Waarheen leidt de weg...

[Harpocrates]

Ik denk dat Uw bijdragen daarvoor iets te veel op prijs gesteld worden door de goegemeente

Met dank aan de goegemeente kan ik eindelijk die quoteknop eens uitproberen.

[Harpocrates]

Als ik mijn hoofd stoot tegen het keukenkastje doet het pijn (oh nee, ik heb geen bovenkastjes meer!) en vind ik het echt gewoon alleen maar naar.

Uiteindelijk lijkt de ervaring dus niet zo zeer te liggen in de daadwerkelijke sensatie van de pijn, maar eerder in de persoonlijke interpretatie ervan.

Ik zoek het misschien weer van verre, Chell, maar wat als jouw D besluit om een keukenkastje in zijn spel te betrekken? Zou goede pijn alleen maar gereedschapafhankelijk zijn of spelen timing en verwachting ook een belangrijke rol?

Naast het toepassen van prettig intiemere pijnprikkels, vind ik zelf het onpersoonlijke van de gereedschappen juist wel iets toevoegen aan ons spel. Dosering is nog wel een dingetje. Soms blijkt een slag met een onschuldig ogend spateltje veel harder aan te komen dan verwacht, waarna de volgende "iets" ingehouden klap neerkomt als een slappe dweil.

[Harpocrates]

Waarom is het een rotvraag voor jou, Isara?

achteraf gezien heb ik in mijn puberteit een soort 'droomwereld' gehad waar er heel veel sprake was van niet-vrijwillige pijn en dingen moeten ondergaan.

Dat is eigenlijk wel een interessante gegeven. Of en op welke manier de latere bdsm voorkeuren zich in de jeugd al eens gemanifesteerd blijken te hebben.

Zelf was ik als klein kind al haast een volleerd bondage artiest, bij spelletjes als "cowboytje en indiaantje" en "gevangenisje" . Het had volgens mij nog niets met seks te maken, maar de gelijkenissen zijn moeilijk te missen :-)

Van mijn meisje weet ik dat haar barbiepoppen gruwelijke martelingen moesten ondergaan. In menig poppenhuis wordt daar nu nog wel eens over gesproken.

[chell]

Ik zoek het misschien weer van verre, Chell, maar wat als jouw D besluit om een keukenkastje in zijn spel te betrekken? Zou goede pijn alleen maar gereedschapafhankelijk zijn of spelen timing en verwachting ook een belangrijke rol?

Ik kan me niet direct een situatie voorstellen waarbij de punt van dat keukenkastje wel als prettig ervaren wordt, maar ik ben er wel van overtuigd dat timing en verwachting (en setting) een belangrijke rol spelen. It's all in the mind, dus je mindset maakt héél veel verschil. Een klap in je gezicht tijdens een ruzie is onprettig, een klap in je gezicht tijdens een spel is wel prettig.

[thaliya]

Leuke vraag!
Als ik naar mezelf kijk dan zijn grenzen echt wel verschoven, beide kanten op. Er zijn dingen geweest die me super leuk leken maar die in het echt heel erg tegen vielen en nu grenzen zijn. Er zijn ook dingen die grenzen waren maar later van het grenzenlijstje verdwenen. En soms schuiven dingen heen en weer. In het gezicht spugen was iets waar ik nooit echt over nagedacht had maar toen het eenmaal gebeurde vond ik het zo vreselijk dat het direct een harde grens werd. Nu ligt het heel erg aan de partner; bij sommige is het nog steeds een harde grens maar bij anderen vind ik het alleen maar ontzettend geil.

Om ook nog even in te haken op het pijngedeelte: ik snap absoluut niet wat er leuk aan is om mensen pijn te doen. Echt niet. Op de ws kampeermeet kwam dit ook ter sprake en ondanks dat ik wel geloof dat mensen het leuk vinden, snap ik het niet. Pijn ontvangen is nog te verklaren want stofjes in je hersenen, maar pijn toebrengen niet. Overigens is pijn ontvangen zeker niet altijd lekker en hangt het van veel factoren af. Dezelfde handeling met dezelfde persoon kan soms lekker zijn maar een ander moment gewoon niet fijn. Omdat je niet zo lekker in je vel zit, omdat je teveel met andere dingen in je hoofd bezig bent, om wat voor reden dan ook.

[pluis]

ik snap absoluut niet wat er leuk aan is om mensen pijn te doen.

Als ik dan mag proberen om daar mijn eigen antwoordje op te geven: t is een vorm van emotioneel vampirisme Ik bedoel dat niet op z'n jaren-90-zwart-met-paars-blog-ik-ben-een-vampier-s, maar de reacties en gevoelens van mijn (ahem) slachtoffer hebben een impact op me and dat voelt goed. Ik voel me machtig, of sexy of onoverwinnelijk of (ook wel) enorm lief en zorgzaam. Dat is (voor mij dan) de kick. Sec iemand pijn doen is dus niet mijn ding, maar ik wil pijn wel graag gebruiken om iemand in de (door mij) gewenste emotionele en fysieke staat te brengen.

[Deleted User 178]

Hier ook de ervaring dat grenzen, maar ook gewoon voorkeuren met de tijd veranderden.

Nou heb ik nooit (eerder tegenovergesteld) gefantaseerd over bdsm. Totdat mijn toenmalige vriendje zijn grote bekentenis deed.

Na wat leeswerk (dank Frodo ), dacht ik gewoon dat ik het wel eens kon proberen. Zo gezegd, zo gedaan. Dat beviel wel, dus meer lezen en plaatjes kijken. Zo werden mijn fantasieën gevormd en ook mijn grenzen.

Ik dacht bijvoorbeeld dat ik bondage echt leuk zou vinden. Want die plaatjes zijn altijd zo mooi. Nu x jaren later is het juist niet zo mijn ding. Het duurt te lang en ik voel me helemaal niet zo sexy als die dames op de foto.

Dingen als wurg seks en ademhalingscontrole zorgden wel dat ik kriebels kreeg in mijn buik. Maar zo 'hardcore' wilde ik niet worden. Nu vind ik dat juist echt super leuk en lekker en geil en me want more!

Er zijn ook dingen die me toen al niks leken, die ik wel geprobeerd heb of soms doe, maar die nog steeds niet zo mijn ding zijn. Bv anaal.

Ik merk ook dat de grenzen en wensen ook afhangen van de situatie, mijn humeur, zijn humeur, het spel enzo.

Ook de speelfrequentie heeft invloed op mijn grenzen. Toen ik vaak speelde kon een zwepen spel me eigenlijk niet hard genoeg gaan. Nu ik minder vaak speel en het dus minder goed kan handelen loop ik veel sneller tegen een grens aan.

[thaliya]

ik snap absoluut niet wat er leuk aan is om mensen pijn te doen.

Als ik dan mag proberen om daar mijn eigen antwoordje op te geven: t is een vorm van emotioneel vampirisme Ik bedoel dat niet op z'n jaren-90-zwart-met-paars-blog-ik-ben-een-vampier-s, maar de reacties en gevoelens van mijn (ahem) slachtoffer hebben een impact op me and dat voelt goed. Ik voel me machtig, of sexy of onoverwinnelijk of (ook wel) enorm lief en zorgzaam. Dat is (voor mij dan) de kick. Sec iemand pijn doen is dus niet mijn ding, maar ik wil pijn wel graag gebruiken om iemand in de (door mij) gewenste emotionele en fysieke staat te brengen.

Dank je wel, erg duidelijk! Uiteindelijk gaat het dus voor beide kanten eigenlijk niet om de pijn an sich, maar meer om de verbondenheid? Daar kan ik in ieder geval wel inkomen

[Crownless]

Toen ik erachter kwam dat wat ik in de slaapkamer deed ook onder bdsm viel, en dat daar ook pijn bij kon horen, was ik gefascineerd.

En ik weet ook nog dat ik als dominant echt een schuldgevoel had. Tijdens het spel was ik geil en genoot ik. Achteraf vroeg ik me af waar ik in vredesnaam mee bezig was. Mensen pijn doen voor hun eigen genot, lachen als je geliefde huilend wegkruipt, en er dan ook nog achter komen dan je slipje doorweekt is... wat was er mis met me?

Het duurde lang voor ik accepteerde dat er niets mis met me is. Dat ik er juist ook van kon genieten omdat ik toestemming had. Omdat mijn partner dat ook fijn vond. En nodig had.

Op zich hielp het ook dat ik switch ben. Ik ken beide kanten. Ok, ik ben geen masochist, maar ik snap wel hoe pijn een middel is om macht te ervaren. Voor beide kanten.

Hoewel ik ook van mijn onderdanige kant me afvroeg wat er mis met me is.

Ook niks.

Maar het vergt wat omdenken om geen last te hebben van bepaalde maatschappelijke regels (je doet een ander geen pijn. Als vrouw hoor je je netjes te gedragen en niet als onderdanig seksuele belust wezen).

Ik weet niet precies hoe ik het gedaan heb. Het werd minder. En soms heb ik nog steeds na een heftig spel dat ik aan mij partner vraag of hij nog wel van me houdt.

Ik was ergens ook bang voor de "wat als ik steeds extremer word?". Maar op zich gebeurde dat niet. Hooguit dat ik meer in het "openbaar" (=speelfeesten) ben gaan spelen.

Ik heb ook veel gehad aan deze link: https://www.xeromag.com/fvbdniceguy.html
Misschien jij ook?

[Harpocrates]

ik snap absoluut niet wat er leuk aan is om mensen pijn te doen. Echt niet. Op de ws kampeermeet kwam dit ook ter sprake en ondanks dat ik wel geloof dat mensen het leuk vinden, snap ik het niet. Pijn ontvangen is nog te verklaren want stofjes in je hersenen, maar pijn toebrengen niet.

Ik snap het evenmin, Thaliya. Zo langzamerhand ben ik bijna zover dat ik accepteer dat het gewoon zo is, maar of ik het ooit echt ga begrijpen betwijfel ik. Het is goed mogelijk dat er misschien zelfs een psychische disbalans aan ten grondslag ligt, maar het is tenminste een redelijk onschuldige afwijking, wanneer het meewerkend voorwerp er ook plezier aan beleeft.

Met stofjes in de hersenen is het toch ook wel enigszins te onderbouwen hoor. Niet dat ik aan afgestudeerd biochemicus ben, maar volgens mij wordt de roes die ik ervaar tijdens het spel wel degelijk ingegeven door chemisch vuurwerk in mijn brein.

[Harpocrates]

Het duurt te lang

Hier kan ik mij helemaal in vinden! Qua fantasie is bondage haast een vast onderdeel van het spel, maar in de praktijk valt het er juist een beetje stil mee. En dan moet ze daarna ook nog een keertje los

De "echte" bondage is waarschijnlijk het spel op zich, waardoor het opeens de genomen tijd en moeite wel waard is. Ik vind dat zeker fascinerend om te zien, maar voor mij is het vastbinden vooral een manier om ervoor te zorgen dat mijn meisje gewoon vast zit/ligt/staat. Het kan zo eenvoudig zijn als haar polsen gebonden op haar rug. Is dat dan eigenlijk nog wel bondage?

[Harpocrates]

Dat ik er juist ook van kon genieten omdat ik toestemming had. Omdat mijn partner dat ook fijn vond. En nodig had.

Heeft het lang geduurd, voordat je dit besef kreeg, Crownless? Heeft jouw partner het ook eerst honderd keer moeten bevestigen, voordat je ging geloven dat het okee was?

Hartelijk bedankt voor het delen van die link! Ik zal het allemaal nog eens goed doorlezen, maar voor wat ik zie, is het best herkenbaar. Het voelt bijna als uit de kast komen: "I'm a nice guy, and I'm proud of it!"

[eireann]

Mijn vraag - aan de waarschijnlijk wat meer ervaren liefhebbers onder ons - is of jullie hedendaagse voorkeuren overeen komen met de fantasieën van vroeger. Of zijn grenzen verlegd en ondernemen jullie vandaag dingen, die je gisteren nog met gepaste afschuw bekeek?

Ja, sinds mijn eerste stappen in de bdsm zijn mijn grenzen opgeschoven, mijn fantasieen zijn opgeschoven. Er zat wel degelijk een groei in, ook naar dingen die ik in het begin niet had kunnen denken.

Maar... het werkt twee kanten op, het kan ook weer terugschuiven. Binnen een relatie kan het terug schuiven, als je elkaar langer kent, of druk bent met andere dingen, of als je weer vrijgezel bent en een tijd niet aan BDSM toekomt. Of omdat je behoeftes veranderen en je naast BDSM ook in eens zin hebt in vanille sex.

Wat ik bedoel te zeggen; maak je geen zorgen dat het uit 'uit de klauwen' loopt, je groeit er samen in, en je luistert naar elkaars grenzen. Geniet er maar van

[phedre]

Grenzen schuiven continu. Afhankelijk van met wie ik speel, hoe goed ik die persoon ken, maar ook bij n nieuwe relatie gaan mn grenzen een eind terug omdat het toch weer opnieuw ontdekken is. Daarnaast heeft elke speelpartner weer andere kicks waarmee gespeeld wordt en zo leer ik na 30 jaar in t wereldje rond te lopen nog altijd nieuwe dingen, veranderen mn grenzen.

[Harpocrates]

Maar... het werkt twee kanten op

Uiteraard ja, natuurlijk. Daar sta ik op het moment nog even helemaal niet zo bij stil, vanwege nieuw en interessant enzo, maar het kan natuurlijk altijd verkeren. Goed of slecht. Het Leven heeft er nou eenmaal wel eens een handje van om je te verrassen met wendingen die je nopen tot enige aanpassing van je dagelijkse gewoontes.

Dankjewel ook Eireann, voor je bemoedigende woorden. We doen dit inderdaad samen en we genieten wel degelijk, maar het lijkt een broos evenwicht. Het zijn nogal heftige realisaties en ontboezemingen, die we meemaken in de afgelopen maanden. Communicatie is de sleutel en grenzen zijn leidend, zij het vooralsnog flexibel.