Let's face it, soms is bdsm gewoon kut. Het begint met een heel rijtje aan v's en ssc en rack en weet ik wat allemaal, en een stopwoord (wij hebben er inmiddels vijf. Rood-oranje-groen, blauw (voor als je bijna stikt.. blauw kost minder adem dan 'help ik stik') en genade. Objectief gezien is dat zo ontzettend... ja, wat is daar het woord voor?). Oh, en ik weet niet hoeveel spaces er zijn, en dat je je als dominant erg verantwoordelijk moet gedragen. De mensen die me al wat langer kennen weten waarschijnlijk wel dat toen ik op informatie ontdekkingstocht ging, ik me spontaan afvroeg 'is dat domineren ook nog leuk, behalve al die 'je moet dit en dat'-en?
Wat dat betreft lijkt vanille gewoon zo lekker simpel. Beetje voorspel, neuken, beetje naspel, slapen. Geen safewords, geen ingewikkeld gedoe, geen tegenstrijdige 'ik huil maar dat betekent eigenlijk dat je door moet gaan'-signalen, geen 'straks denken de buren dat ik mishandeld wordt', geen niks. Hoogstens gedoe wie er bovenop mag.
En dan heb ik nog niet eens het datingprobleem (ik heb het 'we zijn beiden onderdanig probleem', of het 'de een heeft geen zin'-probleem). De visvijver is klein, en in de vanille uitgaansgelegenheden is het altijd nog maar de vraag of de man/vrouw die je aan de haak slaat niet gillend weg gaat rennen als je laat vallen dat kinky seks toch net niet kinky genoeg is. Ik weet niet of ik bdsm nog wel zo aantrekkelijk zou vinden als de relatie met Vriendlief uit zou gaan (en dat kan sowieso niet. We zijn het Monogamiebastion. No pressure
). Kortom, de 'ik wil terug naar 'nilla'-blues. Heb jij het wel eens? Wanneer? En waarom? En hoe uit zich dat? Of heb jij er helemaal geen last van?
)
Denk ik nog even over na!
