Wandering Spirits Forum

Ik vraag me af....

Ik speel heel weinig en met veel tijd er tussen, dat is dan vaak op een feest dus toch al niet zo intens als 1-1, als ik nu weer in een D/s stap, moet ik dan weer van nul beginnen met het opbouwen van m'n pijngrens?

T lijkt ondertussen zo lang geleden, dat ik me half begin af te vragen wat ik er ook weer leuk aan vind

mensen met 'lange pauze' ervaring?

Van nul zal niet. Maar je zult vast gaan merken dat je incasseringsvermogen wel wat is afgenomen. Aan de andere kant, maar nu praat ik puur voor mezelf: in een D/s is de 'echte overgave' groter dan in een spel. Zul je dus misschien meer kunnen hebben? Vervagen (pijn)grenzen...

Maar misschien ben jij daar wel heel anders in

eireann schreef:moet ik dan weer van nul beginnen met het opbouwen van m'n pijngrens?

Ik heb wel ervaring met lánge pauze's, maar hier dus niet mee.
Het lijkt me dat aan de ene kant je weer even zult moeten wennen. Aan de andere kant denk ik dat heel veel pijn bij échte BDSM maagden in het hoofd zit, en dat zal niet meer van toepassing zijn.

mensen met 'lange pauze' ervaring?

Ja, dus.
Je begint niet helemaal van voren af aan. Het komt allemaal weer terug. En verrekte snel ook. Maar goed, dat kan denk ik van persoon tot persoon ook verschillen.
Misschien is het vergelijkbaar met een nieuwe spelpartner, dan tast je ook even wat af in het begin.

Dat is wel een goed punt idd Ms. M, dat het in je hoofd zit in het begin. Het enige 'rare' is dat ik me ook soms niet meer kan voorstellen dat het lekker is maar dat komt waarschijnlijk ook omdat de sfeer er achter momenteel helemaal niet aanwezig is.

Oh JA!!!! JAHAAA!!

Langer voorbeeld krijg je nog, maar gisteren nog over gesproken met anderen. Ik was op de Saense meet en een lieve WS-ster zou wel even die nieuwe zweep laten voelen.
Oke, oke, ik was niet opgewarmd, er was geen spelelement, geen sprake van D/s (waarvan ik er al achter was dat ik díe héél erg nodig heb) dus ehm auw auw auw.....Terwijl ik op zich denk dat ik die zweep wel lekker vind!!

"men", dwz, de mensen die ik gister erover sprak, maar ook mensen die ik al eerder erover vroeg, die zeggen eigenlijk stuk voor styuk dat het komt door de tijd ertussen. Als je veel speelt (veel is in deze naar eigen interpertatie inte vullen) dan kun je ook meer hebben.
Dat denk ik dus ook, ik heb nu...eh....vier keer een proefondervindelijk bewijs gehad.
Oke, beetje kan het in mijn geval nog liggen aan 'gewoon' geslagen worden of in een D/s machtsverhouding zitten en geslagen worden.

Trouwens, die tijd tussen spelen in heeft ook veel invloed op mijn submood. Als er veel tijd zit tussen spel x en spel y, dan ben ik het 'lijntje' met iemand kwijt. Maar dat is voer voor ander topic

uhm oke ik ga even wat raars zeggen maar geloof me ik heb ene punt

een vriendin van mij...kon op jonge leeftijd al heel goes piano spelen...van super klein af aan geleerd...enzo en het zat er helemaal in...ze kon back mozart al die dingen echt...prachtig...
op haar 20e kreeg ze een ongeluk, een auto ongeluk met zware hersen beschadiging...ze moest alles weer op nieuw leren...o.a. ook....paino spelen....maar ze merkte dat ze bepaalde dingen nog kon zoals haar vingers ver sprijden en in moeilijke bochten vringen om de juiste noot te raken...bochten die ik met mijn lange tengels nog niet eens kan... en soms als ze verdrietig was...en ze dachyt aan van alles kon ze ineens weer spelen... dan kwam het terug...

dus ja ze moest over nieuw beginnen maar omdat ze zoveel ervaring had....kwam haar ervaring haar constant weer te gemoet... ze kan nu weer spelen als de beste...

ik denk dat het bij jou ook zo zou zijn....het is wel weer even wennen maar je ervaring zal je zeker te gemoet komen...

ik hoop dattet helpt...

knuff brab

Hey eireann..hier ook al langdurige "pauze" en begin me langzaam af te vragen als ik het uberhaupt nog wel leuk vind :S.Het verlangen wordt steeds minder en als er al een keer naar me gekeken wordt dat dat bij wijze van al pijn.Ik kan nergens meer tegen ,maarrrr ik weet ook dat als er weer is iemand langs komt die mij triggert ,het verlangen weer aanwakkert,de pijn weer makkelijker te handelen wordt en uiteindelijk weer echt lekker gaat worden(al zal dat niet altijd het geval zijn gniff)

Het komt wel weer dus en het wordt weer leuk enzo

het terugvallen van verlangens en behoeftes is denk ik vooral een zelfverdedigingsmechanisme wat in werking treedt. Ik heb het ook, en ook met sex. ALs het er niet is, wordt na (flinke?) poos behoefte minder, ga twijfelen of ik ooit nog wel.. en waarom zou ik er moeite voor doen want.....

Maar wat murron zegt... als er dan iemand langskomt die je wel weet te triggeren, dat waakvlammetje wat er altijd zal zijn wordt opeens weer aangewakkerd, door een blik, een opmerking soms al van een bepaald iemand, een toezegging, maar ook door een eenmalig spel of een lekkere one night stand, ontstaat er weer een hevig brandend vuur... en dan maar hopen dat dat eenmalig weer vaker in de buurt is, anders mag je weer wachten tot het zelfverdedigingsmechanisme in werking treedt....

Jup, dat gevoel van weer opnieuw moeten beginnen heb ik heel sterk. Ik las/hoorde ook ooit ergens dat als je veel speelt, je huid ook soort van dikker wordt, iets van eelt ofzo. Bryan vond dat een onzinverhaal, maar volgens mij heeft het toch wel een kern van waarheid.

In ieder geval, als ik een tijdje niet gesubt heb, kan ik minder hebben. Nu kan ik sowieso al weinig hebben vind ik (Bryan spreekt dat altijd tegen, de schat), maar het wordt meer als er meer 'geoefend' wordt.

Ik las/hoorde ook ooit ergens dat als je veel speelt, je huid ook soort van dikker wordt, iets van eelt ofzo....

Ohja! Dit vertelde crownless zaterdagavond ook tegen mij, waarop ik angstvallig mijn borsten vastgreep :shock:en bedacht dat er niemand meer op mag slaan Je zult er toch eelt op krijgen!!!

tuurlijk is je pijngrens anders .. maar ik denk dat er nog iets mee speelt ..
het vertrouwen ..
als je met een nieuwe dom gaat spelen dan is het vertrouwen natuurlijk nog niet zo groot als je in de relatie hiervoor had .. en sex is vooral de herinnering

oepzz

Je pijngrens verschuift in mijn ervaring absoluut. Ik heb 't dan over een situatie die verder hetzelfde is (zelfde Dominant, dus ook zelfde vertrouwensband), en mijn pijngrens is van maso naar watje gegaan in een paar maanden. Romanticide en ik hebben al ongeveer een half jaar (schat ik, misschien langer) geen echt uitgebreide pijnspellen meer gehad (als in zwepen/canes/dergelijk meptuig), en mijn pijngrens is non-existent geworden ongeveer. Degenen die op de Saense meet waren, hebben misschien wel meegekregen dat Romanticide zich toch aardig op mij uitgeleefd heeft met een aantal zwepen en een liniaal, en dat was volledig yay! omdat het dus de eerste keer in maanden was, en ik eigenlijk ook enigszins een angst opgebouwd heb.

Waar ik eerst weliswaar niet echt maso was, maar wel heel veel pijn kon en wilde verdragen voor Romanticide, helemaal in m'n element was als ik hem vroeg om 'hele harde' met m.n. een cane en ik dat kreeg (raar, dienstbaar wezentje ben ik ), kijk ik nu al bang als hij een zweep of cane pakt of überhaupt met z'n blote hand op mijn kont wil slaan . We proberen het nu langzaam weer op te bouwen om weer terug naar de ouderwetse pijnspellen te kunnen, maar je pijngrens is dus zeker wel een stuk lager. Niet zo laag als in het hele begin denk ik, omdat je wel het soort pijn kent (en je dus niet de pleuris schrikt als hij uithaalt omdat het een nieuw gevoel is), maar het is toch echt wel een kwestie van tijd en veel pijn om die grens weer te verleggen, in mijn ervaring.

Het incasseren van pijn kan je zeker weten trainen.

Maar met vechtsport was het na de zomer altijd heeeeeel voorzichtig blokken omdat anders paars/blauwe schenen en onderarmen overhield. Terwijl je een maand of twee later er gewoon weer vol indook.

Ik weet niet of het te vergelijken is met "subbie" pijn maar in vechsport werkt het wel zo.

Ook met subbie-pijn werkt het wel een beetje zo hoor. Dat "traint" wel inderdaad met regelmatiger spel. Wat mij betreft dus best een vergelijking die op gaat. (al heb ik dan weer geen ervaring in vechtsport)

Al merk ik bij mezelf dat state of mind, en tijd van de maand ook meespeelt. Ik kan minder hebben als ik met m'n hoofd druk ben met andere dingen. Al kan spelen juist ook werken om het allemaal weer even los te laten.

Hmm, misschien niet heel erg helpfull voor anne, deze info....

Ik moest even nadenken, toen ik deze vraag las want eigenlijk snap ik niet zo goed waarom je een pijngrens zou willen opbouwen... Mijn eigen pijngrens wisselt nogal en daar voel ik me prima bij. Voor mij is mijn reactie en de space waar je samen in komt het belangrijkste in een pijnspel. Met hoeveel kracht de zweep daarbij neerkomt, is voor mij eigenlijk niet belangrijk.

Toen bedacht ik dat het misschien met beleving te maken heeft. Ik kan me wel fijne een meerwaarde voorstellen als je lijdt uit dienstbaarheid, of om iets te bewijzen of doorstaan, ofzo. Of als je gewoon iets hebt met Dominanten die zich in het zweet werken.

In ieder geval wisselt mijn pijngrens best veel. Hij wordt idd beïnvloed door dingen als vertrouwen, hormooncyclus en mentale en emotionele stress, maar ook sterk door de sfeer van het spel. Hoe meer ik in een beetje euforische staat kom, hoe meer ik kan hebben, gewoonlijk.