“Reclaiming my life”
Het bovenstaande is sinds ‘n week of twee het motto wat op MSN bij mijn naam staat. Het slaat op meerdere dingen maar stoppen met roken is daar toch wel één van de belangrijkste van.
Ik ben een ochtendmens en in de weekends vond ik niets zo fijn om ‘s ochtends vroeg, als bijna iedereen nog sliep, door de lege straten van mijn stad te dwalen. Lekker in mijn eentje wandelen in het prille zonlicht, straatjes ontdekken die ik nog nooit gezien had, aparte huizen en tuinen bewonderen. Dat was echt “mijn” tijd van de dag.
Was… Ongeveer een jaar geleden kreeg ik moeite met lopen. Felle kramp in mijn rechterkuit. Zó erg zelfs dat ik nauwelijks meer naar mijn auto – die nog geen vijftig meter verderop stond – terug kon komen. Eerst dacht ik dat het iets van tijdelijke aard was. Ik ben nooit echt ziek geweest (wat niet verkeerd is voor een straffe roker van 56) en áls ik al eens iets mankeerde ging dat vanzelf wel weer over. Maar het kwaaltje bleef: Telkens als ik aan de wandel ging moest ik na veertig, vijftig meter stoppen.
Gezocht met die alwetende meneer Google maar ik kon niets vinden. Óf ik tikte de verkeerde zoektermen in of de informatie stond gewoon nog niet op het net. Dus leerde ik er maar mee leven dat mijn ochtendwandelingen voorgoed voorbij waren. Want een arts bezoeken… nee, dat zit er voor deze koning van de eigenwijsheid niet in 🙂
Naarmate de tijd verstreek merkte ik echter ook dat mijn conditie hard achteruit ging. Eerst weet ik dat aan het gebrek aan lichaamsbeweging: Ik heb een kantoorbaan en mijn hobby’s zijn allemaal computergerelateerd. Het gebeurde dus nog maar zelden dat ik van mijn stoel af kwam, vooral toen ik de lange wandelingen achter me moest laten.
Bij stom toeval belandde ik ‘n paar weken geleden echter op een site waar uitleg werd gegeven over etalageziekte en verdraaid, ineens wist ik wat ik mankeerde: Bloedaders die door langdurig roken langzaam aan het vernauwen waren, iets wat met elke sigaret alleen maar erger wordt. Bijkomend risico: Een hartstilstand.
Op dat moment stond ik voor de keus: Doorroken met het risico dat ik op een onverwacht moment dood achter mijn bureau zou zitten of godhelp, op de vloer van de buurtsuper zou liggen, begluurd door het samenscholende publiek, of radicaal aan ‘n héél andere manier van leven beginnen.
Let vooral op het laatste deel van die zin: Aan een andere manier van leven beginnen. Dat klinkt namelijk een stuk positiever dan “stoppen met roken”, wat impliceert dat je iets kwijt raakt, dat je iets onthouden wordt dat je toch wel heel erg gaat missen. Dankzij de wijze lessen van Allen Carr weet ik dat ik helemaal niets ga missen. Integendeel zelfs: Ik ben van plan om zo intens te gaan leven dat ik geeneens tijd heb om aan die stomme peuken te denken!
Mijn Startdatum is 26 oktober 2012. Dan ben ik drie dagen thuis, op de plek waar ik juist het meeste rook. Die dagen ga ik gebruiken om alle sporen uit mijn (rook-)verleden uit te wissen. Dus niet alleen de Zware van N. in de vuilnisbak, nee, de smerigheid moet ook van de muren en alles wat daar aanhangt. Van de kozijnen, de ramen, het plafond, de lampen. Voorbehandeling met ammoniak, nabehandeling met schoonmaakmiddel. En o ja, alle gordijnen ook in de was!
Ik heb inmiddels al een waslijst met activiteiten waarmee ik dat weekend én de tijd erna ga vullen. De tijd die ik tot nu toe, dik veertig jaar lang, heb vergooid door te roken. Inderdaad: Ik ga mijn leven opnieuw claimen, mijn enthousiasme, mijn creativiteit, mijn werklust. Veertig jaar nicotine heeft dat allemaal van me afgenomen maar godhelp, wat ben IK vastbesloten om dat terug te winnen!
F.