Voor degenen die mij al wat langer kennen; ik heb altijd geworsteld met 'het gebeuren poly'. Niet dat ik dat ooit zou meemaken, want als er iemand mono was, dan was ik het. Te jaloers om Jerry te delen, geen behoefte aan een ander. Stevige discussies ook over gevoerd, maar door de jaren heen veel geleerd, veel gezien, veel gepraat en langzaam aan het idee gaan wennen. Waar je mee omgaat...

Door de jaren heen zijn we onze relatie wel wat gaan openzetten om te spelen/seksen buiten de deur. Ik ging weleens naar een parenclub en op D's United feesten gebeurde er nog weleens wat met anderen. En we hebben ook thuis weleens een leuke date gehad. Maar daar bleef het dan ook bij. Er is nooit een punt gekomen dat er 'meer' ontstond. Gewoon, leuk voor af en toe, voor dat moment en op gevoelsmatig niveau was het leuk voor dat moment, niet meer dan dat.
Nou goed, monogaam to the max in relaties als ik was hoefde ik er dus niks mee. Totdat ik in een flirt belandde met iemand die ik in mijn privé-nillaleven heb leren kennen en doordat we elkaar wat beter leerden kennen, steeds leuker ging vinden. Nadat ik dit had besproken met Jerry en hij me de ruimte gaf om het te onderzoeken, besloot ik dat ook te gaan doen. En heel voorzichtig aan peilde ik hem (want ik ben natuurlijk voor het oog stevig bezet en niet beschikbaar) of ik zijn signalen goed interpreteerde. En dat bleek dus zo te zijn. Inmiddels hebben we afgelopen week een date gehad waarbij we van alles hebben uitgesproken en ook meteen van alles is gebeurd.

Aanstaande dinsdag hebben we weer afgesproken en ik merk dat het me enorm bezighoudt. Ik probeer natuurlijk ook bezig te zijn met allerlei andere dingen, zoals bijvoorbeeld mijn gezin

Uiteraard bespreek ik dit ook allemaal met Jerry, maar tegelijkertijd vind ik dat ook eng en spannend. Wat ben ik overhoop aan halen? Zowel bij ons als bij hem? Maar ik wil er ook niet niets mee doen. Aaaah! Hoe manage je dit in godesnaam?