Toen mijn rl D/s uitging na 9 maanden had ik daar eigenlijk niet xoveel moeite mee. Het ging al een tijdje niet echt super meer op D/s gebied en de break was niet heel heftig.
Toen onlangs mijn 'online only' uit ging had ik daar veel meer moeite mee. Ik vond het heel moeilijk om mijn struktuur niet meer te hebben, geen dagelijkse dingen. Opeens hoefde ik geen toestemming te vragen voor dingen en ik vond het vreselijk. Stomme vrijheid! En ik voelde me ook steeds schuldig, of ik iets fout deed. Merkte toen pas echt hoe diep d/s kan gaan.
Wat mij hielp: een andere D die op me lette en wat structuur bracht, veel praten met mensen. En toen ging het bij mij weer aan dus kwam het weer goed
And sometimes, when we shine, by walking with our heads held high (even when we are crawling),
we give permission for others to find their own path of erotic authenticity as well - Lee Harrington
Ik heb 'r met Boefje toendertijd dit draadje van opgezet. Eerlijkheidshalve moet dit verslag er ook bij (intussen zit 't immers weer wat anders in elkaar), maar de info is er.
Mijn ervaringen met mijn twee reallife D/s relaties qua uit elkaar gaan waren beiden een gevoel van opluchting.
De eerste met name en de tweede was gekoppeld aan relatie van 15 maanden. Dat werkte bij mij gewoon niet, die relatie maar ook die D/s was echt teveel een verschil in beleving en willen. En dan is die pijn er al tijdens de D/s en relatie, dus daarna veel minder imo.
Dat herken ik Avery.. Ook bij mijj was er vooral een gevoel van opluchting. Zal eens nadenken of ik daar iets zinnigs over kan zeggen. Ik denk namelijk wel dat het gegeven dat het om een D/s-relatie ging het voor moeilijker maakte om het uit te maken.
ik heb geen echte ervaring bij een vanilla relatie (mijn langste verkering voor mijn huidige relatie was 4 weken en 2 dagen. En ben nu al bijna 20 jaar samen met manlief). Maar er zat voor mij wel een heel duidelijk verschil in de wijze waarop een D/s relatie brake-up impact had.
Ik heb een paar wat langere D/s relaties gehad (lees minimaal 5 maand). Bij de meesten was het heel jammer dat het overging en was ik ook echt wel verdrietig. Maar toch waren dat beslissingen die over het algemeen samen genomen waren. Omdat je er achter kwam dat het niet werkte (of mss zelfs maar beter niet aan had kunnen beginnen, omdat je vooraf al twijfels had) of er andere omstandigeheden waren waardoor het niet lukte.
Tegenwoordig hebben we weer regelmatig contact. Hij blijft mijn beste vriend, mijn maatje en hij zorgt nog altijd voor me in a way. En de liefde tussen ons is er ook nog altijd en dat is heel fijn om te merken.
Veel ervaring heb ik niet met verbroken relaties (2), laat staan met een verbroken D/s (1). Ik weet ook niet zeker of ik de twee ervaringen die ik heb zomaar met elkaar kan vergelijken. Hangt van een aantal factoren af. Mijn eerste verbroken relatie ging na 7 jaar uit. Het was een vanille relatie en ik heb met die jongen samengewoond. Mijn tweede verbroken relatie is die met wever. Dat was een D/s-liefdesrelatie, pas 2,5 jaar oud en we woonden niet samen.
Voor mijn gevoel was de laatste break-up heftiger maar hij is ook het meest recent. De eerste verbroken relatie is van ruim 12 jaar terug dus misschien herinner ik me gewoon niet voldoende.
Toch kan ik er voor mezelf wel iets zinnigs over zeggen.
Mijn break-up met wever vond ik heel pijnlijk. Dat kwam omdat ik hem helemaal niet kwijt wilde. Ik hield nog heel veel van hem. Het is dat ik op dat moment de energie niet had om het vol te houden.
Mijn break-up met mijn eerste ex was anders. Ik hield (ergens (ik was zwaar depressief)) nog wel van hem maar wist diep van binnen dat het geen toekomst had. Hij wilde kinderen, ik niet. En er knaagde iets. Toen wist ik het nog niet maar wist ik veel dat ik een bdsm-er was.
Wat vergelijk ik nu eigenlijk? De aanpak, om eerlijk te zijn. Met wever behield ik contact. Ik merk dat me dat alleen maar in verwarring bracht. Het rakelde steeds weer mijn liefde op. Zo kon ik hem niet loslaten. Gelukkig maar want het is weer goed gekomen tussen ons. Maar het leerde me wel iets.
Bij mijn eerste ex ging ik voor de nul-komma-nul contact. Ik wilde tijd om dingen te verwerken. Ik wilde echt helemaal niets van hem horen, weten, zien, ontmoeten. Dat had ik nodig om terug te komen tot mezelf.
Mocht ik ooit serieus weer weten dat een relatie geen toekomst heeft, zou ik opnieuw voor radiostilte kiezen. Ik wil heus vriendschap met mijn ex(-en) maar ik moet het eerst af kunnen sluiten. Anders brengt het me in verwarring. Ik denk dat hierin vanille voor mij niet afwijkt van een D/s. Maar zeker weten doe ik het niet. Zoals ik aan het begin al zei: het hangt van een aantal factoren af. Ook van hoe ik zelf op zo'n moment in elkaar steek.
Je schrijft dat het contact verbroken moet worden. Maar voor mij was het verbreken van contact, geen vragen kunnen stellen, juist waardoor het moeilijker werd en ik nog 2 jaar bleef steken. En dat ging pas beter toen ik die D weer sprak (en hij van zijn voetstuk sodemieterde).
Ja dat herken ik ook wel, eigenlijk. Ik denk dat je echt kan vast blijven hangen in de crush die je had, zeker als die eenzijdig is opgezegd, als het niet echt is afgesloten. Dat contact, zien dat hij eigenlijk ook maar een eikel is en heus niet de man van mijn dromen, was heel verfrissend. En toen was het ook meteen klaar, liefdesverdriet echt 100% weg. Ik had hem zo zitten idealiseren, en er was ook niets wat het tegensprak, want ik sprak hem dus nooit meer.
I need you to press me down before my body flies away from me ~ Tune yards, Powa
Goed dat je dit schrijft. Ik heb er officieel geen ervaring mee, maar het is tussen Zarath en mij meerdere malen 'echt uit' geweest en toen toch weer aan (met enige regelmaat, zelfs). Ik herken zoveel van de dingen die er in staan daar al van. Als het ooit uit gaat tussen Zarath en mij, hoop ik dat iemand (bijvoorbeeld ikzelf) jouw stuk onder mijn neus duwt.
Ik heb maar een ervaring in D/s breakup en het was een ramp. Ik wist niet eens van het bestaand van BDSM af. Heb het door hem ontdekt en vanaf toen BDSM met liefde verward. Hij had meerdere vriendinnen, maar hij hield van mij want ik was de enige waarmee hij speelde. Dat was niet zo, ik was wel de enige waarmee hij speele, maar hij heeft nooit gezegd dat hij van me hield. maar zo zat het in mijn hoofd. Ik had nog nooit zo iets intens meegemaakt, dus dit moest wel echte liefde zijn. Zo zat het in mijn hoofd.
En toen het uitging. Stortte ik in. Ik was boos omdat hij me zo heeft misbruikt. Nietig omdat ik alles had gegeven en met niets achterbleef. Jaloers omdat hij ineens naar sociale kink events ging, terwijl hij met mij nooit ging. En elke vrouw die ik leerde kennen droeg wel zijn blauwe plekken. En had ik eens sjans met een D. Bleek die ook weer de D te zijn van een subje, dat dan ook weer het (nieuwe) subje was van mijn ex. De wereld was te klein, ik kon hem niet ontdekken zonder mijn ex tegen te komen. Eerst voert hij me in, daarna maakt hij het onmogelijk om die wereld te verkennen. Dubbel genaaid.
We hebben de eerste paar maanden alle contacten verbroken. Alleen gemailed wanneer de een naar een feestje wou, zodat de ander weg kon blijven. Naar een maand of wat hebben we afgesproken. En dat gesprek dat jij wil voeren marijke (lees ik in je andere draadje een tijdje terug), de kwaadheid, de emotie, de verwijten, ik heb er alles uitgegooid. Al was het maar om hem duidelijk te maken dat hij niet zo met mensen om mag gaan.
En uiteindelijk het inzicht. Er is er maar een die toestaat zich te laten gebruiken, er is er maar een die doorging terwijl ze al lang wist hoe de vork in de steel zat, er is er maar een die alle grenzen heeft verlegd en veel te veel gegeven heeft. En dat ben ik zelf. Langzaam zijn we op vriendschappelijke basis weer naar elkaar toegegroeid, heb ik de mooie dingen leren waarderen die ik uit deze relatie en de breakup heb gehaald. En heb ik iemand gevonden waarmee ik mijn liefde, mijn leven en BDSM deel op een manier die bij ons beiden past. En sinds vorige week na twee jaar, zijn we vriendjes op fetlife.
