Ik ga veel te veel zien waar ik niet op in kan grijpen... ik ga morgen maar uitslapen, das ook wel een keer lekker.

Atheisme en Boeddhisme gaat prima samen.Voleuse schreef: Mijn vriend is boeddhist. Ik ben atheist, maar ik heb wel interesse in boeddhisme
Good. Boeddhisme stelt ook dat je de leer mag uitproberen en mag behouden wat werkt en mag weglaten wat niet werkt.(een paar dingen vind ik wel logisch en kloppend, maar zodra je in dingen moet gaan geloven haak ik af).
Ik zou niet weten waarom dat als boeddhist niet zou mogen/moeten. True, voor verlichting is rationeel denken niet genoeg, maar verder lijkt het me geen slechte eigenschap. Ook niet voor een boeddhist.ik moet niet zo wetenschappelijk kritisch denken.
Er zijn nogal wat (westerse) wetenschapsfilosofen die dat bestaan van wetenschappelijke objectiviteit behoorlijk in twijfel trekken, en niet helemaal zonder een punt te hebben. Universiteiten beperken het reguliere m&T programma meestal tot braaf popperiaans positivisme, maar er is nog een heeeeeeele andere wereld als je je op een gegeven moment gaat verdiepen in dingen als het sociaal-constructivisme en kritische theorie e.d. Ook niet mijn cup-of-tea trouwens, maar tegenwoordig een heel gerespecteerde filosofische positie. Als je er iets over wil lezen kan ik je John Searle's "The construction of social reality" aanraden. De titel verwijst naar een ander boek (The social construction of relaity) dat veel extremer is, maar Searle confronteerd positivisme en sociaal constructivisme zonder zelf in een van de extremen te vallen.ik vind het prachtig dat er zoiets als wetenschap objectiviteit en kritisch denken bestaat.
Ik ook niet. Typisch een van de dingen in het boeddhisme waar ik niks mee heb.Voleuse schreef: Wat ik moeilijker te begrijpen is is reïncarnatie. Ik heb het idee dat ik het niet goed genoeg begrijp. Maar dat hoge boeddhistische monikken weten wie ze in hun vorige leven waren, daar geloof ik niks van.
Mjah, mij helpt het wel, als het me lukt. Als ik me bijvoorbeeld kan voorhouden dat mijn boosheid op iemand een reactie van mezelf op de werkelijkheid is, kan ik er wel makkelijker afstand van nemen. Maar boeddhisme preekt mijns inziens ook de gulden middenweg. Zo volledig detached raken dat niks je meer kan schelen en bijvoorbeeld al je maatschappelijke betrokkenheid verdwijnt, lijkt me minder prettig, behalve misschien voor een monnik.En ook 'detachment' vind ik maar moeilijk. De theorie is dat als je je losmaakt van iets, je niet meer zult lijden. Maar als je zo ontkoppeld bent, dat is toch ook niet goed? (Ik zet het hier nu heel simpel neer, maar ik heb er echt wel over gelezen en nagedacht)