Twijfelen aan je gezonde verstand

[mej.s]

Er is natuurlijk een verschil van dag en nacht met huiselijk geweld en BDSM. Die discussie lijkt me overbodig om te voeren. Als je mishandeld word door je partner dan schakel je de politie in en verbreek je de relatie.

Ik twijfel nooit aan mijn verstand en zal het nooit wegstoppen voor mezelf. Voor de buitenwereld wel, want die snappen het niet als je er zelf niets mee hebt en vooroordelen je direct. Ook hou ik mijn mond omdat er veel rare verhalen rondgaan over subs en dominanten, dat ze echt niet sporen. Een vergeldingsdrang, neerkijken op een vrouw, borderline, verkrachtingen. Nou ja, genoeg om 'te vluchten' in BDSM van beide kanten.

(Waar ik wel eens over nadenk bij anderen is in hoeverre een D/s waarde heeft. Ik lees over meerdere subs, de een na de ander, hoge verwachtingen en teleurstellingen. Alsof er ergens altijd een betere Dominant of sub te vinden is. Alsof je volledig aan elkaars eisen en wensen kan voldoen. Dat kan nooit!)

Met deze gevoelens ben ik geboren, iets anders kan ik er niet van maken. Om die reden zal ik ook gaan voor een Dominant die me niet ziet als een paar gaten om te doorboren (excuse moi voor de platte woorden) als hij daar zin in heeft, een speeltje voor zolang het duurt maar als eerste als vrouw en partner en dan pas als sub. Dan weet ik ook dat ik me veilig en geborgen voel en me niet hoef af te vragen of dit wel normaal is en me volledig kan geven zoals hij wenst.

[Crownless]

...hij ging al heel snel over op het mes. Zette de punt tussen mijn borsten, langzaam naar mijn keel. En mijn eerste gedachte/reactie (niet uitgesproken)? "Toe dan."

En ja, die reactie ken ik van mezelf... Alleen bij die 2...
Maar eenmaal geland, vraag ik me dan wel eens af: Waar komt die fascinatie vandaan? Ik moet toch wel gek zijn, dat het me echt niet zou kunnen schelen dat 1 van beide WEL een keer echt doorgaat? (Wat op een ander vlak dus echt ook wel eens gebeurd is...)

Dus ja... twijfel genoeg aan mijn gezonde verstand. En toch... "Toe dan..." en dat komt van HEEL diep...

Ik vind het wel grappig dat niemand daar tot nu toe verontrust over gereageerd heeft. Niet dat het mij verontrust, ik bedoel, als ik diep in subspace ben zou hij me kunnen vragen om een voetenbad te nemen in een aquarium met piranhas, en ik kan me voorstellen dat ik dan mak 'als u dat wenst' zou antwoorden puur omdat ik dan al zover in mijn overgave en vertrouwen ben dat ik me niet kan indenken dat wat hij wil niet het beste voor me is. En ik vraag me wel eens af of ik in dat geval het echt zou doen of dat ik er dan uit zou knallen.

Maar toch, ik had het ergens wel verwacht, aangezien ik me een heftig topic over zelfmoord kan herinneren.

[wandering]

Ik twijfel dagelijks aan mijn gezonde verstand. Zal er ook wel mee te maken hebben dat ik nog niet zo lang actief met BDSM bezig ben.
Ik vraag constant naar het waarom. Waar komt dit vandaan, waarom laat ik dit toe, waarom geniet ik ervan, waarom wil ik dit, en hoe kan dat dan?? Maar ik heb nog nooit een antwoord gevonden waar ik tevreden mee ben. Ik weet niet waarom ik erop kick geslagen, vernederd en vastgebonden te worden. Ik weet niet waarom ik alle macht uit handen wil geven. Dat zit me wel dwars.
Toch zou ik nooit willen stoppen, want ik merk dat ik er écht van geniet, dat het iets is wat ik altijd al heb gewild en dat ik het misschien zelfs wel nodig heb, want als er een tijd niets is gebeurd word ik gek van verlangen. Als ik na een weekend waarin van alles is gebeurd thuiskom voel ik me vaak heel dubbel, aan de ene kant zo'n gevoel van 'oh, wauw... damn wat was dat fijn, wow dat was gaaf en ik wil meer!!' en aan de andere kant dus dat 'waar ben ik in vredesnaam mee bezig?!'

Voorheen schaamde ik me zo voor deze gevoelens dat ik ze nooit heb geuit. Als partners vroegen wat ik wilde of wat mijn fantasieen waren zweeg ik, het voelde fout dat ik die gevoelens had en ik wilde dat ze weggingen. Nu ben ik zo ver dat ik ze toelaat. Ik moest eigenlijk wel, ze waren zo sterk. Nu wil ik het, en ik doe het ook, dus het gaat de goede kant op. Accepteren dat dit is wat ik wil en dat ik nou eenmaal zo in elkaar zit is een volgende stap. Zal dat ooit komen?

[fantashe]

...hij ging al heel snel over op het mes. Zette de punt tussen mijn borsten, langzaam naar mijn keel. En mijn eerste gedachte/reactie (niet uitgesproken)? "Toe dan."

En ja, die reactie ken ik van mezelf... Alleen bij die 2...
Maar eenmaal geland, vraag ik me dan wel eens af: Waar komt die fascinatie vandaan? Ik moet toch wel gek zijn, dat het me echt niet zou kunnen schelen dat 1 van beide WEL een keer echt doorgaat? (Wat op een ander vlak dus echt ook wel eens gebeurd is...)

Dus ja... twijfel genoeg aan mijn gezonde verstand. En toch... "Toe dan..." en dat komt van HEEL diep...

Ik vind het wel grappig dat niemand daar tot nu toe verontrust over gereageerd heeft. Niet dat het mij verontrust, ik bedoel, als ik diep in subspace ben zou hij me kunnen vragen om een voetenbad te nemen in een aquarium met piranhas, en ik kan me voorstellen dat ik dan mak 'als u dat wenst' zou antwoorden puur omdat ik dan al zover in mijn overgave en vertrouwen ben dat ik me niet kan indenken dat wat hij wil niet het beste voor me is. En ik vraag me wel eens af of ik in dat geval het echt zou doen of dat ik er dan uit zou knallen.

Maar toch, ik had het ergens wel verwacht, aangezien ik me een heftig topic over zelfmoord kan herinneren.

Denk dat ze me hier inmiddels een beetje beginnen te kennen.

[oeps2]

euhh **pakt de spiegel**

ooit een normaal mens ontmoet ?

[Mack]

En? Beviel het?

[Lucifer Morningstar]

Voorheen schaamde ik me zo voor deze gevoelens dat ik ze nooit heb geuit. Als partners vroegen wat ik wilde of wat mijn fantasieen waren zweeg ik, het voelde fout dat ik die gevoelens had en ik wilde dat ze weggingen. Nu ben ik zo ver dat ik ze toelaat. Ik moest eigenlijk wel, ze waren zo sterk. Nu wil ik het, en ik doe het ook, dus het gaat de goede kant op. Accepteren dat dit is wat ik wil en dat ik nou eenmaal zo in elkaar zit is een volgende stap. Zal dat ooit komen?

Geef jezelf de tijd en ook dat komt wel goed.

[kitten]

+1

En ik herken het ook helemaal, wandering. Het wegstoppen, het fantasiën niet vertellen of iig nooit écht, nooit helemaal.

En nog steeds kan ik niet zeggen dat ik het 100% geaccepteerd heb. Wat me terugbrengt op de OP, want het blijft zoeken waar je je grens legt en wat je gezonde verstand toelaat...

[mea]

Bij mij ligt het accepteren van mijn gevoelens veel in het actief er mee bezig zijn of niet. Heb al jaren die gevoelens en die drang maar tot voor kort deed ik er niets mee en dan had ik echt wel problemen om het te aanvaarden. Gefrustreerd rond lopen omdat je gedomineerd wilt worden, verlangen naar pijn die maar niet komt en maar zelden kunnen genieten van nilla-sex. Als je dan met vriendinnen spreekt en die vertellen over hun zalige nilla-sex, dan had ik wel zoiets van 'waarom kan ik dit niet en moet ik persé die drang hebben naar BDSM'. Sinds enkele maanden (is al bijna een half jaar, yihaa ) heb ik nu een Meester en kan ik het veel beter accepteren! Gewoon omdat ik het geluk heb om dit te kunnen ontdekken op een respectvolle manier. Daarom voelt dit helemaal niet wrang ofzo... En alles wat ik ontdek geeft me een super goed gevoel.

Twijfelen aan mijn gezond verstand doe ik niet hoor, denk wel dat ik een 'sane' stempel zou krijgen , heb verder een quasi normaal leventje. En dit is gewoon een deeltje van mezelf, en ja heb die kant vaak vervloekt maar nu geeft die kant mijn leven zoveel moois, zoveel geluk en zoveel genot, dus why not?!...

[Wever]

Denk dat ze me hier inmiddels een beetje beginnen te kennen.

Ik heb jou IRL al gezegd dat je knettergek bent. Ik zie niet goed in waarom ik dat telkens zou moeten herhalen als je dat gewoon illustreert.

Ik twijfel dagelijks aan mijn gezonde verstand. Zal er ook wel mee te maken hebben dat ik nog niet zo lang actief met BDSM bezig ben.
Ik vraag constant naar het waarom. Waar komt dit vandaan, waarom laat ik dit toe, waarom geniet ik ervan, waarom wil ik dit, en hoe kan dat dan?? Maar ik heb nog nooit een antwoord gevonden waar ik tevreden mee ben. Ik weet niet waarom ik erop kick geslagen, vernederd en vastgebonden te worden. Ik weet niet waarom ik alle macht uit handen wil geven. Dat zit me wel dwars.
Toch zou ik nooit willen stoppen, want ik merk dat ik er écht van geniet, dat het iets is wat ik altijd al heb gewild en dat ik het misschien zelfs wel nodig heb, want als er een tijd niets is gebeurd word ik gek van verlangen. Als ik na een weekend waarin van alles is gebeurd thuiskom voel ik me vaak heel dubbel, aan de ene kant zo'n gevoel van 'oh, wauw... damn wat was dat fijn, wow dat was gaaf en ik wil meer!!' en aan de andere kant dus dat 'waar ben ik in vredesnaam mee bezig?!'

Voorheen schaamde ik me zo voor deze gevoelens dat ik ze nooit heb geuit. Als partners vroegen wat ik wilde of wat mijn fantasieen waren zweeg ik, het voelde fout dat ik die gevoelens had en ik wilde dat ze weggingen. Nu ben ik zo ver dat ik ze toelaat. Ik moest eigenlijk wel, ze waren zo sterk. Nu wil ik het, en ik doe het ook, dus het gaat de goede kant op. Accepteren dat dit is wat ik wil en dat ik nou eenmaal zo in elkaar zit is een volgende stap. Zal dat ooit komen?

Erg mooi gezegd. Het is ook precies wat ik bedoel met de "Sinds ik mijn definitie van wat 'normaal' is verschoven heb vind ik niet meer dat ik gek ben."-opmerking die ik eerder maakte.
Ik kan niet voor jou zeggen of je BDSM ooit als normaal gaat beschouwen...maar het is zeker mogelijk.

[phedre]

normaal probeer ik altijd te definieren als 'dat wat ik voor mezelf heb geaccepteerd als bij mij horend. En het maakt me niet uit wat anderen daarvan vinden'.
Maar toch..... soms gaat dat ook niet helemaal op!!!

[pluis]

Grappig, ik heb hier dus helemaal geen last van. Er zijn veel dingen in mijn hoofd/ hart waar ik over twijfel, waar ik t idee heb dat ik het Noorden (nog) niet heb gevonden, maar het BDSM-deel hoort daar specifiek niet bij.

Op de een of andere manier heb ik dat, beide kanten op, gewoon geaccepteerd. Ik zou heel ongelukkig zijn in een relatie waarin niet met macht wordt 'gespeeld'. Ik zou heel ongelukkig zijn in een relatie waarin ik mijn normale wisselingen tussen Groot en klein niet kwijt zou kunnen (al wordt een gedeelte ook wel opgevangen door werk en andere zaken).

Ook bij echte BDSM-activiteiten heb ik geen last van conflicterende gevoelens. Ik doe het er nu eenmaal beter op als ik eens in de zoveel tijd pijn heb, klein wordt gemaakt, kort wordt gehouden, me heel nietig en verwaarloosbaar voel. Tot op het punt dat ik af en toe echt wel eens ongelukkig wil zijn. Het is goed voor me om af en toe iets te doen/ te laten gebeuren dat me erg ongelukkig maakt. En de andere kant op net zo. Ik voel me evengoed niet slecht omdat ik de behoefte heb in anderen het randje te zoeken en er nét-wel-net-niet overheen te gaan. Ik twijfel helemaal niet aan mezelf als ik de sadistische behoefte heb om iemand écht bang te maken of écht pijn te doen.

Ik denk dat dat komt doordat ik het gevoel heb dat ik die behoeften kan beheersen.

Of misschien komt het doordat ik andere stukjes van mezelf wél ongezond vind en dat ik daardoor op die BDSM-gevoelens alleen maar met acceptatie kan neerzien./

Je ne sais pas.

[roos]

Na de nodige research (gesprekken en ontmoetingen (spel) met 'soortgenoten' en de nodige psychologische, filosofische, biografische en fictieve boeken gelezen te hebben) twijfel ik juist helemaal niet meer aan mijn gezonde verstand!

Ik ben niet anders maar de anderen zijn hetzelfde.