Veranderend lichaam en gevoel van sexy zijn

[juffie]

Inmiddels ben ik sinds december bijijijna 35 kilo afgevallen en daar ben ik uiteraard superblij mee. Maaarrrr; all magic comes with a price.

Mijn borsten zijn een soort van verdwenen. Waar ik eerst een volle E-cup had heb ik nu 2 theezakjes die, als ik op mijn rug lig, niet meer te vinden zijn. Slap en klein. Ik heb al 2x opnieuw bh's gekocht en ik ga zeer binnenkort maar weer een date met Moralia plannen, want ook mijn huidige bh's zijn *veul* te groot.

Mijn billen waren mooi rond, vol en stevig. Inmiddels zijn ze... eh... niet meer stevig. Ik heb veel meer een flubberkont gekregen.
En dan laat ik mijn buik nog maar even buiten beschouwing. Flink sparen zal moeten, want ik wil echt naar ome dokter voor een buikwandcorrectie.

Anyway; het is zo dubbel, want met kleren aan voel ik me a million bucks en sexy as hell, maar daar blijft als ik me uitkleed maar bar weinig van over. Bovenop zitten met seks vind ik ook maar matig, want dan heeft Jerry en nu ook de nieuwe Vlam extra goed uitzicht op iets dat ooit een buik was.

Nou goed, gelukkig vinden zowel Jerry als Vlam me mooi en doen ze hun best me dat heel erg duidelijk te maken. Toch vind ik het lastig. Ondanks dat ik dik was, was ik wel strak en voelde ik me meestal lekker in mijn vel. Nu ben ik een stuk slanker en ben ik eigenlijk meer onzeker wanneer ik me ontkleed dan toen ik dik was.

Het is zo'n rare gewaarwording, dat die theezakjes en die flubberbuik me zo onzeker kunnen maken, misschien nog wel onzekerder dan te dikke billen en vetrollen...

Iemand ervaring met hoe hiermee om te gaan?

[Nijntje]

Geen goede adviezen, want geen ervarng, maar wel hartjes dat je dit zo durft op te schrijven en te zeggen!

[Arno]

Ja, het verdient respect dat je dit met ons deelt. Helaas ook geen adviezen.

[tessie]

Toen ik 34 kilo afgevallen was, voelde ik me eigenlijk ook onzekerder dan daarvoor. Als ik op handen en knieën zat of als ik voorover moest leunen voor een spanking oid, dan kon ik alleen maar naar mijn buik kijken die dan heel raar hing. Tot het punt dat mijn Meester mij een verbod gaf om die kant op te kijken in zo'n houding. Als ik mijn bh uitdeed, maakte ik altijd eerst zelf een grapje over mijn lege theezakjes, uit angst dat de ander dat zou doen. In een corset voelde ik me ongemakkelijk, want ook mijn rugvel was losser geworden, waardoor ik dus een soort muffintop aan de bovenkant van het corset kreeg en me daar ook voor schaamde. Verder had ik ook het gevoel dat mensen juist meer op mij letten, omdat ik was afgevallen. Dat er nu meer druk was om er beter uit te zien.

Dus, uit ervaring heb ik eigenlijk geen tips, want ik ging er zelf ook niet goed mee om. Achteraf (ben inmiddels weer terug op mijn oude gewicht) denk ik: had ik er maar meer van genoten. Als ik foto's zie uit die tijd, denk ik: wow, zag er best wel goed uit. En nou ja, dan hangt het wat meer. Je kan niet alles hebben. Ik denk dat, zo lang je er nog niks aan kan doen, dat accepteren het beste is.

Ik ben niet zo van de gebeds-dingetjes, maar ik vind de serenity prayer altijd wel erg mooi:
Grant me the serenity to accept the things I cannot change,
Courage to change the things I can,
And wisdom to know the difference.

Verder kan je misschien denken aan (hoge) jarretelgordels en open cup bh's oid. Dus gewoon iets aanhouden waar je je wel sexy in voelt en wat genoeg bloot laat om nog lekker bezig te kunnen zijn.

[eireann]

De onzekerheid gaat over je lijf, maar zit in je hoofd. Ik zou proberen je partners te geloven en idd evt met lingerie het te 'faken till you make it'

[thaliya]

Geen ervaring maar het lijkt me best lastig als iedereen je complimenten geeft en je ziet dat zelf anders. True, ik heb je niet zonder kleren gezien maar met zie je er echt super uit.

Het is overigens wel herkenbaar dat je zelf altijd meer de lelijke dingen ziet dan een ander. Ik ben echt absoluut niet dik (zelfs nu ik in de vakantie bijna 3 kilo ben aangekomen) maar vergeleken met een paar jaar geleden is alles zeker wel losser geworden en gaan hangen. Ik zie dat en zit daar mee, maar heb er nog nooit van iemand anders iets over gehoord. Zelf zit ik er ook niet mee als mijn partners dunner/dikker/kaler worden dus dan vertel ik mezelf maar dat dat andersom vast ook zo is.

[Ravelijne]

Ik heb twee keer zoiets meegemaakt. Ik weet niet of het precies hetzelfde is, maar het zit er denk ik wel bij in de buurt. De eerste keer toen ik door hoge koorts in twee weken tijd van permanent net-niet-ondergewicht naar welzeker zwaar ondergewicht ging (48 kilo bij iets langer dan 1,70) en daarna lange tijd op ongeveer 52 kilo bleef hangen wat voor mij echt heel mager was. De tweede keer was toen mijn hormonen de kluts kwijt raakte en ik in drie maanden tijd plots heel dik werd en ongeveer elke twee weken uit mijn kleren groeide (op het laatste kocht ik ongeveer elke week een nieuwe beha).

Het was enorm wennen. Ik denk dat het extra moeilijk is omdat je dingen mist die je eerst wel had. Dingen die je gewend was mooi te vinden aan jezelf. Voor mij was dat echt een soort van rouwproces. (Misschien extra omdat het bij mij met ziekte te maken had, dat weet ik niet.) Het is erg makkelijk om jezelf te blijven te vergelijken met vroeger. Wat mij hielp is om actief te gaan kijken naar wat nu mooi is. De lijn van een rug, de kromming tussen nek en schouder, enkels, oorlel, whatever it is dat nu mooi is, of dat er al was of dat dat nieuw is.

Ik denk dat we twee manieren hebben om naar lichamen te kijken: een vergelijkende en een waarderende. Op zich is het logisch om jezelf te vergelijken, maar de waarderende blik komt meestal automatisch op het moment dat je verliefd bent, van iemand houdt of ze heel goed leert kennen. De vergelijkende komt bij mij sneller naar boven als ik onzeker ben. Ik denk dat de vergelijkende blik vaak heel hard vertekend, harder dan dat tikje roze bril van liefde. Dat vergelijken vergroot 'fouten' en doet schoonheid verdwijnen. Het hielp mij destijds om actief tijd te maken om te kijken naar wat ik aan mezelf kon waarderen. Zonder te vergelijken met vroeger, of met anderen of met waar ik zou willen zijn.

Het hielp mij ook om te kijken naar dingen die niet 'geometrisch' waren. Uitstraling, en dat soort dingen. Het grootste deel van waarom een ander zich tot je aangetrokken voelt is denk ik ongrijpbaar: de twinkeling in je ogen, de manier waarop je je omdraait, hoe je met je handen beweegt als je praat, je glimlach, je oogopslag je energie en je vibe. De dingen die echt eigen zijn aan jou.

Ik moest trouwens ook enorm overnieuw leren wat mij stond qua kleren en vooral lingerie, bij beide grote veranderingen. Gek genoeg hielp weten wat me stond ook enorm om me beter te voelen als ik niks aan had. Raar maar waar.

[curious_me]

Allereerst; gefeliciteerd! Wat een enorme prestatie!

En zo ontzettend herkenbaar, ik heb dat ook. Ik was heel dik, maar ook wel in verhouding. Alles was rond en gezond zeg maar. Maar nu.. alles is slap en het hangt. En als ik op m'n knietjes moet, dan wil ik niet eens naar beneden kijken, omdat mijn buik en borsten dan heel raar hangen...
Hoe daar mee om te gaan.... geen idee. Ik vind het ook lastig. Dus heb geen antwoorden voor je. Kan alleen maar zeggen dat ik weet hoe het voelt!

[Daantje]

Op een andere manier, maar wel een vergelijkbare ervaring.

Ik ben echt superblij met wat ik heb bereikt in mijn leven en met mijn lichaam. Maar ik zie ook keihard alle dingen waar ik onzeker over ben: al mijn lichamelijke trekken die ik als mannelijk benoem (en dat zijn er een boel). Ik zie ze en kan me er enorm onzeker door voelen, in die mate dat ik toch nog altijd speel met de gedachte uit te zoeken wat de chirurgische mogelijkheden zijn. Ondanks dat ik zoveel complimenten krijg en ondanks dat ik ook de positieve kanten zie van wat ik al wel bereikt heb en ondanks ik iets tegen heb op aangezichtschirurgie.

Ik snap erg goed hoe jij je nu voelt. Ik heb helaas geen pasklare oplossing, hooguit kan ik vertellen hoe ik er momenteel mee omga. Dat is momenteel gewoon enorm de confrontatie opzoeken. Dat kost me soms moeite en even diep ademhalen. Ik neem dan echt een moment met mijn ogen dicht, haal diep adem en spring mentaal in het diepe, soms met mijn ogen dicht en een aanloopje. Skimpy outfits op feestjes? Aanloopje. Topless foto's op fetlife? Aanloopje. In mijn hoofd hoor ik dan dit:

But trust me, in 20 years you’ll look back at photos of yourself
and recall in a way you can’t grasp now
how much possibility lay before you
and how fabulous you really looked.

Ja, Sunscreen.

Of ik roep heel hard een van mijn levensmotto's, soms ook daadwerkelijk hardop als ik dat mentale aanloopje neem en spring. Want hoezeer ik er ook nog niet over uit ben of ik nog verdere stappen wil nemen: mijn leven is nu. Ik heb al te lang gewacht op 'als ik later groot ben.' Ik moet nu genieten wanneer het kan. Ook al heb ik in de toekomst een borstvergroting en ook al heb jij in de toekomst een buikwandcorrectie: er is geen enkele reden om niet genieten van het leven wanneer het kan.

Because life is what happens when you're busy making other plans.

Ja, Lennon

Knuffel!! Want het is een fucking lastig iets om mee om te gaan en ik zit hier nu ook helemaal emotioneel.

[juffie]

Knuffel terug!

En bedankt voor alle andere reacties ook!!! Ik probeer er later op terug te komen. Lief dat er zo vanuit eigen gevoel wordt gereageerd! <3