Goed nieuws! Ik ben zwanger! 17 weken inmiddels en Bryan en ik zijn superblij!
Slecht nieuws: de moeite die het kostte om zwanger te worden was dodelijk voor ons seks- en kinkleven. En daar wil ik het met jullie over hebben. Als jullie het herkennen of tips hebben, hoor ik het graag!
Het ding van de knoop doorhakken en zeggen: wij gaan voor een baby, zorgt ervoor dat je eigenlijk ook a la minute zwanger wilt zijn. Gewoon met je vingers knippen en klaar. Zo werkt dat natuurlijk niet. Ik ging niet in de weer met ovulatietesten, maar had wel een app die me zei dat ik nu in de vruchtbare periode zat. En de eerste maand is dat leuk. De tweede ook nog wel. Maar uiteindelijk werd het baby-maak-seks. En dat was het tegenovergestelde van sexy.
Maar, het was vrij snel raak. En hoe! Bam! Pijnlijke borsten. Hoppa! Misselijkheid en overgeven. Alsjeblieft! Een hypervermoeidheid erbij! Ik vond het zwaar. Mijn lijf voelde ziek en zwak en terwijl ik blij moest zijn voelde ik me vooral schuldig. Niet in de laatste plaats omdat ik niets meer van Bryan moest hebben. Ik voelde me superschuldig. Zadelde ik hem eerst op met saaie seks, wilde ik nu al niet eens meer aangeraakt worden.
De eerste zwangerschap eindigde in een miskraam. Het hartje heeft nooit geklopt, bleek uit de echo. Ik wilde wachten tot mijn lijf het vruchtje zelf zou afstoten. Maar na een week gaf ik het op. Mijn lijf bleef zwanger voelen.
Laten weten het maar niet over de miskraam hebben. Behalve dat ik dacht dat Bryan nooit meer seks met me zou willen hebben nadat ik de hele woonkamervloer onder had gebloed. En ik zelf op een bepaald moment dacht dat ik dood ging.
Bryan was wel superlief. Hij zette me onder de douche, dweilde de vloer, en kookte voor me. En grapte dat pasta met rode saus misschien niet de beste culinaire keuze was.
Dat is nu bijna een jaar geleden. Na dat voorval kwam het niet echt goed met mijn innerlijke sexyness. Ik voelde me verraden. En leeg. We hebben samen gerouwd om het kindje dat nooit was, en gingen 4 maanden na de miskraam samen naar het ziekenhuis toen bleek dat er nog een stukje 'zwangerschapsproduct' in de baarmoeder was blijven zitten.
We gingen naar een paar feestjes in het laatste half jaar van 2015. De enige keren dat we daadwerkelijk iets met seks of kink deden. Het voelde raar. Als ik eenmaal in de dominante headspace zat voelde het goed, maar de drempel was verhoogd. En het begon meer service-dom te voelen. Dat Bryan het nodig had was meer drijfveer dan dat ik wilde.
Als er werd gespeeld, was ik vooral dominant. Mijn subbigheid bestond vooral uit veel geknuffeld willen worden. En ruwe 'het maakt me niet uit wat jij wilt'-seks. Op seksueel gebied wilde ik keihard gebruikt worden.
En dat laatste lukte wel. Kuddos voor Bryan. Hij is echt de beste
Begin dit jaar was ik weer klaar om nog eens te proberen. Dus enter de baby-maak-seks. En twee maanden later was het raak. De hele bubs. Pijnlijke borsten, meerdere keren overgeven op een dag, non-stop misselijk en zo moe. En weer schuldig naar Bryan. En vooral heel onzeker of dit vruchtje wel ok was. De eerste keer was zwaar, maar ergens wel dragelijk omdat ik wist waar ik het voor deed. Nu wist ik dat de misselijkheid en andere kwaaltjes geen garantie was.
En man, wat waren we blij bij de eerste echo! En de daarop volgende controles. Het zat goed! En zit het nog steeds! Hoera!
(Hoewel ik ook wel zenuwachtig ben voor de 20 weken echo)
Mijn lijf transformeerde weer. Mijn borsten gingen al vrij snel van cup b naar cup d. Te snel, naar mijn mening. Ik hield van mijn b-cup. De enorme borsten die ik nu in de spiegel zie lijken vreemd. Niet van mij. Niet meer onderdeel van mijn seksualiteit. Zo groot en waar zijn die mooie schattige tepeltjes gebleven? Het zijn melkfabriekjes nu. Soms lekken ze al. Ik hoop dat ik er nog aan wen.
Gelukkig doen ze geen zeer meer, maar ik vind het niet meer fijn als Bryan eraan zit. Ze zijn gevoelig en... nou ja, niet meer van mij. Heel raar om uit te leggen.
Zo rond de 14 weken leek het alsof ik ineens wakker werd. Misselijkheid verdween als sneeuw voor de zon. En moe ben ik nog wel, maar niet meer zo erg. Het gaat goed!
En met dat die misselijkheidsmist optrok, ontwaakte ook weer een stukje seksualiteit in mij. Ik begon weer voorzichtig te masturberen. Te fantaseren. En te zien dat Bryan enorm met zijn subbige ziel onder zijn arm liep.
Dus ging ik op zoek naar mijn dominante headspace. Dat bleek lastiger dan ik dacht. Mijn concentratie is behoorlijk achteruit gegaan (ik gooi het op de hormonen) en ben heel gevoelig voor alles wat schattig is. En iets wat schattig is pijn doen... het koste wat moeite. En bracht me aan het wankelen. Mijn hoofd liep over. Doe ik het nog wel goed? Wil k dit wel echt? Oh my goth dat deed echt pijn, fuck wat doe ik nou weer? Oh nee hij huilt bijna, wacht, dat is juist goed, doorgaan... maar ik wil hem troosten! Aaargh!
Gelukkig was mijn lijf wel zo vriendelijk om me doorweekte slipjes te bezorgen. Dat is vertrouwd. Zie je wel, ik doe dit omdat ik er geil van word!
Afgelopen weekend zouden Bryan en ik naar een metal festival gaan. En ik wilde niet. Noem me oppervlakkig, maar geen alcohol mogen drinken terwijl je tussen het merendeel aangeschoten metalheads staat, vind ik niet leuk. En ik mis alcohol wel een beetje. Nog even los van het feit dat ik nu 's nachts naar het toilet moet en ik mezelf niet elke keer uit die tent zag kruipen om op zoek te gaan naar de dichtstbijzijnde dixie. Al helemaal niet omdat mijn reukvermogen ook een ontzettende boost heeft gekregen.
Dus ik stelde een alternatief voor: vrijdag showboat en zaterdag club femme. En een hotel. Wij tweetjes. Zonder wie dan ook.
Bryan ging akkoord, en ik... kreeg een beetje spijt? Performance angst? Ik was niet vooruit te branden op vrijdag. Wat als ik dicht zou slaan? Heel het weekend verpest!
Maar, besloot ik, ik kan dit. Ik wil dit. Dit is goed. Goed voor ons. Goed voor mij.
Mijn showboat outfit paste niet meer. Gelukkig had ik een alternatief dat nog net wel paste.
En de boot was... raar. Het was raar omdat ik me steeds bewust was van mijn buik. En de baby erin. Op een gegeven moment was ik Bryan aan het slaan met een paddle (of beter gezegd, een kaasplank van de IKEA. Naar ding). Bryan bewoog te veel naar mijn zin. Dus ik ging tegen hem aan staan, greep hem bij zijn ballen zodat hij zou stoppen met bewegen. En met dat ik dat deed voelde ik mijn buik tegen zijn heup. Het was net alsof er met neon letters door mijn hoofd flitste: BABY. En dat deze sexy kermende man de vader is. En ineens alle liefde. Ik wilde hem knuffelen en zoenen en samen de dekenburrito doen en Netflix kijken. Ik stond daar in een sm ruimte met mensen om me heen en was even kwijt wat ik ook weer in vredesnaam aan het doen was.
Ik doe hem pijn omdat hij dat fijn vindt. Omdat hij weet dat ik dat ook fijn vind.
Oh ja. Dat was ik aan het doen. Ik voelde hoe mijn gezicht een grijns vormde en ik ging verder met slaan.
Mijn energie was sneller op dan normaal op de boot. In wat ik bedoelde als een korte pauze werd bewustwording van hoe moe ik eigenlijk was, en hoe strak mijn kleding eigenlijk zat.
Bryan en ik hadden een fantastisch weekend. Veel gespeeld. Zelfs met seks. Ondanks mijn twijfel. Ondanks mijn 'nieuwe' lijf. Ondanks mijn verminderd gevoel van sexiness. Ik moet echt nog wennen. Ik heb een buikje, en grote borsten. Ik voel me niet sexy, eerder opgeblazen. Ik voel me daar onzeker door. Zeker als Bryan naast me staat in zijn fetisj gladiator outfit en ik ernaast in een 'dit past nog net wel' jurkje. Bryan is eyecandy, ik voel me dat niet.
Soms doet mijn onderbuik zeer, en een orgasme voelt ook anders. En ergens... ergens voelt seks en kink nu anders voor me. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen, maar er mist denk ik een stukje instinct. Een stukje geilheid. Ik voel meer verbondenheid nu.
Het is een heel verhaal geworden. Oeps
Hoe dan ook, is dit herkenbaar? Hoe was dat voor andere dames tijdens de zwangerschap? En heren? Zou je wat kunnen met een zwangere dame?
das fijn om te horen.
