de twijfel slaat toe...

[oda]

Gebeurt het vaak dat iemand zich hier halsoverkop in stort en zich dan weer terugtrekt? Is het mogelijk om er een punt achter te zetten? Kan het een zijspoor zijn, iets wat je even nodig had, een uitvlucht, iets wat omgezet kan worden in iets anders?

Ik geloof niet dat er iets is gebeurd maar voel me wel heel onzeker sinds een paar dagen. Weet niet meer zeker of dit nou goed of slecht voor me is, of het me dichter bij mijzelf brengt of dat ik mezelf erin verlies... Ik wil helemaal geen subje zijn! Ik wil het niet fijn vinden om vernederd te worden, of gebruikt, of geslagen. Ik word er onzeker van en ben het even helemaal kwijt...

Het is verwarrend. Als ik bij hem ben gaat het vanzelf. Ik doe mijn best om hem te geven wat hij wil. Ik zie hem stralen en dat maakt mij gelukkig. Dat is gewoon fijn, dat gaat goed, en ik geniet ervan. Maar nu slaat het om: ik heb me zo goed in hem verdiept dat ik thuiskom met zijn fantasieën in mijn hoofd. Hij is in mijn lijf gekropen. En met dat lijf moet ik mijn leven weer oppakken. Het voelt scheef. Opgedeeld.

En toch. Ik wil dit niet kwijt. Het is een van de weinige dingen die ik ooit alleen voor mijzelf heb gedaan en voor niemand anders. Maar het is alsof mijn hoofd plotseling het verzet heeft ingezet.

Ik kom niet goed uit mijn woorden...
Is dit een fase? Hebben jullie dit ook (gehad)?

Gaat het over? zeg alsjeblieft dat het over gaat?

[Ms. M]

Is het mogelijk om er een punt achter te zetten? Kan het een zijspoor zijn, iets wat je even nodig had, een uitvlucht, iets wat omgezet kan worden in iets anders?

Ja, bij mij was dat wel zo. Na een lange relatie waarin ik altijd de sterke moest zijn, kreeg ik een andere, meer gelijkwaardige relatie. Toen had ik het blijkbaar nodig om héél hard te subben. Dat is tegenwoordig helemaal weg (de relatie niet, die bleef, het subben is weg). Niks van over. Ik vind het niet erg, en voor mij was de verklaring dat ik het blijkbaar nodig had om de balans te herstellen. Een balans die ik totaal was kwijtgeraakt in de jaren daarvoor.

Ik heb het later nog wel eens weer geprobeerd, onderdanig zijn. Maar het doet me gewoon niks meer. Wordt er totáál niet opgewonden van.
Dat gedeelte is blijkbaar over. *haalt schouders op*
Er zijn ergere dingen in het leven.
Als ik tegenwoordig al speel is het aan de dominante kant. Maar BDSM is niet heel erg belangrijk in mijn leven, dus ik speel niet vaak meer.

Wat gelukkig wel is gebleven is kinky sex.
Yay voor kinky sex

Bij jou hoeft dit natuurlijk niet het geval te zijn. Ik hoor ook wel van mensen dat ze een periode niet of veel minder spelen en ze daarna weer evenveel spelen als voorheen. Jij bent eigenlijk de enige die daar antwoord op kan geven. Probeer door je angsten en hoop en allerlei andere zaken die er als een deken overheen liggen te kijken om te zien wat jij echt wil. Waar je echt behoefte aan hebt. En - heel belangrijk! - wat echt goed voor jou is.

[tessy]

Oda, ik heb dat gevoel ook hoor. Soms kan ik enorm onzeker worden of dit wel is wat ik wil, of het wel goed voor me is. En soms bij de gedachte aan de vernedering kruip ik helemaal in elkaar van ellende. Dat vind ik toch ook niet leuk als dat bij een ander gebeurt, dus waarom dan wel bij mij? Maandag kreeg ik nog de opdracht om mijn nieuwe speeltje in te brengen en mijn hele lijf sloeg op tilt, ik wilde het niet, heb boeken door de kamer gegooid en MDF een sms gestuurd dat ik het echt niet kon, niet wilde, en voelde me zo'n slechte sub. De onzekerheid sloeg in hoge mate toe, zeg maar. Tot hij me op kwam halen en me vasthield en zei dat het allemaal goed zou komen. Toen was er weer de rust en kwam het goede gevoel ook terug. Maar ik besef ook heel goed dat het wat er nu allemaal gebeurt met mij ook enorm veel emoties met zich meebrengen, die van heel ver en diep komen. Ik zei ook tegen MDF dat hij me afbreekt en weer opbouwt en dat gaat gepaard met enorme emotionele buiten, althans bij mij. Maar ook ik wil het niet kwijt en weet nu ook dat die onzekerheid erbij hoort. En soms stuiter ik en wil het heel graag en soms wil ik gewoon maar dat MDF me vasthoudt. Het blijft een rollercoaster Hoop dat dit je wat helpt.....

[kitten]

Ik herken het ook, maar ik vind het moeilijk te reageren.. na 3,5 jaar ben ik de intense gevoelens van dit-niet-willen wel kwijt. Maar de vraag of het ooit weg gaat... daar ben ik nog altijd niet uit. Sommigen zijn ervan overtuigd van niet. Anderen van wel... Ik weet het niet. Mijn gevoel zegt me dat het geen fase is... maar ik weet het niet.

Maar ik herken je wel, elk woord dat je schrijft. Kippenvel, zo heb ik er ook in gestaan...

[Wever]

Ik wil helemaal geen subje zijn! Ik wil het niet fijn vinden om vernederd te worden, of gebruikt, of geslagen. Ik word er onzeker van en ben het even helemaal kwijt...

Ik weet hoe het is. Ik zou ook liever gewoon vanille zijn. Dan zou ik ook niet moeilijk moeten doen over mijn seksuele beleving, zou ik niet moeten oppassen dat ik mezelf niet te veel laat bezeren (of anderen zeer doe), ik zou niet hoeven oppassen wat de buren denken, en meer van dat soort dingen.

Alleen...voor mij is het nu eenmaal niet anders dan dat het is. Ik vind BDSM nu eenmaal lekker, en verlangen dat dat anders was verandert daar niets aan. Misschien dat het een verschil is van het te kunnen plaatsen. Ik kan het namelijk afdoen als "tja...als dat is wat ik lekker vind, dan is dat maar zo". Een beetje op dezelfde manier als dat ik kan accepteren dat ik krulhaar heb (zou liever sluik haar hebben), dat die hoornige teennagel niet weg zal gaan en dat ik nooit een fotomodel zal worden.

Ik kan niet zeggen of jij het een plaats zal kunnen geven, oda. Uit wat ik hoor komt dat na een tijd vanzelf goed. Zo'n BDSM-beleving lijkt soms z'n eigen weg te zoeken (een balans, zoals Ms M het mooi uitlegt)...voor een gedeelte pas je je ingesteldheid aan, en voor een gedeelte je beleving.
Let wel: dit is 'uit wat ik hoor'. Dit is geen objectieve waarneming omdat ze van BDSM-fora afkomstig is. Er zullen er waarschijnlijk ook zijn die radicaal met BDSM kappen en daar heel tevreden over zijn. Maar die gaan daar natuurlijk niet op BDSM-fora over praten.

Maar in beide gevallen: ja, dat gaat over. Dat je erover nadenkt hoeft trouwens ook niet negatief te zijn. Ik heb wel eens horen vertellen dat verwarring de voorbode is van nieuw inzicht.*



*de quote is niet helemaal juist...het was iets in die strekking, maar ik kan me niet goed herinneren hoe 'ie juist ging.

[puppysjors]

Ik heb BDSM meerdere keren gedag gezegd. 7 jaar getrouwd geweest, waarin het helemaal geen plek had, en dat beviel me best. Ik wist wel dat het ergens nog bij me hoorde, maar ik zette het in de koelkast omdat partner er niets mee kon.
Maar op een gegeven moment begon het toch weer te kriebelen, en begon ik weer te fantaseren. Ik sprak wat op chatrooms, en wist dat ik dit stukje van mezelf weer terug wilde.
Stukje bij beetje is het ook weer terug gekomen, relatie wel beëindigd, maar er iets prachtigs voor terug gekregen.

Nu zitten we in een 24/7, maar ik kan ook niet in de toekomst kijken, het kan zomaar dat de zin in BDSM weer een stukje gaat wandelen, ik hoop het natuurlijk niet, maar mocht het gebeuren, dan weet ik dat het ook weer tergu zal komen, het is immer een deel van me.

succes oda, ik hoop dat je er uit komt.

[Voleuse]

Ik heb ook zo mijn twijfels over subben. Het blijft moeilijk om te accepteren dat je pijn/vernedering/enz. geil vind. Soms dan spelen we, en dan denk ik: 'ikvindetnietleuk, ikvindethelemaal niet leuk!.... En even later hoor ik: Wat ben je nat?! Je vind het wel leuk he! :icon_biggrin:

[fantashe]

Discrepantie tussen hoofd en lijf... en daar heb je je twijfel...

[oda]

Twijfel en een grote berg tranen! Ik kan niet zo helder denken. Fijn dat jullie dat wel doen Ik heb heel veel aan jullie reacties

[Tári]

Doet me denken aan golven. Het beleven van iets wat zeer intens is gaat gepaard met golvende emoties en gevoelens. Hoogtepunten en dieptepunten. Keer op keer.

Ik ben van mening dat BDSM onwijs intens is. Dat het je in het diepste van je ziel kan raken. Dat kan enorm verrijkend zijn maar ook enorm eng. Je komt dingen van jezelf tegen die je angst aanjagen. Je groeit op een hele intense manier met gevoelens en emoties van puur genot en plezier maar ook met gevoelens en emoties van angst en onzekerheid, verwarring en twijfel. En onbewust spelen er misschien toch gedachten mee die beïnvloed worden door de druk van de maatschappij (wat is normaal en wat niet?). Twijfel slaat toe...

Je zegt dat je geen subje wil zijn? Waarom niet? Wat is er verkeerd aan om deze gevoelens te hebben? Om ze te beantwoorden?

Je zegt dat je het idee hebt dat hij in je lijf is gekropen. Heb je het idee dat je hierdoor jezelf niet bent? Dat je jezelf niet kunt zijn?

(sorry als ik het niet goed interpreteer)

Wie ben jij? Kun je die vraag beantwoorden zonder rekening te houden met wat normaal is en wat niet? Wat de normen en waarden van de maatschappij zijn?

Je bent in ontwikkeling (niet dat vanilla's dat niet zijn) en je zult obstakels en kuilen tegenkomen. Soms zul je er even helemaal genoeg van hebben en dat mag. Dan neem je gewoon een stap terug, zet je het op een laag pitje. En wanneer je verlangen weer opspeelt kun je daar weer op reageren.

Gebeurt het vaak dat iemand zich hier halsoverkop in stort en zich dan weer terugtrekt? Is het mogelijk om er een punt achter te zetten? Kan het een zijspoor zijn, iets wat je even nodig had, een uitvlucht, iets wat omgezet kan worden in iets anders?

Dit kan allemaal. Het kan een tijdelijke uitlaatklep zijn, een fase, een uitvlucht. En er zijn zat mensen die er een punt achter kunnen zetten. Er zijn ook zat die dat niet kunnen.
Er zijn boeken vol geschreven over hoe bepaalde dingen worden ervaren, wat ze zijn. Maar waarom zou het bij jou niet gewoon anders kunnen zijn? Waarom zou jij bijvoorbeeld niet op een andere manier van een salade kunnen genieten dan de rest? Hoewel mensen in veel dingen overeenkomen kunnen elk hun unieke belevingen, emoties en gevoelens hebben bij bepaalde dingen. Dat is niet raar of gek, maar eerder doodnormaal, mijn inziens.

[Tango]

Twijfel is heel menselijk en vaak ook goed. Mensen die alles altijd zeker weten denken misschien iets minder na?

Wat is er mis met een Time-out.......niets volgens mij. Neem even een stapje terug, praat, denk en heroverweeg.....

En als je er dan uit bent kies je de richting die het best bij je past en het beste voelt.

Sterkte en succes.

[SMart]

... Ik wil helemaal geen subje zijn! Ik wil het niet fijn vinden om vernederd te worden, of gebruikt, of geslagen. Ik word er onzeker van en ben het even helemaal kwijt...

Misschien is het een optie om te gaan switchen... Dan kun je als D de fustraties van je afslaan en een ander net zo teasen als je zelf getreitert wordt.
Misschien steek ik met deze tekst mijn kop wel in een beerput, maar.....
Misschien is het vergelijkbaar met iemand die slachtoffer is geweest van kindermisbruik...vaak zie je dat diegenen later de dader worden van kindermisbruik. Ik snap dat dit voorbeeld niet goed is om de vergelijking met bdsm te stellen, maar weet 1 2 3 niet hoe ik het anders moet bewoorden.
Je zult niet de eerste zijn die van sub, naar switch, naar Dom transformeren (ik ben er zelf één van). Net als Ms.M aangeeft ben ik dat substukje van mezelf compleet kwijt...sterker nog...ik kan me er nauwelijks nog een voorstelling van maken wat ik daar uberhoupt prettig aan gevonden heb.

[Wever]

Euhm...SMart? oda's probleem ligt er niet in dat ze het subben op zich niet leuk vindt, maar dat ze het niet weet hoe ze het moet plaatsen. Als ze in deze toestand zou gaan switchen zou dat het probleem niet oplossen, hooguit uitstellen. En in het ergste geval nog verdubbelen ook.

Ik heb begrip voor shocktherapie...maar dan moet er wel een method achter de madness zitten...en zoals je het voorstelt heb ik niet het idee dat je je geopper fatsoenlijk kan argumenteren.

(over kindermisbruik) Ik snap dat dit voorbeeld niet goed is om de vergelijking met bdsm te stellen...

No kidding?

[oda]

Het gaat inderdaad vooral om de wrijving tussen verstand en gevoel. En toch begrijp ik denk ik wel wat SMart schrijft. Ik kan me (als ik dat wil) best goed in een ander verplaatsen, en dat heb ik ook gedaan: ik wil hem graag geven wat hij het allerallerfijnst vindt, en om dat te doen ga ik me in zijn wereld verdiepen, en zijn emoties, en leer ik begrijpen waar het om gaat, wat hem zo doet genieten... en daaruit komt verwarring. Als ik niet bij hem ben zit ik nog wel met die emoties en verlangens, die eigenlijk van hem zijn. Van een dominante man.
Volgens mij kan ik helemaal niet domineren. Voorlopig niet. En daaraan beginnen nu zou een puinhoop veroorzaken (echt!). Maar ik kan het wel begrijpen. En het raakt me ook.

Daar zit ook meteen een probleem denk ik: ik ben vrij grenzeloos. Dan moet je jezelf af en toe hervatten. Daar is het nu tijd voor (dank je Tango!).

Je zegt dat je geen subje wil zijn? Waarom niet? Wat is er verkeerd aan om deze gevoelens te hebben? Om ze te beantwoorden?

Je zegt dat je het idee hebt dat hij in je lijf is gekropen. Heb je het idee dat je hierdoor jezelf niet bent? Dat je jezelf niet kunt zijn?

(sorry als ik het niet goed interpreteer)

Je interpreteert het wel goed hoor. Ik denk toch dat ik me er niet echt mee op mijn gemak voel, om het dan maar zacht uit te drukken. Wat ook weer niet leuk is om te zeggen hier, want daarmee lijkt het of ik het veroordeel. En ja... dat doe ik dus. Mijzelf dan. Nu even. En dat oordeel veroordeel ik ook weer! Dat zit in mijn hoofd... en leidt af.

Over het 'mezelf zijn': tja... ben wel mezelf, ben geen ander. Maar ben wel aan het veranderen. Ik denk dat dat een goeie verandering is. Het gaat meer over mij, en minder over de wereld. Daar moet ik aan wennen! Er komt van alles bij, dat mij door elkaar schudt, en en vallen ook dingen weg, die niet meer nodig zijn.

Ik vind BDSM nu eenmaal lekker, en verlangen dat dat anders was verandert daar niets aan. Misschien dat het een verschil is van het te kunnen plaatsen. Ik kan het namelijk afdoen als "tja...als dat is wat ik lekker vind, dan is dat maar zo".

Kijk dat bedoel ik! lekker helder!

[eireann]

Hoi oda,

Hoe'st nu met het getwijfel?