. Beleefd, vriendelijk, maar niet overdreven. Dus 2 woorden? In principe niet...

Als dat soort dingen zouden 'moeten', zou het voor mij aanvoelen als een (rollen)spel. En ik kan geen spel spelen, waar het om iets gaat dat zo diep mijn gevoel raakt...

ik heb het je al eerder gezegd Jill....
tijd... tijd om in hem te gaan vertrouwen, tijd voor hem om jouw vertrouwen te winnen.. daarmee te ervaren dat je niet groot en sterk hoeft te zijn. En weet je... de overgave die dan volgt, is het allergrootste geschenk wat je iemand kunt geven, dat geef je niet zomaar aann iemand waarvan je nog niet weet of die 'blijvend' zal zijn. En weten of iemand 'blijvend' zal zijn, kost nu eenmaal gewoon heel veel tijd.

Het muurtje metselen heeft veel tijd/energie/moeite gekost, laat die ander maar veel tijd/energie/moeite nemen om het beetje bij beetje af te breken.

Dikke Knuffff en wees blij met je muurtje, met jezelf vooral!! iemand die het waard is, weet dat muurtje wel te slechten meis!!


(blijvend tussen haakjes geschreven omdat je natuurlijk nooit weet of een relatie blijvend is, zelfs na 20 jaar niet)

jill schreef:maar ik blijf sterk overeind. Daar ben ik trots op. En dan nu moet ik die sterke vrouw loslaten.

Ik herken ook wel iets in wat je schrijft jill.

Bij mij is het juist de truc om die sterke vrouw in mij, die zo trots is te belonen in plaats van die weg te willen maken, of als een hindernis te zien. Op het moment dat ik het gevoel heb dat deze kant van mij gezien, gewaardeerd en geaccepteerd word, dan pas voel ik me veilig genoeg om haar wat los te laten.De sterke vrouw staat namelijk pal voor het kleine kwetsbare meisje, en je zal dus eerst haar moeten veroveren voordat je bij het andere deel kan komen. Soms is dat een hele tegengestelde beweging dan die er binnen een D/s verwacht word, en dat kan aardig wat verwarring opleveren.

Je schrijft dat je veel leert over jezelf en dat is mooi en waardevol. dat je nu leert dat je het lastig vind om te "gehoorzamen" is ook een nieuw ding en maakt je tot de sub die je op dit moment bent, en de sub die jij nu bent is goehoed!!!
Misschien leer je gaandeweg dat je geen sub bent die erg dienstbaar is maar die juist op andere vlakken schitterd, misschien blijkt na een poosje dat je wel gehoorzaam kan zijn als er genoeg vertrouwen is opgebouwd. Misschien ook niet, eitherway maakt het je niet minder waardevol of krachtig als sub.
Veel succes met je prachtige ontdekkingstocht!
:close_knuf:

denk dat t niet alleen in jezelf zit ook...

ik zie wel eens mensen vrij snel t sm-equivalent van 'spring van de brug' als opdracht geven..en dan boos worden dat ze niet gehoorzaamd worden.
die dingen moeten groeien.
(voor jouzefl: kijk ook eens naar de opdrachtjes die je wel moeiteloos opvolgt.. Die zijn er vast ook...)

wat ik van je (jill's) laatste speelpartner gezien heb.. Nou ja, dat weet je ook wel hoe ik zijn subtiliteit en omgangsvormen 'zie'

rubyvita schreef:Misschien leer je gaandeweg dat je geen sub bent die erg dienstbaar is maar die juist op andere vlakken schitterd, misschien blijkt na een poosje dat je wel gehoorzaam kan zijn als er genoeg vertrouwen is opgebouwd. Misschien ook niet, eitherway maakt het je niet minder waardevol of krachtig als sub.

Wat ruby hier zei; zoiets wilde ik ook posten. Hoe meer ik mezelf leer kennen, hoe meer ik dingen uitprobeer, hoe meer ik merk dat dat stukje gehoorzaamheid, dienstbaarheid niet prominent aanwezig is in mijn sub-beleving.

Ook ik heb nog niet echt de kans gehad om mezelf te verdiepen en mijn diepere gevoelens te leren kennen binnen een langdurige, intense relatie, alhoewel deze zomer met CraZaay al wel een stap in die richting was. Maar toch, het was te kortstondig om daar heel intens in te groeien. Dus ook in dat opzicht, herkenbaar.

Ik denk dan ook niet dat je als sterke vrouw een mindere sub bent. Juist niet zou ik zeggen. Juist ook daar ligt de uitdaging voor je D om door die sterke vrouw heen te prikken en bij je onderdanige stukje te komen.

Ja, hier nog eentje die het wel herkent.
Zelf heb ik, net als voorgangers, het gevoel dat het heel erg zit in vertrouwen. Vertrouwen op en in de ander, maar niet minder zijn vertrouwen in jou. Dat groeit en waarschijnlijk bij de één sneller dan bij de ander.

Er is sowieso, bij mij, een verschil in gehoorzamen en 'dankbaar gehoorzamen' ....als idd "dank je wel Meester" bij iedere klap. Dat zit er niet in, heb ik niks mee, zal ik ook niet doen. Twee woorden gebruiken...dat wordt wel eens afgedwongen en dan lepel ik het desnoods braaf op. Of hij er dan wat aan heeft...geen idee, want ik meen er geen fluit van dan Wat ik er soms dan ook net hoorbaar achteraan mompel. Gelukkig is het geen grote belangrijke issue, dus er zijn momenten dat ik het als antwoord op een vraag niet zeg en er ook geen aandacht aan wordt besteedt. (bij deze dan voor die keren een gemeend 'dank je wel')

Ik heb mezelf altijd aardig weten te verstoppen en ik heb mezelf aangeleerd om me op een bepaalde manier te gedragen. Ik heb nogal wat meegemaakt, maar ik blijf sterk overeind. Daar ben ik trots op. En dan nu moet ik die sterke vrouw loslaten.

OOk herkenbaar! Ik heb geleerd, zelfs therapie gehad, om mijzelf meer op de eerste plaats te denken..niet eerst aan anderen, doen wat anderen willen en zeggen, hen te plezieren...... Nee, IK.... En in spel moet ik alles wat mij aangeleerd is heel bewust loslaten!
Dat kost soms héél veel moeite en lukt dus ook zeker niet altijd. Gek genoeg komt daar wederom het vertrouwen en de klik bij kijken, want ik kan het wel! Alleen dus duidelijk niet altijd.
Verstoppen doe ik nog altijd Zelfs vorige week nog te horen gekregen. Zowel IRL als in spel probeer ik alles in mijzelf te houden, in te slikken, op te kroppen.......ik alleen en zelf doen ... Zo gewend aan 'klappen krijgen' en niet kunnen vertrouwen op een ander.
En is bijna offtopic, ik weet dat BDSM geen therapie is, toch denk ik wel dat als ik goede mensen langer ken, ik daarin heel erg durf te groeien. Mede door de BDSM, maar dat kost tijd en vertrouwen.

En ik ben een denker... vooral voor anderen. Wanneer ik iets moet doen waar ik me voor schaam of wat ik moeilijk vind, heb ik erg last van belemmerende gedachten. En die gedachten maken dat ik dus niet luister, of dat een opdracht herhaald moet worden...

Wedderom heel herkenbaar, meis!
D moppert ook vaak genoeg dat ik teveel denk maar is aard van het beestje. En heel eerlijk...als ik me echt, echt, écht heel erg goed voel en bergen vertrouwen heb, dan zijn er minder belemmerdende gedachten, die zijn er wel, maar flitsen langs en durf ik los te laten.

Jill, het feit dat je het je al beseft is de eerste stap. Bewustwording. Dan zul je misschien wel heel bewust los moeten laten soms. Je bewust blijven van dat stukje sterke vrowu wat je eventjes opzij zet. Maar er komt vast een moment dat je zoveel vertrouwen hebt in een Dominant, dat je de tijd hebt gehad om dat vertrouwen te laten groeien, dat je pas beseft als het al gebeurt is dat dat sterke onafhankelijke stukje van jou ineens even je schaduw was ipv juist die kwetsbare. Dan valt er een regenboog aan tranen, alle kleuren.....tranen van loslaten, besef, geluk, en trots zijn op jezelf dat je het kon, dat je sterk onderdanig kon zijn. En dan...aan eind van die regenboog....dan sta jij overeind en bent nog sterker, omdat je diep vanbinnen wéét welk gevecht je met jezelf hebt geleverd, wat je hebt overwonnen voor jezelf, hoe je je kwetsbare ik kunt wisselen met je sterke (onraakbare ) kant.....
Juist dat je dit aankaart, daaruit maak ik op dat je dát wel wil. (oh hoe herkenbaar voor mij )
Jill, geef het tijd. Vertrouw op je sterkte, op je eigen kracht, ook dit kun je!!

Maar er is wel iets waar ik nogal tegenaan loop...
Ik lijk wel een soort gehoorzaamheids-blokkade te hebben....

... Ik heb nogal wat meegemaakt, maar ik blijf sterk overeind. Daar ben ik trots op. En dan nu moet ik die sterke vrouw loslaten.
En ik ben een denker... vooral voor anderen.

....Herkennen jullie dit? Of heeft iemand tips hoe ik hiermee om kan gaan..?

Allemaal heel herkenbaar. Ik ervaar het "sterk" zijn en blijven soms als een continue gevecht en dan smacht ik ernaar om het los te kunnen laten. Weer even een klein meisje kunnen zijn zonder "angst" dat ik me ineens weer moet verweren. Bij mij en mijn vriend is er (nog) geen sprake van een echte D/s maar ook ik vind het soms moeilijk om dat los te laten, ook al wil ik dat zo graag. Het is echt een deel van me geworden en zoiets laat je niet makkelijk los.
Maar ik werk er wel aan. Het heeft tijd nodig, werk aan de opbouw van de relatie en zelf-reflectie. Probeer te ontdekken wat nou precies de trigger is waardoor jij gaat steigeren en praat erover. Probeer manieren te bedenken om het los te laten. Iets wat jou het gevoel van vertrouwen en veiligheid geeft. Dit kan iets subtiels zijn maar ook iets heel duidelijks zoals het aansteken van een specifieke kaars.

Het spreken met 2 woorden en het bedanken zou mij ook niet zomaar lukken. Maar ook dat moet groeien. Je moet het uit jezelf willen zeggen anders is het net een spelregel. Het is misschien net als opvoeden (ik weet het nog niet, heb nog geen kinderen): als je een kind wilt leren om met 2 woorden te spreken of te bedanken voor iets dan moet hij wel begrijpen waarom en hij moet ook beseffen dat het niet alleen een norm is maar ook iets dat hij met eerlijkheid en recht vanuit zijn hart moet doen omdat de woorden anders geen waarde hebben.

Overgave of aanspreekvormen moeten voor mij echt zijn. Ook zonder dat kun je een mooi spel hebben. En overgave kan vele vormen hebben.
Ik zie het hele spel als een dialoog, de sub of bottem geeft een ruimte aan waarbinnen zij met mij kan spelen. Ik bepaal dan binnen die grenzen hoe het spel eruitgaat zien. Ik kijk gedurende het spel naar haar reacties en pas waar nodig mijn plannen aan.

Overgave hoeft niet puur naar de top te zijn. Je kan je ook (bijvoorbeeld) overgeven aan pijn. Dat absorberen, ondergaan.
Ik ontvang overgave en aanspreekvormen graag. Als ze echt gemeend zijn!

Weer even een klein meisje kunnen zijn zonder "angst" dat ik me ineens weer moet verweren.

"
*knikt* oh hoe waar en herkenbaar voor mij

Mack schreef:Overgave of aanspreekvormen moeten voor mij echt zijn. Ook zonder dat kun je een mooi spel hebben. En overgave kan vele vormen hebben.

Zo waar. En inderdaad, als het moet, dan speel ik mijn toneelstukje wel en zeg ik wel: 'Ja, ... of Nee, ...' Maar inderdaad, het is een spelletje, geen overgave. Dat komt niet vanuit mezelf, dat is iets wat ik speel. Voor mij zit de overgave dan ook niet in beleefdheidsvormen.

Mack schreef: Overgave hoeft niet puur naar de top te zijn. Je kan je ook (bijvoorbeeld) overgeven aan pijn. Dat absorberen, ondergaan.
Ik ontvang overgave en aanspreekvormen graag. Als ze echt gemeend zijn!

Amen Mack!

rubyvita schreef: Bij mij is het juist de truc om die sterke vrouw in mij, die zo trots is te belonen in plaats van die weg te willen maken, of als een hindernis te zien. Op het moment dat ik het gevoel heb dat deze kant van mij gezien, gewaardeerd en geaccepteerd word, dan pas voel ik me veilig genoeg om haar wat los te laten.De sterke vrouw staat namelijk pal voor het kleine kwetsbare meisje, en je zal dus eerst haar moeten veroveren voordat je bij het andere deel kan komen. Soms is dat een hele tegengestelde beweging dan die er binnen een D/s verwacht word, en dat kan aardig wat verwarring opleveren.

Ik denk dat dat ook voor mij op gaat!

Ik herken je verhaal sterk. En ik denk dat ik daarom ook zo kieskeurig ben....

Ja ik herken het ook. Mijn hele leven ben ik al uber-dominant, zowel zakelijk als prive. Een grotere controle freak dan ik moet waarschijnlijk nog gemaakt worden, in een verre toekomst :icon_confused:

Iets wat als grapje door het leven gaat onder het gezegde:
If you want a thing well done, do it yourself.

En nu is er een man die mij onderdanig kan laten zijn. Met moeite ja, want ik neig sterk naar "topping from the bottom" (en dat is een understatement)

Overgave, het is steeds weer een gevecht om de macht. Die ik gewoon nog steeds niet zomaar prijs geef. Hij moet het wel afdwingen, maar me vooral niet dwingen, als je begrijpt wat ik bedoel. Volgzaamheid is bij mij gewoon geen aangeboren iets, dat moet Hij verdienen, Hij moet mij daartoe "overhalen". Overigens, bedanken voor straf, nah wat denk jezelf...