Crownless schreef:Toch, wat dan erg helpt is de wetenschap dat het juist een teken van liefde is om de ander te geven wat deze diep van binnen wil. Behalve dat ik het heel erg leuk vind om Bryan hard te slaan en hem te verbieden weg te kronkelen en hem met bange ogen naar de gummiknuppel te zien kijken (muhaha) weet ik ook dat hij dit diep van binnen wil. Dat daar ultiem genot ligt voor hem. En dat de liefde alleen maar groeit dan.
In mijn geval helpt dat totaal niet helaas. Het zit 'm voor mij niet erin dat de ander het niet zou willen, maar simpelweg omdat het moeilijk is om dat te doen bij degene van wie ik houd. Ik wil die persoon niet tot een object maken, seksueel misbruiken, slaan, pijnigen, kwetsen en vernederen omdat het niet 'klopt', je doet die dingen niet bij de personen die je liefhebt, om het maar zo te zeggen. Dat vind ik zelf niet zo zeer, maar dat is wel waar je mee opgevoed wordt, wat de consensus in de samenleving is. Ik kan heel hard tegen mezelf roepen dat sabje het leuk vindt, en dat zie en hoor ik ook wel bij haar, maar dat "Dit hoor je niet te doen"-stemmetje (om het even zo te noemen... I don't have little voices in my head
) blijft ook in mijn hoofd zitten en dat kan het hele lekkere rush-gevoel van een fijn spel teniet doen.
mej.s schreef:kitten schreef:mej.s schreef:Wetende dat hij van me houdt en niet geestelijk over mijn grenzen heen gaat waar ik last van blijf houden ga ik juist heel diep.
Ja, maar dat is het hem nou juist: geen enkele D is helderziend. En grenzen zijn best eng. Je wil er niet overheen gaan bij degene die je lief hebt. Dus er tegenaan duwen, damn da's eng hoor!!
Niet als je blijft communiceren met elkaar. Oogcontact houden tijdens het spel, zorgen dat je altijd de mogelijkheid hebt om te blijven reageren. Stapje voor stapje verder. Mijn inziens kun je beter iets langzamer te werk gaan en opbouwen dan direct hard van stapel met alle gevolgen van dien. Met mijn vriend-slash-Dominant zit ik abosuluut nog niet op wat ik kan als sub geestelijk en lichamelijk. Dit komt vanzelf wel in de aankomende jaren (ga er even vanuit dat ik hem heel oud ga worden) want als je blijft ontdekken en praten met elkaar en open staat voor elkaars behoeften en verlangens is het juist niet eng vind ik.
Wat mij betreft slaat kitten hier júist de spijker op z'n kop.
Communicatie is leuk en nuttig, maar is niet onfeilbaar. Er blijft altijd een risico dat je tóch over een grens heen gaat. Dat kan zijn omdat je zelf een inschattingsfout maakt (mensen maken fouten...), omdat je sub dacht iets te kunnen, maar toen puntje bij paaltje kwam ineens compleet omsloeg (ook subs kunnen dingen verkeerd inschatten
), of et cetera. Juist als je als Dominant op zoek gaat naar de grens van je sub, en je gaat door bovenstaande redenen 'de fout in', breekt dat je helemaal als Dominant. Het ging fout, je hebt je geliefde pijn gedaan (ook al bedoelde je het nog zo goed), en dat maakt de volgende keer een grens opzoeken nóg enger, nóg moeilijker.
Wat betreft de rustige stapjes en langzaam opbouwen: Ik speel nu al zo'n 5 jaar met sabje, en nog steeds maak ik wel eens inschattingsfouten. Dat gaat niet weg als je langer een relatie hebt, ook dan (misschien wel juist dan, omdat je elkaar zo goed kent?) kun je fouten maken. Hoe langzaam je ook opbouwt, en hoe klein je stapjes ook zijn. Ik denk dat het een illusie is dat je die risico's weg kunt nemen door rustig aan te doen, je kunt ze hoogstens verkleinen omdat je elkaar bijvoorbeeld makkelijker kunt lezen. Hetgeen jij beschrijft, "blijven ontdekken, praten met elkaar en open staan voor elkaars behoeften en verlangens", doen wij ook, en helpt natúúrlijk bij het eerdergenoemde verkleinen van die risico's, maar is zeker geen garantie dat het nooit fout zal gaan.
Om nog even op de topictitel te reageren: Ik denk dat het zeker kan, maar dat het héél veel energie kost. Daarnaast sluit ik me bij o.a. sabje aan: Het vinden van de balans daarin is heel belangrijk, maar ook heel moeilijk. Ik weet dat voor mij de struggle om die dingen ook in mijn gevoel te verenigen nog altijd doorgaat...
