Afijn, de fantasie maakt rare sprongen, wanneer de geest gevangen is in de tentakels van het vastgelopen huwelijk. De onhaalbaarheid van de gedroomde doelen was pijnlijk evident, maar het verlangen bleef sluimeren. Ooit, ooit zou het anders zijn. Toch heeft de schijnbaar onneembare horde van een daadwerkelijke echtscheiding mij nog heel lang beteugeld.
Het was echter onvermijdelijk; de trage weg langs ruziende afspraken, dreinende advocaten, huizen opruimen en levens verhuizen. Schier eindeloos wachten op regels van instanties maakte de reis ook niet minder frustrerend, maar na een lange adem was het dan eindelijk zover.
De haast mythische Nieuwe Start is een reeds voldongen feit.
Iets ouder en veel wijzer, had ik nu mijn les toch wel geleerd. Het leven is simpelweg te kort om verzand te raken in een net van verkeerde keuzes. Spijt en wanhoop - de doodszonden voor een gelukkig bestaan - hadden plaats gemaakt voor de euforie van ruimte voor nieuwe mogelijkheden. Leven. Maar nog even geen gekke ondernemingen en zéker geen overhaaste beslissingen. Blik op oneindig en recht zo die gaat!
En opeens was ze daar: mijn meisje. Te vroeg? Veel! Onverstandig? Vast! Laten lopen? No way! Ze was bedoeld als uitlaatklep voor jarenlang opgekropte frustraties, maar bood mij al snel een scenario van hebben en houden. Deze is van mij, zoveel is duidelijk. Alles past - als vanzelfsprekend - en onze tekortkomingen vullen elkaar prima aan.
En dan die fantastische ontdekkingstocht, die we samen zijn aangegaan. Bdsm. Beiden weer zo groen als gras en de spanning vonkt er vanaf. We kwamen thuis, werden wakker en vinden onszelf opnieuw uit. Ik heb mijn handen vol aan haar. Ze is klein van stuk en lenig (of handzaam en opvouwbaar), topfit en oersterk. En dat is maar goed ook, want ze kreeg nogal wat te verduren. Een decenium aan samengebalde energie, die zich als een vulkaan ontlaadde in een tsunami van onstuimige extremiteiten. Zes maanden zijn we nu bij elkaar, waarin we de meest acrobatische capriolen afwisselen met uitvoerige spellen van overheersing en controle. Het kan niet gek genoeg, nu we allebei voorzichtig de verlangens uitspreken die we ons leven lang angstvallig verborgen hielden. En dit is nog maar het begin. The sky is the limit.
Maar, ik ben de laatste dagen eigenlijk een beetje moe. Op sommige avonden concludeer ik naast haar op de bank dat gewoon een beetje knuffelen ook fijn is.
"Gewoon een beetje knuffelen is ook fijn" ?!?
Bij deze verontschuldig ik mij aan alle mannen en vrouwen, wiens ware seksleven - geketend door de beperkingen van een slechte relatie - zich slechts afspeelt in dagdromen, voor het uiten van deze duistere stelling!
Wat is er met me gebeurd? De in arren moede ontstane mantra van alle-dagen-feest lijkt vooralsnog onhaalbaar, want mijn libido blijkt opeens gebonden aan fysieke grenzen. Ik kijk in de spiegel en zie wallen. En niet alleen onder mijn ogen; ik moet op dieet en naar de sportschool. Negenendertig jaar en nu al geen achttien meer. Ik val mij een beetje tegen, omdat dit op geen enkele manier recht doet aan de gedroomde inhaalslag van de verloren jaren. Mijn hoofd is klaar voor een marathon, maar mijn conditie laat het nog even afweten.
Werk aan de winkel!
