Door de relatie met Damagecase ben ik ineens onderdeel van een polyrelatie. En ik vind het de meeste tijd geweldig om te zien en te voelen dat liefde gedeeld kan worden en dat er genoeg is voor iedereen binnen zo'n relatie. Het is mooi en oprecht! Toch voelt het soms wat fragiel en breekbaar aan allemaal. DC en ik wonen een flinke afstand bij elkaar vandaan en we zien elkaar om de twee weken een weekend. In de tijd die er tussen de weekenden inzit mailen, skypen en bellen we heel wat af. Het contact met zijn drieën begint ook steeds gewoner te worden, en zijn vrouw en ik mogen elkaar graag. Er is een soort evenwicht aan het ontstaan, en dat voelt fijn. Een basis.
Waar ik mee worstel is in hoeverre ik open blijf staan voor andere serieuze partners in mijn leven. Waar ik in mijn hoofd tegenaan blijf lopen is in hoeverre je een toekomst met elkaar opbouwt, en tegen welke beperkingen je aan loopt als het over een toekomstvisie gaat. Ik zou op den duur best iemand in mijn leven willen die er meer op dagelijkse basis kan zijn, iemand waarmee je ook de praktische dagelijkse dingen deelt of onderneemt. Door de afstand en onze verschillende levens is dat met Damagecase niet (makkelijk) te realiseren. Aan de andere kant vraag ik me af in hoeverre ik een denkfout maak, of me blind staar op een monogaam ideaalbeeld waar ik normaal gesproken al niet zoveel mee heb, want mijn single leven bevalt me al jaren prima. Ik heb nooit heel sterk de behoefte gevoeld om een traditionele relatie op te bouwen met iemand, ondanks dat ik soms wel verlang naar een wat meer gedeeld leven samen met iemand. Nou ja, snappen jullie het nog? Fijn! ;-)
Ik heb het gevoel dat ik open moet blijven staan voor zo iemand, maar op dit moment zou ik niet weten hoe ik dat moet doen en voel ik die behoefte ook niet.Ik ervaar het open moeten staan voor iemand anders als een soort zelfopgelegde druk om in een behoefte te voldoen die ik voor de relatie met Damagecase kende niet voelde. Eigenlijk ben ik gewoon happy met hoe het nu is, maar vraag ik me af of het in de toekomst ook zo zal blijven. Ik vind het ingewikkelde materie, en vraag me af hoe anderen hier over denken of mee omgaan?
Ik heb er geen ervaring mee. Buiten dat ik met Hertz ook wel eens over toekomst heb nagedacht want hij woont ook ver en praktisch zijn er heel veel hobbels.
Als je nu die behoefte niet hebt, zou ik niet perse achter die behoefte aanjagen. Geniet dan van wat je nu hebt en als later die behoefte toch ontstaat, kan je dan nog erover denken wat je ermee aanmoet?
Of misschien kom je volgende maand iemand tegen en klikt het zo enorm dat je er dan over gaat denken en dan kan je bekijken hoe je je voelt en wat je belangrijk vindt.
Als je nu al die behoefte wel had, zou ik zeggen van 'ok hou dan een open mind en kijk wat op je pad komt' maar je geeft zelf aan dat je nu gelukkig bent zoals het is en die behoefte niet hebt. Dan hoeft het toch gewoon (even?) niet.
Fijn dat het zo lekker gaat met jullie! Vraagje: wat betekent 'open staan voor' praktisch voor jou? Op wat voor manier moet je daar actief iets voor doen? Ik kan me zo voorstellen dat als je op een gegeven moment een hechtere band met iemand anders erbij zou krijgen, dat je dan wil gaan nadenken hoe dat in je leven past en in jullie relatie-configuratie past. En wie weet past het wel naadloos, who knows? Heb je het gevoel dat je actief op zoek moet, om een soort balans in de configuratie te houden?
Als ik je goed begrijp, vind je het eigenlijk wel lekker zoals het gaat en wil je jezelf niet opleggen dat er nog ruimte moet zijn voor een dagelijkse relatie. De oplossing lijkt me dan eenvoudig, maar misschien denk ik te makkelijk... Niks moet. Dacrael zou in principe ook open kunnen staan voor een andere relatie, maar die behoefte heeft 'ie niet. Krijgt hij die wel, dan vind ik dat prima, maar ik ga hem niet pushen en hij zichzelf ook niet. Hoef jij dus ook niet. Als het leuk is zoals het is... If it ain't broken, don't try to fix it.
  Heb je het gevoel dat je actief op zoek moet, om een soort balans in de configuratie te houden?
Ik heb vooral het gevoel dat ik emotioneel niet te afhankelijk moet/wil worden van deze relatie, om het blijvend te laten werken. Maar ik heb geen idee of dat iets is wat ik mijn hoofd zit, of het een reele angst is. Ik ben zowieso geen held als het over emotionele afhankelijkheid/ kwetsbaarheid gaat.
Fijn trouwens die input van jullie!!! Verhelderend ook, want het dwingt me dingen te formuleren en te benoemen. Thanks!
Dat snap en herken ik wel (uit het verleden). Jouw primaire connectie op relatie-niveau is in de vorm van een secundaire relatie,. Ik noem het maar even zo, niet om er een waarde-verschil aan te koppelen, maar puur dat verschil in dagdagelijkse levensverstrengeling.
Corrigeer me als ik er naast zit, maar je relatie met DC is best pril. Toch? Dan ben je waarschijnlijk ook hartstikke verliefd. En volgens mij staat je hoofd dan hoe dan ook niet open voor iemand anders, hahahaha.
Ik ben het met de eerste drie dames eens: niets moet. Als jij gelukkig bent met hoe het nu loopt, dan ben je heerlijk gelukkig
Aan de andere kant snap ik een beetje het dilemma maar dan vanuit een ander punt. Ik vraag me wel eens af of wever, zolang hij mij heeft, überhaupt open staat voor iemand anders. We zijn gelukkig met wat het is (1 weekend in de 4 weken) maar het is niet zijn ideaal. Hij wil graag iemand om mee samen te wonen. Hij is dan ook vrij om op zoek te gaan naar die relatie. De verliefdheid is inmiddels wel over dus hij staat er voor open. Maar soms betrap ik mezelf erop dat ik denk dat hij meer voor een ander zou gaan als hij mij niet al had.
Soms he.. Soms zou ik willen dat ik gewoon in een monogame relatie zat. Dat ik niet met 3 anderen moest overleggen naar welk feestje ik kan gaan. Maar gewoon alleen mn eigen vriendje. Of dat enorme ding over toekomst enzo. Ik vind alleen wonen niet meer leuk. Of eigenlijk heb ik dat nooit leuk gevonden. In een monogame relatie is gaan samenwonen makkelijker en dan spreek ik niet alleen over willen samenwonen maar het hele project erachter. Daar komt nog best wat bij kijken. En nee zover zijn we (nog) niet. Al woon ik liever vandaag nog samen dan morgen.
En de feestjes komt ook meestal wel goed. Maar meh ik voel me nu gewoon ff alleen. En ver weg van Heerscher. Ik begin op zo'n punt te komen dat ik huisje boompje beestje wil. En het liefst ook met zn alle. En daar heb ik best veel kopzorgen over. Meh
En ook of het haalbaar is überhaupt.. Wie heeft ooit een poly gezien die langdurig goed ging incl langdurig samenwonen. En wedden dat als het ooit stuk gaat iedereen roept of in ieder geval zal denken: zie je wel dat het niet ging werken? Maar de hele poly incl de kids voelen wel gewoon als m'n gezin. En ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik met deze posts wil bereiken. Ik weet alleen dat ik er voor wil vechten maar dat ik wel enorm zit te piekeren nu.
Ik voel je frustratie door het scherm heen. En ach, Hoeveel monogame relaties gaan er niet stuk? Maak je in al je gepieker maar niet druk om de buitenwereld, piekeren voor 4 is al lastig zat.
Trouwens, ook in mono-relaties wel.
De afstand zal zeker niet helpen! :Hug: