BDSM een geaardheid?

[kitten]

Onderwerp: waar is cassandra?

Cassandra raakte op een gegeven moment haar gevoel voor BDSM kwijt.

...een jaar of vijf geleden...

BDSM is voor haar een wereld die alweer geruime tijd achter haar ligt.

BDSM was toch een geaardheid?
Wat je altijd zou houden...?
Je hele leven?
Wat aangeboren was...
enzo...?

toch?

Ik zou waanzinnig veel moeite hebben het te accepteren van mezelf als ik me niet meer subbig zou voelen. Moet ik daar echt bang voor zijn? Dat dat ooit gebeurt?

[JJV]

geaardheid .. gevoel .. potato.. potaaato..

in de oude dagen deden homo's prima dienst als echtgenoten die hun geaardheid verborgen
(hoe ze dat deden en hoe ze zich gevoeld moeten hebben.. geen idee)

joe tell mie..
is't geaardheid
of is't een state of mind

[faery]

In het engels klinkt het beter dus: (sexual) identity is fluid.

Volgens mij is niemand 100% homo of 100% hetero, en verschuift de seksuele interesse over een leven heen. Sommige mensen blijven meer op één plek, sommige mensen gaan van het ene naar het andere uiterste.

Bij bdsm is dat volgens mij net zo. Toen ik net begon, op mijn 17e, kon ik er geen genoeg van krijgen. Rond mijn 19e/20e had ik een dip in mijn behoefte. Daarna veel en heftig gespeeld, en als ik niet speelde wilde ik wel graag. Nu heb ik vrijwel geen behoefte aan spel. Ik wil best pijn en bondage, maar dat is meer op bottom-niveau; echt diep subben wil ik nu niet. Grote kans dat mijn bdsm-behoefte in meer of mindere mate weer terugkomt.
Bij bdsm speelt in dat hele "vloeibare aspect" behalve de lijn "vanille-bdsm" ook nog de lijn "dominant-onderdanig" mee, denk ik. Om over spelvoorkeuren nog maar te zwijgen.

Ik denk niet dat je er bang voor hoeft te zijn, als ik eerlijk bent. Als je het niet voelt, voel je het niet, en mis je het waarschijnlijk ook niet zo. Vraag maar aan Elise op gebied van seksuele gevoelens. Dat merk je vanzelf wel, mocht dat ooit zo zijn. Iedereen is anders, werkt anders, en de gedachte nu is misschien eng, aangezien bdsm zo centraal staat in je leven, maar misschien later niet meer. En misschien loop je nog met zwepen rond als je met een rollator door het bejaardentehuis hobbelt, daar is minstens evenveel kans op

[elise]

Als het gevoel weg is zul je het idd niet missen ook, omdat de drive/de behoefte er niet meer is.
Ik denk dat iedereen wel eens zo'n periode meemaakt, door drukte of stress of grote veranderingen in je leven of soms gewoon omdat je overvoerd bent of te lang in het zelfde kringetje rond loopt en het sleur wordt.

Ik heb mijn SM leven ook heel lang stil gezet toen ik heel depri werd, de behoefte verdween gewoon. En toen die depressie over was, was ik weer te druk met m'n nieuwe leventje heropbouwen dus dacht ik er ook niet meer aan. Pas toen ik weer rust had en alles onder controle had, kwam ook de kriebel weer terug. (da's nu een jaar geleden voor mij).

Maar ik beschouw het zeker als een geaardheid of als een typische karaktertrek.
Mijn onderdanige kant is voor mij even belangrijk dan m'n vrouw kant en beiden zijn even verantwoordelijk voor wie ik ben.

[Frodo]

Ik zou waanzinnig veel moeite hebben het te accepteren van mezelf als ik me niet meer subbig zou voelen. Moet ik daar echt bang voor zijn? Dat dat ooit gebeurt?

Waarom zou je daar bang voor moeten zijn? Dat je een vriendenkring verliest met een interesse die de jouwe niet meer is? (Want dat gebeurt over het algemeen wel).

Voorzover ik weet is Cassandra heel happy in haar huidige wereld en dat is er één zonder BDSM. Dat kan: Ik heb het vaker zien gebeuren. Mensen veranderen en gevoelens ook. Check de van sub-naar-switch-naar-dommes veranderende aanwezigen hier maar eens.

Vroegah was ik dol op marsepein - nu kan ik 't spul niet meer ruiken. 't Is mensen eigen denk ik...


F.

[kitten]

Omdat ik er mijn leven nu wél op inricht. Omdat ik er mijn relatie met de vader van mijn kinderen voor opgaf. Omdat ik diezelfde kinderen confronteer met een partner waarvan ik hoop dat het wél levenslang is! :icon_sad:

[Lucifer Morningstar]

Helaas het leven biedt weinig zekerheden. Of is dat juist niet helaas... Nou ja in dit geval in ieder geval wel.

[elise]

Als je partner geen zin meer heeft is het vervelend, maar als je zelf gewoon geen zin meer hebt, als jouw behoefte ophoudt te bestaan, dan mis je het echt niet.

Je mist geen dingen waar je toch geen zin in hebt, zo werkt het menselijk brein gelukkig.

[Wever]

Vroegah was ik dol op marsepein - nu kan ik 't spul niet meer ruiken. 't Is mensen eigen denk ik...

Het vooruitzicht marsepein niet meer lekker te vinden schrikt me eigenlijk meer af dan geen BDSM-er meer te zijn.



...maar serieus: zelfs als BDSM een geaardheid is (en daar ga ik gemakshalve van uit) wil dat IMO niet zeggen dat die definitief is. Ook al voelt 't aan alsof het nooit anders kan, zelfs al kan je je niet voorstellen ooit nog terug te kunnen...toch is er geen garantie. Who nows wat de fjutjer wil bring? Wat faery zegt over die fluid identity, dus.

[Crownless]

BDSM is ook niet altijd rozengeur en maneschijn. Ik kan me voorstellen dat wanneer het je meer gedoe oplevert (bijv: geen partner, alleen maar stress vanwege stuiteren, onzekerheden, enz.) dat je er bewust voor kunt kiezen er niks meer mee te doen. Dat dat ook niet makkelijk is, ja, dat kan. Maar hoeft zeer zeker niet.

En soms dan gaat het gewoon zo. Zo heb ik ook geen contact meer met een van mijn beste vriendinnen van de middelbare school. Als je me dat toen had voorspelt zou ik je waarschijnlijk in mekaar gerost hebben. Toch gebeurde het.

Weet je, het is allemaal afhankelijk van hoeveel goede ervaringen je ermee hebt. Iets wat je altijd goed laat voelen, daar blijf je mee doorgaan. Maar als het te vaak niet lekker was, of uiteindelijk zo gewoon werd dat je het... tja, gewoon werd, dan wordt het misschien tijd voor iets nieuws. Ik ben zelf wel iemand die heel erg kan genieten van dingen die hetzelfde blijven, dat geeft rust en houvast enzo, maar er zullen vast meer avontuurlijke zielen zijn.

Maar het hoeft helemaal niet. Er zijn zat mensen die echt al heel lang aan sm doen, en dat waarschijnlijk blijven doen tot ze erbij neervallen. Het is aan jou.

En ergens denk ik niet dat het allemaal zo erg is te zijner tijd. Ik denk dat de 'oh fuck, ik ben vanilla' echt niet te vergelijken valt met de realisatie 'shit, ik ben bdsmer'.

[kitten]

Het is ook meer de angst voor het verliezen van geliefde(s) denk ik... Een behoefte die weg is, is weg. Dan zoek je je nieuwe weg wel, daar heb ik wel vertrouwen in. Maar de liefde die er ooit mee gevonden was...

[droomvlucht]

Omdat ik er mijn leven nu wél op inricht. Omdat ik er mijn relatie met de vader van mijn kinderen voor opgaf. Omdat ik diezelfde kinderen confronteer met een partner waarvan ik hoop dat het wél levenslang is! :icon_sad:

was je gelukkiger geweest als je was gebleven?

Ik heb ook de relatie verbroken met de vader van mn oudste zoon,
omdat we geen aansluiting meer met elkaar hadden.
ik heb me wel is schuldig gevoeld dat ik "ons gezin" had stuk gemaakt,
voor mijn eigen geluk....
maar ik kom er toch steeds op uit, dat als ik was gebleven,
ik mezelf ongelukkig en ontevreden had gehouden.
En wat heeft dat voor effect op "het gezin"?
en wat voor effect heeft dat op kinderen?

al met al.. in de toekomst kun je niet kijken..
garanties zijn er immers nooit.
wel kun je genieten van wat je hebt..
en daar zeker van zijn.

BDSM is volgens mij inderdaad een geaardheid.
Wanneer iemand depressief is, kan ik begrijpen dat die behoefte niet echt speelt,
maar dan is er over het algemeen ook geen behoefte aan (vanilla) sex.
Daarvan wordt een mens ook "lusteloos".

[Ravelijne]

Je mist geen dingen waar je toch geen zin in hebt, zo werkt het menselijk brein gelukkig.

Even een ander geluid. Ik ben ook een tijdje mijn sex drive kwijt geweest toen mijn hormonen nogal in de war waren wegens ziekte. Ik miste het wel. Het voelde zoals ik me voorstel dat het voelt als je je reukvermogen kwijt bent: alles was net iets fletser, net iets minder vitaal. Ik vond het een rotgevoel.

[scorpi]

en zeg he dat je helemaal met bdsm stopt..zou het dan niet altijd blijven sluimeren?

ik heb een vriendin die erg twijfelt..zij heeft nu een vanilla relatie maar ik zo nieuwschierig naar het bdsm gebeuren, ook door wat ik vertel .

ze voelt haar verlangen met alles dat ze leest groeien...ik zeg steeds..meisje het is wel zo als je een keer geproefd heb kun je misschien niet terug..dit geeft zo`n intense beleving
misschien wil je niet eens meer terug.

om op mijzelf te komen: ik was 16 jaar getrouwd en woonde hiervoor 7jaar met dezelfde persoon samen.
geen fijn huwelijk als ik t kort zeg: hij mishandelde me lichamelijk kort maar geestelijk jaren jaren lang.
na mijn huwelijk zette ik mijn eerste bdsm pasjes en dacht: he? nu wil ik juist pijn gedaan worden...ik?

tot mijn liefste vriend, een vanilla nog wel, zei:
kijk het verschil is dat JIJ nu bepaald wie je pijn doet ...

iedergeval
wat vinden jullie zal mn vriendin als ze bdsm proeft, niet meer kunnen terug keren naar vanilla?

liefs
lotus{H}

[NatyaBE]

iedergeval
wat vinden jullie zal mn vriendin als ze bdsm proeft, niet meer kunnen terug keren naar vanilla?

Geen idee. Ik ken jouw vriendin niet.

Maar in het algemeen: sommige kunnen makkelijk terug naar vanilla nadat ze aan BDSM hebben geproeft en anderen weer niet. Er is geen algemene regel die voor iedereen geldt.

In BDSM-land kom je vooral degene tegen die niet meer terug kunnen (op dat moment in hun leven). Zoals je ook degene tegenkomt die ooit gestopt zijn en daarna weer terugkomen. Maar degene die makkelijk weer terug naar vanilla gaan of definitief stoppen, kom je niet meer tegen in BDSM-land. Want daar hebben ze niks meer te zoeken.

Catharina