Doet het altijd emotioneel zoveel pijn?

[claudia]

Erg herkenbaar en geestig...

en ik al die tijd maar denken dat ik als enige zo raar vreemd apart uniek knap en bijzonder ben???

Oh ja... dat ben ik ook :icon_biggrin:

x met oprechte dankbaarheid

thnx ladies

[eurynome]

(t zijn niet allemaal ladies, hoor )

[claudia]

oh fuck... weer zo'n 'absolute beginner' fout...

Thank you ladies AND (not too) Gentle-Man!

Ook Wever, ik hou trouwens erg van jullie taal en ben gek op jullie lifestyle... ook Bourgondisch gezien x

[colet]

Allereerst welkom op het forum, goed dat je twijfels, zorgen en gevoel deelt. Is altijd belangrijk!

Na al goede woorden van anderen hobbel ik er eventjes achteraan
En aan mij heb je vast geen goede, want ik ben volgens de mensen die mij niet goed kennen nuchter, volgens anderen emotioneel. Hoe dan ook....gevoelens onder controle houden? Terwijl je net begint met spelen?
Mijn ervaring is dat alles door elkaar gaat. Dat is soms niet goed wist wat ik wel zou zeggen en wat ik niet zou zeggen. Moest ik nu blij doen de dag na een spel, of kon ik wel zeggen dat ik enorm verdrietig was? Enz...
Ehm, na pakweg 2 maanden spelen dacht ik...help, ik weet het niet hoor, maar klopt dit wel wat ik voel? Wil ik niet teveel? Of neem ik niet te snel genoegen met te weinig? Wat voel ik zelf? Wat denkt of vindt hij?
Ehm...en nog razen er bij tijd en wijle twijfels door verstand en gevoel.

Mijn twijfels waren er vantevoren. De heel oud-gedienden hier die weten wel hoe lang ik al wil en aarzelend een richting op ging, een stap zette en viel... (haha letterlijk zelfs) Afijn toen ik na een -ikstopallesterugindekast-aktie weer blijvend terugkwam hier, waren die twijfels er nog! Natuurlijk kon ik denken...oh bind mij vast en sla mij! (simpel gezegd) maar wilde ik dat wel écht? Misschien deed slaan wel pijn! En wilde ik het wel om de goede reden?
Zo af en toe was er een hand die uitgestoken werd en je een duwtje gaf...dan ging ik weer voort op het pad....
Ik kon het pas echt zeker weten als ik spelen mocht! Ik zal mijn gedicht daarover nog ns opzoeken en je per pb sturen.
Trouwens ook gedicht 'regenboog' straalt twijfels uit.

Mijn eisen (hoe durf ik als sub ) beetje laten varen....want die brachten mij zeker niet een antwoord. En volgens ervaringsdeskundigen was ik wel sub...want zoals ik erover dacht en praatte.... (en neem van mij aan..ik denk veel )
(praten niet, dat doe ik noooooit, écht niet!)
Toen heb ik een keer iemand die mij eerder was eh..."opgevallen" een berichtje gestuurd en ipv alleen praten erover speelde ik mijn eerste spel. Is het genoeg als ik zeg dat ik hem daarna een kaartje heb gestuurd met voorop een sleutel??
Dit was wat 'ze' bedoelden, dit was thuiskomen, hij had de deur geopend en nu kon die kast nooit meer dicht!
Claudia...maar waaraan twijfel je precies? Of dit wat voor je is, zeg je. Bedoel je met 'dit' het spelen zelf/het onderdanig zijn? Of bedoel je de situatie??

Mijn twijfels over of ik BDSM wilde, sub wilde zijn, tja...die waren al snel weg. Maar de situatie die werd lastiger en lastiger. En bij tijd en wijle vind ik dat nog.
Wat is gangbaar qua spelen? De frequentie? (herinnert zich een topic) Gangbaar is er niks, waar de één elke week speelt, doet een ander dat bv één keer per maand. Soms is dat heel erg afhankelijk van de situatie, de mogelijkheden van mensen zelf, en daarnaast van de wensen.
Maar oh hoe herkenbaar als je qua frequentie uit elkaar loopt....
Ja hoor, ik zou gerust elke week kunnen en willen spelen. Een hele tijd was het zo'n beetje de ene week wel en de andere week niet. Zeker toen ik daar zo'n beetje op kon rekenen kon ik daar redelijk mee uit de voeten.
Nu is situatie anders en spelen we minder (én net zoals jij zegt...van mij mag het vaker en langer ). Dat levert vooral mij stuiterbuien op. Naast de momenten van twijfels en me sterk afvragen of dit wel is wat ik wil!! En dus soms verdriet omdat het zoals jij ook al aangeeft 'zeer' doet.
(ik zoek nog even naar een betere uitleg)

Enige advies/tip die ik kan geven is die die anderen mij geven (en wat je diep vanbinnen zelf ook al weet) dat je je grenzen moet bewaken. Als je zelf er niet blij en gelukkig van wordt, dan kun je er beter mee stoppen. Helaas is dat dan weer iets wat met recht makkelijker gezegd dan gedaan is.

Dan..na mijn herkenning, het positieve nieuws: ja volgens mij is spelen/BDSM in welke vorm dan ook altijd emotioneel en zelfs al ga je over een pad van rozenblaadjes (en bij sadistische Doms ook de doornen ) dan zul je ook tegen emotie's aanlopen die pijn doen. Een BDSMspel is zo intens als je er vol induikt, dat het heel veel emotie oproept, zowel positief als negatief soms.

Ik ben benieuwd of jullie eruit gaan komen, knuffel voor de pijnlijke momenten!

[asti]

Ik zal zelf als sub nooit meer een D/s beginnen met iemand die geen volledige relatie wil. De pijn van de afloop (die voor mij dan toch wel onvermijdelijk is) Is het me niet waard.

Yup, voor mij ook. Misschien dat ik een D/s zou kunnen hebben met iemand met wie ik al lang bevriend ben, door relaties heen, zodat ik weet dat die vriendschap toch wel stand houdt no matter what. Dacht ook dat ik nooit een fuckbuddy zou kunnen hebben ivm emotionele complicaties maar dat heeft ook voor het eerst gewerkt in de afgelopen tijd, en ook alleen omdat we achteraf gezien in de kern gewoon vrienden zijn en erg lief en voorzichtig met elkaar omgaan (emotioneel gezien dan ).

Toen het een tijdje geleden uitging met J, met wie ik in zekere zin ook een D/s had, miste ik de D/s dingen echt zooo vreselijk en dat was nog maar een hele lichte vorm. Dingen als dat ik iedere avond een glas water voor'm neer zette enzo, kleine rotdingetjes eigenlijk maar het voelde toch als verdieping van een 'gewone vanille' relatie.

Maar nee.. ik zou ook geen fullblown D/s aankunnen met iemand die verliefd op de bank zit met een ander lijkt me zo.. tenzij ik óók een ander heb wellicht. Anyway.. lijkt me heel moeilijk voor je, veel sterkte ermee! *knuf*

[claudia]

Dank je wel asti en lieve colet voor alle energie die je in je antwoord hebt gestoken...
Ik moest er echt even over nadenken wat je allemaal schreef en vroeg

Ik twijfel niet aan mijn subgevoel maar vooral aan de situatie zelf.
Een volledige D/s kan niet want ik ben getrouwd en heb de laatste dagen opeens heel duidelijk en mooie gesprekken thuis na de crisis van afgelopen week. Ik krijg nu 'officieel' de ruimte omdat hij ziet dat ik het meen, ik er niet omheen kan... ben er sprakeloos van, dat is wel echte liefde in mijn optiek. Hij kan er nl. zelf niets mee.

Maar mijn D, nee ik geloof niet dat het nog goed komt... I messed up BAD! Heb me ongegeneerd stuiterend laten gaan...

Het was voor mij, 1e x en all, zo heftig en intens dat ik 'verwachtte' dat het wederzijds beleeft zou worden maar dat blijkt dus niet zo en hoeft natuurlijk ook niet. Ieder het zijne. Hij is wel een gentleman geweest en ik vertrouw hem volledig (heeel belangrijk voor mij, doe ik niet snel) ik zal hem echt missen maar hij is emotioneel toch iets te afstandelijk ben ik bang.

En juist dat verwarde me heel erg.

Maar ik moet toch boven alles doen wat je al zegt en ook Tofenaar zei... mijzelf zijn en blijven. En ik wil vuurwerk... Alstublieft?

[Marah]

Ik zal zelf als sub nooit meer een D/s beginnen met iemand die geen volledige relatie wil. De pijn van de afloop (die voor mij dan toch wel onvermijdelijk is) Is het me niet waard.

*zeg ik nu...*

Mijn absolute nr1 voornemen van dit jaar.... en alle volgende jaren!

[colet]

*het een wijs en verstandig besluit vind*
Energie viel wel mee, hoor Claudia.

Ik twijfel niet aan mijn subgevoel maar vooral aan de situatie zelf.
Een volledige D/s kan niet want ik ben getrouwd en heb de laatste dagen opeens heel duidelijk en mooie gesprekken thuis na de crisis van afgelopen week. Ik krijg nu 'officieel' de ruimte omdat hij ziet dat ik het meen, ik er niet omheen kan... ben er sprakeloos van, dat is wel echte liefde in mijn optiek. Hij kan er nl. zelf niets mee.

Wat ontzettend fijn!
Ook in mijn ogen is dat liefde. Al kun je er maar over praten, is er ruimte voor de verschillen bij de ander, ook al zal dat evengoed niet makkelijk zijn.

Het was voor mij, 1e x en all, zo heftig en intens dat ik 'verwachtte' dat het wederzijds beleeft zou worden maar dat blijkt dus niet zo en hoeft natuurlijk ook niet. Ieder het zijne. Hij is wel een gentleman geweest en ik vertrouw hem volledig (heeel belangrijk voor mij, doe ik niet snel) ik zal hem echt missen maar hij is emotioneel toch iets te afstandelijk ben ik bang.

Dat is zeker verwarrend! Ha, en herkenbaar....pas nog uit de grond van mijn hart tegen iemand gezegd hoe bijzonder het is dat ik hem zo snel vertrouwde. En niet een beetje ook!! Daar heb ik ook wel 'ns over nagedacht, hoe dat kon..... Vertrouwen is een moeilijk stukje bij mij. Ik heb heus meer Dominante mannen gezien, of gedate of geprobeerd te spelen, maar vertrouwen.... En ook juist doordat ik dat zo voelde, verrast was te merken hoeveel ik hem vertrouwde, ook dat maakt je gevoel verwarrend, want hoe kon dat, wat betekende dat, wat moest ik ermee, was het terecht?

... mijzelf zijn en blijven. En ik wil vuurwerk...

[/quote]
*sluit zich ook hierbij aan . Grijpt overgebleven pijlen uit de kelder, pakt aansteeklont en gaat de vrieskou in....*

[claudia]

wacht even!!! ik ga mee, heb nog wat sterretjes! al zag ik ze liever...

[colet]

*staat geduldig te blauwbekken in de kou* Heb je enig idee hoe gemeen het waait?

[claudia]

Sorry hun, zoek me rot maar kan ze niet vinden!

Verdomde k.. kelder ook, had ik er meteen maar mijn domein van gemaakt...

[colet]

vuurwerk-smilie.gif

en nu back on topic...

[Peter^]

@claudia: "ik zal hem echt missen maar hij is emotioneel toch iets te afstandelijk ben ik bang."

Dat vind ik één van de lastigste dingen binnen bdsm. Hoever stel je jezelf emotioneel open voor de ander. Tja en emoties/gevoelens kan je (ik in ieder geval) moeilijk wegstoppen. Ik zou me in een D/s met een getrouwd iemand ook emotioneel wat afstandelijker opstellen.

Ik als switch heb diverse ervaringen:
Als sub een Meesteres gehad, die getrouwd was. Als je intens met elkaar bezig bent, komen er ook gevoelens/emoties boven drijven. Ik had het er enorm moeilijk mee dat ik gevoelens voor Haar kreeg, die niet beantwoord konden worden. Ook was de mogelijkheid tot spelen zeer beperkt.

Ook heb ik als Dominant eens een paar keer gespeeld met een getrouwd subje. In het spel kon ik ook niet al mijn ei kwijt. Ik moest me inhouden, omdat partner er niet bij was/er niets van wist.

Mijn advies:
Ontmoet een Dom. Vertel hem dat je getrouwd bent. Spreek met je man af, waar zijn en jouw grenzen liggen in contact met een ander. Ga daarna met z'n drieen rond de tafel zitten, blijf communiceren met elkaar. Ik geloof dat als jullie allen weten wat de verwachtingen, mogelijkheden, grenzen zijn, het best leuk kan worden.

Succes

P.S. Als je een lang stuk tekst wilt typen / in bericht wilt plaatsen, doe het dan eerst in een tekstverwerker en kopieer het dan naar hier.

[claudia]

Ik kan niet ontkennen dat je helemaal gelijk hebt met het bewaken van je eigen emoties als je met een getrouwde sub ( of D.) aan de gang gaat…
In dit geval echter, heb ik mijzelf met hart en ziel in deze ervaring gestort terwijl IK geen rekening heb gehouden (nul ervaring had) met de heftigheid qua gevoel en emoties die het bij mij teweeg zou brengen. Hij is degene die mij afhoudt, zijn voorwaarden goed bewaakt. Wil geen enkele vorm van verplichting hebben tov enige vorm van relatie of afspraken. En natuurlijk, Vrijheid Blijheid! maar dit domme kipje had het wel als iets heel bijzonders tussen 2 mensen bedacht… dom/ naïef.
Maar wel oprecht en vanuit mijn ´onschuld´…. Deze beleving is naar mijn idee zo veel mooier als je jezelf ‘all the way’ geeft. Zelfs al is het (meestal) niet voor altijd. Ik droomde dat een Leermeester ook een soort alles overziend coachend begeleidend ´liefdevol´ sturend en alwetende wijsheid bezat die me op zou vangen voor ik viel… keihard, van die roze wolk ( s.space nog niet ervaren hebbend).
Wijze les maar ook een deuk in mijn bdsm- ‘geloof’... :icon_sad:

[pluis]

Er is niets mis met je helemaal geven, claudia.

Alleen eh.. is het.. ook bij een niet-gebonden partner vaak wel zo prudent om het niet allemaal in een keer te doen. Juist de tocht van voorzichtig vertrouwen, langzaam groeien en steeds een stapje verder gaan kan ook heel mooi zijn. T is wellicht meer een brede rivier die door oneindig laagland stroomt dan n tsunami.. maar uiteindelijk kun je altijd bij de zee (zullen we maar denken).