Uit de rol

[Nimoir]

Tot op heden heb ik alleen in mijn fantasie gespeeld. Vanwege een boek dat ik aan het schrijven was (fictie) waarin de hoofdpersonen spelen, werd mijn interesse meer en meer gewekt. Het schrijven ligt even stil (omdat ik aan wat anders werk), maar mijn interesse niet.

Wat ik mijzelf vooral afvraag is dat wanneer ik zou gaan spelen, ik er toe in staat ben in mijn rol te blijven. Misschien een totaal irrelevante vraag, maar ik vraag mij af hoe anderen, met ervaring, dit beleven en als het aan de orde is, ermee omgaan.

[kitten]

Gaat eigenlijk vanzelf... Tenzij er externe factoren zijn, zoals eh... Naja als er iets naars gebeurt of zo, maar dan stopt het spel ook gewoon. Maar verder is het meer mezelf zijn, dan een rol spelen.

[Nimoir]

Wellicht mijn gebrek aan ervaring dat ik het als een rol zie?

[pluis]

Mwah.. Voor veel andere dingen die ik wel als 'van mezelf' zie, of 'bij mezelf vind horen' heb ik ook wel het idee dat ik er een rol voor speel.

Niet zoals een echte toneelrol, maar meer dat ik er heel bewust voor kies om een van de verschillende reacties die ik er in mij zitten naar voren te laten komen.

Overdreven simplistisch voorbeeld:
Setting: in bed, tijdens woeschte sex..

Lief: " Auww!"
Vriendinnetje-pluis: " O hee, gaat het? Moeten we stoppen?"

Lief: " Auww!!"
Dominante Pluis: " Volgens mij word jij daar net zo geil van als ik.."

Afhankelijk van of er al dan niet de ruimte gegeven wordt aan Dominante Pluis, zal die reactie eruit komen, of die van vriendinnetje pluis. Of die van subbiepluis, dat kan ook..

Ik heb soms nog steeds wel eens moeite om te schakelen, en om de bij de situatie passende reactie te kiezen. Niet omdat die reactie niet oprecht is of uit mezelf komt, maar omdat er (bij mij) nog altijd best een sterke sociale rem zit op ongegeneerd sadistisch en dominant zijn.

[Rauw Beestje]

Om een bv. wandeling te maken hoef ik niet een bepaalde rol aan te nemen, nee, ik moet in de stemming zijn om een wandeling te maken, wanneer die stemming door iets beinvloed wordt, kan het zijn dat ik geen zin meer heb om te wandelen.
Zo werkt het met bdsm ook, voor mij altans. Mijn stemming kan er voor zorgen dat ik bv. in een masochistische of sadistische of dominante of wat-dan-ook bui ben. Dat is voor mij niet een 'rol' zoals je in een theaterstuk of film kunt hebben en waar je in moet blijven.

[Lilith]

En bij mij is het dan weer niet de verschillende-lilith's, of de verschillende stemmingen, maar de persoon/persoen waar ik bij ben.

Subbie scharrel van me? Dan ben ik dominant. Dat is geen rol voor me, dat ben ik dan. (en tegelijkertijd ook gewoon mezelf, en lief, en eigenwijs, en alles wat ik verder altijd ook ben)

Dominante sexy kerel die aan mijn haar trekt? Dan ben ik sub. Dat is geen rol voor me, dat ben ik dan. (en tegelijkertijd ook gewoon mezelf, en lief, en eigenwijs, en alles wat ik verder altijd ook ben)

Aan het werk zijn, of bij familie zijn, dat voelt soms meer als een rol dan D/s-dingen. En ook daar val ik niet uit, het is gewoon de persoon die ik met die mensen ben. Geen conflict of risico om eruit te vallen dus.

[Jezebel]

Er is hier door mij al eens een ander draadje over gestart (blinddoek en spiegel in de subclub), maar bij mij is het heel duidelijk. Er zijn twee 'ikken': Jezebel ik en de-rest-van-de-wereld ik. Als ik sub ben, ben ik jezebel, maar ik kan wel van jezebel in mijn ander ik springen, als ik voor een spiegel wordt gezet. Dan zie ik mezelf, en neemt mijn andere ik het over en verklaart jezebel voor gek. Zolang ik spiegels vermijd blijf ik jezebel. Dat is dan ook geen rol die ik speel, maar echt wie ik dan ben.
Eh, ik hoop dat het nog te volgen is, t is een vrij warrige post geworden, zie ik...

[Nimoir]

Mijn indruk is dat wanner je maar genoeg opgaat je in het spelen, je meer en meer juist jezelf bent. Tenminste, dat lijkt mij zo.

Wat mij leuk lijkt is een rollenspel voorafgaand aan het spelen en dan bij voorkeur een niet zo voor de hand liggend rollenspel. Het lijkt mij dan weer dat dat gedeelte juist weer om 'de rol' gaat en vraag mij af of ik daar in kan blijven. Hopelijk kan ik het nog eens uitproberen.

[skaoot]

Wat voorgangers ook al beschreven herken ik ook wel. Er is niet één standaard ik. Mijn identiteit/rol/hoe je het ook noemt, is context afhankelijk. En gemoedstoestand afhankelijk. In ieder geval veranderlijk. Er zijn ook niet een aantal standaard-ikken voor diverse situaties. Was het maar zo makkelijk! Kon je altijd de gepaste ik inschakelen per situatie!
Maar tijdens een spel ben ik ook mezelf, zoals ik ben in die bepaalde context. Maso-ik, subbie-ik, slet-ik, combovandatalles-ik, of overgaand van het een naar het ander.

Als het gaat om echt een rol als in een rollenspel, of een bepaald soort gedrag. Dat weet ik niet zo goed bij gebrek aan ervaring. Mezelf kennende zou ik het wel zo goed mogelijk willen volhouden. Maar ik kan me voorstellen dat met name externe factoren daar tussendoor kunnen komen.

[Gilraen^]

Voor mij is het ook niet echt een rol, maar ik ken wel mensen die het wel als een rol zien. Ze noemen het dan ook vaak toppen of bottomen. Ze vinden het meer gewoon fijn om te doen en hebben ook bergen plezier. Ik wil maar zeggen dat het niet perse zo fel als "van jou" moet aanvoelen. Het kan, maar het kan ook niet. Sm is voor mij iets waar ik niet zonder kan. Hoeft niet een mega vergaande TPE relatie te zijn, helemaal niet zelfs, maar ik heb het wel nodig. Die andere mensen hebben het niet nodig, maar vinden het gewoon leuk om te doen. En beide is ok vind ik.

[colet]

Het sub zijn zit wel in mij, maar heeft dominantie nodig om eruit te komen.
Als ik dus in spelsituatie ben en de Dom is niet echt dominant, of als ik een bepaald gevoel voor die ander mis (i ga nog nadenken hoe ik dat kan omschrijven) dan speel ik sub. Dan is het wel degelijk een rol.
Echt, écht subbig zijn. subbig durven zijn is ook best lang geleden. Daarna was het vaak sub spelen.

Dat klinkt nu bijna minderwaardig oid. Dat is het niet perse. Het verschil is dat ik dus er helemaal in kan zitten, opgeslokt wordt door-, mij volledig overgeef....Verschil is dat ik, als ik echt sub, dan dieper en echter geraakt wordt. Heftiger. Intenser.

Nimoir, je vraagt dit aan ons, maar twijfel jij precies aan?
Waarin denk jij niet in je rol te komen of er zelfs uit te vallen?
Is dat aarzeling hoe te beginnen? Is dat omdat je je afvraagt of je iemand wel bv pijn kunt doen? Dat je dan, zoals pluis aanhaalt, lief vraagt of het wel goed gaat met de ander?

[Wever]

Wellicht mijn gebrek aan ervaring dat ik het als een rol zie?

(ik vind deze vraag eigenlijk interessanter dan die uit je openingstopic, Nimoir )

Dat hangt van je invulling van het woord "rol" af. Zelf noem ik de actie ook een "spel" en zeg ik ook dat ik "in rol" ben (of ook wel: "dat ik in het gedachtenpatroon zit van..."), maar dat wil niet zeggen dat het daarom iets casual zou zijn. Integendeel: net doordat zowel mijn D-kant en mijn sub-kant een zodanig emotionele lading heeft dat ik het zo aanduid. Door te zeggen dat ik 'in rol' was geef ik mezelf als het ware toestemming om me volledig aan die steming over te geven.

Wat mij leuk lijkt is een rollenspel voorafgaand aan het spelen en dan bij voorkeur een niet zo voor de hand liggend rollenspel. Het lijkt mij dan weer dat dat gedeelte juist weer om 'de rol' gaat en vraag mij af of ik daar in kan blijven. Hopelijk kan ik het nog eens uitproberen.

Ik denk dat het handiger is als je niet gaat proberen "in rol" te geraken. Zoiets gebeurt namelijk vanzelf. Net zoals het best kan gebeuren dat je tijdens het spel twijfels krijgt, je niet meer wil of het je zelfs belachelijk gaat vinden, kan het evengoed gebeuren dat je gewoon bezig bent met pijn te incasseren (of te geven? sorry...ik weet je voorkeur even niet) en dat je plots merkt hoe je stemming verandert.
Om het even met sport te vergelijken: als je gewoon lekker een eindje aan het joggen bent merk je ook op gegeven moment dat het alsmaar beter gaat*. Het wordt gemakkelijker om te blijven lopen, je wordt wat euforisch, je kan meer op andere dingen letten...maar je gaat toch niet speciaal joggen om in die "runner's high" te komen?


*aangenomen dat je enige conditie hebt, uiteraard

[Nimoir]

Ik denk dat het handiger is als je niet gaat proberen "in rol" te geraken. Zoiets gebeurt namelijk vanzelf. Net zoals het best kan gebeuren dat je tijdens het spel twijfels krijgt, je niet meer wil of het je zelfs belachelijk gaat vinden, kan het evengoed gebeuren dat je gewoon bezig bent met pijn te incasseren (of te geven? sorry...ik weet je voorkeur even niet) en dat je plots merkt hoe je stemming verandert.

Daar raak je precies waar het om gaat. Ik heb twijfels, of ik het wel wat vind. En hoezeer BDSM mij ook trekt, ik vraag mij af of ik niet middedin het spel het ineens heel belachelijk ga vinden of mij heel ongemakkelijk ga voelen. Aanvankelijk is de aanname van een rol daarbij aantrekkelijk, maar zijn er dan weer twijfels of ik in die rol kan blijven, slecht acteur als ik ben.
Maar nee, ik wil ook niet acteren, maar het heeft allemaal met twijfel te maken. Ik heb dan ook nog geen idee wat ik het meest leuk of lekker vind.
Ik neem ook rustig de tijd om mij verder te orienteren en dit forum is daarbij zeker handig.
(btw. moet zeggen dat ik de heel open sfeer, ook naar nieuwe leden toe, als zeer prettig ervaar)

PS @Waver: sport is in mijn geval een heel slecht voorbeeld, maar ik snap wat je bedoelt ;

[Voleuse]

Ik denk eigenlijk dat je pas 100% zeker weet of het iets voor je is als je eens wat probeert. Als je een speelpartner hebt die je vertrouwt is het ook helemaal niet zo erg als je middenin een spel ineens je twijfels hebt. Ik zou je er niet teveel door later tegenhouden. Ik vraag me ook nog wel eens af of ik dit eigenlijk nog wel leuk vind

[nitaaa]

soms is één woord of één blik of maakt niet uit hoe klein iets is, al voldoende om in "stemming" te komen. je vliegt er dan als het ware vanzelf in verder.