ga toch fietsen

[dbj]

Dat zegt men soms weleens.
Maar ik doe het niet meer.

Vorig jaar zomer is mij een fietsongeval overkomen, met hele vervelende gevolgen.
Ik heb had de gewoonte om lekker vlot door te fietsen als het kon. Mede omdat ik een sportieve stadsfiets heb. En dan ga ik de elektrische fietsers vlot voorbij... met mijn tempo van tegen de 30 p/u.
Zo dus ook vorig jaar zomer.
Een lang, vrijwel recht en geasfalteerd fietspad/voetpad met wind mee, dus heb ik flink snelheid erin zitten. Op een bepaald punt scheiden fietspad en voetpad en precies daar staat in de splitsing daarvan zo'n paal met daaraan een bord die dat aangeeft. Kennelijk lette ik niet goed op en met het stuur heb ik blijkbaar die paal geraakt. Gevolg was een flink beschadigde fiets en ik verging van hevige pijn in mijn rechterhand. Die pijn werd al redelijk vlot wat verdraagzamer.
Na thuiskomst huisarts gebeld en kon gelijk al op bezoek komen. Doorverwijzing naar zkh voor foto's. Hier in het verstedelijkt gebied is dit alles gelukkig goed lopend te doen kwa afstanden. Op de foto's was goed te zien dat ik twee gebroken vingers had, dat verklaarde natuurlijk die hevige pijn. Doorverwijzing naar fysiotherapie met specialisme handfysio.
Daar hoefde ik slechts enkele keren naar toe, maar kreeg wel oefeningen mee om thuis te doen. Ongeveer twee maanden lang en meermalen per dag, wat ik vanzelfsprekend serieus nam.
Ik heb wel veel mazzel gehad dat ik nooit ringen draag. Was dat wel het geval geweest, dan had ik nu vrijwel zeker enkele vingers minder... Tenzij dergelijke ringen direkt na het ongeval doorgeknipt en verwijderd worden.
Nu, ruim een half jaar verder, functioneerd mijn hand vrijwel weer normaal maar is nog wel steeds behoorlijk gevoelig tijdens -vooral- handgeven.

Fietsen doe ik niet meer. Niet zozeer vanwege de flinke schade die mijn fiets heeft opgelopen, maar ben vooral erg geschrokken van de opgelopen verwondingen aan mijn hand. En het gegeven dat genezing daarvan traag verloopt en daarom vele maanden duurt. Je kan inderdaad zeggen dat ik niet meer durf te fietsen.
Het vertrouwen is er niet meer.

[Oppergodin_Hera]

Fijn dat je hand redelijk goed genezen is. Nu vind ik persoonlijk dat 30km per uur in een stad op een fietspad veelste hard. Zijn ze geheel niet op ontworpen. (Hoe hoger de snelheid hoe breder een rijbaan moet zijn) maar ik had voorheen ook standaard ruzie met iedere wielrenner die langs kwam. Snap niet waarom die geen bel hebben en de elektronische fietsen gaan veelste snel voor de reactievermogen van die oudjes die er op zitten.

Weet je stap weer gewoon op de fiets. Het geeft je toch een bepaalde vrijheid om ergens heen te faaan. Wil je die vrijheid echt inleveren? Gewoon rustig beginnen

[phedre]

ik heb met lopen regelmatig mn enkel gekneusd, zelfs mn enkelbanden gescheurd. Ik heb daar nu nog altijd veel last van, duurt dus al jaar of 40. Moet ik dan nu ook maar niet meer gaan lopen?

alles niet meer doen omdat t n keertje fout gaat, gaat je leven heel erg beperken. Dat je die keer gevallen bent, wil niet zeggen dat je t de volgende keer weer doet toch? misschien gewoon je snelheid aanpassen, zoals Hera ook al zegt.

[kitten]

Hoe langer je wacht met fietsen, hoe moeilijker het zal worden. Begin met een klein rondje, niet op topsnelheid. Maar zorg ervoor dat je dat vertrouwen weer opbouwt, ander zal je actieradius snel kleiner worden en je isolement groter.

[lotus {P}]

Ik ben zo blij dat ik weer kan fietsen. Weliswaar op een fiets met trapondersteuning, want gewoon lukt me helaas niet meer, maar het maakt je wereld zo veel groter en je bent ook een stuk minder gebonden aan tijden van het openbaar vervoer. Wat anderen ook zeggen, probeer het gewoon weer eens, rustig aan, klein rondje en wie weet krijg je dan vanzelf het vertrouwen terug

[Guardian_s]

Ik ken je beperkingen dbj, maar toch zou ik je willen aanraden zo snel mogelijk weer op die fiets te stappen en het geleidelijk aan weer meer te gaan doen.
Hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt!
Het is in je eigen belang kerel, doe je het niet wordt, zoals anderen ook al schreven, je actieradius kleiner en dus je isolement groter.

73 es suc6

[Deleted User 178]

Wat vervelend voor je dat je zo gevallen bent!

Gelukkig dat je vingers weer zijn hersteld. Mijn ervaring is helaas dat dergelijke blessures heeeeeel erg traag en soms zelf nooit helemaal weggaan. Het lichaamsdeel doet vaak wel weer wat het moet doen, maar niet meer helemaal zoals vroeger.

De angst waar je over spreekt voor het fietsen is heel normaal na zo'n ongeluk! En die angst kan heel erg sterk worden en dat is heel vervelend. De andere hebben helemaal gelijk dat je het weer moet proberen. Maar dat kan heel erg moeilijk zijn!

Misschien helpt het je als ik een stukje van mijn eigen ervaring daarin deel: Ik ben een grote liefhebber van de paardensport, zo heb ik dan ook 2 eigen paarden waar ik bijna dagelijks mee rijd. Afgelopen juli ben ik heel erg knullig van een van de paarden gevallen. Daarbij liep ik een zware blessure op: elleboog uit de kom. In de eerste weken ben ik angstig geweest voor bijna alles, voor wandelen bijvoorbeeld. Want ik was bang om weer te vallen en dat die elleboog dan weer uit de kom zou gaan en ik weer die pijn zou ervaren. Dit werd langzaam beter gelukkig. Toen kwam, na weken in het gips, het moment dat ik er weer op kon stappen. En aan de ene kant wilde ik dat zo graag, maar aan de andere kant was ik ook heel erg bang!

Ik heb dagen (weken?) excuses voor mezelf verzonnen waarom het net die dag echt even niet handig was. (te warm, te koud, te nat, te droog, te druk met andere paarden in de bak, enz.) Tot Bitemarks zei dat ik moest besluiten dat ik er op zou gaan, ongeacht wat er aan redenen te verzinnen was om het niet te doen. Toen ben ik in huilen uitgebarsten, ik wilde zo graag maar ik durfde echt niet!

Uiteindelijk heeft Bitemarks mijn paard vastgehouden en is rondjes meegelopen door de bak, want alleen durfde ik niet. Ik kreeg de eerste periode allerlei heftige symptomen van angst voor mijn kiezen. Ik was ineens benauwd als ik op een paard zat, bibberen, niet meer durven bewegen, huilen. Drama! Maar langzaam werd dat minder.

De periode daarna werd het belangrijkste doel: opstappen. Soms betekende dat dat ik na 5 minuten al weer afstapte. Maar zo ging het langzaam beter. Ondertussen (maanden later dus!) durf ik weer alleen te rijden. En ik kan me langzaam weer ontspannen als ik op een paard zit.

Wat ik je graag wil meegeven is dat angst dus echt heel normaal is! Maar als je plezier had in fietsen, probeer dan om de angst niet de baas te laten worden. Begin met hele kleine stapjes en ieder stapje is dan goed. (Haal je fiets gewoon eens uit de schuur en zet hem weer terug). Niks moet en je zult stapjes voor-, en achteruit zetten. Maar je kan het weer leuk gaan vinden! Misschien zijn er mensen in je omgeving die je vertrouwd, vrienden of familie? Praat er eens over. Misschien willen zij je wel even helpen.

Ik hoop dat je weer plezier krijgt in fietsen!

[dbj]

Dank voor jullie reacties.
Zoals tippi (B) het beschrijft, zo is het inderdaad. Het klopt gewoon met hier.
Het enige verschil is dat ik geen partner, vriend(in) of begeleider heb met wie ik samen zou kunnen gaan fietsen.

[dbj]

Vanmiddag voorzichtig mijn eerste fietstochtje gemaakt, na bijna 9 maanden...
Na bekend zijn van de ziekenhuisfoto's, het uitnodigende weer (en me redelijk goed voelen) kon ik de verleiding niet langer weerstaan.
Het op- en afstappen ging nog niet echt soepeltjes door mijn spierproblemen, maar ik ben niet met de fiets omgevallen.
Ruim een uur onderweg geweest maar voelde elke oneffenheid goed in mijn onderrug en dat is beslist geen fijn gevoel.

Toch bijna weer een ongeluk gehad, dankzij een rechtsafslaande automobiliste met een hond op haar schoot achter het stuur. Ging maar net goed, gelukkig.

[shareen_G]

Goede actie dbj!

[Jezebel]

Fijn wel dat je weer gefietst hebt! En ook dat alles (net) goed ging

[Deleted User 178]

Goed van je!

[Guardian_s]

Goed bezig DBJ!

[dbj]

Dank voor jullie complimentjes.

[Ravelijne]

Goed gedaan! Fijn begin van de lente, voor je.