Ik ben niet voor straf. Ik snap het hele concept van 'mij vormen' niet. Ik ben goed zoals ik ben en als er in onze relatie tegen dingen wordt aangelopen, dan zetten we er
beiden onze schouders onder.
Then again kan het tijdens een spel wel leuk zijn: je moet een opdracht uitvoeren en als dat niet goed gebeurt krijg je 'straf' (mmm, lekker). Of de hele 'plaagplaagplaag-nu moet je de gevolgen dragen'-dynamiek: fantastisch!
Maar straf als straf?

No way...
Dus straf niet. En negeren als straf helemaal niet, want: totale paniek hiero. Harde grens, jawel. Toch niet als het 'echt' negeren is. Dus ook nu weer is dat plagen-gevolg (met dan 5 minuutjes negeren, waarna ik 'sexy' en smekend over de grond kruip, waardoor Hij in no time ehhhhh...

) wel een leuke. Mmmmh, confusing?
Negeren als in een rollenspel kan ook heel lekker zijn. Maar dan is er steeds op voorhand een afspraak, weet je dat het niet 'echt' is, is het eindig en blijft het allemaal 'speels' en niet serieus te nemen.
Negeren omdat jullie ruzie hebben en er niet uitkomen door steeds te praten, heet geen negeren in mijn woordenboek, maar eenvoudigweg time-out of cooling down en daar heeft iedereen, smmerts en 'nilla's alike, recht op.