De catch 22 van eerlijk zijn en schuldgevoel

[kitten]

Ja hoor, dat wil ik. *blijft weer demonstratief zitten*
Nou doen dan!!
Ok, ok, ik wist niet dat je boos werd!

Kunnen/willen vind ik hierin geen verschil hebben...

[Gilraen^]

ik vind dat kunnen en willen wel het verschil heeft wat Wever in zijn vorige post aanhaalde. Kunnen is een capaciteit, willen is meer mindset waarbij de capaciteit niet in vraag gesteld wordt. Maar als je op de vraag: "kan je X?" "ja dat kan ik" antwoordt, dan kan je ook: "ja dat wil ik" antwoorden op de vraag of je het ook wil. Dan zou de correcte vraag inderdaad:"doe je X dan nu?" zijn.

[Wever]

Ja hoor, dat wil ik. *blijft weer demonstratief zitten*
Nou doen dan!!
Ok, ok, ik wist niet dat je boos werd!

Kunnen/willen vind ik hierin geen verschil hebben...

Dat weet ik. Ik schrijf niet voor niets "het gebruik van het woord "kunnen" impliceert voor een man dat je aan zijn capaciteiten twijfelt om het te doen."
Vrouwen hebben er vaak geen idee van hoeveel verschil zo'n belachelijk woordje voor een man kan maken (net zoals een gewone "toch echt wel"-toevoeging dat voor mij was). Maar dat verschil voel ik wel degelijk. En aan de reacties te lezen ben ik daarin niet de enige.

[kitten]

Ik bedoel enkel te zeggen dat willen het niet veel beter maakt. Willen is net zo kansloos.

En aan de reacties te lezen ben ik daarin niet de enige. (Gaan we nu turven wie er de meeste mensen heeft die het eens zijn? :icon_confused: )

[eireann]

volgens mij zijn wever en kitten het wel met elkaar eens maar leggen ze de nuance ergens anders. Willen en kunnen is idd niet hetzelfde, maar alleen dat aanpassen zal het gevoel waarschijnlijk niet wegnemen.

Ik herken het, maar kan er even weinig zinnigs over zeggen.

[pluis]

Als voorbeeld neem ik dan even een redelijk willekeurige basisvraag zoals eh..

"Denk je dat je af en toe tijdens de sex wat meer op mij gericht kunt zijn?"

..En deze zin lijkt wel zo uit het handboek "mannen komen van mars, vrouwen van venus" te komen, als een van de klassieke fouten van vrouwen. En dan nog iets idioots: het gebruik van het woord "kunnen" impliceert voor een man dat je aan zijn capaciteiten twijfelt om het te doen.

Ha, ja, t is goed dat je me daar nog even aan herinnerd. (/me heeft dat boek zelf ook anderhalf keer gelezen..)

Overigens zou ik die basisvraag dus nooit 'zo' stellen.. Ik moest m er alleen wel even bijzetten om te voorkomen dat jullie geen idee hadden waar ik dat stukje over wilde schrijven.

De tip om specifieker te zijn ga k idd wel onthouden. (dan kunnen we lachen, dan ga k ook nog blózen )

@Jerry.. Dank voor de kwalificatie van 'schattig'

[Crownless]

Oh god ja, zo herkenbaar.

Weet je, zo'n hele innerlijk dialoog is gekleurd door vanalles. Door je eerdere ervaringen, door waardeoordelen over jezelf, door interpretaties van hoe de ander dat gaat opvatten, je eigen angsten, kortom, er gaat zo te zien veel meer door je hoofd dan alleen de feitelijke boodschap.

Mensen hebben de neiging om hun eigen gedachten aan te zien als de waarheid. Dat is over het algemeen prima, maar in het geval van niet helpende gedachten gewoon niet echt handig. Ik bedoel, hoe helpend is een gedachte als 'Je zeurt, wat moet ie wel niet van je denken?'. Die gedachten kun je uitdagen. Wat je eigenlijk al doet, juist omdat die innerlijke dialoog er al is (eigenlijk ben je dus al best goed bezig :thumbs_up:)
Even terug naar die gedachte:
Ok, misschien vind hij dat ik zeur. En dan? Wat is de worst case scenario? Dat hij uit bed springt, je verrot scheld en vertrekt om 'een pakje sigaretten te halen'? Ok. Dat kan. Hoe groot is de kans dat hij dat doet? Als je objectief bekijkt, is die kans niet heel groot. Je angst daarvoor zorgt ervoor dat die kans groot lijkt, maar eigenlijk is er meer kans dat er iets gebeurt dat minder erg is dan wat je angst is.
Ok, een iets minder grote stap. Er ontstaat ruzie. Hoe groot is die kans? En als dat gebeurt, hoe kan je er snel voor zorgen dat het geen ruzie wordt? Als je dat soort dingen al hebt bedacht voor je de moeilijke situatie ingaat, hebben die niet-helpende gedachten minder houvast. Dat wil niet zeggen dat ze niet meer terug komen. Maar je kunt wel meteen er tegenin gaan.

Het is een moeilijk iets. Waarschijnlijk is dit gedachteproces al iets wat je over de loop der jaren hebt ontwikkeld. Dat gaat niet in een weekje weg. Kans is aanwezig dat het nooit weg gaat. Maar in plaats om het te voorkomen, of nog erger, er een waardeoordeel aan vast te hangen waardoor je jezelf nog rotter gaat voelen als dat hele gedachtecircus weer in gang wordt gezet, kun je ook accepteren dat het een deel is van wie je bent. En dan kun je je richten op het herkennen van die gedachten en ze ontkrachten zodra je ze ontdekt.

En let's face it. Mensen vinden het ergens ook heel schattig. En dit soort dingen zorgen er ook voor dat je doordacht bent in de dingen die je doet en zegt. En dat je prima in staat bent te reflecteren op je eigen gedachtenproces (alleen doe je dat nu nog op een niet-helpende manier). Het kunnen hebben en verwoorden van deze gedachtestromen (ook al is het op papier) geeft ook aan dat je goede verbale kwaliteiten bezit. Kortom, het is niet allemaal slecht. Het is gewoon... nou... Niet helpend.

*knuf*

[pluis]

deel van't gehakkel kan èrg goed voortkomen uit een klein stemmetje achterin t hoofd dat zegt " maar de ex werd altijd bóós als ik dat zei". (en de ex being me..

Ik denk dat dat (in deze situatie) wel mee speelt, ja. Vooral de frustratie dat het me niet lukte, hoe ik t ook probeerde, om t te zeggen zonder dat er boos geworden werd, de discussie ontspoorde, en we t uiteindelijk heel ergens anders over hadden. En dan dus weer niet alleen door jou, maar ook door de knaapjens die daarvoor kwamen.. (dat we niet denken dat ik jou de 'schuld' geef van iets he, want da's niet t idee).

Dus ergens doe ik wel iets verkeerd, (of in elk geval, niet optimaal goed..). Dat zit me behoorlijk dwars. Vooral omdat ik altijd wel heel lief probeer te sandwichen (communicatiegewijs, dat is).

Enfin.De 'opstapeling' van frustratie omtrent het hele onderwerp maakt het vertellen van zoiets bepaald een heftiger gebeurtenis dan als ik t over iets anders zou willen hebben.. "Zeg lief, wil jij voor mij n beker warme choco met rum en slagroom maken.." werkt tenslotte niet heel anders dan "hee, zou je me vanavond ns lekker uitgebreid willen beffen.." T hoeft zelfs niet eens heel erg veel meer tijd te kosten (al mag t natuurlijk wel, he) )

Je vraagt om iets, geeft hem de gelegenheid iets te geven.

Die moet ik in mn achterhoofd houden. Dat helpt vast.
Enneuh.. dank voor de knuf, natuurlijk.

Mensen hebben de neiging om hun eigen gedachten aan te zien als de waarheid. Dat is over het algemeen prima, maar in het geval van niet helpende gedachten gewoon niet echt handig.

[/quote]

Word!

En nou moet ik eilengijk eerst ns ijsberen en nadenken. En vooral verzinnen in welke communicatieve situaties ik deze hindernis t vaakst tegenkom. Want t probleem is niet zozeer de vraag uit t dialoogje, maar meer t proces an sich.

Jullie zijn n geweldig forum!

[Boefje]

WS to the rescue.

Oftewel: graag gedaan.

[Ravelijne]

Ik heb dat ook wel, het gevoel vreselijk lastig te zijn als ik een wens of behoefte uitspreekt. Ik denk dat ik op zo'n moment ook mijn eigen impact op de ander overschat, eigenlijk. Want mijn wens levert de ander alleen 'werk' op als diegene daar ook inderdaad aan voldoet. Kennelijk heb ik het gevoel dat ik de ander ergens toe verplicht. Ik heb het idd ook juist minder in D/s situaties, waarschijnlijk omdat je in die dynamiek al afgesproken hebt dat de ander heel duidelijk de vrijheid heeft om zijn/haar eigen keuzes te maken. De nadruk die bij BDSM al op grenzen en consensuality ligt komt daar goed uit.

Als ik er bewust bij stilsta dat ik alleen iets op tafel leg, en dat de ander vrij is om daar op te reageren zoals zij/hij kiest, dan is mijn schroom al weer een stuk minder. Tenzij ik me bij de vraag zo kwetsbaar voel dat ik het van te voren zo onvoorstelbaar erg vind om mogelijk afgewezen te worden, dat het dan juist moeilijker wordt. Meestal probeer ik dan te kijken of ik ook een kleiner, minder eng stapje kan doen. Of dat ik eerst iets met die kwetsbaarheid moet doen, zoals onderzoeken of bespreken.

Wat ook nog wel eens wil helpen om een vraag goed uit de verf te krijgen, is door eerst aan te geven *dat* ik iets wil vragen. Eventueel ook dat ik het misschien niet in een keer goed kan uiten, of dat ik misschien niet precies wéét wat ik wil en of we het daar samen, explorerend over kunnen hebben.

Ik merk zelf dat er trouwens één groot nadeel kleeft aan sandwichen (in de zin van een probleem ter sprake brengen tussen positieve opmerkingen in). Het kan ook snel klinken alsof het probleem zo erg is dat het niet gewoon gezegd kan worden en alsof de complimentjes slechts een doekje voor het bloeden zijn. Om je voorbeeld even te hijacken, als A zegt: "De seks is geweldig, daar niet van, maar kun je af en toe wat meer op mij gericht zijn?" dan kan B gaan denken dat je eigenlijk iets zegt in de trant van "Ik vind de seks niet leuk, want je bent niet genoeg op mij gericht."

Wat dat betreft vind ik het ook nog wel eens handig om een verzoek juist helemaal niet aan andere dingen te linken. Door gewoon proberen te zeggen 'ik zou graag X eens doen (of vaker doen), zou jij daar wat voor voelen?'.

[Zarath]

Wat mij opvalt in bovenstaande post is het zinnetje:

Wat dat betreft vind ik het ook nog wel eens handig om een verzoek juist helemaal niet aan andere dingen te linken. Door gewoon proberen te zeggen 'ik zou graag X eens doen (of vaker doen), zou jij daar wat voor voelen?'.

Wat ik daar sterk aan vind is dat het vanuit haarzelf geformuleerd is, als een behoefte. En dit komt al heel anders over dan als je hetzelfde als 'tekortkoming' van de ander formuleert.

Ofwel:

- Ik zou eigenlijk best graag wat vaker gebeft worden (uiten van behoefte)

vs.

- Ik vind het jammer dat *jij* me zo weinig beft (gericht op tekortkoming van de ander)