Er vallen nu wel wat stukjes op z'n plek nu. Bedankt Marijke en guilty. En schaamte omdat uitgerekend ik wel beter had moeten weten
Geen wederkerigheid. Dat is het. En nu dat benoemd is kan ik dat beter behappen. En ik denk dat dwangbuisjongen de schijn tegen heeft. Want het lijkt soms wel alsof die wederkerigheid en dat sociaal gevoel er wel is.
Maar dat is er dus niet. Of in ieder geval beperkt. En misschien is het juist de tragiek dat hij wel een relatie wilt en kinderen en alles, maar dat zonder wederkerigeid er gewoon niet in zit. Ik wil graag doen alsof hij het wel heeft, want dan maakt hij een kans. Van mijn zusje weet ik dat er geen relatie inzit. Van Marijkes neef denk ik ook niet. Maar die twee zitten ook niet op een forum over een sociaal en intiem onderwerp en heb ik er niet over horen klagen en verdrietig over gezien.
Ik denk nog steeds dat er veel te leren is over sociale vaardigheden. Mijn zusje heeft geleerd (met veel pijn en moeite) dat je mensen moet aankijken als je tegen ze praat, en als ze terugpraten. Ze heeft etiquette geleerd. Heel soms helpt ze uit zichzelf (laatst nog een bijzonder moment dat ik bezig was een ikeakast in elkaar te zetten en dat zij zag dat ik niet in mijn eentje de plank uit het karton kreeg. Ik denk dat dat getriggerd was doordat ik haar eerder vroeg of ze me kon helpen met het verplaatsen van de doos, die ik niet in mijn eentje kan tillen). Ze weet, hoe beperkt ook, vragen te stellen over dingen die haar gestressed maken. Zoals 'wanneer gaan we eten?' of 'hoe last gaan we naar huis'.
Ik denk niet dat het goed is klakkeloos te accepteren dat iemand aan zijn of haar max zit. Mijn zusje leert nog steeds, en Marijkes tante heeft goed opgemerkt dat er meer in haar zoon zat.
Ik denk dat er meer in dwangbuisjongen zit. Of ik hoop het in ieder geval heel hard. Maar er werd gewoon niet op mijn behulpzame dingen gereageerd, en daardoor werd mijn 'helpen' steeds grimmiger totdat mijn reacties meer irritatie en frustratie waren, met nog steeds in mijn achterhoofd 'als hij mijn aardige dingen niet snapt, dan maar onaardig, dan krijg ik misschien nog een reactie'.
Maar eigenlijk moet ik dus geen reactie willen.
En kan ik beter -zoals Marijke- mijn schouders ophalen en doorgaan met mijn eigen ding.
