Het grote body positive topic!

[Daantje]

dat ik best een afgietsel van mijn lijf zou willen hebben, omdat ik mijn lichaam inmiddels gewoon mooi en sexy vindt. Zoals van die oude griekse beelden: van je heupen tot je schouders, met net een stukje arm en been.

!

https://www.3dscanenprint.nl/

Dat kan. Nog best betaalbaar zelfs. Je hoeft niet per se zwanger te zijn, ik ben deze mensen tegen gekomen op een babybeurs, maar ze printen ook niet-zwangeren. En er zijn vast meer clubs die dat doen!

"Print me, print me like one of your french girls!"

[pluis]

Nice. Fijn voor je, Daantje! Lijkt me een tof project.

Dat ik dik ben, vind ik tot daaraantoe. Is niet ideaal voor m'n knieen en enkels, en ik vind het niet mooi en sommige dingen die ik makkelijk kon toen ik minder woog doen nu zeer en dat zuigt enorm, maar uiteindelijk snap ik het wel. Waar ik echt gefrustreerd van raak, en waardoor het me te veel moeite kost om een beetje fatsoenlijk voor m'n lijf te zorgen is dat het ding het gewoon niet lekker doet. Ik vind dat nog veel lastiger dan vrede hebben met / accepteren van / lak hebben aan het niet voldoen aan het huidige schoonheidsideaal. Ik ben eigenlijk gewoon pissig dat ik elke dag medicatie moet nemen, en dat dat desondanks niet alles perfect laat werken, en dat ik aan stomme, kleine dingen merk dat het allemaal niet soepel gaat. En niet dat ik nou nog ergere aandoeningen wens te hebben (alsjeblieft niet), maar t voelt ook nog allemaal zo halfzacht en aanstellerig van mezelf. Je ziet niks aan me, volgens mij merken mensen niks aan me ook, maar alles kost gewoon net even meer moeite dan ik vind dat het zou moeten kosten.

Jeuk is afleidend en stom maar zou ik toch gewoon moeten kunnen negeren, haaruitval best lastig vinden betekent gewoon dat ik (dus toch!) een ijdele doos ben (oh, en dat eindeloze gezeik met een huid vol niet-genezende puisten en wondjes ook - hoe durf je je daar wat van aan te trekken, jij mormel), en andere mensen slapen al hun hele leven 8 uur per nacht dus dat jij dat nu voortaan ook moet, daar mag je eigenlijk ook niet over zeiken. Oh, en een beetje fatsoenlijk ademhalen zonder te piepen is ook voor losers, toch? Een paar maanden elke ochtend als een tachtigjarige de trap af kreupelen omdat je dosis toch weer net omhoog moet maar je met spullen wilt gaan gooien bij de gedachte weer drie doktersbezoeken waar je vrij voor moet nemen... volgens mij doe ik m'n lijf (en mezelf, maar die scheiding voel ik best heel sterk) er geen plezier mee. Ik krijg het alleen niet voor elkaar om die rancune en kwaadheid het raam uit te smijten en de lichamelijke tekortkomingkjes met dezelfde schouderophalende acceptatie aan te pakken als de mentale kronkels. Met de meeste daarvan heb ik best een beetje vrede. Vind het ook makkelijker om daar m'n leven op in te richten.

Ik merk dat er ook best een hele hoop seksisme en euh... genderongemak onder die frustratie zit. Ben er nog niet uit hoe of wat, precies, maar er zit iets mafs in m'n hoofd waardoor ik best heel goed snap dat exact dezelfde kwalen voor andere mensen (m/v/o) serieus belastend en naar zijn en dat ze daar rekening mee moeten houden in hun dagelijks leven, terwijl ik mezelf voor de spiegel sta uit te foeteren dat ik niet zo'n stomme muts moet zijn met al m'n aanstellerige wijvenkwaaltjes. Alsof de natte zak met vlees en slijm die je dagelijks meezeult er daadwerkelijk gezond van zou kunnen worden als de dictatoriale grijze massa tussen de oortjes (da's stiekem ook gewoon m'n lijf, he) er maar vals genoeg tegen doet. *schudt hoofd*

Laten we zeggen dat ik nog wel wat werk te doen heb qua body positivity :/

[kitten]

Heb ik wat gemist? Ben je ziek? Want dat zijn geen kleine klachten, opgeteld.

[Voleuse]

dat ik best een afgietsel van mijn lijf zou willen hebben, omdat ik mijn lichaam inmiddels gewoon mooi en sexy vindt. Zoals van die oude griekse beelden: van je heupen tot je schouders, met net een stukje arm en been.

!

https://www.3dscanenprint.nl/

Dat kan. Nog best betaalbaar zelfs. Je hoeft niet per se zwanger te zijn, ik ben deze mensen tegen gekomen op een babybeurs, maar ze printen ook niet-zwangeren. En er zijn vast meer clubs die dat doen!

Ik heb dit . Tijdje geleden was er iemand op de KWS waar je dat kon laten doen (maar hij is al een tijdje de scene uit).

[pluis]

@kitten

Ik heb astma (sinds m'n 20e) en sinds een jaar of zeven werkt mijn schildklier te langzaam. Ik heb voor beide gewoon medicatie en zo, maar het voelt toch wel vaak eh.. "beperkt".

[tessie]

Ik herken dat wel pluis. Ik heb ook een schildklierprobleem, PCOS, alopecia, rare allergieën en een B12 tekort. Ik vind het ook echt super lastig om op die manier lief te zijn tegen m'n lichaam. Om te denken van 'oh kijk wat je lichaam allemaal voor je doet, wat je er allemaal mee kan doen'. Dan denk ik toch vaak gelijk: ja eh, als het gewoon goed zou functioneren... Voelt als een soort B-keuze model af en toe ofzo.
Wat ik heb zijn allemaal relatief kleine dingen. Je kan er prima mee leven allemaal en nou ja, het valt allemaal best mee. Maar ik ben wel bijna altijd moe, ik heb vaak problemen met slapen, dikker worden is iets wat mijn lichaam de hele tijd heel graag doet, mijn lichaam voelt vaak pijnlijk of stram, als ik m'n haar was voel ik soms plukken haar over mijn lichaam naar beneden glijden (en omg wat voelt dat vies trouwens), mijn geheugen functioneert heel slecht, ik heb allerlei psychische klachten die mss ook wel door die lichamelijke shit komen. Nou ja, die pillen die alles moeten verhelpen, idk, maar ik heb dus nog van een heleboel dingen last. Meer dan ik nu kan bedenken, want eh.. dat geheugen he. Dus nou ja, ik vind mijn lichaam regelmatig ook gewoon kut. En moeilijk om op te vertrouwen. Dus dat is iets waar ik de laatste tijd wel bewust mee bezig ben. Mijn lichaam is dan zeker niet perfect, maar ook met een imperfect lichaam kan ik heel veel. Ik probeer te focussen op wat het wel kan, welke dingen ik er wel tof van vind (klaarkomen staat vrij bovenaan want kan ik heel goed ) . En heel afgezaagd: accepteren dat het nu eenmaal niet perfect is. Mijn lichaam is niet perfect, ik ben niet perfect en dat is oké. Net zoals dat mijn lichaam er niet (standaard) perfect uit hoeft te zien, hoeft het ook niet perfect te functioneren om ervan te kunnen houden.

[Nijntje]

Ik merk dat ik juist heel tevreden ben met mijn lichaam, ook al ben ik momenteel technisch gezien te zwaar.
Ik verwen mijzelf met kleding waarin ik mij mooi voel, en sinds een half jaar ben ik zelfs blij met en trots op mijn krullende haar. Iets waar ik altijd mee gevochten heb voorheen.
Ik voldoe beslist niet aan het schoonheidsideaal, maar I don’t care. Ik doe ook niet mee met make up, haar verfen of allerlei van dat soort shizzle.

[tijgie{K}]

@kitten

Ik heb astma (sinds m'n 20e) en sinds een jaar of zeven werkt mijn schildklier te langzaam. Ik heb voor beide gewoon medicatie en zo, maar het voelt toch wel vaak eh.. "beperkt".

pluis. Ik hoop dat je je weg hierin kan vinden. De acceptatie van een lijf wat moeizamer weekt dan een gemiddeld lijf, lijkt me moeilijk, maar niet onmogelijk. Geef jezelf de tijd om er flink van te balen. Die gevoelens mogen er ook zijn.

Ik weet ook dat jij een enorme doordouwer bent. Weet je nog die ellendige trappen op het hbo? Ik zal nooit vergeten dat wij in de pauze naar buiten waren gegaan waar het behoorlijk koud was. Na de pauze liepen we samen vier verdiepingen de trap op. In de klas zat ik naast je en ik weet nog dat ik me wild schrok van het gepiep van je ademhaling. Wat de dokter je vertelde na je diagnose weet ik ook nog steeds. Blijkbaar heeft dat flink indruk op mij gemaakt.

[pluis]

@ tessie Ik gun het je natuurlijk niet, maar vind het stukje herkenning wel heel fijn. Ik "ken" body positivity eigenlijk vooral van uiterlijkheden (waar haaruitval en kaalheid en een slechte huid natuurlijk ook onder vallen en ook mijn gewicht is een lastig ding, medicatie of niet) en vroeg me dus ook af of dit hier wel thuishoorde. Vind het wel fijn om het er eens over te hebben. Ik vind haaruitval / kaalheid sowieso een moeilijke - ik had niet gedacht dat me dat zo ontzettend dwars zou zitten en ik kan me voorstellen dat het voor jou nog heftiger is als het echt in hele plukken gaat.

@ tijgie Wat de dokter me toen vertelde weet inderdaad ook nog, maar dat je je die winter nog weet te herinneren vind ik wel heel bijzonder. Dat eindeloze op en neer klimmen was ik eigenlijk alweer een beetje vergeten, maar je hebt gelijk, de trappen op die school waren eindeloos en volgens mij was het er binnen vaak ook heel benauwd (of dat lag aan mij, ). Dat is vijftien jaar geleden alweer. Pff. Wat gaan jij en ik eigenlijk ver terug.

Nou moet ik ineens denken aan toen ik voor het eerst een inhaler kreeg en ik daarvan zo goed kon ademhalen dat ik van pure blijheid rennend een brief ben gaan posten voor m'n moeder. Dat was een goed gevoel, zo voluit in de sprint en op m'n blote voeten. Het voelde toen ineens alsof ik echt een stukje "terugkreeg' wat ik daarvoor kwijt was. Datzelfde stukje zou ik nu met een lampje moeten gaan zoeken, volgens mij, zo lang is het alweer weg. Vraag me af hoe ik me nu zo zou kunnen gaan voelen. Zou best wel weer eens leuk zijn, dat uitgelaten veulengevoel. Misschien wordt tessie mijn leermeester(es) en ga ik orgasmes extra hoog op de kaart van fysieke activiteiten zetten. Baat 't niet, dan schaadt 't niet?

[phedre]

hier nog zo een met n brak lijf hoor. Geen spierkracht, nooit gehad (en dus nooit mee kunnen komen met sport en zo, naar andere school ls mn vriendinnen van de lagere school, want die gingen 6 km verder naar school), atlijd problemen met enkels gehad, sinds 14e of zo prikkelbaar darmsyndroom, daarnaast diverticulose, altijd n energiegebrek, enorm last van overbeharing op mn hele lijf, overgewicht,n baarmoeder die niet deed wat t moet doen, tel daar bovenop t lijstje van de laatste anderhalf jaar (ooglidcorrectie/wenkbrauwlift, borstkanker, verzakking, platvoetcorrectie) een enkel die absoluut niet wil helen en waar ws nog een operatie op volgt om een en ander te herstellen. Ik ben eigenlijk wel n beetje klaar met lijf, is er nog iets om positief over te zijn?

[Heidi]

Bizar eigenlijk hè, al die lijven die zoveel mankeren, gezondheid is zo belangrijk, dat uiterlijk eigenlijk er helemaal niet toe zou moeten doen...
Maar als ik mijn mede eczeem patiënten hoor praten ober dat ze onzeker zijn over hun huid, kan ik hun altijd ervan verzekeren dat ze er prachtig uit zien en zich niks moeten aantrekken van rode geïrriteerde huid enzo
Maar zelf kan ik er ook vreselijk onzeker van worden
Hier ook een rijtje gebreken: eczeem, astma, hooikoorts, zwakke rug, levensgevaarlijke notenallergie, aantal mankementen waardoor ik niet zelf zwanger kon worden (8 iui mislukte behandelingen gehad, waaronder hyperstimulatie. Twee ivf behandelingen waarbij zes mislukte terugplaatsingen en twee gelukte).
‘Gewoon’ bevallen lukte niet, omdat m’n lijf niet snapte wat ontsluiting is. Twee keizersnedes, dus nu een litteken op een bobbelige buik.
Ik kan niet zweten, waardoor ik een hekel heb aan de zomer. Ook m’n huid kan niet tegen zon
Moeilijk om dan positive over m’n body te zijn.
Ik dagdroom vaak dat ik drie wensen mag doen. Wens nr 1 is altijd gezondheid!

[phedre]

hoe stom het ook klinkt, toch ben ik wel blij om ook andermans gebreken te lezen, t helpt zo enorm veel relativeren en accepteren van eigen gebreken. Weten dt je niet de enige bent met n brak lijf. Natuurlijk wist ik dat ook al wel, maar t bevestigd zien en dan vooral van mensen die je kent, helpt. Uiteraard betekent dit niet dat ik blij ben dat jullie ook allemaal gebreken hebben, maar dat snappen jullie wel, hoop ik

[tessie]

Ik denk dat dat ook zoiets is in deze maatschappij... We laten niet zo snel zien dat we slechte dagen hebben, dat iets pijn doet, psychische klachten hebben etc. Het gaat altijd 'goed' en op een gegeven moment denk je dat je de enige bent met al die klachten...

[tijgie{K}]

@ tijgie Wat de dokter me toen vertelde weet inderdaad ook nog, maar dat je je die winter nog weet te herinneren vind ik wel heel bijzonder.

Ik ook! Die herinnering kwam naar boven toen ik jouw bericht las. Ik denk dat ik het nog weet, omdat ik echt enorm onder de indruk was van de intensiteit van jouw gehijg en gepiep toen we weer in de klas zaten. Ik schrok er ook wel van, dus blijkbaar was dat genoeg voor mijn hersens om het op te slaan.

Dat eindeloze op en neer klimmen was ik eigenlijk alweer een beetje vergeten, maar je hebt gelijk, de trappen op die school waren eindeloos en volgens mij was het er binnen vaak ook heel benauwd (of dat lag aan mij, ). Dat is vijftien jaar geleden alweer. Pff. Wat gaan jij en ik eigenlijk ver terug.

Die trappen waren zoooo vervelend. Elke keer hijgend de klas in, zelfs mensen met gezonde longen en luchtwegen. Pffff

Nou moet ik ineens denken aan toen ik voor het eerst een inhaler kreeg en ik daarvan zo goed kon ademhalen dat ik van pure blijheid rennend een brief ben gaan posten voor m'n moeder. Dat was een goed gevoel, zo voluit in de sprint en op m'n blote voeten. Het voelde toen ineens alsof ik echt een stukje "terugkreeg' wat ik daarvoor kwijt was.

Wat ontzettend lief. Zo'n euforisch hallelujah gevoel had ik ook toen ik voor het eerst medicijnen had geslikt tijdens mijn diagnose dag voor ADD. Na 36 jaar eindelijk een enorme rust in mijn hoofd. En geluiden uit de omgeving kwamen niet meer zo hard binnen. WOW! Echt een heerlijk gevoel.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik me nooit gerealiseerd heb hoe belangrijk een goedwerkende schildklier is voor je energieniveau, totdat ik verhalen las van mensen die daar dagelijkse problemen van ondervinden en één van onze katten bijna was overleden aan de gevolgen van een te snel werkende schildklier. We hebben haar van het randje van de dood terug kunnen halen en met twee pillen per dag is nu haar dikke blije zelfje weer.

Wat een ellende is dat toch.

[Mack]

Dat gevoel van: "Waarom doet mijn lijf niet meer wat het eerst kon?" ken ik maar al te goed.

Zo'n 10 jaar geleden had ik er geen problemen mee om vier uur op de dansvloer te staan, fietste ik nog vrolijk van Arnhem Zuid naar de Bisonbaai in bij Nijmegen (v.v.), kon ik nog een PA opbouwen - een avond lang mixen - en de zaak weer afbreken en opruimen, zonder als een afgeracht mijnpaard te staan hijgen.

Mijn geest snapt het nog niet helemaal maar mijn lijf wordt oud. Stuk. Versleten.

Nou ja, dan maar lol hebben met de dingen die nog wel kunnen.

Je stopt niet met spelen omdat je oud wordt, je wordt oud omdat je stopt met spelen.