lang, lang geleden...
Geplaatst: 17 mar 2019, 13:13
was ik sub, was ik maso, en dan ook best nog een behoorlijke maso, had ik speelmaatjes, had ik n eigen club waar altijd wel n goede bekende was met wie ik wilde spelen, maar die ook met mij wilde spelen. Voor t maso-kantje dan, want t sub-gedeelte waren er minder, al zaten er echt wel mannen tussen de speelmaatjes die me wel op mijn knieen kregen, en die mij mn ogen deden neerslaan. Of ging ik naar feestjes met n gelegenheidspartner, waarbij er altijd wel gespeeld werd.
Toen werd de club gesloten en mede daardoor (en doordat ik ook niet veel meer uitging) vielen mn speelmaatjes weg, n eigen Dom was er ook nog altijd niet, dus werd t spelen minder en t subben nog minder. Ik heb heel lang enorm gestuiterd, miste het spelen, maar miste vooral het subben, het klein mogen zijn, het volgzaam en dienstbaar/zorgzaam zijn (nee Natya, t verschil kan ik nog altijd niet duidelijk uitleggen). Af en toe was er nog wel eens een gelegenheidsspel, maar die waren op één hand te tellen. Ik ben gewoon niet zo'n vrager, want subs die vragen, worden overgeslagen, maar subs die niet vragen, krijgen ook niks!!
Met t ouder worden, komen ook de lichamelijke kwaaltjes en grotere kwalen, mijn lijf vroeg steeds meer aandacht en energie om zichzelf overeind te houden en mn mentale toestand vroeg nog méér energie, bij t gebrek aan een partner en dus door alles alleen te moeten doen. Gelukkig heb ik hele goede lieve dierbare vrienden die me daar wel bij helpen, maar n spel of subzijn leveren die niet. n Stuiterbal die niet gestimuleerd wordt, komt vanzelf tot rust en ook in dit geval bleek dat echt wel n waarheid. Langzaamaan kwam er rust tussen mn oren, t stuiteren werd minder. n Lange tijd was ik helemaal niet meer bezig met bdsm, met sex, met pijn, met sub zijn, ik had er gewoon geen tijd en energie voor, mijn lijf en hoofd hadden die veel te hard nodig.
De revalidatie verloopt niet helemaal zoals t moet, maar toch begon t langzaam aan weer te kriebelen, voelde ik af en toe weer stuiters en kreeg ik meer behoefte aan n pak slaag, aan mogen voelen, even andere pijn voelen dan die mn lijf van zichzelf al gaf, even los mogen laten en gewoon ontvangen tot ik er klaar mee was, of de gever natuurlijk. Dus n lieve vriendin gevraagd of zij tijd en zin had om eens te kijken of ik t nog aan kon. Twijfels bij mij, kan ik t nog, heb ik t nog in me, zijn de stuiters echt of is t een verlangen naar wat ooit was, BEN ik nog maso, hoor ik nog wel thuis in dit wereldje of ben ik door alles wat er afgelopen tijd is gebeurd toch meer vanilla geworden. Op zich zou ik dat ook niet eens heel erg gevonden hebben, soms vervloekte ik mn bdsm gevoelens, omdat ik er zo enorm vaak geen kant mee op kan en t gemis er aan me soms letterlijk belemmerde om goed te functioneren.
Gisteravond was het dan zover, ik zou eindelijk weer eens mogen ontvangen, voelen. Ik kleedde me uit, zou ik mn schoenen aanhouden, zodat ik beter kan blijven staan, nee, dat voelt ook niet goed, dus toch maar uit. Als het niet lukt kan ik altijd wel ergens steun zoeken of stoppen. Los staan, voorzichtig beginnen, dat gaat goed en jeeeetje, wat voelde dat lekker. Langzaam wat harder, nog lekkerder, nog beter en ook dat ging goed. Aan de voorkant was het wat lastiger, mn rug kon het prima handelen allemaal, op mn buik ging goed, op mn borsten ook, tot de harde slagen kwamen. Vooral de geopereerde en bestraalde borst deed echt pijn, dus die toch maar liever met rust laten. Goedgekeurd, ik kon t handelen, dus werd er een tweede persoon bij geroepen, nog meer slagen, scherpe pijn op mn rug, op mn heupen, op mn benen, steun doordat ik een schouder en armen kreeg aangeboden om op te leunen.
Echt loslaten lukte nog niet, daarvoor was ik nog te veel gericht op hoe mijn lijf zou reageren op dit alles, maar wat heb ik genoten en wat was het lekker om na zo'n lange tijd weer te mogen ondergaan.
Ik ben nog altijd geen vrager, n vaste speelpartner is er nog altijd niet, maar ik durf weer, ik kan t nog, ik kan nog ondergaan, ik kan voelen, ik kan genieten van pijn en ik kan nog stralen en licht geven
Toen werd de club gesloten en mede daardoor (en doordat ik ook niet veel meer uitging) vielen mn speelmaatjes weg, n eigen Dom was er ook nog altijd niet, dus werd t spelen minder en t subben nog minder. Ik heb heel lang enorm gestuiterd, miste het spelen, maar miste vooral het subben, het klein mogen zijn, het volgzaam en dienstbaar/zorgzaam zijn (nee Natya, t verschil kan ik nog altijd niet duidelijk uitleggen). Af en toe was er nog wel eens een gelegenheidsspel, maar die waren op één hand te tellen. Ik ben gewoon niet zo'n vrager, want subs die vragen, worden overgeslagen, maar subs die niet vragen, krijgen ook niks!!
Met t ouder worden, komen ook de lichamelijke kwaaltjes en grotere kwalen, mijn lijf vroeg steeds meer aandacht en energie om zichzelf overeind te houden en mn mentale toestand vroeg nog méér energie, bij t gebrek aan een partner en dus door alles alleen te moeten doen. Gelukkig heb ik hele goede lieve dierbare vrienden die me daar wel bij helpen, maar n spel of subzijn leveren die niet. n Stuiterbal die niet gestimuleerd wordt, komt vanzelf tot rust en ook in dit geval bleek dat echt wel n waarheid. Langzaamaan kwam er rust tussen mn oren, t stuiteren werd minder. n Lange tijd was ik helemaal niet meer bezig met bdsm, met sex, met pijn, met sub zijn, ik had er gewoon geen tijd en energie voor, mijn lijf en hoofd hadden die veel te hard nodig.
De revalidatie verloopt niet helemaal zoals t moet, maar toch begon t langzaam aan weer te kriebelen, voelde ik af en toe weer stuiters en kreeg ik meer behoefte aan n pak slaag, aan mogen voelen, even andere pijn voelen dan die mn lijf van zichzelf al gaf, even los mogen laten en gewoon ontvangen tot ik er klaar mee was, of de gever natuurlijk. Dus n lieve vriendin gevraagd of zij tijd en zin had om eens te kijken of ik t nog aan kon. Twijfels bij mij, kan ik t nog, heb ik t nog in me, zijn de stuiters echt of is t een verlangen naar wat ooit was, BEN ik nog maso, hoor ik nog wel thuis in dit wereldje of ben ik door alles wat er afgelopen tijd is gebeurd toch meer vanilla geworden. Op zich zou ik dat ook niet eens heel erg gevonden hebben, soms vervloekte ik mn bdsm gevoelens, omdat ik er zo enorm vaak geen kant mee op kan en t gemis er aan me soms letterlijk belemmerde om goed te functioneren.
Gisteravond was het dan zover, ik zou eindelijk weer eens mogen ontvangen, voelen. Ik kleedde me uit, zou ik mn schoenen aanhouden, zodat ik beter kan blijven staan, nee, dat voelt ook niet goed, dus toch maar uit. Als het niet lukt kan ik altijd wel ergens steun zoeken of stoppen. Los staan, voorzichtig beginnen, dat gaat goed en jeeeetje, wat voelde dat lekker. Langzaam wat harder, nog lekkerder, nog beter en ook dat ging goed. Aan de voorkant was het wat lastiger, mn rug kon het prima handelen allemaal, op mn buik ging goed, op mn borsten ook, tot de harde slagen kwamen. Vooral de geopereerde en bestraalde borst deed echt pijn, dus die toch maar liever met rust laten. Goedgekeurd, ik kon t handelen, dus werd er een tweede persoon bij geroepen, nog meer slagen, scherpe pijn op mn rug, op mn heupen, op mn benen, steun doordat ik een schouder en armen kreeg aangeboden om op te leunen.
Echt loslaten lukte nog niet, daarvoor was ik nog te veel gericht op hoe mijn lijf zou reageren op dit alles, maar wat heb ik genoten en wat was het lekker om na zo'n lange tijd weer te mogen ondergaan.
Ik ben nog altijd geen vrager, n vaste speelpartner is er nog altijd niet, maar ik durf weer, ik kan t nog, ik kan nog ondergaan, ik kan voelen, ik kan genieten van pijn en ik kan nog stralen en licht geven