Wandering Spirits Forum

Af en toe gebeuren er van die grote dingen, meestal nare dingen die op ws niet in een draadje passen. Te zwaar voor de slowchat, te ver weg voor het troostbankje.

Vlucht mh017 is zo'n ding.

Waar een ramp uit het buitenland vaak vaag blijft, grote aantallen maar geen gezichten en verhalen erbij heeft een ramp waar veel Nederlanders bij betrokken zijn meer impact. Ook als je maar zijlings betrokken bent.

Een collega, die ik 1 keer heb gezien dus geen persoonlijk verdriet, en zijn gezin zijn verongelukt. Collega's zijn verdrietig.

De sfeer op het internet is ook verdrietig, twitter, Facebook etc

Hoop dat het voor iedereen afstandelijk verdriet blijft.

Ik was geshokkeerd door een tweet van iemand van d-reizen. 'tjee wat erg....... Dat wordt weer overwerken' (iets in die strekking. Hoe bot!

Ik voel me er ook erg door aangegrepen.
Gisteravond was ik er emotioneel onder. Ik vrees eigenlijk voor verdere escalatie. Ik kijk naar mijn onschuldige, lieve kindjes en ben blij dat ze nog niet beseffen hoe verrot de wereld soms kan zijn.

Ik heb nu van een paar slachtoffers hun gezicht erbij gezoen. Een jong stelletje, voorprettend op Facebook omdat ze reis van hun leven gingen maken. Het vliegt me naar de strot.

Ik hoop ook dat niemand er hier dichtbij iets mee te maken heeft. Knuffels voor iedereen die ze kan gebruiken.

Ja, die vrees voor verdere escalatie, meer dan hopen dat het niet gebeurt kan je niet doen...

Ik vind het ook erg verdrietig. Mensen die op weg waren naar een mooie vakantie, familiebezoek of een conferentie. Het is zo nutteloos. En ik hoop dat niemand hier er door getroffen wordt. Diegenen die er ongewild wel bij betrokken zijn, wens ik alle sterkte om dit onbegrijpelijke verlies te verwerken

Ik zie om me heen mensen die mensen zijn verloren bij de crash. Heftig vind ik het. Indirect verdriet.

En dat een vliegtuig kán crashen, dat weet je... hoe bot ook. Maar dit. Neergeschoten. Het is zo anders meteen.

Wat fijn dat je dit topic geopend hebt! Ik loop al de hele ochtend met mijn ziel onder mijn arm. Het is groot en ver weg en het raakt me niet persoonlijk (voor zover ik op dit moment weet). Maar toen ik las dat veel van de passagiers op weg waren naar de wereldconferentie over Aids van de VN, raakte dat me toch op een persoonlijke manier vanwege de link met de homo-scene en van daaruit ook alternatieve seksualiteit en keuzevrijheid en rechten rond seks en gezondheid in het algemeen. Zo erg, dat zoveel kunde en betrokkenheid dan plotseling ook weg is.

En inderdaad de postjes op facebook. Zoals van die man die grapte over de eerdere, verdwenen vlucht door snel nog een fotootje van het toestel op facebook te zetten met als onderschrift 'als hij verdwijnt, zo zag hij er uit'.

En wat Chell zegt. Niet 'gewoon' een ongeluk, maar zo onnodig.

Begin dit jaar heb ik een fling gehad met een piloot. Hij is een oude vriend verloren bij de crash. Een collegafotograaf verloor ook bekenden.

Wat zeg je dan? Sterkte. Echt zo'n moment dat je aan woorden niks hebt.

En langzaam krijgen mensen een naam. Een gezicht. Die mensen op FB inderdaad, maar ook kinderen, hele gezinnen. Brr

k Hoor net van mijn moeder dat een kennisje ook op deze vlucht zou zitten als ze haar vakantie niet had geannuleerd. Dan komt het toch wel dichtbij. Brrr.

Ik vind het ook echt super heftig.
Alex zijn collega is bekenden verloren en vanmorgen toen ik een ongecensureerd filmpje voorbij zag komen met lichamen overal... Je zal het maar tegenkomen als nabestaande. Je weet in welke kleding je je familie/vrienden hebt uitgezwaaid tenslotte...
Het grijpt me echt verschrikkelijk naar de keel

Ik vind het echt heel erg, zeker als je bedenkt dat het toestel (waarschijnlijk)door een stelletje mafkezen uit stoerdoenerij uit de lucht is geschoten.

Maar ik raak van dit soort nieuws op een gegeven moment verzadigd. Murw. Omdat het het enige is waar iedereen over praat: op tv, radio op de werkvloer, internet. Dan krijg ik er gewoon genoeg van en zou ik liever ander nieuws zien.

Vrienden van mijn ouders hebben hun dochter en schoonzoon verloren
Ik wil ze een kaart sturen maar wat zet je erop? Dit is zo bizar!

Het heeft mij ook diep geraakt, ook al ben ik niet direct betrokken. Het is zo onwerkelijk, zoveel doden. Het is een tragedie van ongekende omvang.

Ik wil graag de nabestaanden condoleren en veel sterkte wensen.

Ik volg het bewust niet te fel omdat ik er dan enorm in meegesleept wordt. Ik vind het verschrikkelijk, maar ik wil niet de verhalen horen en de personen zien, dat maakt het enkel erger en ze komen er toch niet mee terug.
(bedoel niks tegen dit topic of degenen die het wel willen weten, geef enkel aan hoe ik me erbij voel. Ik zal dit topic verder niet echt volgen zodat degene die willen wel erover kunnen praten)

Ik ben ook blij dat je hier een topic opent. Gisteren was ik er zo door van slag dat ik er eigenlijk helemaal nergens op wilde reageren.
Waarschijnlijk is het niet zo slim, maar ik merk dat ik wel blijf lezen wat er allemaal wordt geschreven, tot aan beschrijvingen van de rampplek aan toe..... De gedachte aan al die mensen die zo zijn gestorven.....