Wandering Spirits Forum

Hallo allemaal
Ik ben terug van weggeweest. Om eerlijk te zijn is het al wel 10 jaar geleden. Ik zat nu ook al op het oude te kijken. grappig om te zien hoe mijn gedicht en verhalen er nog staan. Maar goed.
Ik ben getrouwd en heb een vanilla relatie en 4 kids. En ik kan dus ook geen kant op met mijn bdsm gevoelens.
Ik ben al een keer bij een meeting geweest en dat voelde heel fijn. Mensen die het gevoel begrijpen en kennen.
Dat heeft bijna mijn relatie gekost.
Was lang aan het twijfelen of ik mij wel weer wou voegen tussen hetgeen wat ik zo begeer maar niet krijg. Het blijft kriebelen.
Het schreeuwt soms gewoon in mij, het gevoel van mij willen overgeven, mijn lot in handen leggen van een ander, even niks zelf beslissen, alleen maar voelen en ervaren en dienen.
Juist ik heb dus sub gevoelens en ben niet actief (helaas). Ik hoop dat ik hier gewoon lekker kan mee praten, gewoon met mensen die hetzelfde voelen.
Verder ben ik heel gewoontjes hoor, hou van motor rijden, sport auto's, mussle cars met veel herrie. Ik maak zelf mooie kleren voor de kids en haak hier en daar wat.
groetjes bleu - nieuwe nickname want mijn oude was mijn eigen naam

Welkom terug Bleu, leesvoer genoeg hier
Vastlopen in je gevoelens... breek me de bek niet open, been there done that, gelukkig heb ik dat tijdvak afgesloten

Welkom terug dan!

Welkom terug!
Haken leuk! Doe ik ook.

Welkom! Lastig hoor, dat je je gevoel nergens kwijt kan.

Hoi

Welkom terug, en ik wens je een fijne tijd hier toe.

Welkom!

Leuk dat je er bent bleu.

Welkom

Welkom terug!

Welcome back!

Welkom Bleu!

Herkenbaar hoor.
Zit er kans in dat je ooit wat met je gevoelens kan doen?
Of, zou je dat willen?

Welkom terug! Ik hoop dat het forum en de gesprekken het voor je leefbaar kunnen maken.
Heeft alleen naar een meeting gaan al bijna je relatie gekost? Was dat een speelmeeting of een munch?

hoi bedankt voor het welkom

ja, ik vind het fijn om te kletsen met mensen die het begrijpen wat je voelt. Het is toch een soort van taboe wat je niet zo even in de kantine gaat bespreken of met vrienden.
Mijn man weet van mijn gevoelens en vond het toen met pijn en moeite oke dat ik naar een real life meeting ging van het (oude) forum. Dit vond hij naderhand toch wel erg confronterend.
Nu we ook kinderen hebben had ik besloten om dit hoofdstuk te proberen te sluiten. Maar het is wie ik ben en dat komt toch weer boven.
Helaas kan ik er in real life (nog) niks mee. Ik fantaseer een boel op los in bed hhahaha.
Eigenlijk hoop ik ooit eens iemand tegen te komen waarmee ik gewoon herkenning vind en een soort goede vriend(in).
En misschien er toch wat meer kennis mee gaan maken, het ondergaan.
Maar hoe of wat....

Lastig. Misschien toch heel veel blijven praten en duidelijk maken hoe belangrijk het voor je is? En dan kleine stapjes gaan nemen, een paar keer naar een meeting gaan bijvoorbeeld, eens wat chatten zodat je wat meer rust en duidelijkheid krijgt?