Wandering Spirits Forum

Ik snap het verdriet en de frustratie van het merendeel van de mensen. Maar ik was blij te horen dat alleen de basisscholen open gaan, en het voortgezet onderwijs dus niet. Jongste doet het zoveel beter thuis. Natuurlijk baal ik ook dat er geen feestjes zijn en dat we niet gaan kamperen enzo. En ik mis knuffels met mijn moeder. Maar voor Jongste is dit zo fijn. Nou, nog beter zou zijn dat alles weer mocht en school erin mee zou gaan dat hij (deels) thuis mag leren. Maar goed, bij mij overheerst opluchting.

Voleuse schreef: ↑21 apr 2020, 19:45 Oef geen evenementen tot 1 september vind ik toch wel super heftig. De hele zomer is eigenlijk gecanceled. Ik mis de speelfeestjes zo. Ik wilde op vakantie. Ik ben zo fucking EENZAAM. Ik hoopte dat vandaag de maatregelen ietsjes zouden worden afgebouwd, en dat is ook wel zo, maar ik heb geen kinderen dus voor mij verandert er eigenlijk geen biet en JEZUS 1 september IS ZO VER WEG.

Ik moet echt wat meer 1-op-1 gaan afspreken met mensen op anderhalve meter afstand. Maar ja, kink evenementen waren voor mij toch een low-key manier om met mensen te hangen die ik wel graag zie maar niet super super goed ken. En mijn speelpartner die zo leuk en fijn is (en de enige waar ik af en toe wel mee afspreek) die gaat t land weer uit in oktober ofzo. Straks kunnen we gewoon helemaal nooit naar een leuk speelfeestje!

Ik vind t echt niet leuk meer.

Jij woont ook alleen hè? Dat gemis aan menselijk contact is echt wel fnuikend voor me. Ik wil gewoon een knuffel en aangeraakt worden. Ik heb in de afgelopen weken 1 keer afgesproken op anderhalve meter en wat buiten gewandeld en dat hielp best wel. Ook al is van een afstandje een beetje zwaaien in plaats van knuffelen wel een beetje onwennig.

Ik lijd echt wel onder de eenzaamheid. En normaal ben ik niet zo van mijn verjaardag vieren. Maar ik ben dit weekend jarig en dit wordt wel de meest eenzame verjaardag ooit.

Nijntje schreef: ↑21 apr 2020, 19:39 En antihistaminica aanschaffen! (En ook innemen)

Ondertussen ook gedaan. Symptoombestrijding voor nu en dan werken aan de oorzaak met schoonmaken in huis.

Ik vind dat van die evenementen echt wel ook heel erg kut. Ondanks dat ik wel al wist dat dit ging gebeuren. Mijn hele agenda heb ik in één klap leeg kunnen vegen. Elbow, Lost Evenings Fest in Berlijn, Jera on Air, De Staat/Editors, Faith No More, Zwarte Cross, Pearl Jam, Lowlands..het was nogal een lijstje voor de komende maanden...
En hoewel ik wel een partner heb, ben ik toch ook een soort van eenzaam. Want echt, na al die weken samen thuiswerken ben je ook gewoon wel een beetje uitgeluld met elkaar. Ik mis mijn vrienden. En dus heb ik aankomend weekend met mensen afgesproken. In real life en ook weer online voor een escape room.
Vandaag wilde ik de hele dag alleen maar in een hoekje huilen. Een leven met alleen werk vind ik echt geen leuk leven. Zeker niet omdat mijn werk zo druk en raar is nu (ik ben mijn eigen functie overbodig aan het maken, dat is oké ik heb straks nog steeds een baan, maar toch is het best wel een groot ding).
En aan de andere kant zie ik het gevecht tegen corona op mijn werk van zo dichtbij. In het tehuis waar wij onze kantoren hebben is het zó heftig. De afgelopen dagen mailtjes "Mevrouw huppeldepup op afdeling XYZ appartement 142 is overleden". Appartement 141 is overleden. Appartement 143 is overleden. Bezoekers blijven binnendringen. Er is nu beveiliging neergezet. Het raakt me, ondanks dat ik niet direct bij de zorg en de bewoners betrokken ben.

Ja, dat is zeker balen. En heeft her en der nog al wat gevolgen, ik weet bijvoorbeeld ook nog niet wanneer wij eventueel weer een keer wellicht een kleinschalige bijeenkomst kunnen houden in Nijmegen. En het feest 50-jaar gaat dus ook naar ergens na 1 september bijvoorbeeld, zou 20 juni zijn. Ook moeten wij als VSSM nog maar afwachten of alle locaties waar wij gebruik van maken er nog wel zijn.

Voor de rest kan ik zelf ook nog steeds helemaal niets, en dat begint echt wel zijn tol te eisen. Mijn Domina/vriendin al in geen 6 weken gezien.

I’m like, wake me up when it’s 2021.

Al die mensen die alleen doodgaan.

Geen vierdaagsefeesten. Geen zomeravonden op het terras. Geen sauna. Niet mijn ouders knuffelen. Geen vrouwen festival. Geen massages. Nog steeds niet de man die ik Meester noem kunnen zien. Inmiddels overwegen iedereen de vinger te geven en gewoon wel seksdates te gaan doen. En na volgende week geen nieuwe opdracht dus kort of langer gewoon helemaal thuis zitten. In mijn eentje, zonder werk (wel betaald, waarom ik soms het gevoel heb dat ik niet mag klagen).

Alles wat me afleidde van het moeder zijn is nog steeds weg. Mijn maandelijkse larp, dingen doen met vrienden, mijn werk, allemaal weg. Zelfs iets doen met een andere ouder en diens kinderen vond ik fijner dan alleen moederen. Of de kinderen los laten in een speeltuin. ik keek ook uit naar een metal festival, en kamperen. Ik wil weer samen barbecueën en spelletjes doen en ik wilde dit jaar ein-de-lijk in de Baron in de Efteling, want die had ik door zwangerschappen net steeds gemist. Oh, en de vrijmarkt van koningsdag, verdomme, ik keek uit naar paw patrol en cars en blaze (en de monsterwielen) meuk scoren voor Knul. En dino's voor Knullie. Want hij zegt zoooo schattig dino. Die-to! Maar ik dwaal af.

Ik hoopte ook dus ook een beetje op meer. Ik wist dat het niet zou komen, maar, nou ja, ik droom wel een beetje van de dingen die ik wilde gaan doen.

Maar, ik ben blij als straks de opvang open gaat. Ik weet nog niet of het dan goed voelt om Knullie te laten gaan (plus dat hij als hij een snotneus heeft sowieso niet mag gaan), maar Knul kan zijn energie maar weinig kwijt thuis met alleen maar een irritant broertje waar je mee moet delen en niet zo ruw kan spelen en twee uitgebluste ouders. Dus als alleen hij alweer naar zijn groep kan, dat zou fijn zijn.

Ja, wij hebben hier hetzelfde. Willen dolgraag weer een echte hug met Rho. Met z'n drieën op de bank zitten en ouwehoeren.
Laatst hebben we het 10 jarig bestaan van Hack42 met een virtuele borrel via jitsi gevierd ... maar het is toch anders zonder een worst-kaas scenario.

En ik wil verder met mijn nieuwe huisje. Dat staat nu ook zo goed als stil.

ik had eigenlijk niet anders verwacht, maar toch komt de klap wel ff binnen. Even een flinke dip, net flink uitgevaren tegen mn dochter, die werkt in de zorg en vindt t allemaal prima en is er blij mee, maar toen ik zei dat ik er helemaal niet blij mee ben, ging ze tegen me in en dat kon ik ff niet handelen, dus even mijn gedachtes en ongenoegen geuit. Ik baal!!! ik ben t alleen zijn zat, ik mis de feestjes, maar vooral ook de contacten met mensen, mn meiden, gewoon even ontspannen de stad in gaan, zonder na te denken over die 1,5 meter, zonder in de rij te hoeven staan voor je de winkel in mag, Over twee weken vieren we onze vrijheid, maar voor mij voelt het alsof ik dat in gevangenschap mag doen. Welke vrijheid??

Ik ben niet bang voor t virus, om ziek te worden, maar wel ben ik bang voor de toekomst, voor de rekening van dit alles. Nu gaat gezondheid voor economie en echt, hartstikke terecht!!! Maar hoe zit dat straks, als t virus weg is? Hoe hoog wordt de zorgpremie? Gaat dan nog altijd de zorg voor de economie of wordt die echt (nog meer als nu al) onbetaalbaar voor de financieel zwaksten. En zo zijn er nog veel meer vraagstukken waar ik me wel zorgen om maak.

maar goed, ook dit dipje gaat wel weer voorbij!
Sterkte voor iedereen en knuffels

Blijkbaar had mijn oom corona opgelopen tijdens een ziekenhuis opname en nu ook overgedragen op mijn tante. Oom is er vanaf
maar tante ligt nu wel in het ziekenhuis ze is rond de 75. Het gaat vandaag beter dan gisteren. Ik spreek die tante echt nooit want ik heb niet zo'n goede band met haar en haar gezin maar toch is het ineens in de familie, ineens ken ik mensen die het hebben.

En ik hoopte eindelijk mijn collega waar ik soms dates mee heb, weer eens te zien en we hoopten allebei dat hij snel weer aan het werk mocht (hij werkt voor extern bedrijf bij ons). Ik mis hem.. en we bellen wel een paar keer per week even maar ik mis het real life met hem lachen, samen lunchen op werk en zn pretogen zien als ie loopt te ouwehoeren. Ik mis zijn knuffels en het samen zoenen.. en nou moet ie waarschijnlijk nog 2 weken thuis blijven. Super stom!

Even een ander geluid, ik hoopte dat de scholen nog niet open zouden gaan.

We hebben het bizar zwaar, ik mis ook afspreken met vrienden en familie. Ik mis stilte in huis, ik mis voldoende rust. Ik mis invested de deur uit gaan.

Maar... We weten sinds een half jaar dat FT een atypische astma heeft. Hij is al een jaar ziek, benauwd en de afgelopen maanden met allerlei medicatie aan het klooien om de situatie beter te krijgen. Dat lukt helaas maar zeer matig.
De longarts en wij dus ook hebben geen idee wat corona krijgen met hem doet, maar longproblemen plus ziekte die longproblemen veroorzaakt is natuurlijk geen goed idee.

Nu moeten wij dus gaan afwegen of we het waarschijnlijk kleine risico extra nemen of mijn oudste zoon weer naar school kan en of mijn jongste naar het kdv kan. Voor hen zou het goed zijn, voor onze rust zou het goed zijn, maar durven wij de kans te vergroten dat hij ziek wordt?

Ingewikkeld dilemma, Yara. Als je het trekt ze thuis te houden, zou ik dat doen. Ik heb niet de overtuiging dat een paar weken nou zo'n enorm verschil gaan maken op die leeftijd. Qua schoolcarrière bedoel ik. Ik geloof Rutte best als hij zegt dat kinderen het virus niet verspreiden, maar tegelijkertijd vind ik school gewoon niet zo belangrijk.

Nee, ik geloof dat die paar weken het verschil niet maken. Het feit dat met name C zijn vriendjes mist en doordat we naast school wonen ook dagarrangementen zien dat zij wel naar school gaan vind ik lastiger. Daarnaast, ik ben leerkracht, desnoods geef ik zelfstandig thuisonderwijs (niet bepaald zin in overigens maar goed).
Het grote probleem is ook, een paar weken langer is te overzien, maar een paar maanden of nog langer? Houden wij dat überhaupt vol en missen ze dan niet een stuk ontwikkeling. Ik heb echt geen flauw idee en dat maakt het zo complex.
Aan de andere kant zijn kinderen dus niet primaire overdragers zover ze nu weten, wil je dan van alles wat ons leven makkelijker maakt niet doen.
En dan tegelijkertijd zie ik FT slecht wakker worden met pijn en benauwdheid en kan ik weer de hele dag op gaan knappen terwijl ik al zo moe ben.... (totaal geen verwijt naar hem, hij doet meer dan hij kan, maar het is gewoon heel erg veel zo, de zorgen plus het praktisch zorgen en ergens nog wat werken, wat ik al zo minimaal mogelijk doe).

.Nu moeten wij dus gaan afwegen of we het waarschijnlijk kleine risico extra nemen of mijn oudste zoon weer naar school kan en of mijn jongste naar het kdv kan. Voor hen zou het goed zijn, voor onze rust zou het goed zijn, maar durven wij de kans te vergroten dat hij ziek wordt?

Corona blijft nog even. Nog veel langer dan we willen. Zou je dan bereid zijn om ze nog een half jaar of een jaar thuis te houden? Dat is de keuze die je maakt...

Jij hebt ook je rust nodig om het gezin goed te laten draaien
Ik zou denk ik wel school en kdv doen, jij doet het halen en het brengen, houdt je afstand tot volwassenen (daar gaat corona groei van komen als kinderen weer naar school, contact tussen ouders) en super alert je handen wassen etc.

eireann schreef: ↑22 apr 2020, 09:57Corona blijft nog even. Nog veel langer dan we willen. Zou je dan bereid zijn om ze nog een half jaar of een jaar thuis te houden? Dat is de keuze die je maakt...

Daar ben ik het niet mee eens. Je kunt best nu kiezen om ze thuis te houden en over 6 weken alsnog naar school/opvang te sturen. Bijvoorbeeld omdat je voortschrijdend inzicht hebt of omdat het kiezen tussen twee kwaden anders uitslaat. Het is niet zo zwart wit dat als je nu thuis houdt, dat dat dan ook moet tot Corona helemaal verslagen is.

In welke regio woon je, Yara? Heerst het daar veel? Dat zou voor mij ook meespelen.

Kaart RIVM