Brrrr die wanten! Ooit tapete (=in het verleden iets met plakband omwikkelen) iemand mijn handen tot een vuist. Verder gebeurde er nog niks en ik kon dat niet hebben. Dat blijft mij triggeren, hoor, want als ik met boeien om ergens aan wordt vastgemaakt, dan kan ik ook niks met die handen. Toen was het alleen maar tape!!
Naderhand nooit de kans gehad om uit te vogelen met iemand hoe dat psychisch bij mij werkte, waar dat 'mis' gaat enzo.
Dat voorval maakt dus dat ik zelfbeschikking uit handen geven in dát geval niet wil. Op andere momenten heb ik dat wel gekend en was het ook goed. Bijvoorbeeld met mogen praten, iets moeten vragen, of simpel gezegd....gewoon gedurende het spel/de avond/oid. de macht over jezelf aan de ander geven. Niets te beslissen hebben, alles ondergaan en laten gebeuren.
Op zich vind ik dat juist het 'machtige' aan een spel.
Eigenlijk bestaat voor mij een spel altijd uit de controle/macht over mijzelf uit handen geven. Dat is soms minder aanwezig dan een andere keer of in heel verschillende vorm.
Sterker gezegd...als ik écht mag subben en mij daaraan overgeef...als de ander dan ineens iets aan mij vraagt dan kan ik ook niet beslissen, dan raak ik compleet van de leg en in de war. Dat klopt niet...Hij moet beslissen...niet ik...ik volg en laat mij leiden... Als iemand dat blijft doen, mij in submood brengen, beetje spelen en dan een bewuste keuze wil laten maken, dan verlies ik mijn vertrouwen.
Dat laten kiezen is anders dan iets vragen in een spel. Ehm...voorbeeld...als ik in de vuur van het spel de vraag krijg geblinddoekt voor links of rechts te kiezen en een getal te noemen. Dan werkt dat gewoon extra in op submood...ik ga dan denken...nerveus worden, want help welke hand zou beter zijn...wat kan hij vast hebben....en getal?? Als ik te laag zeg en het is lekker dan baal ik, maar is het de cane en ik heb twintig gezegd dan sterf ik hier ter plekke! Dat soort dilemma's passen in het spel, zorgen alleen maar voor meer sfeer bij mij.
Hmm, zou het uitmaken wat je graag doet, waar je kick ligt? Ik ben namelijk geen echte
masochiste. écht subben kan ik alleen als ik die machtsoverdracht min of meer voel. En dat zit 'm niet per definitie in de man die de zweep vasthoudt. Shit hoe ga ik dat uitleggen?
Bij kampeer meet heb ik gezien en gemerkt dat er mensen zijn die al blijer worden als ze pijn voelen en dan meer en meer happy worden. Als iemand mij gewoon koud begint te slaan, al is het opbouwend oid, maar dus 'gewoon' pijn gaat doen, dan word ik vooral boos en narrig en kom nog maar moeilijk in submood. Dan nog schakelen lukt niet.
Als de ander, soms maar heel even, de tijd neemt om mij te triggeren en dán diezelfde zweep ter hand neemt, onderga ik gelaten. (hihi...nouja min of meer....)
Ik hoop dat ik mijzelf beetje duidelijk heb kunnen maken. (vrees van niet)
Komt erop neer dat ik qua BDSM-spel altijd die zelfbeschikking laat ontnemen/weggeef.
Voor mij zeg je dus niks geks. Lekker juist
(al heeft nog nooit een buschauffeur mij gevraagd een riem om te doen)
. Making the best of a bad situation
maar niet...in die mate speciaal dat het overheerst over het uiteindelijke doel, zeg maar.