Vrijdag ga ik met teddy naar de dierenarts. Hij gaat hard achteruit nu. Maar ja, we vierden vorige week zijn 18e verjaardag… ik schreef dit op fb:
3 jaar geleden schreef ik een heel verhaal. Over dat Teddy 15 jaar was geworden maar dat ie ‘nu toch wel echt oud aan het worden was.’
Guess what, vandaag maakten we zijn
e verjaardag mee… bizar, zo oud.
Okee, nu wordt ie toch écht echt echt oud. Met als dieptepunt vorige week, toen heb ik een aantal tranen gelaten want het leek echt een aflopende zaak te zijn. Maar nu lijkt hij toch weer wat opgeknapt, ondanks al z’n kwalen, wellicht had ie ook last van
.
Hij wordt nu echt dement hoor, hij kan zo wezenloos voor zich uit staan te staren. En hij wordt mager. Eet ook eigenlijk niks meer als z’n favoriete natvoer er niet is, de brokken die hij jarenlang graag at, laat ie links liggen.
Hij hoort en ziet heel slecht, valt soms bijna om omdat hij zo wankelt en wat ie eerder nooit deed, maar we nu af en toe meemaken: hij plast soms in huis.
Hij wil qua wandeling echt alleen nog maar naar het einde van de straat en terug, heeft soms niet eens meer de fut om z’n poot op te tillen met plassen en slaapt nagenoeg de hele dag. We hebben het ledikantmatrasje nu ingericht als hondenbed want de bank opspringen kan hij niet meer. Overigens ligt hij nog steeds het allerliefst net voor mijn plekje op de bank op de grond, op mijn fleecedeken als ie er een puntje van kan bemachtigen, blijkbaar is mijn geur het fijnst.
Een fatsoenlijke foto maken lukt ook amper meer, hij snapt er niks van en wilde niet blijven staan of zitten.
Ik ben een poosje geleden met hem bij de dierenarts geweest om te vragen of hij nog kwaliteit van leven had en dat heeft ie nog volgens haar, ze vond hem in verbazingwekkend goede conditie voor zo’n oude hond. Ja, zeker, mankementen, maar nog niet in de mate dat ze het nodig vond om hem te laten inslapen.
Volgend jaar zal ik zeer waarschijnlijk met weemoed deze herinneringen lezen, met een lach en een traan, want ik kan me echt niet voorstellen dat hij nog een jaar zal meegaan. Maar hee, ik roep al een paar jaar dat het einde vast nabij is, en hij is er nog steeds. Oude sterke dibbes.
M’n laatste link met m’n ouderlijk huis en de periode net na het overlijden van m’n moeder. Hij was m’n ‘therapeut.’ M’n trouwe vriend. De pup die ervoor zorgde dat ik naar buiten moest. M’n lieve Teddy.
Saillant detail; m’n moeders sterfdag is ook a.s. Vrijdag. Wellicht dat ie dan dus ook… ik weet niet wat ik moet voelen. Ik ben verdrietig uiteraard, maar ik weet ook wel dat het zo beter is. En niet langer kan, eigenlijk. Hij wordt echt niet meer beter dan nu.
Maar fucking hell, 18 jaar m’n maatje…
Goed dat hij ook van middelste is. Die beestjes kunnen best oud worden en hechten zich erg aan het gezin waarin ze leven.
e verjaardag mee… bizar, zo oud. 
.
