Wandering Spirits Forum

Ik lees hier veel mee en ik denk dat ik er nu aan toe ben eens een serieuze vraag voor te leggen.

Vooropgesteld, ik begrijp dat de antwoorden die hier gaan komen niet helemaal objectief zijn, van de andere kant, als je het verhaal leest zulk je begrijpen dat dit op dit moment een beetje mijn allergrootste probleem is.

Ik zit in een langdurige relatie (25+ jaar), paar grotere kids en verder huisje, boompje, beestje. Al jarenlang (als ik moet schatten zo'n 20 jaar) zit ik niet lekker in mijn vel. Eeerst een beetje, daarna meer en meer. Het hoge woord kwam eruit, BDSM als sub is mijn ding. Mijn partner hielp me daarmee, en daar was ik mijn partner dankbaar voor. Toch was er een grote knak. Ik zag op enig moment dat mijn partner met tegenzin (letterlijk braakneigingen) bezig was tijdens het spel. Dat schoot dus niet op.

Sindsdien is er niet smeer gebeurt en is alles weer pais en vree, behalve in mijn hoofd. Ik werd er letterlijk gek van, agressief en reageerde overal steeds feller op. Uiteindelijk terecht gekomen bij de huisarts en na een zeer indringend gesprek waarin ik alles eerlijk vertelde bleek dat inderdaad BDSM het propbleem was. De arts oordeelde ook dat deze "ziekte" ferm bestreden moest worden en ik kreegt medicijnen voorgeschreven... Medeicijnen die emoties onderdrukken. Voor de volledigheid, een volwassene slikt daar normaliter 5 tot 10 mg per dag van.

Intussen zit ik sinds vorige week op 60 mg, absoluut het max van wat mag en medisch verantwoord is. Ik loop als een lijk door het leven, het enige wat niet minder is geworden zijn mijn BDSM gevoelens. Als deze medicijnverhoging niet gaat werken wordt het hoog tijd voor een psychiater volgens mijn arts.

Wat moet ik hiermee aan, ben ik nu echt zo gek of.....?????
Hebben anderen hetzelfde probleem of ben ik alleen? Hoe hebben anderen dat eventueel opgelost???

Als ik jou was zou ik eerst eens een gesprek met een andere huisarts gaan voeren voor een second opinion. Zoek iemand die in ieder geval begrip kan tonen voor jouw gevoelens, en die je wil helpen met het langzaam afbouwen van de medicijnen. Dat lijkt me ook niet iets dat je ineens en zonder begeleiding moet doen.
En probeer er met je vrouw over te praten. Eventueel met die andere huisarts of een relatietherapeut ofzo (ik ben niet zo thuis in wat daar allemaal aan hulpverlening voor is).

Verder weet ik even niks zinnigs te vertellen. Ben alleen boos dat een arts vanwege zijn/haar vreselijke ouderwetse moraal jou aan de medicijnen gaat helpen.

Dank je wel cinderella voor je reactie. Second opinion werkt niet, huisartsen hebben ondelring afgesproken dat niet meer te doen en de enige andere arts die ik kan bezoeken is een arts in dezelfde praktijk....en die vormen samen een echtpaar...

cinderella schreef:
Verder weet ik even niks zinnigs te vertellen. Ben alleen boos dat een arts vanwege zijn/haar vreselijke ouderwetse moraal jou aan de medicijnen gaat helpen.

wat zij zegt!

Kun je niet weggaan bij die huisarts, en een nieuwe zoeken, vanwege een gebrek aan vertrouwen? Desnoods iemand die niet in jouw woonplaats werkt?

Ik zou als ik jou was de emailadressen van een aantal artsen in je omgeving opzoeken/opvragen, en een mail rondsturen.

Misschien kun je de regio waar je woont hier noemen, en hebben kunnen WS-ers die in de buurt wonen hun huisarts aanbevelen?

middenbrabant, tilburg

Daar kennen we in ieder geval wel wat ws-ers

En nou kan ik me voorstellen dat iemand wel een huisarts weet, maar geen zin heeft om zich hier half te outen.
Modjes, zou iemand die wel een tip voor een huisarts heeft, maar dat anoniemer wil doen dan alleen met een nickname daar het ws-anoniem account voor mogen gebruiken?

Goeie tip Cinderella, en voor wat het dan waard is, mocht iemand me teen persoonlijke PB sturen met een naam van een goeie arts, niemand die het van mij te weten komt, ik heb er zelf veel te veel bij te winnen en nog veel meer bij te verliezen...

Dank allemaal voor het meedenken!

Ik denk dat het iig verstandig is de waarheid van je huisarts niet als vaste waarheid aan te nemen. Je hoeft ons ook niet op het woord te geloven, maar voor de meeste -zo niet alle- hier is BDSM leuk en fun en een levenskeuze, geen ziekte waar (zware!) medicatie voor nodig is.....

eireann_S schreef:Ik denk dat het iig verstandig is de waarheid van je huisarts niet als vaste waarheid aan te nemen. Je hoeft ons ook niet op het woord te geloven, maar voor de meeste -zo niet alle- hier is BDSM leuk en fun en een levenskeuze, geen ziekte waar (zware!) medicatie voor nodig is.....

Weet je eireann_S, ik heb jarenlang alles gedaan om "beter" te worden omdat ik besef dat als ik ermee stop (met mijn relatie dus) ik ook anderen in het diepe stort, is een beetje dus tegen mijn principes....het zou wel de beste uitweg zijn denk ik.

Een andere huisarts is simpelweg geen optie in deze regio. Je kunt hier niet overstappen naar een andere huisarts (of tandarts) omdat deze simpelweg geen patienten meer aannemen van elkaar, zelfs niet als je van woonplaats wisselt.....

Hebben jullie nooit dit soort problemen gehad?

Ik snap dat het alternatief van relatie eindigen ook niet fijn is. Maar als de medicatie niet helpt, dan zou ik er toch mee stoppen (onder begeleiding) en een therapeut kan nog best handig zijn als jij wilt leren omgaan met een leven zonder bdsm -maar dan niet omdat de bdsm slecht is, maar omdat je voor je relatie kiest- Het nut van een kink-vriendelijke therapeut is wel groot. Want bdsm wegstoppen lukt meestal niet...

Wat een nare plek zit je zeg...

Therapeute ook al 2 jaar gehad, perfect mens, maar kon niks voor me betekenen...

En tja, als je het hebt over een lastig parket....

hoi voordeur,

Ik bespeur in jou verhaal dat je uit liefde voor je partner je bdsm gevoelens wilt onderdrukken. Kan ik daar uit opmaken dat een BDSM partner buiten de deur geen optie is?

Daarnaast is het niet de vraag of je het wilt opgegeven, maar je moet ook kunnen. Ik denk dat een goede bdsm-minded therapeut hier uitkomst zou kunnen bieden, maar dat het ook belangrijk is dat jou partner hierin betrokken word.

Op dit moment heb ik het idee dat je overal een beetje alleen voor staat. Ik kan me dat heel goed voorstellen, immers het is erg moeilijk om het diepst van je ziel bloot te leggen. Verlangens en wensen die voor de andere opgevat kan worden als niet genoeg hebben aan haar/hem.

Ik kan hier meer gaan neerzetten, maar de belangrijkste vraag bij mij is wel, is een bdsm-relatie buiten de deur bespreekbaar thuis? Of heb je dat nog niet gevraagd?

Ik ben geen (ervarings)deskundige, maar ik zou zelf zeggen dat dit geen 'huisartsprobleem' is.
Misschien is het slimmer om zelf op zoek te gaan naar iemand in de richting van psyschotherapeut en dan met name iemand die 'kink-aware' is. Dan is dit 'issue' in ieder geval weg bij de huisarts.
Psychiater lijkt mij uit wat ik lees (wat natuurlijk wel beperkt is) een brug te ver.

voordeur schreef:Therapeute ook al 2 jaar gehad, perfect mens, maar kon niks voor me betekenen...

Dan is dat misschien ook niet de juiste therapeut en doe je er beter aan te shoppen naar een andere?