Wandering Spirits Forum

En ik weet niet wat ik er mee moet doen...

Ik snap wel hoe het komt, er gaat te veel niet goed op het moment, te veel moeilijke momenten, dus het is een fijne manier om daar niet bij stil te staan, maar ze komt op de meest ongelegen momenten.
Ongelegen omdat ik op het werk ben, of in de bus of gewoon op straat. En thuis is het niet ongelegen, maar de knuffel erbij pakken, douchen of kleuren wat voor heen wel eens hielp helpt niet.

Iemand suggesties hoe je dat gedeelte van jezelf weer onder controle krijgt in je eentje?

Klinkt best raar als je 't zo opschrijft....

Nee, geen tips, sorry

maar wel een knuffel voor de vele dingen die mis gaan.

In hoeverre kun je lief zijn voor jezelf? Ik bedoel, als je afleiding nodig hebt van 'heb ik geen controle over' dingen, in hoeverre heb je die dan geaccepteerd en kunnen toegeven dat je het niet leuk vindt?

Misschien helpt het om actief tijd voor haar te maken. Een tijd en plaats dat ze er mag zijn, dus dat ze dan ook die tijd kan nemen en de rest van de tijd jou makkelijker aan het roer laat?

Verder kun je ook kijken of je er vanaf de andere kant dingen kunt benaderen: aan de volwassen kant goed helder overzicht proberen te houden over de dingen die spanning geven. Ook als het dan niet opgelost is, als je weet je dat jij eraan gedaan hebt wat je eraan kunt doen, is het makkelijker om dingen los te laten.

Misschien kan het ook helpen om bepaalde gevoelens als volwassen Anne wat meer toe te laten om er op een volwassen manier mee te dealen, zodat het kleine meisje niet de enige manier is waarop die dingen er (in jou) zijn.

Nu ik het nog eens zo lees, als je zegt dat knuffel erbij pakken etc. niet 'helpt', op wat voor manier helpt het dan niet?

Op je werk lijkt me inderdaad onhandig. In de bus of op straat is bij mij ook wel eens/vaker voorgekomen
Ik heb dat maar gewoon geaccepteerd en laten zijn. Kleuren op straat is misschien niet praktisch, maar ik sta mezelf dan toe om me wel kleine tippi te voelen en ik merk dat ik dan bijvoorbeeld heel anders om me heen kijk en de wereld even anders kan zien en ervaren .

Verder heb ik een paar hele kleine knuffeltjes die desnoods in een jaszak passen en sprookjes via bijvoorbeeld de telefoon voor onderweg. Niemand die ziet dat je geen muziek luistert maar sprookjes.

Mij heeft accepteren het meest geholpen. Ze is er en hoort bij jou.

Knuff

'het helpt niet' omdat ze niet weggaat. Meestal gaat ze dan wel weer weg. Maar ze blijft. En ik vind het niet prettig. Het meisje is fijn als er een Meneer bij is. Maar het meisje in m'n eentje is een trigger voor missen van.

Jullie zeggen zinnige dingen, grote Anne wat minder zorgen geven kan helpen. Maar er is veel waar ik nu geen invloed op heb. Ik denk dat grote Anne dat wel heeft geaccepteerd. Maar ik weet het niet zeker.

Tippi zegt ook goede dingen; ik zal een mini knuffel in m'n zak stoppen om te aaien. Mijn meisje wil altijd huppelen en zingen en hardop tegen de wereld praten, en das zo raar in je eentje buiten

Ik ken het probleem, en ik weet niet of het accepteren/laten zijn wel een goed idee is. Ik bedoel, toen ik nog een partner had was dat inderdaad een oplossing (ook als hij niet perse in de buurt was). Maar als ik nu in mn eentje ga kleuren of sprookjes gaan luisteren dan voel ik me al vrij snel een meisje dat haar papa kwijt is, en dat is gewoon niet fijn. Ik kan echt niet in mn eentje klein zijn. Dus ik zie die stuiters net als andere stuiters, tis kut maar totdat ik iemand hebt die dr wat mee doet is het pech. Overigens helpt 'gewoon' spel hier ook wel bij.

Dat is 1 van de redenen dat ik het meisje momenteel niet zo leuk vind, het voelt verloren. Ofzo.

Ik ben wat aan het rondkijken hier de laatste dagen, en jouw topic pakt me NU meteen. Tegelijkertijd pakt het me dusdanig dat ik er neit nu maar later op terugkom. LiefsX

Zal vast wel geen origineel idee zijn maar is zo nu en dan virtueel klein zijn misschien 'n idee? Guardian Island http://guardianisland.com/snuggery/ is sinds kort weer online en daar zitten er veel met hetzelfde probleem. Gesprekspartners genoeg in elk geval.

Op ageplay.eu waren destijds ook 'n (klein) aantal mensen aardig actief maar die zijn na wat onenigheid over huishoudelijke klusjes :p naar een groep op FetLife verhuisd. Ik weet echter nog wel dat een aantal van hen enthousiast inging op opdrachtjes die door 'n "schooljuf" aldaar gegeven werden.

Just my 2 cents.

Eireann hoe ziet jouw stuiterende kleine meisje eruit? Hoe manifesteert zij zich in jou, en hoe manifesteert zij zich door jou? Ik wil in elk geval kijken hoe dat bij mezelf is en zal dat hier binnenkort delen. Kusx

Vind ik momenteel lastig uit te leggen 48miles, kom ik misschien nog op terug (Ik zal er over denken)

Nadat ik je ernaar vroeg en aangaf zelf er ook over na te denken bemerkte ik hetzelfde als wat jij nu zegt. Toch hoor je me nog hierover. Juist omdat ik dit bemerkte ;-)

Hoop dat het kleine meisje zich wat prettiger voelt "hug", eireann
Groetjes
Tweezers (An)

Ik denk dat ik dat kleine meisje anders ervaar dan jij.
Stuiteren kan ik terwijl ik in mijn 'gewone doen' ben, gewoon omdat ik speel als ik daar zin in heb. Op mijn werk ben ik daar het laatste jaar meermalen door mijn leidinggevende op aangesproken. Ik was te druk en hij had het idee dat ik mijn werk niet serieus nam. Enfin, we hebben het tot nu toe win-win af kunnen handelen met elkaar; hij geleerd dat hij me eerder aan moet spreken op mijn stuiter gedrag om oplopende irritaties bij hemzelf te voorkomen, en wantrouwen omtrent mijn intenties tav het werk. En ik bewust gemaakt van het effect dat mijn gedrag op hem en op een van mijn collegaas heeft. Ik let er nu op voldoende lang op mijn stoel achter de pc te blijven zitten
Dat kleine meisje ervaar ik in situaties waarbij een man veelal (maar ik had het in het verleden ook wel bij bepaalde vrouwen) dusdanig zorgzaam voor me is dat 'ik' helemaal verdwijn; hup daar is het kleine meisje. Dat wil verzorgd worden, wil aandacht, 'kijk eens papa wat ik al kan, houd me vast, bescherm me'.
Ik kan dan niet anders meer dan 'niet weten' enkel 'doen'. En dan nog alleen fysiek. Aanraken, aangeraakt worden, zonder woorden. Van woorden word ik zenuwachtig en onzeker.
Ik ben wel blij dat dat kleine meisje zich nauwelijks meer onverwacht manifesteert. Jarenlang heeft het me hopen energie gekost in het contact met bepaalde mannen. Meestal was het niet prettig aangezien ik graag 'volwassen' wilde zijn in het contact. Nu overvalt ze me heel af en toe nog. Ik kijk er dan naar. En besef dat ze bij me hoort. 'Ik', alles.....