Ze is, ze is van mij..

[pluis]

Een topic over eigenaarschap. Het is een mooi concept, slaaf of slavin zijn binnen de BDSM. Ondertussen leven we gelukkig in een vrij land, waar slavernij verboden is en waar ook vrijwillige slavernij nooit verder kan gaan dan de slaaf of slavin aangeeft en waar je gelukkig altijd terug kunt. En toch blijft voor velen de droom bestaan om geheel van iemand te zijn, of om iemand geheel te bezitten.

Juridische zaken, wettelijke beperkingen en notariële haalbaarheid even daargelaten, wil ik hier graag van gedachten wisselen over eigenaarschap en eigendom zijn, en dan vooral gericht op de kant van het hart.

Kún je iemand echt bezitten? Of is het een romantisch gevoel dat je weliswaar kunt koesteren, maar wat altijd aan een (graag ontkende) reserve onderhevig zal zijn?
Kun je iemand de verantwoordelijkheid voor jouw leven wel aan doen?
Is het wel mogelijk om verantwoordelijk te zijn voor het leven van een andere weldenkende volwassene?
Hoe weet je zeker dat je de keuze voor emotioneel eigenaarschap niet maakt uit verlatingsangst en manipulatiedrang?
Hoe weet je zeker dat je drang tot emotioneel eigendom-zijn niet voortkomt uit een wens tot vluchten voor het leven?
Wat zijn volgens jou goede redenen voor emotioneel eigenaarschap en emotioneel eigendom-zijn?
Wat líjken goede redenen maar zijn het niet?
Zie je gevaren in emotioneel eigendom of eigenaar zijn, ook al stap je er met goede redenen in?
Hoe zie je je verantwoordelijkheden als emotioneel eigenaar?
En wat zijn je verantwoordelijkheden als emotioneel eigendom?

Deze vragen en meer, in dit topic:

Ps. Ik weet het, het is een topic waar de meningen ver over uiteenlopen. Kritische vragen stellen over wat een ander zegt, mag altijd, en moet ook zeker kunnen in dit topic maar probeer je te realiseren dat niemand van ons in het hart van een ander kan kijken, en dat wat voor de een niet kan voor de ander een vanzelfsprekendheid is.

[RB]

Mooi onderwerp, pluis.

Zeer veel haken en oogjes. Moet er ook ff over nadenken.

Ikzelf vraag me de laatste tijd namelijk wel eens af, of er mijn BDSM-beleving nog wel ruimte is voor iets anders dan een slavin.

Kom er op terug.

Groet, Richard

[kitten]

Moeilijk onderwerp. Ik kan niet zeggen dat ik echt los ben gekomen van een D die ik ooit had. Is dat eigenaarschap? Van de andere kant, ik kwam ook niet van jongetje af. En daar voel ik geen eigenaarschap voor...

Dat het een gevoel is, staat voor mij als een paal boven water. En gevoelens kunnen veranderen. Maar zolang ze er zijn, zijn ze echt.

[Peter^]

Gaat dit topic alleen over vrouwelijke subjes?

[pluis]

Nee, maar het liedje van Doe Maar waar ik de titel van jatte, heet nu eenmaal zo.

[RB]

Vanuit mijn positie beschouwend is de belangrijkste vraag of je, als D, beseft hoe verstrekkend je verantwoordelijkheid is en gaat. Dat klinkt heel logisch en vanzelfsprekend, maar het is tevens de grootste valkuil.

Feitelijk en letterlijk kun je iemand “bezitten”. Als D kun je de emotionele band zo strak aanhalen dat je een s weinig of geen keuze laat. De manipulatieve kwaliteiten van een D gaan heel ver en zijn heel divers. Maar dat is een verkeerde basis en ik denk dat dat voor de D uiteindelijk weinig bevrediging geeft.

Het is ook belangrijk dat het een groeiproces is. Dit is niet een soort D/s-relatie waar je vanaf de start mee moet gaan beginnen. Alleen al het feit dat je elkaar door en door moet kennen, maakt een beginfase en een stapsgewijze ontwikkeling noodzakelijk.

Ik zie het dan ook vooral als een verlangen en een streven van beide kanten. Zoals met elk soort D/s-relatie spelen ook hier (en meer) de praktische kanten een grote rol, die invloed en beperkingen hebben in de uitvoering van de D/s. Stom voorbeeld; je slavin heeft een baan. Blijft ze dan werken of niet ?

Ook moet je een onderscheid maken tussen een restrictieve D/s of een D/s die juist op ontplooiing gericht is. Voor sommige zal het restrictieve juist van belang zijn, ikzelf zie het meer in de ontplooiing en groei. Dat maakt dat dit soort relaties voor een D keihard werken is met een continu bewustzijn van zijn verantwoordelijkheden en status.

Al met al geen kattenpis dus. Maar dat wisten we al.

Als een slavin een baan zou hebben, zou ik juist daarin geen enkele beperking opleggen. Ook restricties in het contact met anderen is iets wat mij sowieso zeer tegenstaat.
Het onvoorwaardelijk moet mijn inziens niet zitten in de vorm of de inhoud, maar in het vertrouwen en het gevoel. De onzichtbare collar.

Ik loop nu meer dan 20 jaar als D rond en schaam me bijna dat ik de tel kwijt ben hoeveel subjes ik precies heb gehad. Toch merk ik dat met al die subjes bij elk stapje er steeds meer behoefte kwam naar de invulling van zo’n totale D/s relatie.

Ben ik er nu klaar voor ? Levenservaring en uitvoerige BDSM-ervaring is zeer zeker van groot belang en absoluut voorwaardelijk. Ook een goed besef van eindigheid is cruciaal; je kunt als D op een punt komen dat je moet besluiten je slavin weer “vrij” te laten. Want hoe je het ook wil wenden of keren, ook dit soort relaties zijn niet voorspelbaar.

Tot zover even mijn eerste gedachten vanuit het perspectief van de D.

[chell]

Ik vind het idee van iemands eigendom zijn práchtig. In theorie. Mooi voor een fantasie, een verhaal, een boek.

In de praktijk? Nee.
Tenminste, tot op zekere hoogte 'nee'.

Ik ben erg gehecht aan mijn leventje, aan de dingen die ik doe, aan mijn werk, aan mijn onafhankelijkheid, aan mijn mening. Dat alles zou ik nooit opgeven, voor wie dan ook. Het zou me ook niet passen, ik zou nooit al die touwtjes uit handen kunnen en willen geven.

Daarnaast vind ik mijn zelfstandigheid ook belangrijk. Als een relatie onverwacht wegvalt, is het gat al groot genoeg. Ik vind het een prettig idee als ik een bepaalde basis gewoon hou.

Ik zou ook iemand die verantwoordelijkheid nooit willen geven. En ik denk dat ik tegen de muren zou opvliegen als iemand alles voor me zou moeten of willen beslissen.

Lichamelijk eigendom is wel een ander verhaal. Ik zeg wel eens dat ik verlang naar een relatie waarin de sub geestelijk van zichzelf is, maar lichamelijk het eigendom van de D. En ja, dát kan dan wél weer best heel erg ver gaan. Maar daar ging dit topic niet over

Ik moet ook zeggen dat ik, persoonlijk dus, nog altijd nare kriebels krijg bij het woord 'slavin'. Ik heb daar niks mee, vind het naar klinken. Brr.

[kitten]

Lichamelijk eigendom is wel een ander verhaal. Ik zeg wel eens dat ik verlang naar een relatie waarin de sub geestelijk van zichzelf is, maar lichamelijk het eigendom van de D. En ja, dát kan dan wél weer best heel erg ver gaan. Maar daar ging dit topic niet over

Zo off topic vind ik hem niet. Ik vind het ook wel een mooi idee. Het behelst beschikbaarheid. Maar (neem ik aan) ook de macht van de D om dat lichaam te versieren, neem ik aan? Met bijvoorbeeld een piercing. Dat gaat toch ook best ver al.

[Sabrina]

Ik zie Romanticide als mijn eigenaar, hij ziet mij als zijn eigendom... Dus nou ja, even mijn 2 cents over de vragen die pluis poneerde.

Kún je iemand echt bezitten? Of is het een romantisch gevoel dat je weliswaar kunt koesteren, maar wat altijd aan een (graag ontkende) reserve onderhevig zal zijn?

Écht bezitten? Nee. Voor mijn gevoel niet. Ik voel me heel sterk de zijne, maar weet ook dat dat z'n grenzen kent.

Kun je iemand de verantwoordelijkheid voor jouw leven wel aan doen?

Dit vind ik een moeilijke. Ik stoei er best vaak mee dat ik 't moeilijk vind dat Romanticide daarin zo'n verantwoordelijkheid op zich neemt. Hij kiest er zelf voor, en ik ben er heel dankbaar voor, maar ik vind het wel heel moeilijk soms. Maar ik denk dat als beide partijen het willen, het wel kan.

Is het wel mogelijk om verantwoordelijk te zijn voor het leven van een andere weldenkende volwassene?

Verantwoordelijk zijn? Nee. Je verantwoordelijk voelen? Zeker wel. Ik denk dat, aan het eind van de rit, die weldenkende volwassene toch ook verantwoordelijk blijft. Als ik volgend jaar geen hol doe voor m'n studie, dan zal Romanticide zich daar verantwoordelijk voor voelen. Toch is het míjn verantwoordelijkheid, want ik ben degene die geen hol doet. Dus da's het verschil voor mij tussen verantwoordelijk zijn en voelen.

Hoe weet je zeker dat je drang tot emotioneel eigendom-zijn niet voortkomt uit een wens tot vluchten voor het leven?

Ik weet niet of je dat zeker kunt weten. Ik weet niet waar die drang bij mij uit voortkomt, ik weet alleen maar dat ik me er prettig bij voel. Ik heb niet het gevoel niet te kunnen functioneren zonder Romanticides sturing, dus daar zit het 'm niet in, maar wat verder de reden is, weet ik niet.

Wat zijn volgens jou goede redenen voor emotioneel eigenaarschap en emotioneel eigendom-zijn?

Goede redenen... Dat je het allebei wilt, je je er allebei prettig bij voelt, je het beste voor de ander en voor jezelf wil?

Zie je gevaren in emotioneel eigendom of eigenaar zijn, ook al stap je er met goede redenen in?

Zeker, ik denk dat Romanticide, als hij dat wil, een heel vuil spelletje zou kunnen spelen met me, simpel gezegd machtsmisbruik. Andersom zou ik hem kunnen slopen door hem bijvoorbeeld een zwaar schuldgevoel aan te praten, hem de schuld te geven van de dingen die misgaan in mijn leven. Ik denk dat er genoeg risico's zijn, maar dat die vooral verbonden zijn aan een hele sterke commitment met elkaar. Ik denk dat je daar geen eigendomsdingen voor nodig hebt, dat die hoogstens gelegenheden kunnen bieden.

En wat zijn je verantwoordelijkheden als emotioneel eigendom?

Moeilijk... Geen gekke dingen doen, I guess. Zorgen dat ik goed zorg voor zijn eigendom, dat is denk ik mijn grootste verantwoordelijkheid vanuit het oogpunt van eigendom zijn. Daarnaast nog een miljoen andere verantwoordelijkheden, maar dat is niet vanwege het eigendomschap, maar omdat ik zijn partner ben, en ik vind dat daar óók veel verantwoordelijkheden aan kleven.

[riz]

Ik denk dat het ook een kunst is om iemand te vinden die goed genoeg bij je past. Ik zie mezelf wel als eigendom, sterker nog ik ben eigendom. Maar ik deel ook de mening van chell waar zij zegt dat zij er niet aan moet denken bepaalde zaken waar zij belang aan hecht te moeten missen. Op het moment dat je je werk, hobby, vrienden, meningen of weet ik veel wat, op moet geven, dan blijft er niks anders over dan een levend poppetje. Een Meester die verwacht dat een sub dat soort dingen op geeft heeft geen sub nodig maar een therapeut.

Ik denk dat het hele eigendomschap vaak zwaar wordt overdreven. En ik denk ook dat de verwachting van "buitenstaanders" vaak is dat de sub spontaan alles laat vallen en als een kwijlende dombo instructies van de Meester af gaat wachten. In de praktijk, althans hier, vraagt Abot vaak mijn mening over zaken als ik dit al niet uit mezelf heb gegeven en wordt dit ook gewoon in overweging genomen bij eventuele besluitvormingen. Feit is wel dat hij de uiteindelijke beslissing maakt en deze ook kan motiveren als ik daar naar vraag. Ik denk ook niet dat een andere manier werkbaar is.

[chell]

Klopt absoluut wat jij zegt riz. En vaak zal de sub (of slavin of hoe je het ook noemen wilt) ook wel beslissingen in de geest van... nemen.

Maar dat wil ik dus ook niet Ik wil over bepaalde dingen gewoon lekker mijn eigen beslissingen kunnen blijven nemen. En ja, natuurlijk praat je over belangrijke zaken, zeker als je ook samenwoont en laat je elkaars mening meewegen. Maar ik zou niet kunnen leven met iemand die altijd de uiteindelijke beslissing moet of wil nemen.

Ik zou me overigens wel kunnen voorstellen op bepaalde vlakken de verantwoordelijkheid uit handen te geven. Maar dan hebben we het ook direct over dingen waar ik gewoon slecht in ben, financieën en administratie enzo. En dat zijn geen zaken die ik uit handen wil geven omdat ik onderdanig ben, maar omdat ik ze kut vind

@kitten: lichamelijk eigendom is zeker niet off topic, maar omdat dit topic over emotioneel eigendom ging, wilde ik er niet teveel over uit gaan wijden. En ja, inderdaad. Het kan heel ver gaan. En ik zou daar, met de juiste, ook écht wel heel ver in kunnen gaan.

[RB]

Een Meester die verwacht dat een sub dat soort dingen op geeft heeft geen sub nodig maar een therapeut.

Irritante avatar trouwens, zit de hele tijd met mijn zweep op het beeldscherm te meppen maar dat kreng wil niet dood. Ik heb inmiddels wel al 63 dode pixels :-)

Dat is ook wat ik bedoelde met een restrictieve D/s. Als de boventoon de beperkingen zijn en niet mogelijkheden of ontplooiing, moeten er ernstig gekeken worden naar de schroefjes van de D.

Maar dat moet ook bij de s. Hoewel niet volledig mogelijk, moet je tot op redelijke hoogte kunnen uitsluiten dat het “vluchtgedrag” wat pluis noemt geen compensatie is van onderdanige verlangens.

Relativeren, wat voor een D sowieso al een fundamentele eigenschap moet zijn, moet des te meer in zo’n totale D/s-verhouding een rode draad vormen. Hoe “echt” je slavin ook is, streeft, wil zijn, of verlangt, ze blijft een mens.

Maar dit topic gaat niet over Meesters en slavinnen, maar over het hart. Daar besluit je wat totaal is. Of, om een kleine Lady van puntje-imitatie van BDSMzaken weg te geven, als liefde en BDSM bij elkaar kan komen dan kan en mag het totale een mooie keuze zijn.

[juffie]

Ik ben erg gehecht aan mijn leventje, aan de dingen die ik doe, aan mijn werk, aan mijn onafhankelijkheid, aan mijn mening. Dat alles zou ik nooit opgeven, voor wie dan ook. Het zou me ook niet passen, ik zou nooit al die touwtjes uit handen kunnen en willen geven.

Daarnaast vind ik mijn zelfstandigheid ook belangrijk. Als een relatie onverwacht wegvalt, is het gat al groot genoeg. Ik vind het een prettig idee als ik een bepaalde basis gewoon hou.

Ik zou ook iemand die verantwoordelijkheid nooit willen geven. En ik denk dat ik tegen de muren zou opvliegen als iemand alles voor me zou moeten of willen beslissen.

Ik moet ook zeggen dat ik, persoonlijk dus, nog altijd nare kriebels krijg bij het woord 'slavin'. Ik heb daar niks mee, vind het naar klinken. Brr.

Alsof ik mezelf hoor praten!
Je haalt me de woorden uit de mond, chell, want ik denk er exact hetzelfde over!

[juffie]

Ik zou me overigens wel kunnen voorstellen op bepaalde vlakken de verantwoordelijkheid uit handen te geven. Maar dan hebben we het ook direct over dingen waar ik gewoon slecht in ben, financieën en administratie enzo. En dat zijn geen zaken die ik uit handen wil geven omdat ik onderdanig ben, maar omdat ik ze kut vind

Ach, hoeveel koppels waren er niet, en zijn er nog, waarin de een dit soort taken op zich neemt, en de ander zich daar niet of nauwelijks mee bemoeit? Is volgens mij ook best wel iets wat los van BDSM staat.

Voorbeeldje: mijn moeder bepaalde hoe ons huis werd ingericht. Niet omdat mijn vader geen flikker te vertellen had, maar haar smaak of keuze gaf gewoon de doorslag, mijn vader vond het wel best. En als ze 's morgens zin had om te behangen, dan deed ze dat ook. Klaar.

[Triskelis]

Bezit in de vorm van "slavin" vind ik, of voel ik als "te ver gaan" of als "teveel".

Maar ik smelt, ga wel helemaal, voor devotionele liefde.
Het er geheel voor iemand zijn.
En dat is in de praktijk soms wel hetzelfde gebleken.

Ik ben er, hier nu over nadenkende, niet helemaal uit of het alleen een semantisch verschil voor me is. Of dat ik het meer als een romantisch verschil ervaar.
(misschien doet de naamgeving slaaf/slavin me vrezen voor inconsequentie mijnerzijds. En menselijk als ik ben kan ik ook inconsequent zijn).