spelen en een stoornis?

[Mack]

Zou ik wel willen spelen met iemand die niet minstens net zo gestoord is als ikzelf ben?

But serious:

Ik zie een stoornis absoluut niet als een no-go. Het is natuurlijk wel heel belangrijk dat je vantevoren goed erover communiceert. Je moet een mogenlijkheid hebben om in te schatten hoe een partner zich voelt.
Voor de rest: oprecht respect, en het liefst een dosis liefde...

[silence]

Dit is gewoon een vraag, zou je spelen met iemand die een stoornis heeft, heeft niets met discriminatie te maken.

Mijn antwoord hierop is dat als ik speel ik mijzelf helemaal voor de volle 100% wil (over)geven , en dat zou ik niet durven bij iemand met een (heftige) gedragsstoornis.

Eerlijk is eerlijk, het zou dus niet werken, dus zou ik er niet eens aan beginnen.

Een (vanilla) partner of vriend/vriendin met welke stoornis dan ook maakt mij helemaal niets uit, liefde is liefde, en ik respecteer iedereen zoals hij/zij is.

[Geela]

Ik was al in D/s toen ik plotseling een etiket kreeg: adhd. Er veranderde niets aan mij, mijn bdsm-beleving, noch aan mijn slaaf. Alleen was er een etiket, op mij, op 38-jarige leeftijd. was ik op m'n ouwe dag opeens ook modern

Hoeveel mensen zouden er zijn die een 'stoornis' hebben maar dit niet weten? Of een niet-kloppend etiket? Ga op de persoon af, hoe hij/zij is, wat hij/zij doet en laat, niet op het al dan niet hebben van een kreet of etiket...

[nijntje]

Ik heb hierin de houding "volg je eigen gevoel'

Als het goed voelt om met iemand te spelen, het vertrouwen is er, ik heb het gevoel dat mijn grenzen gerespecteerd worden en ik voel mij veilig, dan interesseert dat hele etiketje mij niet volgens mij. Al heb ik natuurlijk nog niet zo heel veel ervaring met verschillende speelpartners. En bij mijn weten hebben ze geen van allen een etiketje, geloof ik.....

[juffie]

Als je per definitie niet zou spelen met iemand die een stoornis heeft, zou groot deel van dit forum dus niet kunnen/mogen spelen?:)

Niet met jou. Dat wil niet zeggen dat die mensen überhaupt niet kunnen spelen. Elk potje een dekseltje tenslotte. Zaken als schizofrenie, manisch depressiviteit en borderline, ja heel eerlijk, die vermijd ik toch wel. Gewone depressie ook, voor iemand waar ik intiem mee zou zijn, want dat kost giga veel energie. Maar moest een van die zaken jongetje treffen, dan ben ik ook weer niet van de ene op de andere dag weg. En verliefdheid laat zich ook niet altijd sturen.

Maar het is sterk afhankelijk van de stoornis, want ADHD vind ik geen enkel probleem *zwaait naar Mack* en door bijvoorbeeld autisme laat ik me ook niet snel wegjagen. Dyslexie (zware gevallen dan) zou ik veel moeilijker vinden! Omdat *ik* gewoon erg schriftelijk ben ingesteld en veel online doe. Maar dan heb je het wel over "erg close worden met iemand". Voor gewone vriendschap of medeforumlidmaatschap speelt dat veel minder en een keer een los spel is ook niet uitgesloten. Maar een intieme, hechte relatie... denk wel dat dat een stuk moeilijker wordt!

[Peter^]

1. Vind jij een stoornis bij mensen een remming om met iemand te spelen?
Zo ja waarom?
2. Vind je dat je dat moet vertellen vóór je gaat spelen dat je een stoornis hebt?

2. Misschien dat je (juist om vooroordelen te voorkomen) niet de stoornis op zich hoeft te noemen, maar juist wel welke gevolgen dat heeft voor het contact en het spelen van een bdsm spel. En waar een ander rekening mee moet houden. Ik ken iemand die door zijn stoornis 'grapjes letterlijk neemt'/niet kan onderscheiden of iemand een grapje maakt of het letterlijk zo bedoelt.
Die persoon is geen masochist. Wanneer een Dom niet weet van die beperking en aangeeft:"ik zal je eens een pak voor je broek geven", dan kan er een vervelende paniekreactie ontstaan. De sub deinst al terug voor de te verwachten zweepslagen.

1. Het hoeft voor mij geen remming te zijn om met zo'n iemand een spel te spelen. Immers mensen met een stoornis op het ene terrein, hebben meestal op andere tereinen meer kwaliteiten. Het vergt alleen wat meer communicatie en vertrouwen dan in een spel tussen twee normale mensen. Maar overigens: ik betwijfel of ieder mens wel 100% normaal is, waardoor geen communicatie hoeft plaats te vinden vooraf.

Ik heb ook weleens een spel gespeeld met iemand met een beperking, waarbij er gedurende het spel geen woord is gesproken. Nee, de personen waren niet doof of stom. Gewoon elkaar aanvoelen. Hoewel de ene persoon wel moeite had met het inleven/aanvoelen, was de veiligheid/vertrouwen aanwezig dat het een goed en fijn spel was.

Mijn conclusie: Ik denk dat als er open over beperkingen van een stoornis gecommuniceerd wordt, dat het plezier van het spel ten goede komt.

[Bitemarks]

Ik vind dat je verplicht bent om te vertellen over een stoornis, op het moment dat er redelijke kans is dat het een spel beïnvloedt.

Voor ik met elektro ga spelen, wil ik weten dat iemand een slecht hart heeft. Voor ik met breath control ga spelen, wil ik weten dat iemand kortademig is. Voordat ik met heftige mindplay ga spelen, wil ik weten dat iemand een bepaalde angststoornis heeft. Ik wil ook weten dat iemand dyslectisch is, voor ik haar vraag een 2000 woorden uittreksel te schrijven van het "Handboek voor meisjes".

Andersom is er het punt van mijn veiligheid. Ik wil me waarschijnlijk niet met naalden laten prikken door iemand met zware parkinson. En ik wil weten dat een manisch depressieve zichzelf voldoende in de hand heeft, zodat mijn (en haar) veiligheid geen onnodig gevaar loopt.

Dus speel ik met iemand met een stoornis: Ja, mits er ondanks die stoornis een goed spel te spelen is. Ik zal het spel daar waar nodig wel aanpassen aan de stoornis.

[david^]

Ik heb met dit topic blijkbaar een gevoelige snaar geraakt dat was niet mijn bedoeling.
Ik wou gewoon ff peilen hoe mede BDSMers daar van dachten.
Zelf ben ik heel ruim denkend in zon dingen.
Ik ken zelf verschilende mensen met Autisme en ADHD.
En als je daar een beetje rekening mee houd lukt dat perfect ze.
Zoals Peter hier boven in voorbeeld 2 al gaf (ik denk dat het hier ook over autisme gaat) met wat goede wil is er geen probleem.

Bedankt Peter om dat hier ff neer te pennen.

Gr

[Wever]

Ik mis een "het hangt ervan af" knop. Ik ken wel een aantal mensen die op het eerste zicht normaal functioneerden en pas na een hele tijd ADHD of depressief of iets dergelijks bleken mee te dragen. Geen enkel probleem, niemand is perfect, enzo...

Maar spelen (BDSM-context) is voor mij iets intiems. Niet noodzakelijk zo intiem als seks, maar ik doe het absoluut niet zomaar. Er moet een klik zijn, en er moet een zekere verstandhouding zijn. Als Dom heb ik verantwoordelijkheid, en als ik die niet goed kan inschatten of als ik de indruk zou hebben dat er teveel bij mij gelegd wordt gaat het feest niet door. En dan kan zo'n stoornis - hoe weinig je er ook in het dagelijkse leven van merkt - een bepalende factor zijn.
Als sub is het (voor mij) eigenlijk gemakkelijker. Als ik erop aan kan dat de D niet onderuit gaat in het spel (mentaal of fysiek) is er wat mij betreft geen probleem.

[phedre]

volgens mij zegt iedereen dus zo ongeveer het zelfde. Ja, waarom niet... zolang de stoorrnis het mogelijk maakt om veilig te spelen.

Op het confuus kwam wel eens een koppel spelen waarvan zij volledig bedleggerig was (moet dat nou met één of twee g's??), er werd dan ook in bed met haar gespeeld en ze had de tijd van haar leven. Schitterend toch?:)

[kitten]

Oh dat is inderdaad wel prachtig!

[poes]

Hoe kwam zij dan binnen phedre?

liefs,


poes

[Tofenaar]

poes toch *fronst*
Op een bed

Geduwd

[poes]

Ik stelde me voor dat ze misschien naar binnen werd gedragen, als een bruid...

*verhalend ingesteld*



poes

[phedre]

Ze werd idd met bed en al gewoon naar binnen gereden en dus ook met bed en al de speelvloer op. Hieruit blijkt ook maar weer hoe prettig het is als de lokatie toegankelijk is voor mindervaliden.